Τελευταία σελίδα αριστερά

Αντιλαμβάνομαι τη στάση μιας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος, να εκφράσει μια τιμωρητικ ή στάση, απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση. Δικαιολογημένα θα έλεγα , όχι γιατί ήταν χειρότερη από την προηγούμενη, αλλά για την ασυνέπεια λόγων και πράξεων, για την ελπίδα που έχασε, για τα ψέματα που δεν περίμενε από την αριστερά. Εκείνο που δεν αντιλαμβάνομαι, είναι ο τρόπος . Χαρακίρι! γιατί τι άλλο από αυτοκτονία είναι να ε παναφέρει μια κυβέρνηση, που μαζί με το άλλο σκέλος του π άλαι ποτέ δικομματισμού, έφερε τη χώρα στ ο χείλος του γκρεμού; Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να τιμωρ ήσεις κ άποιους που σε σε γέλασαν , η αυτοκτονία όμως δε ν βρίσκεται μέσα σ΄ αυτούς. Ελπίζω οι νεότεροι, να εμπεδώσουν «τι σημαίνει Δεξιά». Οι παλαιότεροι, όσοι επέζησαν, ξέρουν καλά. Άλλωστε δύσκολα κρύβονται οι ουλές που κουβαλούν. Για άλλη μια φορά όμως αποδεικνύεται , ότι Έχει πολλούς δεξιούς αυτή η  χώρα. Το χειρότερο όμως είναι, ότι έχει πολλούς, ...

Συνήθως  η έναρξη της προεκλογικής περιόδου, με βρίσκει στην αφετηρία. Σχεδόν  πάντα μια παροπλισμένη ελπίδα, έβγαινε στο προσκήνιο  για να μου καλλιεργήσει  εξαίσιες ψευδαισθήσεις. «Κάτι θα γίνει θα δεις» έλεγα. Και τίποτα δεν έγινε. Γύρισα πίσω από περιέργεια να δω τι έγραφα πριν λίγα χρόνια , τότε που η ΕΛΠΙΔΑ με κεφαλαία,  είχε γίνει το κεντρικό σύνθημα ενός Λαού βασανισμένου. Ενός Λάου, που εκείνη τη φορά, για πρώτη φορά, δεν ξέχασε τον «Ωρωπό». Τι ωραία παραμύθια,  που δυστυχώς έμειναν ημιτελή. Και ημιτελή θα μείνουν, μια και ότι ακολούθησε, μου αφαιρεί κάθε δυνατότητα να συνεχίσω.   Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή.  Αυτή τη φορά βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου, λίγο κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος, να προσπαθώ να βρω τα βήματα, αργά και σταθερά για να συναντήσουν ένα «μετά» αβέβαιο, με ψαλιδισμένη την ελπίδα και καμία διάθεση για όνειρα. Γι ’αυτό  το «μετά», δεν σας κρύβω, ότι αυτήν τη...