Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Φτωχότερη η φτώχεια τις μέρες των εορτών



Εβδομάδα των παθών, όπως και οι προηγούμενες εβδομάδες, για τους ταπεινούς και καταφρονημένους, για τους φτωχούς  που στην πατρίδα μας  είναι πολλοίπάρα πολλοί.   Ένα παλαιότερο κείμενο ,  που σήμερα φαντάζει πιο ρεαλιστικό.  Στα ήδη γνωστά προβλήματα, αυτές οι μέρες προσθέτουν και το συναισθηματικό βάρος. Το βάρος όχι βεβαία από τα πάθη του Χριστού, αλλά από την ανάγκη, που φτάνει στα όρια της ντροπής «Τη φτώχια που μας έχει γονατίσει την νοιώθω μεγαλύτερη ντροπή». 
Αυτές τις μέρες η μόνη παρηγοριά μας οι ποιητές. «Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό». Μας προτείνει ο Οδυσσέας Ελύτης. Και επειδή η εβδομάδα των παθών, όπως την αισθάνεται κανείς, προσφέρεται για εσωτερικές αναζητήσεις, παρέα με τους ποιητές αυτές τις μέρες γιατί η ντροπή δεν αντέχεται.
 

«Για τον ποιητή είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τις χαρές μας; Τα ημερολόγια φυλλορροούν και ο χρόνος, άδειος και ακατοίκητος, σαν αφόρετο ρούχο, κρέμεται πίσω από την πόρτα, μην χτυπάτε, δεν ανοίγει σε πόλεις χωρίς ποιητές. Μην του μιλάτε, δεν απαντά σε ανθρώπους που σκότωσαν τα αηδόνια τους» Τα εντός εισαγωγικών από μια πονεμένη ψυχή που βάζει την ποίηση σημαιοφόρο των τεχνών.
Την εβδομάδα των παθών, που η επικαιρότητα περιμένει, να βγουν οι επιτάφιοι, για να ανταλλάξουμε εν συνεχεία το φιλί του Ιούδα, το όνειρο μόνο οι ποιητές έχουν την δύναμη, να το περάσουν στις αισθήσεις. «Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε καρδιά μου πως αντέχεις μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές;»
Πως αλλιώς θα μπορέσει να αντέξει το βάρος των ημερών η καρδιά. Πως αλλιώς, με τόσους Ιούδες, που βρίσκονται ανάμεσα μας και καλύπτονται πίσω από την λαστιχένια πολιτική, θα κρατήσουμε τον θυμό μας; Αλλά γι’ αυτούς που θέλουν να πιστεύουν ότι μπορούν να ψεύδονται να εγκληματούν να προδίδουν να υβρίζουν να λοιδορούν να παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο, κάτω από την ασυλία της «πολιτικής», θα είμαστε εδώ κάθε μέρα για να υπενθυμίζουμε , ότι κάποια στιγμή τα πολιτικά εγκλήματα δεν παύουν να είναι εγκλήματα και πρέπει τιμωρούνται…
.

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Μοιραίο είναι να μην θριαμβεύουν οι πρωτομαγιές



Ο αφαιρετικός λόγος, παρόλη τη γοητεία που ασκεί, εμπεριέχει κινδύνους. Τα λογοτεχνικά κείμενα δεν είναι έκθεση επιχειρημάτων, είναι κατάθεσης ψυχής και η ψυχή πολλές φορές δεν πάει χέρι χέρι με την λογική ή για να ακριβολογώ, πολλές φορές η λογική κρύβεται, πίσω από γενικεύσεις.
Φυσικά και δεν τα πιστεύω το παρακάτω. Αν τα πίστευα δεν θα ’θελα να ζήσω, ήταν μια φωτογραφία της στιγμής:  «Τελικά οι γυναίκες είναι η πιο συντηρητική φάρα. Η μανία της ιδιοκτησίας τις προτρέπει να σου αφαιρούν τα πάντα,. Αθόρυβα σε πλησιάζουν, σε τυλίγουν και σε τρώνε κομμάτι κομμάτι, μέχρι να το πάρεις μυρωδιά έχεις μείνει ο μισός. Όταν σε σακατέψουν είναι έτοιμες να σου προσφέρουν υπηρεσίες, γίνονται απαραίτητες,  δεκανίκι σε μια αναπηρία δημιούργημα τους». Λόγια εκείνης της στιγμής, εκείνης της ψυχής της θυμωμένης, της πληγωμένης και ο πληθυντικός χρησιμοποιείται για τονίσει τον ενικό.
Πρωτομαγιά αύριο. Μπορεί να μη καθορίζουν οι εποχές τους αγώνες, κάποιοι μήνες όμως, έχουν ταυτισθεί μαζί τους. Ο Μάης της Γαλλίας του 1968 άλλαξε το νόημα του πληθυντικού και του ενικού, άλλαξε τη γαλλική γλώσσα. Ο πληθυντικός έπαψε να σημαίνει σεβασμό στον συνομιλητή. Και ο ενικός, από δείκτης κατωτερότητας του συνομιλητή, από τότε σημαίνει αποδοχή, φιλία και αλληλεγγύη.
 

«Το Μάη λένε πως βρέξει» και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα.  Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος,  που έγραφα,  πάντα  κόκκινος μένει,   όχι από τις παπαρούνες, άλλωστε στη δική μου εικόνα το Μάη, τον είχα συνδέσει, την ημέρα, με κείνα τα κίτρινα λουλούδια, τους «Μάηδες» και τη νύχτα με τις πυγολαμπίδες, Ο Μάης ο κίτρινος, των λουλουδιών και των πυγολαμπίδων.
Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, η πρωτομαγιά έγινε απεργία και όταν τα όνειρα γκρεμίστηκαν, ξανάγινε μαγιόξυλο
Από τότε, υποβόσκει ένας ακήρυχτος πόλεμος μέσα μου. Αν είναι αργία δεν μπορεί να είναι απεργία και το αντίθετο. Πότε αργία πότε απεργία. Πόλεμος και ειρήνη.
Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός.  «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης.» Μοιραίο είναι σ’ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές. Και πώς αλήθεια;  « Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»







Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Λίγη ψυχή…



Μέρες των παθών της κοινωνίας.  Των  παθών διαρκείας, χωρίς χρονικό ορίζοντα λήξης. Με μόνες σταθερές την πρόσθεση και την αφαίρεση. Αφαίρεση ελαφρύνσεων  και πρόσθεση βαρών. Εν τέλει μια διαρκής αφαίρεση ζωής.  Για όσους ακόμα, το παλεύουν, με ένα  «α» στερητικό σε πρώτη χρήση, κάτι θα μείνει. Τι; το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής,  που η αφαίρεση δεν το αγγίζει. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων. Ας είναι μάθαμε στα λίγα γι’ αυτό μπορούμε και τα πολλά…δεν περιμένουμε την ανάσταση, ένα κομμάτι της ψυχής μας όμως,  ό,τι και να γίνει θα το κρατήσουμε.
Μεγάλη εβδομάδα, θα μπορούσε, να γίνει η συνήθης αναφορά, όμως οι παραμονές, οι εορτές, τα έθιμα, πολλές φορές υπολείπονται των γεγονότων. Οι αναφορές σε σημαντικές ιστορικές στιγμές συνοδεύονται, αν ο χρόνος συμμαχήσει, με κάποια Χριστούγεννα, με κάποιο Πάσχα, με κάποια μεγάλη εβδομάδα, που γίνεται μεγαλύτερη. Η εβδομάδα των παθών συνδυαστικά με τα πάθη ενός λαού, που ακόμα δεν ξέρω τι περιμένει, αποκτάει ιδιαίτερο συγκινησιακό χαρακτήρα. Γίνεται το απόλυτο σκηνικό ενός ατελείωτου Γολγοθά, με χιλιάδες σταυρούς κρυμμένους πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Ελλάδας, των ελλήνων χριστιανών….


«Με δαγκωμένα ματωμένα χείλη διασχίζουμε την Εβδομάδα των Παθών», έγραφε  ο Νίκος Ξυδάκης, για το Πάσχα του 10, που χωρίς καμία αμφιβολία, ήταν καλύτερο   από αυτό που περιμένουμε.  Το φετινό, λοιπόν θα σβήσει τα προηγούμενα και αυτό πλέον θα θυμόμαστε. «Σκοτεινό και ιστορικό, όπως το Πάσχα του ‘41, της γερμανικής εισβολής που θυμούνται οι γονείς και οι παππούδες, όπως το Πάσχα του ‘67, της εγχώριας δικτατορίας («γίνηκε κίνημα, δεν θα πάτε στο σχολείο»). Το Πάσχα ’10,θα το θυμόμαστε από το Πάθος και την αγωνία.
Με δαγκωμένα χείλη, λοιπόν. Γνωρίζοντας ότι το μέλλον μπορεί να εμφανίζεται σαν σωρός ερειπίων, και ότι παρ’ όλ’ αυτά, οφείλουμε να προσχωρήσουμε σε αυτό το σκοτεινό μέλλον»,  κρατώντας όσοι αντέξουμε… Λίγη ψυχή.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...