Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Αυτοί φταίνε...




Πλήρης απογοήτευση, όχι όμως και σιωπή. Κανονικά με όλα αυτά τα καταγεγραμμένα ψεύδη, όλοι αυτοί που έχουν την αίσθηση, ότι θα σώσουν το τόπο, αν υπήρχαν νόμοι να τους δικάσουν θα έπρεπε να εκτίουν τρις ισόβια. Αν πάλι υπήρχε ίχνος ηθικής, που να ακουμπάει τη ψυχή τους, θα έπρεπε κάνουν χαρακίρι. Επαναφέρω κάποια θυμωμένα κείμενα για να ξεθυμώσω.
Τα σπαταλάω τα λόγια σήμερα, γιατί βρίσκομαι ένα βήμα, από εκείνο το εφήμερο, που δίνει νόημα στη ζωή μου. Από εκείνο το εφήμερο, που μέχρι σήμερα μου διέκοψε πολλές φορές αυτή τη βαρετή πορεία. Από εκείνο το εφήμερο, που έκανε κάθε στάση και μια νέα αρχή, που μου αφαιρεί τα παραπανίσια χρόνια, που μου αλλάζει τα χρώματα και τα φώτα.
Από εκείνο το εφήμερο που επιταχύνει τους ρυθμούς στην καρδιά μου και ανανεώνει τον αέρα στα πνευμόνια μου.
Όσο οι πολιτικοί θα μας έρχονται από άλλον πλανήτη, απ’ αυτήν εδώ τη μικρή έπαλξη, θα υπερασπίζομαι τα αυτονόητα, έστω και με κάποια δόση υπερβολής, αναγκαία για να ξεκουφάνει και να ξεστραβώσει… Μπορεί κάποιες στιγμές να καταφεύγω στη σιωπή, έτσι για να πάρω ανάσες, όμως για κάτι τέτοια, που συμβαίνουν εδώ στην μικρή μας πόλη, με όλη μου τη καρδιά τα σπαταλάω τα λόγια. 



 Νοιώθω υπέροχα, που θα σπαταλάω τα λόγια όχι μόνο για τον δικό μου θυμό, αλλά και για τον δικό σας. Και για να το κλείσουμε το θέμα αυτό με τις ευθύνες,  που κατάντησαν αυγό η κότα, το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από την μια δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με έναν γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστε να νοιώθουμε τις απαραίτητες ενοχές, για να μπορούμε να αθωώνουμε τους άλλους. Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε αυτοί και άλλοι, φταίει το σύστημα, για να καταλήξουμε στην ουσία ότι δεν φταίει κανένας. Αυτή η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά τις ώρες της κρίσης. Επιτέλους να το πούμε χωρίς περιστροφές: «ΑΥΤΟΙ ΦΤΑΙΝΕ»

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Εκείνη η φτώχεια που μας κτυπούσε την πόρτα …Της ανοίξαμε




Η φτώχεια  κτυπάει την πόρτα μας, λέγαμε πριν από κάποια χρόνια και μάλλον δεν το εννοούσαμε. Σήμερα,  17 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας και  η φτώχεια  δεν είναι πλέον εκεί μακριά στην Αφρική, στον τρίτο κόσμο  που κάθε ένα 3 δευτερόλεπτα   πεθαίνει ένα παιδί.  Στρογγυλοκάθισε  στο σαλόνι μας, την έχουμε απέναντι μας,  η φτώχεια είναι δίπλα μας, αν δεν είμαστε και εμείς κομμάτι της.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι στη χώρα μας,   που εμφανίζει πλέον το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρωζώνη,  ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από τα όρια της φτώχειας.  Γύρω μας υπάρχουν ανθρώπινες τραγωδίες,  υπάρχουν καθημερινές καταστάσεις με ανθρώπους που είναι πραγματικά φτωχοί,   με ανθρώπους που  συνωστίζονται σε συσσίτια. Με τραγικές φιγούρες που αναζητούν την τροφή τους σε κάδους απορριμμάτων. Κάπου εδώ τελειώνουν οι άψυχοι αριθμοί των στατιστικών.
Σκέφτομαι ότι τα προηγούμενα χρόνια είχα την ευχέρεια της υπερβολής, της υπερβολής  που έμπαινε σαν προφητεία για να αποτρέψει τα χειρότερα. Περιέγραφα, αυτά που ήταν απίθανο να συμβούν για να μην συμβούν τα προβλέψιμα.  Ποια προβλέψιμα και πια χειρότερα. "Χειρου χειρότερα".
Μας ξεγελούν  οι αριθμοί γιατί δεν έχουν ονοματεπώνυμο δεν έχουν πρόσωπα δεν έχουν πόνο και θυμό. Ένα νούμερο που σε πολλούς φαντάζει άψυχο όπως όμορφα περιγράφει ο Παντελής Μπουκάλας. «Δεν είναι άψυχοι αριθμοί. Άνθρωποι είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας. Συγγενείς μας είναι, φίλοι, συνάδελφοί μας, γείτονές μας, συγχωριανοί, συνάνθρωποί μας και συνέλληνες, αν αυτές οι λέξεις κρατούν ακόμα κάποιο νόημα στο «συν» τους και δεν το σκόρπισε όλο ο χωριστικός κόσμος μας, που κλειδώνει τον καθένα στην ανήμπορη μοναξιά του και στην απόγνωσή του»
Η φτώχεια που γονάτισε μια ολόκληρη χώρα, γίνεται ακόμα πιο σκληρή στις μικρές προσωπικές ιστορίες. Όλοι μαζί κάπως αντέχεται, αλλά ποτέ δεν είναι όλοι μαζί.
Κάθε μέρα κάθε βράδυ, πίσω από τις κλειστές πόρτες παίζονται μικρές τραγωδίες με την ντροπή ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του πατέρα, που θέλει και δεν μπορεί.
Εκεί φωλιάζει η ντροπή σε αυτούς που πονάνε σ’ αυτούς που αισθάνονται, οι άλλοι που θα έπρεπε να ντρέπονται καμία ντροπή δεν τους πλησιάζει.
Και επειδή όλοι μας είμαστε εν δυνάμει φτωχοί. Φτωχοί, ως Έλληνες... να μπορέσουμε με όποιο  τρόπο μπορούμε,  να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας,  που έχουν πραγματική ανάγκη, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση τους.


Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Το εμπόριο της "αλήθειας…"




Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες.
 Έχω την αίσθηση ότι ζούμε στο απόλυτο ψεύδος,   Η τοπική επικαιρότητα, αποδίδεται μέσα από την εικονική πραγματικότητα. Ένα επίχρισμα,  ένα πακέτο ψέματα, δεμένα φιόγκο.          
Που κρύβεται η αλήθεια; Και είναι καλά κρυμμένη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παραμύθι και αυτή την αδήριτη ανάγκη έρχεται να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και αποκαλύψεων της μισής πάντοτε αλήθειας, που εκπορεύεται μέσα από μια διαδικασία των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ.
Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος
 
Η ιστορία μας έχει δείξει ότι γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά τον παρελθόν χρειάστηκαν να περάσουν δεκαετίες για να μπορέσουμε να τα προσεγγίσουμε. Χρόνος ικανός για να σβήσει το πόνο και να αποτρέψει τον λαό να ταυτισθεί μαζί τους.
Έτσι, όπως υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, «ποτέ ο αμερικανός πολίτης δεν ταυτίσθηκε με τις αγριότητες του Βιετνάμ, οι Γερμανοί με τα κρεματόρια, οι Γάλλοι με τις σφαγές στην Αλγερία, οι έλληνες με τις ωμότητες του ’22. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία σαν τερατώδης οργανισμός, ο,τι και αν καταπιεί, έχει ανάγκη να κρατάει πάντα το σάλιο της καθαρό. Γνωρίζει τις πληροφορίες για τα σάπια κρέατα, αλλά η μπουκιά της παραμένει μυστηριωδώς αγνή».
Σήμερα ενώ αλλεπάλληλα ρεπορτάζ ξεσκονίζουν το γεγονός, συνταρακτικές αποκαλύψεις μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μαθαίνουμε την αλήθεια, τα «όλα στο φως» τα σκεπάζει, βαθύ σκοτάδι και θα πάρει χρόνο για να ξημερώσει. Στην πραγματικότητα τελείτε ένας ευφυής καταμερισμός αποκαλύψεων με τελικό αξίωμα ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη το παραμύθι. Δυστυχώς στις μέρες μας το εμπόριο της αλήθεια δεν το αγγίζει καμία κρίση.

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Εμείς, οι κάτοικοι…




Για την πόλη και σήμερα, από μια άλλη ματιά.  Οι πληθυντικοί δε με βρίσκουν σύμφωνο,  άλλωστε σχεδόν πάντα οδηγούν, σε μηδενικές ευθύνες. Όμως… Το εξαντλήσαμε το θέμα,   θα σκέφτηκε η αναγνώστρια,  είμαστε μόνοι μας,  εμείς οι κάτοικοι, της πόλης, που μόνο από μας περιμένει...     
«Η πόλη δεν αναπτύσσεται. Γερνάει. Κι ας μην αποδώσουμε ως τυπικοί έλληνες τις ευθύνες στην εξουσία. Η εξουσία είμαστε εμείς, γιατί είμαστε οι κάτοικοι αυτής της πόλης, αυτής της πόλης  που γερνά. Της πόλης που φωνάζει «προσέξτε με», που πάνω της κυλούν οι στιγμές και οι ζωές μας. Που επειδή απέκτησε την ταμπέλα της UNESCO, τρέμουμε μη χαθεί. Λες και η πόλη χρειάζεται ταμπέλες για να τη φροντίσεις. Ή λες κι αν δεν είχαμε την ταμπέλα του Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, η πόλη δε θα άξιζε τη φροντίδα μας.
Για τίτλους και πρωτόκολλα πάντοτε καλοί ήμασταν. Πιστοί υπήκοοι των κυρίαρχων κάθε εποχής, παθητικοί δέκτες των κανόνων τους, προχωρήσαμε καλά από το Μεσαίωνα στην Αναγέννηση και στη Νεώτερη Ιστορία. Ευτυχώς οι κυρίαρχοι στα χέρια των οποίων βρεθήκαμε για πολλούς αιώνες, σεβάστηκαν και ομόρφυναν τον τόπο. Χωρίς απαιτήσεις από τον ντόπιο πληθυσμό, άφησαν έργα καλαίσθητα και σημαντικά.
Το «χωρίς απαιτήσεις»  όμως αποτελεί διαχρονικά τη στάση του ντόπιου πληθυσμού δίνοντας carte blanche στην κεντρική κυβέρνηση να αδιαφορεί επίσης διαχρονικά για την πόλη της Κέρκυρας.
Η άποψη περί αυτονομίας απ’ το ελληνικό κράτος είναι τουλάχιστον αστεία. Έχει όμως προκύψει από την ανικανότητα για μάχη και για διεκδίκηση ισότιμης μεταχείρισης από το κεντρικό κράτος, θέτοντας την Κέρκυρα ουραγό που μπορεί να ξεφύγει απ’ τη μοίρα της μόνο με απόσχιση.  
Μοιρολάτρες κάτοικοι της Κέρκυρας, ας ξεχάσουμε τη γκρίνια, κι ας θυμηθούμε τα δικαιώματα μας, ας διεκδικήσουμε στόχους, ας δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας στην πόλη, εμείς οι δικοί της άνθρωποι. Ας μην καταντήσουμε σαν τους Μοιραίους του Βάρναλη, αποδίδοντας τις ευθύνες πάντα κάπου αλλού.
Είμαστε υπεύθυνοι για ό, τι συμβαίνει και για ό, τι δε συμβαίνει. Και η στάση του «χωρίς απαιτήσεις», έγινε σχεδόν γονίδιο που πρέπει να αποβληθεί για να αποκτήσουμε επιτέλους ανάπτυξη και όχι γήρας.
Εμείς.  Οι κάτοικοι…»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...