Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν είναι μόνο πολιτικά τα αίτια ή ταξικά, για την έντονη αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει στο νησί μας. Στο έδαφος της πολιτικής διαφωνίας, βλασταίνουν πλέον εσωτερικά πάθη, πείσματα, συναισθηματικές και πνευματικές ανεπάρκειες, φοβίες, ματαιώσεις. Οι εστίες του πολέμου είναι διάσπαρτες σε όλο το κοινωνικό φάσμα και δεν ξέρεις πλέον από που να φυλαχτείς. Δεξιοί στα μαχαίρια με δεξιούς, αριστεροί με αριστερούς, και χιαστί. “Οι συγκρούσεις ξεσπούν με αφορμή έναν φαινομενικά αδύναμο σπινθήρα: ξεκινούν σαν διαφορά επιχειρήματος, προσέγγισης ή και ιδεολογίας, και φουντώνουν, ανοίγονται χαράδρες απλησίαστες”. Η διχόνοια, όπως την περιγράφει ο Διονύσιος Σολωμός: «Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, ‘πάρ’ το’, λέγοντας, ‘και συ’» “Γίναμε μια κοινωνία απειλούμενων ατόμων.” όπως γράφει ο Νίκος Ξυδάκης. “Η εύκολη οδός για τον πληττόμενο, τον απειλούμενο, τον φοβισμένο, είναι η οδός της ατομικής διάσωσης παντί τρόπω. Μιθριδατισμός στον πόνο του άλλου, η αδυναμία ή...

“Τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει, άντε ξανά τα ίδια τα ίδια απ’ την αρχή” Είναι ο εύκολος δρόμος. Δυο μοίρες αριστερά εσύ, δέκα μοίρες προς τα δεξιά εγώ, και νάτος “πάλι πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει.” Για τον δικομματισμό ο λόγος, που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ήρθε το τέλος του. Η κεντροδεξιά από τη μία, η κεντροαριστερά από την άλλη και: Ολαρί α, ο λα ρά, δάγκωσε με πιο βαθιά . Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά. Όλοι μαζί στο κέντρο να αλλάζουνε ανώδυνες μπαλιές καθυστερώντας το χρόνο και τις εξελίξεις. Έτσι για άλλη μια φορά, εμείς οι αιρετικοί θα βρεθούμε εκτός, ασκεπείς κουρασμένοι και θλιμμένοι από τις επαναλήψεις. Πενήντα χρόνια, πολεμούσαμε τον δικομματισμό. Πενήντα χρόνια αυτές τις εναλλαγές στην εξουσία που οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή και εκεί που πιστέψαμε ότι ξεμπερδέψαμε με αυτό το τέρας.... Νάτο και πάλι να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτ...

Είναι παλαιότερο το παρακάτω, αποτελεί όμως μία σταθερά, που έχει κάθε δικαίωμα στην επανάληψη. Μια φράση, του Ποιητή, «Πριν απ΄ μάτια μου ήσουν φως», είναι ικανή για να νικήσει τις σιωπές και να φωτίσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δεν σας κρύβω, ότι αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω, προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου, λειτουργεί λυτρωτικά απέναντι στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα. Σε μια διαδρομή λέξεων, αλληλεγγύης σκέψεων, σ’ ένα παιγνίδι που δεν έχει σχέση με τη γνωστή «κρεμάλα», θα συνεχίσω και σήμερα. Με τις λέξεις τα έβαλα χθες στην αντιπαράθεση με τη σιωπή. «Αυτές τις μέρες μαλώνουν οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο ηρεμούν. Γι΄ αυτό και συνεχόμενες είναι. Οι τελείες. Όχι οι λέξεις». Στο «Γιατί;» που εμφανίζεται απρόσκλητο στο φινάλε, για να με προβληματίσει, το έχω καταργήσει το ερωτηματικό. Το πρωί είδα έναν τ...

Νομίζετε ότι θα κερδίσετε με τις καθυστερήσεις; Ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου. 2020 πλέον. Πρώτο κείμενο του χρόνου. «Θέλω μια καινούργια αρχή» είναι η πρώτη απαίτηση και συγχρόνως η πρώτη δέσμευση, που ακόμα δεν κατάφερε να εκπληρωθεί. Να επανέλθουμε σιγά σιγά, με ρυθμούς αργούς, όπως χρειάζεται για να αντέξει ο οργανισμός μας. Να ζεσταθούμε. Πως ν΄ αντέξεις το δριμύ ψύχος των ημερών  αν δεν επικαλεσθείς τα καλοκαίρια που έζησες; Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, νοιώθω μια ανυπέρβλητη επιθυμία να γυρίσω σ' κείνη την εποχή της αταξίας, τότε που η νιότη ξεπερνούσε τους κανόνες, αγνοούσε τα “πρέπει” και τα “μη”, οι λέξεις είχαν την απόλυτη αντιστοιχία με τη ζωή και μοναδικό σύννεφο στον ουρανό ήταν ο ήλιος. Σήμερα με ένα θαμπό ουρανό να με σκεπάζει και λέξεις που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με την ζωή, αισθάνομαι ότι μας περισσεύουν τα λόγια και μας λιγοστεύει η ζωή. Θέλω να γυρίσω πίσω, να γυρίσω σε κείνη την εποχή της αταξίας, να ξαναβρώ εκείνες τις παρθένες λέξεις και να ξαν...