Νέο ορισμό περί ελευθερίας, επιχειρούν να δώσουν οι κρατούντες, με αφορμή την έλευση του εμβολίου για την αντιμετώπιση του φονικού ιού. Αλήθεια από τι θα ελευθερωθούμε; Από τα περιοριστικά μέτρα που μας επιβάλλονται; Από τον κορωνοϊό, ή από την κυβέρνηση που ανοιγοκλείνει τους διακόπτες της ζωή μας βλέποντας και κάνοντας;
“Επιχείρηση ελευθερίας” βαφτίσανε το εγχείρημα, λες και όταν τελειώσουμε με την πανδημία θα μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι είμαστε ελεύθεροι.
Είμαι μέσα και περιμένω τη σειρά μου να εμβολιαστώ. Στην καλύτερη περίπτωση κατά τον Μάιο . "Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι". Από τον Ιούνιο, σύμφωνα με την κυβέρνηση θα είμαι ελεύθερος. Νέος ορισμός πλέον για την ελευθερία.
Αυτά που έγραφε πριν 160 χρόνια στο βιβλίο του “Περί Ελευθερίας” ο Τζον Στιούαρτ Μιλ ανήκουν στην ιστορία, ας θυμηθούμε για να αντέξουμε.
«Η ανεξαρτησία του ατόμου είναι αυτονόητα απόλυτη. Το άτομο είναι κύριος του εαυτού του, του σώματός του και του νου του». Για τον Μιλ η ατομική ελευθερία είναι η μοναδική οδός που οδηγεί στην ανάπτυξη του ανθρώπου, αλλά και της ανθρωπότητας εν γένει. Ο Μιλ πίστευε σε ένα είδος κοσμικής ηθικής που θα είχε ως πυλώνα το δημοκρατικό ήθος και θα χαρακτηριζόταν από αγάπη για την ελευθερία και την αυτονομία. Πίστευε στον ορθό λόγο και την ανεκτικότητα, αγαπούσε την ελευθερία όντας εχθρός του θρησκευτικού φανατισμού, προάσπιζε την απόλυτη ισότητα των φύλων. Στις μέρες μας που οι αποδεκτοί κανόνες διαλόγου απειλούνται από τους λαϊκιστές και τα πολιτικά άκρα, που παρατηρείται η συστηματική χρήση της παραπληροφόρησης και της διασποράς ψευδών ειδήσεων, η επιχειρηματολογία του Μιλ για την υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης ως μέσου για την κατάκτηση της γνώσης και την εύρεση της αλήθειας με βάση τον διάλογο είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; Πως ν΄ αντέξεις τον φετινό Χειμώνα, αν δεν επικαλεσθείς τα καλοκαίρια που έζησες.
Αυτές οι μνήμες μας κρατάνε και όλα αυτά τα ιδεατά που πιστέψαμε…
Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, νοιώθω μια ανυπέρβλητη επιθυμία να γυρίσω σε 'κείνη την εποχή της αταξίας, τότε που η νιότη ξεπερνούσε τους κανόνες, αγνοούσε τα “πρέπει” και τα “μη”, οι λέξεις είχαν την απόλυτη αντιστοιχία με τη ζωή και μοναδικό σύννεφο στον ουρανό ήταν ο ήλιος.
Σήμερα με ένα θαμπό ουρανό να με σκεπάζει και λέξεις που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνομαι ότι μας περισσεύουν τα λόγια και μας λιγοστεύει η ζωή.
Επικίνδυνα πράγματα. Σε “δήθεν” καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα.
Θέλω να γυρίσω πίσω, να γυρίσω σε κείνη την εποχή της αταξίας, να ξαναβρώ εκείνες τις παρθένες λέξεις και να ξαναδώ στον ουρανό εκείνο το μοναδικό σύννεφο, που θα είναι ο ήλιος.
Φωτογραφία Andrew Balfour
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου