Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Πράσινα Τέλη και Πράσινα Άλογα.

Σήμερα δημοσιεύω ένα παράπονο ενός φίλου του αυτοκινήτου και δικού μου φίλου, με αφορμή τα πράσινα τέλη και την ευρηματικότητα του εισπρακτικού μηχανισμού της Κυβέρνησης, να βγάλει και «από την μύγα ξύγκι». Το θέμα είναι σοβαρό, στην προσπάθεια της η κυβέρνηση να βρει τρόπους να εισπράξει, καταφεύγει πάντα στις εύκολες λύσεις. Πόσα άλλα βάρη πια, θα σηκώσει το άμοιρο το αυτοκίνητο; Το πιο σοβαρό όμως για την περίπτωση που αναφερόμαστε, είναι ότι προηγήθηκε παραπλάνηση του αγοραστικού κοινού και μάλιστα πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις.


Πότε θα τελειώσει άραγε αυτό το θέατρο του παραλόγου;
Στο ίδιο έργο θεατές όλα αυτά τα χρόνια, στις ίδιες παραστάσεις.
Πρωταγωνιστής σε αυτό το επεισόδιο, ο κ. Σουφλιάς.
Αποστολή του «Θιάσου», είναι να προστατέψει το περιβάλλον από την ατμοσφαιρική ρύπανση που προκαλεί ο κακός Δράκος, το Αυτοκίνητο.
Η προσέλευση του κοινού δεν θα είναι αυτή που περιμένετε.
Η παράσταση είναι καταδικασμένη.
Καλοστημένο πρέπει να πω το σενάριο των Πράσινων Τελών.
Πρώτα δίνουμε αυτοκίνητα στο Λαό νέας αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, αρχές του 1990, που υποτίθεται δεν μολύνουν το περιβάλλον.
Μετά βγάζουμε προδιαγραφές euro 3, euro 4-5 κτλ, όπου ασφαλώς δεν πληρούν πλέον τα πρώτα καταλυτικά αυτοκίνητα.
Αποσύρουμε τα τεκμήρια διαβίωσης και προτρέπουμε όλους να πάρουν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού.
Αυξάνουμε τα τέλη κυκλοφορίας 20% κάθε χρόνο και φθάνουμε σήμερα εν μέσω οικονομικής κρίσης να θέλεις ένα μισθό για το σήμα.
Μειώνουμε το τέλος ταξινόμησης στο 50% και προτρέπουμε το αγοραστικό κοινό, να πάρει μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα για το συμφέρον του.
Φαίνεται ότι κάποιος σας συμβούλεψε ότι το πρόβλημα του Ελληνικού νοικοκυριού είναι το φθηνό Ι.Χ.
Τώρα λοιπόν που καταφέρατε αυτό που θέλατε, έρχεστε να επαναφέρετε τα τεκμήρια διαβίωσης για τα Ι.Χ. άνω των 1900cc, να εφαρμόσετε το ΚΤΕΟ στα μηχανάκια, τα Πράσινα Τέλη και ότι άλλα Πράσινα Άλογα θα καταφέρει να σκεφτεί ο σεναριογράφος στο επόμενο επεισόδιο.

Αριστείδης Φαϊτάς

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Μη περιμένετε

Όχι από σας δεν περιμένουμε τίποτα, και ο κάδος της ανακύκλωσης θα σας ξεράσει. Γιατί επιμένετε, τι προσπαθείτε επιτέλους να αποδείξετε; Είναι συνέχεια του χθεσινού και τα ερωτήματα, όχι για να απαντηθούν. Μετά το ξέσπασμα της μεγάλης αγανάκτησης, έρχονται ωριμότερες σκέψεις. Μήπως δεν καταλαβαίνουν, μήπως είναι ηλίθιοι, μήπως είναι ψυχικά ασθενείς, μήπως κάποια παιδικά τραύματα δεν κατάφεραν να ξεπεραστούν; Όπως και να έχει, δεν πάει άλλο, έχει ξεπεράσει τα όρια της ανακύκλωσης αυτή η ανθρώπινη πάστα. εξαντλήθηκαν οι ανοχές μας.
Είμαστε σε μια διαδικασία αναζήτησης όχι πλέον στέγης, εμείς ασκεπείς τόσα χρόνια πορευόμαστε, αλλά έκφρασης. Και μπορεί να υπάρχει απογοήτευση, μπορεί να ορθώνονται τείχη, μπορεί να μην έχουμε χρόνο να τ’ αλλάξουμε όλα, αλλά αυτόν που έχουμε να τον διαχειριστούμε με σεβασμό προς τον εαυτό μας.
Δυστυχώς ξυπνήσαμε μια μέρα και είχαμε διανύσει την μισή ζωή.

«Κοιτάξαμε πίσω φωτιά, κοιτάξαμε μπροστά φωτιά. Πυροβάτες μια ζωή.
Θα προχωρήσουμε όσο αντέξουμε, θα κλείσουμε τις τρύπες, θα μαζέψουμε την ψυχή μας, θα ξεσκονίσουμε τα χέρια μας, θα καθαρίσουμε τα μάτια μας από τις παλιές εικόνες. Θα προχωρήσουμε.
Δυστυχώς, κοιτάμε πίσω βουνά. Κοιτάμε μπροστά βουνά. Κοιτάμε τα πόδια μας και με παπούτσια και χωρίς, τα ίδια βήματα μπορούν να κάνουν.
Θα προχωρήσουμε μπορεί να μην έχουμε χρόνο πια για να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά αυτόν που έχουμε θα τον κατοικήσουμε με ευγένεια προς τον εαυτό μας. Και θα περιμένουμε…»
……………………………………………………………………………
Όχι από σας δεν περιμένουμε τίποτα. Ούτε στον κάδο της ανακύκλωσης δεν έχετε θέσεις. Έχετε βουτηχτεί τόσο βαθιά στη φορμόλη της εξουσίας που δεν πρόκειται να λειώσουν τα κόκαλα σας.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Μόνο ο χρόνος προσδιορίζει το μέγεθος

Γιατί ψάχνω παράθυρα; Για να φύγει το μάτι μέχρι εκεί που δεν βλέπει. Για να φύγει το μυαλό μέχρι εκεί που δεν φτάνει. Κλεισμένος τόσα χρόνια σε μια πόλη που έχει κάνει την ανακύκλωση επιστήμη, μόνο ένα ανοιχτό παράθυρο, σου δίνει ανάσες αντοχής και χρόνο υπομονής.
Ένα ανοιχτό παράθυρο, διάλειμμα. Ξεφυλλίζοντας τις προάλλες ένα αρχείο τοπικής εφημερίδας, για να βρω ένα δημοσίευμα στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ένοιωσα τον χρόνο να σταματάει. Οι ίδιοι άνθρωποι, που έγιναν άλλοι και μετά άλλοι και ξανά οι ίδιοι και μετά άλλοι. Πόσα χρόνια πια θα ανακατεύουμε αυτή τη σούπα; Ποσά χρόνια θα πηγαινοερχόμαστε στην ίδια διαδρομή; Πόσο μελάνι και χαρτί χαμένο; Μόνο ο χρόνος που κιτρινίζει τα φύλλα, προσδιορίζει το μέγεθος της επανάληψης. Μια περίληψη του αρχείου αρκεί, για να προσδιορίσει το τέλμα.


Κάποτε βάζαμε ποδοσφαιρικούς όρους για να προσδιορίσουμε την πολιτική μας ζωή. Λάθος. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν κανόνες, μεταγραφές με αυστηρούς όρους συμβολαίων. Δανεισμοί με προκαθορισμένο χρονικό ορίζοντα, ρήτρες μεταπώλησης, επαγγελματισμός, χωρίς να χάνει το ιδικό βάρος η φανέλα. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ακόμα ψυχή και πόδια που μπαίνουν στη φωτιά, και τσακίζονται. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν φίλαθλοι που δεν περιμένουν στο προθάλαμο βουλευτικών γραφείων, που υποστηρίζουν την ομάδα τους χωρίς ανταλλάγματα. Δεν υπάρχουν αναποφάσιστοι, που καθορίζουν το αποτέλεσμα, υπάρχουν αποφασισμένοι πρωταγωνιστές και οπαδοί. Στο ποδόσφαιρο χύνεται ιδρώτας και αίμα.
Καμία σύγκριση λοιπόν. Είναι άδικο για το ποδόσφαιρα να συγκρίνεται με την πολιτική.
Γιατί νομίζεται ψάχνω ένα ανοιχτό παράθυρο; Γιατί η μικρή μας πόλη που δέχτηκε να με αναθρέψει, πάντα ζητούσε αντάλλαγμα ένα κομμένο ορίζοντα…

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Να ένας προορισμός

«Το πιο πολύτιμο πράγμα στον άνθρωπο – η μεγάλη πνοή, η μεγάλη δημιουργικότητα, η μέγιστη ανάταση – φαίνεται πως το αποθαρρύνει ο τόπος. Πράγματι, αν εξαιρέσει κανείς, τους πολιτικούς και κάποιους επιχειρηματίες, κανείς άλλος δεν κάνει μεγάλη «καριέρα» στην Ελλάδα. Όποιος το διατείνεται, μάλιστα, δεν αργεί να δεχθεί την χλεύη και να καταλήξει γελοία πλαγκόνα ομότεχνων και ομόσταυβλων. Υποβιβασμένη φύσει και θέσει, η νεοελληνική κοινωνία, μοιάζει βοηθητικό διάζωμα ξένων κοινωνιών, πεδίο δοκιμών, αγορά αντί παραγωγή, πελατεία παρά κατάστημα, μετάφραση και όχι πρωτότυπο, οπότε είναι ευνόητο σε κάθε άτομο, ακόμα και το νοήμον, αυτός ο υποβιβασμός να χρωματίζει με σκούρα χρώματα σύνολο το φρόνημα του». Αιτία για το παραπάνω συμπέρασμα, αντί επιλόγου, ο Κωστής Παπαγιώργης υποστηρίζει ότι από καταβολής του ελληνικού κράτους απουσίαζε το εθνικό φρόνημα που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ασφαλές υπόστρωμα και να χρησιμεύσει σαν συνεκτικός ιστός στο φέρεσθαι των πολιτών. Το δοκιμασμένο θρησκευτικό φρόνημα της ορθοδοξίας μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς ήταν ανίσχυρο, η χώρα μόνο με δυτικές ιδέες ήλπιζε τότε ότι θα κατακτούσε την εξωτερική και εσωτερική της αυτοδιάθεση. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά από τον Καποδίστρια στους ξενόφερτους βασιλείς και η πραγματικότητα μια κακή αντιγραφή.
Επειδή ούτε πολιτικοί, ούτε επιχειρηματίες για να κάνουμε μεγάλη καριέρα και δυστυχώς σ’ αυτόν το τόπο της κακής αντιγραφής, όρισε η μοίρα να ζήσουμε, ας βρούμε διαδρομές τέτοιες που θα προστατεύσουν την αξιοπερεπεια μας.


Να ένας προορισμός, στην Κέρκυρα, πίσω από το χωριό που γεννήθηκα στους Γιαννάδες, μια παραλία χωρίς πρόσβαση από ξηρά, οι ντόπιοι κατεβαίνουν με σκοινιά από ένα στενό μονοπάτι «Γυάλι» το όνομα της και είναι γυαλί. Εδώ όλα είναι πραγματικά. Οι κακέκτυπες δυτικές επιρροές δεν έχουν φτάσει ακόμα
……………………………………………………………………………..
Μια μέρα μόνος μου μακριά από το πολιτικό τοπίο, όπου κανόνας είναι το ψέμα (άντε και καμιά φορά οι μισές αλήθειες).
Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...
Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι;
Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού.
Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος μιας εποχής πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον...
Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο χλευάζει ξένα ότι προκύπτει σαν παραλλαγή. Και ο πεθαμένος όρμος της μονοήμερης ήταν μια παραλλαγή. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος σ΄ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νοιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής, σε μια πραγματικότητα που η μοναξιά αναδεικνύεται αρνητικά, χιλιάδες μοναξιές γύρω μου, κινούνται σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια και περιμένουν έστω και μια μονοήμερη για να επικοινωνήσουν... ¨

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...