Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω

Μόνο καθυστέρηση μπορεί να υπάρξει. Η πορεία είναι προδιαγραμμένη. Η στάση του δικομματισμού, στην προσπάθεια του να κερδίσει χρόνο, βρίσκεται σε λάθος χρόνο, λειτουργεί σε συνθήκες παντοδυναμίας και όχι κάτω από μια συντριπτική ήττα που υπέστη στις πρόσφατες εκλογές. Ίσως είναι νωρίς, σύντομα όμως θα το καταλάβει. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Αυτά που λέγαμε και γράφαμε, τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής, τότε που ο καπιταλισμός ήταν ορατός, ακόμα και κρυμμένος πίσω από τις ανώνυμες πολυεθνικές εταιρείες. Τι να γράψουμε σήμερα; Ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει κάτι, κάπου ν’ ακουμπήσει, κάπου να ελπίσει. Μια ολόκληρη εποχή σβήνει βίαια τα σημάδια της και δυσκολεύει το ξεκίνημα της νέας. Και όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο η κρίση, δεν είναι σεισμός, να μας ενώσει όλους πάνω από τα συντρίμμια που αφήνει. Η κρίση κρύβει πίσω της «ανθρώπους». Κρύβει την τελευταία γενιά τεράτων – παρανοϊκών καπιταλιστών, απέναντι από την κοινωνία, έτοιμους να την κατασπαράξουν, φουσκώνοντας την κοιλιά τους σε σημείο τέτοιο λίγο πριν να σκάσουν.

Ο χρόνος πριν το μεγάλο μπουμ που ζούμε τώρα, με πρωτόγνωρα φαινόμενα, που δεν επιδέχονται ερμηνεία, με το παλιό οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας, δυσκολεύει και όλους εμάς, που προσπαθούμε να περιγράψουμε την κατάσταση και να δώσουμε απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα της κοινωνίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κόσμο, στην Ευρώπη και το βιώνει η Ελλάδα από τη χειρότερη θέση, μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από την φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί.
Ότι λέγαμε και ότι γράφαμε, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μια χοντρή κόκκινη γραμμή κλείνει την προηγούμενη περίοδο, του υπαρκτού καπιταλισμού και μας μεταφέρει στο μεσοδιάστημα του κανιβαλισμού, από καπιταλιστές τέρατα με πολλά κεφάλια, και μια κοινωνία σαστισμένη, πολυκερματισμένη, αδύνατη, ασύντακτη, που μόλις ξύπνησε και κοιτάζει πως θα αντιδράσει. Οι πρόσφατες εκλογές ήταν μια πρώτη αντίδραση. Η επόμενη θα είναι ακόμα πιο ισχυρή

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Να λακτίσουμε αλύπητα το παρελθόν

Η παραδοχή, ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση, εκτιμώ ότι είναι σαφής.
Τα περί σχηματισμού κυβέρνησης, όλοι μαζί για να σώσουμε την κατεστραμμένη χώρα είναι, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε».
Το ίδιο σαφές είναι, ότι οφείλουμε πριν ενταφιάσουμε το κουφάρι της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας, να καταθέσουμε τον περί δημοσίου και ιδιωτικό λόγο. Έτσι θα αναδειχθούν οι ευθύνες και οι υπεύθυνοι της κρίσης. Αυτοί που ανάμεσα στον άνθρωπο και τις αγορές επέλεξαν τις αγορές.

Σας έγραφα παλιότερα για νέους δρόμους, αυτούς εννοούσα, που ακολουθεί σήμερα ο ελληνικός Λαός. Για φλεβίτσες που μεγαλώνοντας οι παρέες που θα τις διαβούν, θα γίνουν κεντρικές αρτηρίες. Η 4η δημοκρατία που έρχεται δεν μπορεί να κτισθεί πάνω σε σιωπές, πάνω σε λάθη αυτού που σε λίγο θα μας εγκαταλείψει, η νέα εποχή χρειάζεται νέα γερά θεμέλια.
Θα πρέπει λοιπόν να λακτίσουμε αλύπητα το παρελθόν, που εξέθρεψε όλα αυτά νοσηρά φαινόμενα που σήμερα γίνονται πρωτοσέλιδα, για να λάβουμε δικαίωμα εισόδου στη νέα εποχή.
Ο Λαός τραβάει αριστερά, απαιτεί από την αριστερά να πρωτοστατήσει να προχωρήσει μπροστά χωρίς αυτούς που τον οδήγησαν στην καταστροφή. Οι απανταχού εξελίξεις πλέον, όλη η οικουμένη βρίσκεται κάτω από τα παράθυρα μας και δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Ο,τι λιμνάζει σέπεται κατά συνέπεια και η κοινωνία πρέπει να αλλάξει ταχύτητα και νοοτροπία. Να τρέξει με γέρα πνευμόνια και ποδιά ακούραστα, με νέους ανθρώπους που δεν τους επιβαρύνει το παρελθόν.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Λες και δεν πέρασε μια μέρα

Μια στάση. Για τον Μάη του 2012 της Αριστεράς στην Ελλάδα, θα επανέλθουμε αφού ξορκίσουμε για λίγο το χρόνο που προσπαθεί να μας μεγαλώσει. Έχω στυλώσει τα πόδια, εδώ στα ύψη. Έχω γίνει μουλάρι στο τέρμα της ανηφόρας. Ευτυχώς ακόμα στο οροπέδιο, το βλέμμα δεν φτάνει μέχρι την άκρη, καλά είναι εδώ, ούτε βήμα παραπέρα. Με τα ίδια λόγια, όπως και πέρυσι, παραμονή γενεθλίων, για να πολεμήσουμε το χρόνο. Με τα ίδια λόγια για να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας, «Λες και δεν πέρασε μια μέρα».
Η ευκολία της κατηφόρας καλή για πόδια γερά. Τώρα τα βήματα μετριόνται και το βάρος των χρόνων, όπως και να το κάνουμε αρχίζει να έχει επώδυνες αντανακλάσεις. Η μελαγχολία απαραίτητη στην κόντρα που ξεκίνησα, γιατί μέσα από τέτοιες συγκρούσεις μπορούμε να λέμε με ειλικρίνεια «τι ωραία που μεγαλώνουμε».
Για το χρόνο, μέχρι την επανεκκίνηση. Για το χρόνο που το μετράμε ανάλογα με την μνήμη, για το χρόνο που αν δεν πάμε με το ρολόι, μπορεί και να μην είναι αδυσώπητος. «Και σαράντα πήγα και έφυγα», έγραφα πριν δώδεκα χρόνια και πενήντα πήγα και έφυγα τρέχοντας, γράφω σήμερα, ψάχνοντας αλλού την ηλικία μου…

Μεγαλώνουμε περιστρεφόμενοι γύρω από τον ίδιο άξονα. Δεν αλλάζουμε, ο εαυτός μας ξανά. Σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι, να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. Που δεν μετρήσαμε και τα κάναμε. Που όλα τα λογαριάσαμε, φοβηθήκαμε τελικά και δεν τα κάναμε, μία η άλλη!
Θυμάστε ένα κείμενο που έγραψα παλιότερα για τις ευεργετικές επιπτώσεις της πρεσβυωπίας; Ε! λοιπόν αυτή η καλπάζουσα πρεσβυωπία, που λειτουργεί σε αντιστάθμισμα του χρόνου του αδυσώπητου, σβήνει πολλά από τα μελαγχολικά σημάδια του. Αφαιρεί στα δικά μας, στραβά μάτια τα χρόνια που μας επιβαρύνουν. Στον καθρέπτη συνεχίζουμε να βλέπουμε, αφού δεν βλέπουμε, καστανά τα γκρίζα μας μαλλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας το αυλακωμένο πρόσωπο μας. Μας ενεργοποιεί τη μνήμη και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα στην ανηφόρα της ζωής.
«Για το χρόνο και σήμερα, που κάποιοι λένε ότι τρέχει, εμείς όμως εκεί, στάσιμοι, καρφωμένοι στο σημείο που το μυαλό άφησε να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι για να έχει να λέει για τα ταξίδια. Ακίνητοι και φευγάτοι. Σιγά τι είναι τα χρόνια. Αποσυμπιεσμένες στιγμές κατά μια έννοια. Αφού πρέπει να μεγαλώσουμε, ας το κάνουμε με λίγη αξιοπρέπεια…»

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Ποτέ δεν ήμουνα καλός στις αναλύσεις. Και σήμερα δεν σας κρύβω δυσκολεύομαι να καταθέσω τις σκέψεις μου. Έχω την αίσθηση, ότι αυτά που έγραψα σε χρόνο μέλλοντα, δεν μπορούν να επαναληφθούν αυτή την ώρα, που το τέλος του δικομματισμού και κατ’ επέκταση της μεταπολιτευτικής περιόδου, αποτυπώνεται πλέον και σε αριθμούς. Μπορεί οι εκλογές να διεξήχθησαν, σε φόντο οικονομικής καταστροφής, δεν ήταν όμως αυτό, που καθόρισε την αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη. Το τέλος του γερασμένου και διεφθαρμένου συστήματος, που οικοδομήθηκε από τα κόμματα που κυβέρνησαν την πατρίδα μας, για 38 συναπτά έτη, είχε αρχίσει να διαφαίνεται, πολύ πριν την οικονομική κρίση.
Οι παροχές, τα ρουσφέτια, οι διορισμοί, οι εκβιασμοί, τα διλήμματα, η κινδυνολογία, όπλα που για χρόνια το δικομματικό σύστημα, χρησιμοποίησε για να εναλλάσσεται στην εξουσία, εξαντλήθηκαν, γεράσανε και αυτά μαζί με τα κόμματα, που τα εξέθρεψαν.

Η αριστερά, με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικεί πλέον θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή, μπήκε ανάμεσα, από τα πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα, βάζοντας τέλος και σχηματικά στο δίπολο, και σε μια κυριαρχία που χρειάστηκε τέσσερις σχεδόν δεκαετίες για να καταρρεύσει. Το μεσοδιάστημα που σας έγραφα προεκλογικά, ξεκίνησε να μετρά από την 7η Μαΐου. Οι μετεκλογικές διεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης, είτε ευοδωθούν, είτε όχι, που είναι και το πιο πιθανόν και οδηγηθούμε σύντομα σε νέες εκλογές, αποτελούν μέρος αυτού του αναγκαίου χρόνου για το πέρασμα στην νέα εποχή. Η λαϊκή εντολή για ανατροπή του συστήματος δεν γυρίζει πίσω.
«Η εκλογική αποτύπωση της 6ης Μαΐου» γράφει στον επίλογο του άρθρου ο Νίκος Ξυδάκης «αποτελεί το πρελούδιο ενός μείζονος κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού, στην Ελλάδα οπωσδήποτε, αλλά και στην Ευρώπη, που παρακολουθεί με προσοχή τα συμβαίνοντα στο μελλοντολογικό εργαστήριο του Νότου. Η Ελλάδα προβάρει την Ιστορία του 21ου αιώνα».

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...