Τελευταία σελίδα αριστερά

Σήμερα δημοσιεύω ένα παράπονο ενός φίλου του αυτοκινήτου και δικού μου φίλου, με αφορμή τα πράσινα τέλη και την ευρηματικότητα του εισπρακτικού μηχανισμού της Κυβέρνησης, να βγάλει και «από την μύγα ξύγκι». Το θέμα είναι σοβαρό, στην προσπάθεια της η κυβέρνηση να βρει τρόπους να εισπράξει, καταφεύγει πάντα στις εύκολες λύσεις. Πόσα άλλα βάρη πια, θα σηκώσει το άμοιρο το αυτοκίνητο; Το πιο σοβαρό όμως για την περίπτωση που αναφερόμαστε, είναι ότι προηγήθηκε παραπλάνηση του αγοραστικού κοινού και μάλιστα πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις. Πότε θα τελειώσει άραγε αυτό το θέατρο του παραλόγου; Στο ίδιο έργο θεατές όλα αυτά τα χρόνια, στις ίδιες παραστάσεις. Πρωταγωνιστής σε αυτό το επεισόδιο, ο κ. Σουφλιάς. Αποστολή του «Θιάσου», είναι να προστατέψει το περιβάλλον από την ατμοσφαιρική ρύπανση που προκαλεί ο κακός Δράκος, το Αυτοκίνητο. Η προσέλευση του κοινού δεν θα είναι αυτή που περιμένετε. Η παράσταση είναι καταδικασμένη. Καλοστημένο πρέπει να πω το σενάριο των Πράσινων Τελών. Πρώ...

Όχι από σας δεν περιμένουμε τίποτα, και ο κάδος της ανακύκλωσης θα σας ξεράσει. Γιατί επιμένετε, τι προσπαθείτε επιτέλους να αποδείξετε; Είναι συνέχεια του χθεσινού και τα ερωτήματα, όχι για να απαντηθούν. Μετά το ξέσπασμα της μεγάλης αγανάκτησης, έρχονται ωριμότερες σκέψεις. Μήπως δεν καταλαβαίνουν, μήπως είναι ηλίθιοι, μήπως είναι ψυχικά ασθενείς, μήπως κάποια παιδικά τραύματα δεν κατάφεραν να ξεπεραστούν; Όπως και να έχει, δεν πάει άλλο, έχει ξεπεράσει τα όρια της ανακύκλωσης αυτή η ανθρώπινη πάστα. εξαντλήθηκαν οι ανοχές μας. Είμαστε σε μια διαδικασία αναζήτησης όχι πλέον στέγης, εμείς ασκεπείς τόσα χρόνια πορευόμαστε, αλλά έκφρασης. Και μπορεί να υπάρχει απογοήτευση, μπορεί να ορθώνονται τείχη, μπορεί να μην έχουμε χρόνο να τ’ αλλάξουμε όλα, αλλά αυτόν που έχουμε να τον διαχειριστούμε με σεβασμό προς τον εαυτό μας. Δυστυχώς ξυπνήσαμε μια μέρα και είχαμε διανύσει την μισή ζωή. «Κοιτάξαμε πίσω φωτιά, κοιτάξαμε μπροστά φωτιά. Πυροβάτες μια ζωή. Θα προχωρήσουμε όσο αντέξουμε, θα κλε...

Γιατί ψάχνω παράθυρα; Για να φύγει το μάτι μέχρι εκεί που δεν βλέπει. Για να φύγει το μυαλό μέχρι εκεί που δεν φτάνει. Κλεισμένος τόσα χρόνια σε μια πόλη που έχει κάνει την ανακύκλωση επιστήμη, μόνο ένα ανοιχτό παράθυρο, σου δίνει ανάσες αντοχής και χρόνο υπομονής. Ένα ανοιχτό παράθυρο, διάλειμμα. Ξεφυλλίζοντας τις προάλλες ένα αρχείο τοπικής εφημερίδας, για να βρω ένα δημοσίευμα στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ένοιωσα τον χρόνο να σταματάει. Οι ίδιοι άνθρωποι, που έγιναν άλλοι και μετά άλλοι και ξανά οι ίδιοι και μετά άλλοι. Πόσα χρόνια πια θα ανακατεύουμε αυτή τη σούπα; Ποσά χρόνια θα πηγαινοερχόμαστε στην ίδια διαδρομή; Πόσο μελάνι και χαρτί χαμένο; Μόνο ο χρόνος που κιτρινίζει τα φύλλα, προσδιορίζει το μέγεθος της επανάληψης. Μια περίληψη του αρχείου αρκεί, για να προσδιορίσει το τέλμα. Κάποτε βάζαμε ποδοσφαιρικούς όρους για να προσδιορίσουμε την πολιτική μας ζωή. Λάθος. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν κανόνες, μεταγραφές με αυστηρούς όρους συμβολαίων. Δανεισμοί με προκαθορισμένο χρ...

«Το πιο πολύτιμο πράγμα στον άνθρωπο – η μεγάλη πνοή, η μεγάλη δημιουργικότητα, η μέγιστη ανάταση – φαίνεται πως το αποθαρρύνει ο τόπος. Πράγματι, αν εξαιρέσει κανείς, τους πολιτικούς και κάποιους επιχειρηματίες, κανείς άλλος δεν κάνει μεγάλη «καριέρα» στην Ελλάδα. Όποιος το διατείνεται, μάλιστα, δεν αργεί να δεχθεί την χλεύη και να καταλήξει γελοία πλαγκόνα ομότεχνων και ομόσταυβλων. Υποβιβασμένη φύσει και θέσει, η νεοελληνική κοινωνία, μοιάζει βοηθητικό διάζωμα ξένων κοινωνιών, πεδίο δοκιμών, αγορά αντί παραγωγή, πελατεία παρά κατάστημα, μετάφραση και όχι πρωτότυπο, οπότε είναι ευνόητο σε κάθε άτομο, ακόμα και το νοήμον, αυτός ο υποβιβασμός να χρωματίζει με σκούρα χρώματα σύνολο το φρόνημα του». Αιτία για το παραπάνω συμπέρασμα, αντί επιλόγου, ο Κωστής Παπαγιώργης υποστηρίζει ότι από καταβολής του ελληνικού κράτους απουσίαζε το εθνικό φρόνημα που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ασφαλές υπόστρωμα και να χρησιμεύσει σαν συνεκτικός ιστός στο φέρεσθαι των πολιτών. Το δοκιμασμένο θρησκε...