Τελευταία σελίδα αριστερά

Το έγραψα πριν μερικές εβδομάδες, με την ασφάλεια, του χρόνου, έστω και του λίγου, που μου έδινα τα 49 και με την δέσμευση να το χαρίσω στον εαυτό μου, την ημέρα που δεν θα είχε καμία διάθεση για αστεία, σιγά τα χρόνια έγραφα τότε και μπορεί το τότε να ήταν χθες, όμως από τα 49 στα 50 ούτε και που θυμάμαι… Το θέμα είναι καθαρά ψυχολογικό, μπορεί ένας χρόνος να μη μετράει τίποτα όταν βρίσκεται ενδιάμεσα της δεκαετίας, όταν όπως γίνεται στρογγυλοποίηση του ποσού, εκεί πονάει και πονάει βέβαια όταν τα 49 γίνονται 50, γιατί από τα 19 στα είκοσι περνάει χωρίς να μετρήσει. Να τον σταματήσουμε δεν μπορούμε, μπορούμε όμως με τον ανάλογο αυτοσαρκασμό να τον ξεγελάσουμε. Από τον Μάη αρχίζει το μέτρημα και εκεί που κάθε Μάη άνοιγε η Ψυχή μας τώρα αρχίζει σιγά σιγά να μας πιέζει, και τούτος Ο Μάης τα άντα τα κάνει ηντα. Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε αυτό που ξέρουμε καλά «Ο έρωτας είναι πράξη ακραία και οριακή. Και ή τη ζεις με τα όλα της – ...

Όχι δεν είναι καλλίτερες οι μέρες, «από εκείνες, που έκαναν σύναξη τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν, να βγουν έξω σε δρόμους και πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος και εξουσία η Άνοιξη». Δεν ξέρω τι θα έγραφε σήμερα ο Ελύτης, που τα μαντάτα, δεν είναι μαντάτα αλλά μια πραγματικότητα που διαπέρασε το πετσί μας και την ψυχή μας, τόσο που κινδυνεύουμε με μετάλλαξη. …………………………………………………………………………….. Είναι της Άνοιξης αυτά, της Άνοιξης που αντιστέκεται στην βαρβαρότητα, που αποκρούει τις επιδρομές, που επιβεβαιώνει την κυκλική της πορεία και μας υπόσχεται για την επιστροφή της. …………………………………………………………………………….. Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω και για την συμμαχία της με την Άνοιξη, που τις καλύπτει τις πληγές. Για την πόλη που είναι ο χρόνος που μου έκλεψαν και για τον χρόνο που είναι η πόλη που κτίζω μέσα μου. Α! και για τ...

Είναι ο τόπος τελικά, είναι η αύρα που τον διαπερνάει, ο χρόνος που τον σέβεται και τον αντέχει «Θα δουλέψω το καλοκαίρι και ο επόμενος προορισμός θα είναι η Ρωσία. Θα πάω στην Αγία Πετρούπολη». Ζηλεύω το γιο μου, για την ηλικία του, που του επιτρέπει να είναι αποφασιστικός. Πάνε πολλά χρόνια που κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Με την ασφάλεια του χρόνου, του το έχω υποσχεθεί πολλές φορές, το δώρο δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του. Αγία Πετρούπολη. Ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Γιέλτσιν, ούτε Πούτιν. Κανείς δεν μπορεί να σημαδέψει τις λευκές της νύκτες. Ένα κείμενο της φίλης μου της Ελένης, που δημοσιεύτηκε στο « Έθνος της Κυριακής» ήρθε για να μου ξύσει πληγές. Πριν ξαναχαρίσω, αυτό το ταξίδι στο εαυτό μου, θα έχω φροντίσει να βγάλω τα εισιτήρια. Για την ώρα ας περιοριστώ στο παραμύθι… «Την πλατεία των Δεκεμβριστών την είχα σε καρτ ποστάλ. Τη λεωφόρο Νέβσκι ούτε που ήλπιζα να την διαβώ. Ο Ναός της Αναστάσεως μου άρεσε ακριβώς για τον υπότιτλο: “Σωτηρίας το αίμα”. Αλλά Αγία Πετρούπολη για μένα σήμ...

Το θέμα της Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας επανέρχεται κάθε φορά στην επικαιρότητα, όταν συμβαίνουν εκτροπές στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα στα ηλεκτρονικά και εσχάτως στο διαδίκτυο.... Ο Ιονέσκο παρατηρεί σε άρθρο του: «Η αριστερή ή δεξιά "ρινοκερίτις" είναι ο φανερός κίνδυνος, που απειλεί όσα ανθρώπινα όντα δεν έχουν πια καιρό να σκέφτονται, που είναι ανίκανα να ξαναβρούν το νου τους και το πνεύμα τους. Καταδικάζω το φασισμό, τον ολοκληρωτισμό, την ομαδική υστερία και το φανατισμό, που κάθε τόσο κυριεύουν την κοινωνία...κεραυνώνω τις ιδεολογίες που καταντάνε ειδωλολατρίες κι έτσι αποβλακώνουν και τυφλώνουν τους ανθρώπους που παύουν πια να είναι ανθρώπινοι απ' την στιγμή που τους κυριεύει αυτή η ηλίθια μανία». Μα αυτή η μανία έχει ένα στοιχείο: Την έλλειψη της ελευθερίας. Όλοι οι προβληματισμοί μας γύρω απ’ αυτό το σοβαρό θέμα εκεί θα καταλήξουν, κινούμαστε σε ένα ανελεύθερο περιβάλλον και δεν εννοώ μόνο το χώρο της δημοσιογραφίας. ΜΜΕ ελεύθερα σημαίνει και προϋποθέσεις ελευθερ...