Να μη γυρίσουμε την πλάτη

Για μας που παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα με μάτια καθαρά, απηλλαγμένοι από το πάθος που συνήθως δημιουργούν οι εκλογικές αναμετρήσεις, έχουμε την ευκαιρία να διακρίνουμε, πέρα από την κάλπη και τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Οι εκλογές ιδιαίτερα αυτές για την τοπική αυτοδιοίκηση, αποτελούν ένα ψυχογράφημα της κοινωνίας. Στην πορεία έχουμε να δούμε πολλά. Εκτός από τα κοινά χαρακτηριστικά των εκλογικών αναμετρήσεων, κάθε τετραετία έχει και τα δικά της. Γι’ αυτό ίσως και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο.
Θυμάμαι όλες τις μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, ακόμα και αυτές που δεν είχα δικαίωμα ψήφου. Μπορεί όλες να είχαν χαρακτηρισθεί κρίσιμες και ας μην ήταν, όλες όμως ήταν ξεχωριστές και των βουλευτικών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αυτή η προεκλογική περίοδος που διανύουμε, δεν αποτελεί μια επανάληψη, το εγχείρημα της νέας διοικητικής μεταρρύθμισης την καθιστά πραγματικά κρίσιμη και ξεχωριστή.
Η εκλογική διαδικασία αποτελεί μία από τις πιο σκληρές ασκήσεις ανθρώπινων αντοχών και δυνατοτήτων, κατά την διάρκεια της οποίας, έχουμε την ευκαιρία να τσεκάρουμε την πνευματική επάρκεια, την σωματική αντοχή, τη ψυχική τόλμη. Το μίσος και την μεγαλοσύνη, το ήθος αλλά και την κακοήθεια, το συμβιβασμό και τη δειλία. Την αρετή και την κακία.
«Εδώ κάτω στη λάσπη αφήνουμε τα ίχνη μας, στη σκόνη υπογράφουμε τα κατά καιρούς ονόματά μας.» Θα μετρηθούμε αυτή την περίοδο και δεν μιλάω για κουκιά, αλλά για «μπόι…»

Μπορεί πολλές φορές να γκρινιάζω απ’ αυτήν εδώ την στήλη, άλλωστε σε μια περίοδο προεκλογική υπάρχει άφθονο υλικό για γκρίνια, τόσο που μπορεί να μας ρίξει στην παγίδα της μιζέριας.
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μου αρέσει. Είναι ένα πανηγύρι!
Μουσική, φώτα, χρώματα, συγκεντρώσεις, χαρά μεγάλη. Οι άνθρωποι αφήνουν την μοναξιά τους και έρχονται κοντά, τα συναισθήματα ζωηρεύουν, οι ελπίδες ζωντανεύουν. Αγαπάμε και μισούμε αυτές τις μέρες άρα ζούμε.
Σοβαρολογώ δεν ειρωνεύομαι. Ο προεκλογικός χρόνος ενός ανθρώπου που ζει μέχρι τα 80 είναι είκοσι χαρούμενα χρόνια από τη ζωή του, υπολογισμένα με 6 μήνες κάθε προεκλογικής περιόδου. Το ένα τέταρτο της ζωής δηλαδή χαρές και πανηγύρια.
Να το εκτιμήσουμε σοβαρό αυτό και να μην μας πιάνει η μιζέρια και η γκρίνια, άλλωστε το έχουμε δει το έργο πολλές φορές οι εκλογές έχουν αξία για τον προεκλογικό χρόνο που χαιρόμαστε. Είναι ακριβώς αυτός ο χρόνος των προκαταρκτικών λίγο πριν τον οργασμό. Και μετά τον οργασμό, να μην γυρίσουμε την πλάτη…

Χίλια κομμάτια, μπροστά στα χίλια προβλήματα

Άρχισε να μετράει και επισήμως ο προεκλογικός χρόνος. Ένας μήνας δύσκολος με τις σχέσεις των ανθρώπων της κάθε τοπικής κοινωνίας να δοκιμάζονται βάναυσα.
Οι χιλιάδες υποψήφιοι που πλαισιώνουν τους συνδυασμούς του Δήμου και της Περιφέρειας, δίνουν τη μάχη της ψήφου, με αντιπάλους όχι μόνο υποψηφίους των άλλων ψηφοδελτίων, αλλά πολλές φορές και τους συνυποψήφιους τους.
Το θέμα έχει εξαντληθεί, με δυσκολία μου βγαίνουν οι λέξεις, που αναφέρονται στις επικείμενες εκλογές. Φοβάμαι, ότι στην προσπάθεια μου να βρίσκομαι, εντός επικαιρότητας, θα περάσω στην παραπολιτική παραφιλολογία, που ανέκαθεν μισούσα.
«Πολλά λόγια αυτές τις μέρες. Λόγια - κέρματα, λόγια - ψιχία, λόγια μετά λόγου γνώσεως ή άνευ λόγου. Ποια θέλεις; Απ’ όλα έχω. Σε διαφορετική τιμή. Αυτά της επίγνωσης τα ανταλλάσσω μόνο με αφοσίωση. Έχεις;»
Η αυτοδιοίκηση από μόνη της, σαν μια συμμετοχική διαδικασία αποδεσμεύεται από τους εναγκαλισμούς και λειτουργεί ανεξάρτητα, γιατί η κάθε τοπική κοινωνία, υπό το βάρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, δεν έχει την πολυτέλεια να περιχαρακώνεται.
Τα έντονα κομματικά χρώματα που ξεπροβάλουν αυτήν την περίοδο, είναι βέβαιο ότι την επομένη των εκλογών θα ξεθωριάσουν. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Η περιφέρεια αναστενάζει, παραμελημένη χρόνια τώρα από την κεντρική εξουσία. Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει, η ανεργία, η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, η ακρίβεια, δεν είναι προβλήματα που τα δημιούργησε η τοπική κοινωνία. Είναι προβλήματα ευθύνης της κεντρικής εξουσίας.
Με το πέρας της προεκλογικής περιόδου και πάλι θα βρεθούμε μόνοι, αντιμέτωποι με όλα τα παραπάνω. Όλοι μαζί έχουμε πιο δυνατή φωνή στην διεκδίκηση όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί στην άμυνα για να περισώσουμε ότι ακόμα έχει απομείνει.
Τα τελευταία χρόνια ο Δήμος Κερκυραίων αποτελεί το επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης, μιας σύγκρουσης που δεν ωφέλησε τον τόπο. Ευχή και ελπίδα σε αυτές τις εκλογές, το «αίμα» που θα χυθεί, να είναι το τελευταίο.

Τα πρόσωπα κάνουν την διαφορά

Η χαώδης διαφορά που προκύπτει δημοσκοπικά, μεταξύ των δυο συνδυασμών που υποστηρίζονται από το ΚΚΕ, για την περιφέρεια Ιονίων Νήσων και το Δήμο Κερκυραίων, έρχεται να επιβεβαιώσει, αυτό που έγραφα σε προηγούμενα κείμενα. Η πολιτική είναι απούσα από τους εκλογικούς σχηματισμούς, είναι παρούσα όμως σε πρόσωπα, που με την στάση τους και την πορεία τους, διασώζουν την χαμένη της τιμή.
Οι παλινδρομήσεις ανάμεσα στο «ανεξάρτητο» και το «κομματικό», εξαφάνισαν τις έννοιες. Δεν υπάρχει ανεξάρτητο, ούτε και κομματικό, ανακατεύτηκαν μπερδεύτηκαν, έγιναν αέρας και καπνός. Όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιήθηκαν κατά περίσταση, εξυπηρέτησαν σκοπιμότητες και σκεπάστηκαν από την αντίφαση.
Οι κερκυραίοι που έδωσαν αυτό το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό στον υποψήφιο του ΚΚΕ για τον Δήμο της Κέρκυρας, αν τους ρωτήσεις δεν λένε ότι ψηφίζουν ΚΚΕ, αλλά «Μπάμπη», αυτό, ακόμα και αν στεναχωρεί τον κ. Χαραλάμπους, που είναι στρατευμένο μέλος του Κόμματος, αποτελεί μια πραγματικότητα. Αλλά και ο υποψήφιος που υποστηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να έχει κάνει μέχρι σήμερα ούτε μια επίσημη εμφάνιση, κατάφερε, δημοκοπικά πάντα, να αφήσει πίσω του, το φιλόδοξο ψηφοδέλτιο, των εν ενέργεια δημάρχων, που αποτελείτε κυρίως από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας μια δυναμική στο συνδυασμό που ηγείται, μόνο και μόνο με το άκουσμα του ονόματος του.

Ευτυχώς ή δυστυχώς τα κόμματα έπονται σ’ αυτή την εκλογική διαδικασία, πρωταγωνιστές είναι τα πρόσωπα και οι όποιες επιλογές απ’ αυτά εξαρτώνται. Το ευτυχώς, κολλάει στην σημερινή πραγματικότητα, το δυστυχώς γιατί τα κόμματα, δεν είναι χρήσιμο για την Δημοκρατία, να έχουν αγγίξει τα όρια της ανυποληψίας.
Αν με ρωτήσετε τι θα ψηφίσω, θα σας πω ευθέως, έναν υποψήφιο, που κρίνω ότι έχει την επάρκεια να ανταποκριθεί στις δυσκολίες της διοικητικής μεταρρύθμισης, χωρίς να προβληματίζομαι για την κομματική γαρνιτούρα που τον συνοδεύει. Θα ψηφίσω αυτόν που έχει αποδείξει ότι δεν διστάζει τα συγκρουστεί με το κόμμα που τον υποστήριξε και με συμφέροντα που λυμαίνονται την τοπική μας κοινωνία. Όταν θα φύγω από την κάλπη, θα είμαι βέβαιος ότι η ψήφος μου δεν προστέθηκε σε κομματικά ποσοστά. Όταν οι λίγοι ανεγκέφαλοι θα πανηγυρίζουν ότι η Κέρκυρα βάφτηκε πράσινη, μπλε ή κόκκινη, εγώ, αν ο Δήμαρχος που θα επιλέξω εκλέγει, θα πανηγυρίζω για τον τόπο μου.

Ήταν πολλά τα λεφτά

Μπορεί η διοικητική μεταρρύθμιση να διαφοροποιεί τα πράγματα, το 2006 με το 2010 όμως, έχουν πολλά κοινά στοιχεία. «Είναι πολλά τα λεφτά έγραφα τότε» και σήμερα, αυτοί που τα απέκτησαν, από το παρασκήνιο επιχειρούν με νύχια και με δόντια να διαφυλάξουν τα κεκτημένα ή για να ακριβολογούμε τα κλεμμένα…
«Ζούμε ένα νέο παγκόσμιο μεσαίωνα σε όλες του τις εκφάνσεις.
Δεν είναι αποτέλεσμα απαισιοδοξίας η παραπάνω διαπίστωση.
Μεσαίωνας στην πολιτική, στην εργασία, στον πολιτισμό, στην ποιότητα ζωής στην ενημέρωση.
Ο καπιταλισμός δίνει τα ρέστα του, δημιουργώντας όλο και περισσότερες ανάγκες στην κοινωνία και όπου αυτό δεν είναι εφικτό, με την ισχύ των όπλων, γκρεμίζει για να ξαναχτίσει
Ζούμε σε μια πόλη, που υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, να είμαστε ικανοποιημένοι από την ποιότητα ζωής. Δεν είμαστε όμως.

Ζούμε σε μια πόλη που πλήττεται εδώ και χρόνια από μια άνευ προηγουμένου συναλλαγή. Δέσμια οικονομικών συμφερόντων, που αναδεικνύουν έντονα το φαινόμενο της διαπλοκής. Ζούμε τον μεσαίωνα μας σε μια πόλη μεσαιωνική, αποτελώντας το ζωντανό κομμάτι της εν έτη 2006.
Το δυστύχημα είναι, ότι ενώ οι μέχρι πρότινος πρωταγωνιστές - ληστές αυτής της ζοφερής κατάστασης έχουν φύγει από το προσκήνιο, έχουν αφήσει πίσω τους επίδοξους, νέους επιγόνους, που συνεχίσουν με την ίδια μανία τη λεηλασία.
Η προσπάθεια να κλείσουμε τις πληγές αποδεικνύεται ανεπαρκής. Το απόστημα παραμένει ενεργό. Και θα παραμένει. Μπορεί ο Λαός να τους τιμώρησε εκλογικά, δεν τους άδειασε όμως τις τσέπες, που γέμισαν όλα αυτά τα χρόνια πουλώντας αέρα κοπανιστό, σοσιαλισμό… Ο μεσαίωνας που ζούμε δεν ανατρέπεται με συνθέσεις, αλλά με αποσυνθέσεις. Πρέπει να κόψουμε τις ρίζες και γι’ αυτό χρειάζεται μαχαίρι».
Σήμερα εν έτη 2010, μπορεί να μην αποτελούν το ισχυρό εκείνο μπλοκ που υποσχέθηκε να εκσυγχρονίσει την Ελλάδα, βρίσκονται όμως διασκορπισμένοι και κρυμμένοι πίσω από την εξουσία, αδιαφορώντας για κόμματα και χρώματα. Ήταν πολλά τα λεφτά και φαίνεται πως θα πάρει χρόνο για να τελειώσουν…