Επιχείρηση “ελευθερία”

Νέο ορισμό περί ελευθερίας, επιχειρούν να δώσουν οι κρατούντες, με αφορμή την έλευση του εμβολίου για την αντιμετώπιση του φονικού ιού. Αλήθεια από τι θα ελευθερωθούμε; Από τα περιοριστικά μέτρα που μας επιβάλλονται; Από τον κορωνοϊό, ή από την κυβέρνηση που ανοιγοκλείνει τους διακόπτες της ζωή μας βλέποντας και κάνοντας;

“Επιχείρηση ελευθερίας” βαφτίσανε το εγχείρημα, λες και όταν τελειώσουμε με την πανδημία θα μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι είμαστε ελεύθεροι.
Είμαι μέσα και περιμένω τη σειρά μου να εμβολιαστώ. Στην καλύτερη περίπτωση κατά τον Μάιο . "Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι". Από τον Ιούνιο, σύμφωνα με την κυβέρνηση θα είμαι ελεύθερος. Νέος ορισμός πλέον για την ελευθερία.
Αυτά που έγραφε πριν 160 χρόνια στο βιβλίο του “Περί Ελευθερίας” ο Τζον Στιούαρτ Μιλ ανήκουν στην ιστορία, ας θυμηθούμε για να αντέξουμε.
«Η ανεξαρτησία του ατόμου είναι αυτονόητα απόλυτη. Το άτομο είναι κύριος του εαυτού του, του σώματός του και του νου του». Για τον Μιλ η ατομική ελευθερία είναι η μοναδική οδός που οδηγεί στην ανάπτυξη του ανθρώπου, αλλά και της ανθρωπότητας εν γένει. Ο Μιλ πίστευε σε ένα είδος κοσμικής ηθικής που θα είχε ως πυλώνα το δημοκρατικό ήθος και θα χαρακτηριζόταν από αγάπη για την ελευθερία και την αυτονομία. Πίστευε στον ορθό λόγο και την ανεκτικότητα, αγαπούσε την ελευθερία όντας εχθρός του θρησκευτικού φανατισμού, προάσπιζε την απόλυτη ισότητα των φύλων. Στις μέρες μας που οι αποδεκτοί κανόνες διαλόγου απειλούνται από τους λαϊκιστές και τα πολιτικά άκρα, που παρατηρείται η συστηματική χρήση της παραπληροφόρησης και της διασποράς ψευδών ειδήσεων, η επιχειρηματολογία του Μιλ για την υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης ως μέσου για την κατάκτηση της γνώσης και την εύρεση της αλήθειας με βάση τον διάλογο είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; Πως ν΄ αντέξεις τον φετινό Χειμώνα, αν δεν επικαλεσθείς τα καλοκαίρια που έζησες.
Αυτές οι μνήμες μας κρατάνε και όλα αυτά τα ιδεατά που πιστέψαμε…
Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, νοιώθω μια ανυπέρβλητη επιθυμία να γυρίσω σε 'κείνη την εποχή της αταξίας, τότε που η νιότη ξεπερνούσε τους κανόνες, αγνοούσε τα “πρέπει” και τα “μη”, οι λέξεις είχαν την απόλυτη αντιστοιχία με τη ζωή και μοναδικό σύννεφο στον ουρανό ήταν ο ήλιος.
Σήμερα με ένα θαμπό ουρανό να με σκεπάζει και λέξεις που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνομαι ότι μας περισσεύουν τα λόγια και μας λιγοστεύει η ζωή.
Επικίνδυνα πράγματα. Σε “δήθεν” καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα.
Θέλω να γυρίσω πίσω, να γυρίσω σε κείνη την εποχή της αταξίας, να ξαναβρώ εκείνες τις παρθένες λέξεις και να ξαναδώ στον ουρανό εκείνο το μοναδικό σύννεφο, που θα είναι ο ήλιος.

Φωτογραφία Andrew Balfour 

Πάνω και από την πανδημία η “επικοινωνία”

Και συνεχίζουμε με το χρόνο, που μας βαραίνει, με το χρόνο που τρέχει με το χρόνο που αργεί. Να φύγει, να φύγει! Να φύγει, να μας απελευθερώσει από το βάρος του.
Για μας που κάνουμε όνειρα για του χρόνου, πώς να σημειώσουμε την ήττα μας σ΄αυτό το αχανές τοπίο της λησμονιάς;
Είναι η πρώτη φορά, που τα γεγονότα ξεπέρασαν συμβολισμούς.
Φέτος δε θα απολογίσουμε, άλλωστε έχουμε τόσα πολλά... ναμην επαναλαμβάνουμε. Μόνο την τελευταία του εικόνα να κρατήσουμε, αυτήν τη επικοινωνιακή αθλιότητα των πολιτικών που έτρεξαν πρώτοι και ας μην ήταν η σειρά τους, να εμβολιαστούν για να δείξουν. Πάνω και από την πανδημία η “επικοινωνία”. Δυστυχώς ο χρόνος αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει, οι πολιτικοί εκεί, καθηλωμένοι στην παράδοση, ακολουθούν την εθιμοτυπία.
Σταθεροί στις αρχές που διέπουν την πολιτική ζωή της χώρας, εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ακόμα και σ΄ αυτήν την περίοδο της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης το “ψέμα” παραμένει αξία σταθερή.

Τ’ αλλάζουν όλα, αυτά που υπόσχονται προεκλογικά και βαδίζουν στην πεπατημένη
“Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν”. Και χειρότερα.
Αυτές τις τελευταίες ώρες του χρόνου κλείνομαι μέσα. Ακόμη κι όταν είμαι έξω. Ακολουθώ με πίστη πλέον, ότι μπορεί να με απομακρύνει. Ό, τι μεγαλώνει την απόσταση από την κεντρική σκηνή, από τα φώτα, που φωτίζουν ετερόφωτους. Ανασαίνω λίγο πιο εκεί. Πάλι από την αρχή. Στα ίδια πατήματα που μπορεί να μας έφεραν μέχρι εδώ, ξέρουν καλά όμως να κόβουν δρόμο και να προσπερνάνε.
Σ’ αυτόν τον τόπο, που το χώμα υποχωρεί, που η γη βουλιάζει και μας έχει αφήσει μετέωρους, είναι ανάγκη να γυρίσουμε σε κείνες τις σταθερές, που έγιναν ποιήματα, έγιναν στίχοι, έγιναν τραγούδια και έμειναν.
Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Δυσκολεύομαι σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξω τα κλισέ. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα.
Δυσκολεύομαι ακόμα περισσότερο αυτήν την περίοδο, γιατί μπροστά στην ανυποληψία της πολιτικής, χρειάζονται λέξεις μαχαίρια, που θα σηματοδοτήσουν τη νέα εποχή. Που θα δώσουν μια άλλη αισθητική. Που θα υπερασπίζονται την αλήθεια.
Για του χρόνου δυο πράγματα απλά: υγεία και αγάπη

Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω

 Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω

Αυτοί που πάνε στα συσσίτια δεν έχουν ανάγκη την δημοσιότητα, δεν χρειάζονται κάμερες και φωτογραφίες, λίγο φαγητό ζητάνε και σεβασμό στο πόνο τους.
Αυτή η ψευτιά και η υποκρισία που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή με αηδιάζουν. Όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω.
Για να είμαστε ειλικρινείς, η πολιτική μας εγκατέλειψε και τη θέση της πήραν, φιλόδοξοι τσαρλατάνοι, μαυραγορίτες με κονκάρδες, που τις φορούν ανάλογα την περίσταση, πολλοί μαλάκες που ζουν και αναπνέουν, για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Τσίρκο που δίνει παραστάσεις σε κενά καθίσματα.
Συνειδητοποιώ με τα χρόνια, ότι αυτή η γενική αποστροφή μου στην υποκρισία που κρύβει η επικοινωνία δημιουργήθηκε από την απόρριψη πλέον σε ότι έχει να κάνει με το «φαίνεσθαι». Δημόσιες σχέσεις. Παρουσία ανταποδοτική. Αηδία!
Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία κάνει ησυχία, η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από τι να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί, συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.

Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει.
Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, στις μέρες μας όμως έχει παραγίνει, μεγεθύνει γεγονότα άνευ ουσίας και τα χρησιμοποιεί σαν προστατευτικό φλοιό για την κάλυψη των ουσιαστικών προβλημάτων. Πρόκειται για μια φασίζουσα, τακτική που ανέκαθεν επιστράτευαν οι κρατούντες, με την βοήθεια προπαγανδιστικών μηχανισμών για να αποπροσανατολίσουν τον Λαό από τα ουσιαστικά προβλήματα που τον τυραννούσαν.
Σήμερα αυτό που μας απασχολεί είναι η επιφάνεια,
Όσο και να προσπαθούν κάποιες φωνές να αναδείξουν τα ουσιαστικά προβλήματα και σε αυτές βέβαια και κάποια ΜΜΕ, η επικαιρότητα έχει χρώμα κίτρινο. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική και έχουν σχέση με την εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη.
Αυτό το είδος της πολιτικής λειτουργίας, που έχει κυριαρχήσει, ενταγμένο στην επικοινωνιακή λογική, παραβλέπει το ζητούμενο, που είναι να «κάνουμε κάτι» και επιδιώκει την προβολή, δηλαδή να φανεί ότι κάνουμε κάτι. Και ας μην κάνουμε τίποτα.
Η αγωνία των ανθρώπων της εξουσίας, δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν το Λαό, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον καμία εντύπωση