Τελευταία σελίδα αριστερά

Πλήρης απογοήτευση, όχι όμως και σιωπή. Κανονικά με όλα αυτά τα καταγεγραμμένα ψεύδη, όλοι αυτοί που έχουν την αίσθηση, ότι θα σώσουν το τόπο, αν υπήρχαν νόμοι να τους δικάσουν θα έπρεπε να εκτίουν τρις ισόβια. Αν πάλι υπήρχε ίχνος ηθικής, που να ακουμπάει τη ψυχή τους, θα έπρεπε κάνουν χαρακίρι. Επαναφέρω κάποια θυμωμένα κείμενα για να ξεθυμώσω. Τα σπαταλάω τα λόγια σήμερα, γιατί βρίσκομαι ένα βήμα, από εκείνο το εφήμερο, που δίνει νόημα στη ζωή μου. Από εκείνο το εφήμερο, που μέχρι σήμερα μου διέκοψε πολλές φορές αυτή τη βαρετή πορεία. Από εκείνο το εφήμερο, που έκανε κάθε στάση και μια νέα αρχή, που μου αφαιρεί τα παραπανίσια χρόνια, που μου αλλάζει τα χρώματα και τα φώτα. Από εκείνο το εφήμερο που επιταχύνει τους ρυθμούς στην καρδιά μου και ανανεώνει τον αέρα στα πνευμόνια μου. Όσο οι πολιτικοί θα μας έρχονται από άλλον πλανήτη, απ’ αυτήν εδώ τη μικρή έπαλξη, θα υπερασπίζομαι τα αυτονόητα, έστω και με κάποια δόση υπερβολής, αναγκαία για να ξεκουφάνει και να ξεστραβώσει…...

Η φτώχεια   κτυπάει την πόρτα μας, λέγαμε πριν από κάποια χρόνια και μάλλον δεν το εννοούσαμε. Σήμερα,   17 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας και   η φτώχεια   δεν είναι πλέον εκεί μακριά στην Αφρική, στον τρίτο κόσμο   που κάθε ένα 3 δευτερόλεπτα    πεθαίνει ένα παιδί.   Στρογγυλοκάθισε   στο σαλόνι μας, την έχουμε απέναντι μας,   η φτώχεια είναι δίπλα μας, αν δεν είμαστε και εμείς κομμάτι της. Τα στοιχεία δείχνουν ότι στη χώρα μας,    που εμφανίζει πλέον το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρωζώνη,   ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από τα όρια της φτώχειας.   Γύρω μας υπάρχουν ανθρώπινες τραγωδίες,   υπάρχουν καθημερινές καταστάσεις με ανθρώπους που είναι πραγματικά φτωχοί,    με ανθρώπους που   συνωστίζονται σε συσσίτια. Με τραγικές φιγούρες που αναζητούν την τροφή τους σε κάδους απορριμμάτων. Κάπου εδώ τελειώνουν οι άψυχοι αριθμοί τω...

Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες.   Έχω την αίσθηση ότι ζούμε στο απόλυτο ψεύδος,     Η τοπική επικαιρότητα, αποδίδεται μέσα από την εικονική πραγματικότητα. Ένα επίχρισμα,   ένα πακέτο ψέματα, δεμένα φιόγκο.                   Που κρύβεται η αλήθεια; Και είναι καλά κρυμμένη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παραμύθι και αυτή την αδήριτη ανάγκη έρχεται να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και αποκαλύψεων της μισής πάντοτε αλήθειας, που εκπορεύεται μέσα από μια διαδικασία των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ. Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος   Η ιστορία μας έχει δείξει ότι γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά τον παρελθόν χρειάστ...

Για την πόλη και σήμερα, από μια άλλη ματιά.   Οι πληθυντικοί δε με βρίσκουν σύμφωνο,   άλλωστε σχεδόν πάντα οδηγούν, σε μηδενικές ευθύνες. Όμως… Το εξαντλήσαμε το θέμα,     θα σκέφτηκε η αναγνώστρια,   είμαστε μόνοι μας,   εμείς οι κάτοικοι, της πόλης, που μόνο από μας περιμένει...         «Η πόλη δεν αναπτύσσεται. Γερνάει. Κι ας μην αποδώσουμε ως τυπικοί έλληνες τις ευθύνες στην εξουσία. Η εξουσία είμαστε εμείς, γιατί είμαστε οι κάτοικοι αυτής της πόλης, αυτής της πόλης  που γερνά. Της πόλης που φωνάζει «προσέξτε με», που πάνω της κυλούν οι στιγμές και οι ζωές μας. Που επειδή απέκτησε την ταμπέλα της UNESCO , τρέμουμε μη χαθεί. Λες και η πόλη χρειάζεται ταμπέλες για να τη φροντίσεις. Ή λες κι αν δεν είχαμε την ταμπέλα του Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO , η πόλη δε θα άξιζε τη φροντίδα μας. Για τίτλους και πρωτόκολλα πάντοτε καλοί ήμασταν. Πιστοί υπήκοοι των κυρίαρχων κάθε εποχής, παθητικοί δέκτες των κανόν...