Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Και πενήντα πήγα και έφυγα

Το έγραψα πριν μερικές εβδομάδες, με την ασφάλεια, του χρόνου, έστω και του λίγου, που μου έδινα τα 49 και με την δέσμευση να το χαρίσω στον εαυτό μου, την ημέρα που δεν θα είχε καμία διάθεση για αστεία, σιγά τα χρόνια έγραφα τότε και μπορεί το τότε να ήταν χθες, όμως από τα 49 στα 50 ούτε και που θυμάμαι…
Το θέμα είναι καθαρά ψυχολογικό, μπορεί ένας χρόνος να μη μετράει τίποτα όταν βρίσκεται ενδιάμεσα της δεκαετίας, όταν όπως γίνεται στρογγυλοποίηση του ποσού, εκεί πονάει και πονάει βέβαια όταν τα 49 γίνονται 50, γιατί από τα 19 στα είκοσι περνάει χωρίς να μετρήσει. Να τον σταματήσουμε δεν μπορούμε, μπορούμε όμως με τον ανάλογο αυτοσαρκασμό να τον ξεγελάσουμε. Από τον Μάη αρχίζει το μέτρημα και εκεί που κάθε Μάη άνοιγε η Ψυχή μας τώρα αρχίζει σιγά σιγά να μας πιέζει, και τούτος Ο Μάης τα άντα τα κάνει ηντα.
Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε αυτό που ξέρουμε καλά
«Ο έρωτας είναι πράξη ακραία και οριακή. Και ή τη ζεις με τα όλα της – συμπεριλαμβανομένης της ολικής καταστροφής ενίοτε – ή την προσπερνάς, κι όταν γκριζάρεις, ψάχνεις τοίχους να ματώσεις το κεφάλι σου που δεν την έζησες».
Μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή. Βραχνή γυναικεία φωνή. Και είναι Μάης
Από τον Μάη αρχίζει το μέτρημα. Σιγά πια! Και τι είναι τα χρόνια; αποσυμπιεσμένες στιγμές, αφού πρέπει να μεγαλώσουμε, ας το κάνουμε με αξιοπρέπεια.
Στα γενέθλια πάψαμε να σβήνουμε κεριά. Τώρα σβήνουμε ονόματα, φίλους που χάθηκαν, έρωτες που ξεθώριασαν, ερωμένες που ξεχάστηκαν, δικούς μας που έφυγαν για πάντα. Το μέγεθος του απουσιολόγιου είναι το ασφαλέστερο ταμείο.
Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και όσο υπάρχει πρέπει να είναι πλήρης, όχι ημερών, αλλά ηδονικών στιγμών και πράξεων.
Στο ταμείο και όλες αυτές οι πάντοτε παρούσες στιγμές, αυτές που κάνουν τα χρόνια να μην μετράνε γιατί «μια στιγμή και τα πάντα όλα».
Ζήσαμε τον έρωτα ακραία συμπεριλαμβάνοντας και την ολική καταστροφή ενίοτε. Δεν ψάχνω τοίχους σήμερα για να χτυπήσω το κεφάλι μου αγαπητή μου κυρία.
……………………………………………………………………………
Σιγά τα χρόνια και σαράντα πήγα και έφυγα τρέχοντας, ψάχνοντας αλλού την ηλικία μου, που; Μα που αλλού από τις αμέτρητες στιγμές που έζησα και αυτές που μπορεί να ζήσω γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες.
……………………………………………………………………………..
Πόσο είναι ο Σον Κόνερι και ακόμα λατρεύεται; Πάνω από εβδομήντα
Έχουμε πολύ χρόνο ακόμα…

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Της Άνοιξης

Όχι δεν είναι καλλίτερες οι μέρες, «από εκείνες, που έκαναν σύναξη τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν, να βγουν έξω σε δρόμους και πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος και εξουσία η Άνοιξη». Δεν ξέρω τι θα έγραφε σήμερα ο Ελύτης, που τα μαντάτα, δεν είναι μαντάτα αλλά μια πραγματικότητα που διαπέρασε το πετσί μας και την ψυχή μας, τόσο που κινδυνεύουμε με μετάλλαξη.
……………………………………………………………………………..
Είναι της Άνοιξης αυτά, της Άνοιξης που αντιστέκεται στην βαρβαρότητα, που αποκρούει τις επιδρομές, που επιβεβαιώνει την κυκλική της πορεία και μας υπόσχεται για την επιστροφή της.
……………………………………………………………………………..
Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω και για την συμμαχία της με την Άνοιξη, που τις καλύπτει τις πληγές. Για την πόλη που είναι ο χρόνος που μου έκλεψαν και για τον χρόνο που είναι η πόλη που κτίζω μέσα μου. Α! και για τα παιδιά που περιμένω να λάβουνε επιτέλους τη απόφαση.
……………………………………………………………………………..
«Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθειο να γιορτάζει τον άλλο σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβία σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που 'λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα
σε λίγην ώρα…
…Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σαν να μην
ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μοναχά αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, περ' απ' την άκρη της απελπισίας, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο
και τα δεκανίκια…»
……………………………………………………………………………..
Είναι της Άνοιξης αυτά που με έχει κυριεύσει

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Αγία Πετρούπολη

Είναι ο τόπος τελικά, είναι η αύρα που τον διαπερνάει, ο χρόνος που τον σέβεται και τον αντέχει
«Θα δουλέψω το καλοκαίρι και ο επόμενος προορισμός θα είναι η Ρωσία. Θα πάω στην Αγία Πετρούπολη». Ζηλεύω το γιο μου, για την ηλικία του, που του επιτρέπει να είναι αποφασιστικός. Πάνε πολλά χρόνια που κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Με την ασφάλεια του χρόνου, του το έχω υποσχεθεί πολλές φορές, το δώρο δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του.
Αγία Πετρούπολη. Ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Γιέλτσιν, ούτε Πούτιν. Κανείς δεν μπορεί να σημαδέψει τις λευκές της νύκτες. Ένα κείμενο της φίλης μου της Ελένης, που δημοσιεύτηκε στο « Έθνος της Κυριακής» ήρθε για να μου ξύσει πληγές. Πριν ξαναχαρίσω, αυτό το ταξίδι στο εαυτό μου, θα έχω φροντίσει να βγάλω τα εισιτήρια.
Για την ώρα ας περιοριστώ στο παραμύθι…
«Την πλατεία των Δεκεμβριστών την είχα σε καρτ ποστάλ. Τη λεωφόρο Νέβσκι ούτε που ήλπιζα να την διαβώ. Ο Ναός της Αναστάσεως μου άρεσε ακριβώς για τον υπότιτλο: “Σωτηρίας το αίμα”. Αλλά Αγία Πετρούπολη για μένα σήμαινε πάνω απ' όλα Ντοστογιέφσκι και Πούσκιν, ήταν οι εκκλησιές, οι γέφυρες, οι φτωχοί, το πάθος, η ποίηση, η σαλότης και η παραφορά. 'Ήταν εκείνη η καθοριστική μονομαχία, η Άννα Καρένινα ήταν, το τρένο, ο έρως κι ο θάνατος, κι ένα φαινόμενο που δεν συμβαίνει αλλού πουθενά: λευκές νύχτες!
Αλλά επαληθεύει η ζωή, ως φαίνεται, τα πιο βαθιά σου όνειρα. Κι εκεί που ούτε το σκέφτεσαι ξαφνικά λες και ανοίγουν οι ουρανοί.
Αγία Πετρούπολη, η επινοημένη πόλη του Πέτρου, το απόλυτο παραμύθι. Κι εγώ ως Αλίκη σε έναν άλλο αιώνα, κρατώντας τον πρίγκιπα Μίσκιν σε νέα εκδοτική εκδοχή. Κι ακολουθώντας δυο δρόμους, βιώνοντας τα δυο πρόσωπα της Ρωσίας. Του Πούσκιν τον αριστοκρατικά παράφορα ερωτικό και θανατερό και του Ντοστογιέφσκι, τον ταπεινό μετά πάθους και πίστης, που καθαγιάζει μέσα στον χρόνο τον τόσο ιδιαίτερο ρωσικό Λαό.
Ξεκινώντας από την έπαυλη της πριγκίπισσας Βολκόσναγια, το τελευταίο σπίτι του Αλεξάνδρου Σεργκέεβιτς Πούσκιν, κάνοντας στάση σε εκείνο το μοιραίο cafe και συνεχίζοντας ως το σημείο της μονομαχίας. Άγγιξα την καρέκλα και το γραφείο του, την τεράστια σπάνια βιβλιοθήκη του, έβαλα τα δάχτυλα στην τρυπίτσα του γιλέκου απ' όπου τον επισκέφτηκε ο θάνατος. Είδα το μπουντουάρ της γυναίκας του, την πίπα και το ρολόι του. Μου έδειξαν που τον απίθωσαν λίγο πριν γίνει αθάνατος.
Στον μεγάλο μου αγαπημένο ανήκε η δεύτερη διαδρομή. Έξω απ' το σπίτι, ένας αστυνομικός χτυπούσε ένα άρρωστο αγόρι. Ανεβαίνοντας τις σκάλες που θύμιζαν έντονα “Έγκλημα και τιμωρία”, το γραφείο του με το πράσινο πανί, το αγαπημένο μπαστούνι του, η τραπεζαρία της οικογένειας, το σαμοβάρι, το φλιτζάνι του, το δωμάτιο των παιδιών. Με εκείνη την χαρακτηριστική παλιά κούκλα και το ξύλινο αλογάκι που τώρα μπορούσα ως και να τα ακουμπώ.
Βγαίνοντας, ο Άγιος Βλαδίμηρος και οι ευσεβείς επαίτες που σταυροκοπιούνται όταν τους ελεείς. Μπορεί και το κεράκι μου να το άναψα εκεί όπου το άναβε κι εκείνος. Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι που με μεγάλωσε και η Αγία Πετρούπολη που μου χάρισε την πρώτη λευκή νύχτα της, όλη της την ευσέβεια και την ταπείνωση και όλη την τσαρική μεγαλοπρέπεια και χλιδή. Επέστρεψα εντελώς Άννα Καρένινα, όλα όσα πίστευα παραμύθια ήταν αλήθεια και ήταν εκεί.
ΥΓ. Αλλά μετά γύρισα κι έγιναν πάλι παραμύθια».

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Να πάψουμε να πιθηκίζουμε…

Το θέμα της Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας επανέρχεται κάθε φορά στην επικαιρότητα, όταν συμβαίνουν εκτροπές στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα στα ηλεκτρονικά και εσχάτως στο διαδίκτυο....
Ο Ιονέσκο παρατηρεί σε άρθρο του:
«Η αριστερή ή δεξιά "ρινοκερίτις" είναι ο φανερός κίνδυνος, που απειλεί όσα ανθρώπινα όντα δεν έχουν πια καιρό να σκέφτονται, που είναι ανίκανα να ξαναβρούν το νου τους και το πνεύμα τους. Καταδικάζω το φασισμό, τον ολοκληρωτισμό, την ομαδική υστερία και το φανατισμό, που κάθε τόσο κυριεύουν την κοινωνία...κεραυνώνω τις ιδεολογίες που καταντάνε ειδωλολατρίες κι έτσι αποβλακώνουν και τυφλώνουν τους ανθρώπους που παύουν πια να είναι ανθρώπινοι απ' την στιγμή που τους κυριεύει αυτή η ηλίθια μανία».
Μα αυτή η μανία έχει ένα στοιχείο: Την έλλειψη της ελευθερίας. Όλοι οι προβληματισμοί μας γύρω απ’ αυτό το σοβαρό θέμα εκεί θα καταλήξουν, κινούμαστε σε ένα ανελεύθερο περιβάλλον και δεν εννοώ μόνο το χώρο της δημοσιογραφίας.
ΜΜΕ ελεύθερα σημαίνει και προϋποθέσεις ελευθερίας. Σημαίνει κανόνες Δεοντολογίας, που συμφωνούνται ανάμεσα στους ανθρώπους των Μέσων και στους ανθρώπους Δέκτες…
Θα ήταν υποκριτικό να ψάχνουμε την δεοντολογία μόνο στο χώρο της δημοσιογραφίας, είναι άμεσα συνδεδεμένη και με την εξουσία και με την κοινή γνώμη. Η ποιότητα των Μέσων, εξαρτάται, απ’ αυτήν καθ’ εαυτήν την ποιότητα της ίδιας της κοινωνίας.
Τις παρεκτροπές, τις υποκινεί κυρίως η εξουσία, τα οικονομικά συμφέροντα, και η άκρατη φιλοδοξία. Η δυσφορία της κοινής γνώμης δυστυχώς μετατρέπεται εύκολα σε αδιαφορία, με αποτέλεσμα δια της επανάληψης να παγιώνεται ένα σάπιο καθεστώς, που τείνει να γίνει αποδεκτό.
Εδώ που φτάσαμε δεν περιμένω επί μέρους αλλαγές, οι καλλίτερες μέρες είναι επακόλουθο μιας γενικότερης στροφής της κοινωνίας σε ελεύθερες διαδρομές. Για την ώρα θα υποστούμε, αυτήν την παρεκτροπή της αγοράς – γιατί περί αγοράς πρόκειται - με την ευχή να μην αργήσει να την χτυπήσει η κρίση…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...