Τελευταία σελίδα αριστερά

Νέο ορισμό περί ελευθερίας, επιχειρούν να δώσουν οι κρατούντες, με αφορμή την έλευση του εμβολίου για την αντιμετώπιση του φονικού ιού. Αλήθεια από τι θα ελευθερωθούμε; Από τα περιοριστικά μέτρα που μας επιβάλλονται; Από τον κορωνοϊό, ή από την κυβέρνηση που ανοιγοκλείνει τους διακόπτες της ζωή μας βλέποντας και κάνοντας; “Επιχείρηση ελευθερίας” βαφτίσανε το εγχείρημα, λες και όταν τελειώσουμε με την πανδημία θα μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Είμαι μέσα και περιμένω τη σειρά μου να εμβολιαστώ. Στην καλύτερη περίπτωση κατά τον Μάιο . "Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι". Από τον Ιούνιο, σύμφωνα με την κυβέρνηση θα είμαι ελεύθερος. Νέος ορισμός πλέον για την ελευθερία. Αυτά που έγραφε πριν 160 χρόνια στο βιβλίο του “Περί Ελευθερίας” ο Τζον Στιούαρτ Μιλ ανήκουν στην ιστορία, ας θυμηθούμε για να αντέξουμε. «Η ανεξαρτησία του ατόμου είναι αυτονόητα απόλυτη. Το άτομο είναι κύριος του εαυτού του, του σώματός του και του νου του». Για τον Μιλ η ατομική ελευθερία είναι...

Και συνεχίζουμε με το χρόνο, που μας βαραίνει, με το χρόνο που τρέχει με το χρόνο που αργεί. Να φύγει, να φύγει! Να φύγει, να μας απελευθερώσει από το βάρος του. Για μας που κάνουμε όνειρα για του χρόνου, πώς να σημειώσουμε την ήττα μας σ΄αυτό το αχανές τοπίο της λησμονιάς; Είναι η πρώτη φορά, που τα γεγονότα ξεπέρασαν συμβολισμούς. Φέτος δε θα απολογίσουμε, άλλωστε έχουμε τόσα πολλά... ναμην επαναλαμβάνουμε. Μόνο την τελευταία του εικόνα να κρατήσουμε, αυτήν τη επικοινωνιακή αθλιότητα των πολιτικών που έτρεξαν πρώτοι και ας μην ήταν η σειρά τους, να εμβολιαστούν για να δείξουν. Πάνω και από την πανδημία η “επικοινωνία”. Δυστυχώς ο χρόνος αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει, οι πολιτικοί εκεί, καθηλωμένοι στην παράδοση, ακολουθούν την εθιμοτυπία. Σταθεροί στις αρχές που διέπουν την πολιτική ζωή της χώρας, εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ακόμα και σ΄ αυτήν την περίοδο της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης το “ψέμα” παραμένει αξία σταθερή. Τ’ αλλάζουν όλα, αυτά που υπόσχονται προεκλογικά και βαδίζου...

  Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω Αυτοί που πάνε στα συσσίτια δεν έχουν ανάγκη την δημοσιότητα, δεν χρειάζονται κάμερες και φωτογραφίες, λίγο φαγητό ζητάνε και σεβασμό στο πόνο τους. Αυτή η ψευτιά και η υποκρισία που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή με αηδιάζουν. Όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Για να είμαστε ειλικρινείς, η πολιτική μας εγκατέλειψε και τη θέση της πήραν, φιλόδοξοι τσαρλατάνοι, μαυραγορίτες με κονκάρδες, που τις φορούν ανάλογα την περίσταση, πολλοί μαλάκες που ζουν και αναπνέουν, για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Τσίρκο που δίνει παραστάσεις σε κενά καθίσματα. Συνειδητοποιώ με τα χρόνια, ότι αυτή η γενική αποστροφή μου στην υποκρισία που κρύβει η επικοινωνία δημιουργήθηκε από την απόρριψη πλέον σε ότι έχει να κάνει με το «φαίνεσθαι». Δημόσιες σχέσεις. Παρουσία ανταποδοτική. Αηδία! Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία κάνει ησυχία, η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από τι να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμη...