Τελευταία σελίδα αριστερά

Μόνο καθυστέρηση μπορεί να υπάρξει. Η πορεία είναι προδιαγραμμένη. Η στάση του δικομματισμού, στην προσπάθεια του να κερδίσει χρόνο, βρίσκεται σε λάθος χρόνο, λειτουργεί σε συνθήκες παντοδυναμίας και όχι κάτω από μια συντριπτική ήττα που υπέστη στις πρόσφατες εκλογές. Ίσως είναι νωρίς, σύντομα όμως θα το καταλάβει. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αυτά που λέγαμε και γράφαμε, τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής, τότε που ο καπιταλισμός ήταν ορατός, ακόμα και κρυμμένος πίσω από τις ανώνυμες πολυεθνικές εταιρείες. Τι να γράψουμε σήμερα; Ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει κάτι, κάπου ν’ ακουμπήσει, κάπου να ελπίσει. Μια ολόκληρη εποχή σβήνει βίαια τα σημάδια της και δυσκολεύει το ξεκίνημα της νέας. Και όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο η κρίση, δεν είναι σεισμός, να μας ενώσει όλους πάνω από τα συντρίμμια που αφήνει. Η κρίση κρύβει πίσω της «ανθρώπους». Κρύβει την τελευταία γενιά τεράτων – παρανοϊκών καπιταλιστών, απέναντι από την κοινωνία, έτοιμους να την κατασπαράξουν,...

Η παραδοχή, ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση, εκτιμώ ότι είναι σαφής. Τα περί σχηματισμού κυβέρνησης, όλοι μαζί για να σώσουμε την κατεστραμμένη χώρα είναι, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Το ίδιο σαφές είναι, ότι οφείλουμε πριν ενταφιάσουμε το κουφάρι της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας, να καταθέσουμε τον περί δημοσίου και ιδιωτικό λόγο. Έτσι θα αναδειχθούν οι ευθύνες και οι υπεύθυνοι της κρίσης. Αυτοί που ανάμεσα στον άνθρωπο και τις αγορές επέλεξαν τις αγορές. Σας έγραφα παλιότερα για νέους δρόμους, αυτούς εννοούσα, που ακολουθεί σήμερα ο ελληνικός Λαός. Για φλεβίτσες που μεγαλώνοντας οι παρέες που θα τις διαβούν, θα γίνουν κεντρικές αρτηρίες. Η 4η δημοκρατία που έρχεται δεν μπορεί να κτισθεί πάνω σε σιωπές, πάνω σε λάθη αυτού που σε λίγο θα μας εγκαταλείψει, η νέα εποχή χρειάζεται νέα γερά θεμέλια. Θα πρέπει λοιπόν να λακτίσουμε αλύπητα το παρελθόν, που εξέθρεψε όλα αυτά νοσηρά φαινόμενα που σήμερα γίνονται πρωτοσ...

Μια στάση. Για τον Μάη του 2012 της Αριστεράς στην Ελλάδα, θα επανέλθουμε αφού ξορκίσουμε για λίγο το χρόνο που προσπαθεί να μας μεγαλώσει. Έχω στυλώσει τα πόδια, εδώ στα ύψη. Έχω γίνει μουλάρι στο τέρμα της ανηφόρας. Ευτυχώς ακόμα στο οροπέδιο, το βλέμμα δεν φτάνει μέχρι την άκρη, καλά είναι εδώ, ούτε βήμα παραπέρα. Με τα ίδια λόγια, όπως και πέρυσι, παραμονή γενεθλίων, για να πολεμήσουμε το χρόνο. Με τα ίδια λόγια για να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας, «Λες και δεν πέρασε μια μέρα». Η ευκολία της κατηφόρας καλή για πόδια γερά. Τώρα τα βήματα μετριόνται και το βάρος των χρόνων, όπως και να το κάνουμε αρχίζει να έχει επώδυνες αντανακλάσεις. Η μελαγχολία απαραίτητη στην κόντρα που ξεκίνησα, γιατί μέσα από τέτοιες συγκρούσεις μπορούμε να λέμε με ειλικρίνεια «τι ωραία που μεγαλώνουμε». Για το χρόνο, μέχρι την επανεκκίνηση. Για το χρόνο που το μετράμε ανάλογα με την μνήμη, για το χρόνο που αν δεν πάμε με το ρολόι, μπορεί και να μην είναι αδυσώπητος. «Και σαράντα πήγα και έφυγα»...

Ποτέ δεν ήμουνα καλός στις αναλύσεις. Και σήμερα δεν σας κρύβω δυσκολεύομαι να καταθέσω τις σκέψεις μου. Έχω την αίσθηση, ότι αυτά που έγραψα σε χρόνο μέλλοντα, δεν μπορούν να επαναληφθούν αυτή την ώρα, που το τέλος του δικομματισμού και κατ’ επέκταση της μεταπολιτευτικής περιόδου, αποτυπώνεται πλέον και σε αριθμούς. Μπορεί οι εκλογές να διεξήχθησαν, σε φόντο οικονομικής καταστροφής, δεν ήταν όμως αυτό, που καθόρισε την αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη. Το τέλος του γερασμένου και διεφθαρμένου συστήματος, που οικοδομήθηκε από τα κόμματα που κυβέρνησαν την πατρίδα μας, για 38 συναπτά έτη, είχε αρχίσει να διαφαίνεται, πολύ πριν την οικονομική κρίση. Οι παροχές, τα ρουσφέτια, οι διορισμοί, οι εκβιασμοί, τα διλήμματα, η κινδυνολογία, όπλα που για χρόνια το δικομματικό σύστημα, χρησιμοποίησε για να εναλλάσσεται στην εξουσία, εξαντλήθηκαν, γεράσανε και αυτά μαζί με τα κόμματα, που τα εξέθρεψαν. Η αριστερά, με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικεί πλέον θέση στην κεντρική πολιτική ...