Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα!

Ούτε με πολιτικά κριτήρια , ούτε με οικονομικά. Κανένας υπολογισμός. ΟΧΙ για την αξιοπρέπεια . ΟΧΙ για τη Ζωή.  Έχω κλείσει τ’ αυτιά στους εκβιαστές  και δεν συμμορφώνομαι προς   τας υποδείξεις  τους.  Δεν μπαίνω σε λογικές διχασμού. Το ΟΧΙ για μένα αποτελεί μια συμβολική κίνηση και πηγάζει μέσα από  το αξιακό μου σύστημα,  μέσα   από το συναίσθημα,  που αντιδράει  κάποια στιγμή στους αριθμούς των μετρητών και υποκλίνεται στους αριθμούς των ανθρώπων που υποφέρουν, μέσα από την ψυχή  που θλίβεται για μια χώρα που έχει γίνει παιγνίδι στα δόντια ξένων και ντόπιων καρχαριών.  Πόσα πειράματα πια ν’ αντέξει το ζώο, για να δείξει το μέγεθος της αντοχής του, στην υποτέλεια;
Σήμερα  ήθελα να γράψω, για το μεγαλείο της σύγκρουσης, για την ελπίδα της αντίδρασης. Τελικά έχει πολλούς υποτελείς  αυτή η  χώρα.
Το διάστημα που προηγήθηκε,  έφτιαξε συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.   Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει.
Μόνο μέσα σ’ αυτό το κλίμα, μπορούσαν  να ευδοκιμήσουν   όλα αυτά που ζήσαμε στην πατρίδας μας.  Ήταν εύκολο τελικά.
Με εννοιολογικά  θραύσματα, λαϊκίστικα στερεότυπα, γενικεύσεις αλλά και υπεραπλουστεύσεις προσπάθησαν να δημιουργήσουν  μία εικόνα, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Πως λοιπόν να αντέξεις μέσα σε ένα  τέτοιο περιβάλλον ψευτιάς και υποκρισίας; Πώς να αντέξεις αν δεν συγκρουστείς; Και μπορεί να χάσεις, θα κερδίσεις όμως ελεύθερες ανάσες  και  κυρίως αυτοσεβασμό. 
Οι «σωτήρες», που κατέστρεψαν την χώρα  μας στα χρόνια που προηγήθηκαν,  σήμερα έχουν το θράσος να  βγαίνουν στο γυαλί και υπερασπίζονται την υποτέλεια. Συσκέπτονται με τους κατακτητές και συνωμοτούν κατά του λαού τους. Ε! ΟΧΙ δεν θα τους ακολουθήσω.
Αη στο διάολο. Έως εδώ. Φτάνει πια.  Συνήθως έτσι τελειώνει κάτι ανυπόφορο  και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι άλλο. Είναι στιγμή που ένα μείγμα συναισθημάτων εκρήγνυται. Από την υπερένταση στην ανακούφιση, από την αγωνία στην εκτόνωση. Οι συμπεριφορές διαφορετικές για τον καθένα,  όλες όμως συμφωνούν, εμφορούμενες από ένα φορτίο που ξεπέρασε τον αποθηκευτικό χώρο της ψυχής.
Νοιώθεις  από την αντίθετη πλευρά,  ακριβώς τη ζωή εκείνου του δευτερόλεπτου, μετά την  εκσπερμάτωση. Σκορπισμένες λέξεις, και καμία προσπάθεια για να μπουν σε μια σειρά.   Και τι σειρά να βρουν, που να χωρέσουν;  Λέξεις  μάνες,  μήτρες, κυψέλες,  τα άπαντα των ποιητών που μας συνάντησαν. Κάθε μία σέρνει πίσω της  και μια ζωή.  
Επιστροφή στο Λαό και στην πολιτική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί με δυο λόγια αυτό που δημιουργείτε μέσα στα χαλάσματα. Επιστροφή στην κοινωνία σε μια αμφίδρομη πορεία, που βγάζει ψυχή και γεννά προσδοκίες.  ΟΧΙ πια . Να ξαναγίνουμε τρελοί που κάνουνε οχτάρια στην παραλιακή. Που ρισκάρουνε καριέρες για ένα «όνειρο».
«Όχι άλλο στη θλίψη μας, όχι στην απελπισία μας. Όχι, διότι σκοτείνιασαν τα σπίτια μας. Όχι στον φόβο μου μήπως χάσω τις αλυσίδες μου.», όπως γράφει ο Στάθης  στο «Ναυτίλο».
Δεν σας  το κρύβω, πρώτη φορά νοιώθω τόσο αισιόδοξος. Πρώτη φορά, εν μέσω τόσων προβλημάτων πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Και θα τα καταφέρουμε. 

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Δεν έχω άλλη υπομονή

Έκλεισα  κάθε μέσο ενημέρωσης . Φτάνει.  Ότι έγραψα, έγραψα  η σταθερή θέση μου υπέρ του ΟΧΙ   δεν είναι σημερινή,   ξεκινάει από παλιά, από τότε που οι σημερινοί υποστηρικτές του ΝΑΙ επέλεξαν το δρόμο των μνημονίων.  «Δεν έχω άλλη υπομονή» για να θυμηθούμε και το κείμενο του Ζοζε Τεχέιρα  «για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου»
 «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Μας είπαν   και ακολούθησαν το δρόμο της υποταγής για την έξοδο, που στην καλύτερη περίπτωση θα μας οδηγήσει στο ίδιο σημείο. Αν είναι διέξοδος τα επαχθή οικονομικά μέτρα, που όμοια τους, δεν έχουν επιβληθεί ποτέ, σε χώρα του δυτικού κόσμου,  οι απολύσεις, η φτωχοποίηση του λαού, η ανεργία, τότε πράγματι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.

Πως λέμε το όνειρο που δεν ακολούθησε το δρόμο των επιθυμιών; - Εφιάλτη! 
Σε συνέχεια της εσωτερικών διεργασιών, χωρίς την εν κατακλείδι, απαραίτητη δικαιολογία. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου, κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα για τα επόμενα χρόνια…
Αυτή η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά τις ώρες της κρίσης. Όπως οι οριζόντιες απολύσεις,  οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, που ορθά τονίζει η Μαρία Κατσουνάκη σε  παλαιότερο άρθρο της στη Καθημερινή, «βασίζονται στην αδικία της ανωνυμίας, για την οποία όλοι πενθούν, την οποία όλοι αντιμάχονται, υψώνοντας τους τόνους για να θρηνήσουν τα μικρομεσαία θύματά της. Και εδώ όλοι ομονοούν. Πάντα όμως εκ των υστέρων.
«Δεν θα μπορούσε αυτή η διαδρομή να είχε άλλη εξέλιξη. Οι μεγάλες ταχύτητες ξοδεύτηκαν μπρος και πίσω, κυρίως πίσω. Αν σε κάθε σου βήμα στήνεις και μια μάχη  είναι επόμενο να φτάσεις καθυστερημένος». Και που να βρω τη θέση μου,  μέσα σε ένα χώρο που ξέχασε τι υπηρετεί; Που να βρω τη θέση μου, σε ένα χώρο που προσπερνά   με απίθανη ευκολία τον ανθρώπινο πόνο, την απελπισία,  την τιμή, την αξιοπρέπεια, τη  χαμένη ζωή. Και πώς ν’  αλλάξεις το κόσμο όταν έχεις χάσει το κόσμο σου, όταν έχεις χάσει  τη ζωή σου,   Τι κόσμος να μείνει για να αλλάξεις;

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Πάει ο παλιός ο χρόνος γιορτάσουμε παιδιά…

Επιτελούς!  Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου χρειάστηκε.  Από τη 01.00 τα ξημερώματα, είμαστε «φτωχοί»  και με  τη βούλα των θεσμών.  Να σημειώνουμε ότι ένα κλικ πίσω 12.59’59’’ είμαστε «πλούσιοι»!!!   «Πάει ο παλιός ο χρόνος  ας  γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται  στη καρδιά» .  Χθες είχα την ατυχία να παρακολουθήσω τα δραματοποιημένα γεγονότα από τα άθλια τηλεοπτικά κανάλια ... 
Δεν επηρεάζομαι  αλλά θυμώνω. Και ο θυμός  ποτέ δεν υπήρξε καλός σύμβουλος. Φαντάζομαι και ο Διονύσης  Χαριτόπουλος  κάπως έτσι θα ένοιωσε όταν δήλωσε: «Ευτυχώς που δεν υπήρχαν ΜΜΕ στην Κατοχή, θα ήμασταν όλοι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών.  Η τρομοκράτηση του ελληνικού λαού που επιχειρούν, είναι τερατώδης, πρόστυχη και διχαστική.  Δεν χρειαζόμαστε τις συμβουλές σας και τον τρόμο που σπέρνετε για να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε με ευρώ ή δραχμή. Θα το μάθετε στις 5 Ιουλίου το βράδυ. Τότε θα σας δώσουμε την εντολή. Ως τότε βουλώστε το όλοι. Σας ξέρουμε, δεν σας εκτιμάμε, δεν σας πιστεύουμε. Δεν θα μας βάλετε εσείς να σκοτωθούμε μεταξύ μας.»
Δεν θα ξανακάνω τέτοιο λάθος, μπορώ σε πέντε λεπτά να ενημερωθώ για το τι συμβαίνει, δεν χρειάζεται  να αδειάζω το μυαλό μου  και να ανεβάζω   την πίεση μου μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες που τρομοκρατούν  και  επιχειρούν να  διχάσουν τον Λαό .  Ας οδηγήσω την οργή μου απέναντι σ’  αυτούς που θέλουν να μας αφανίσουν,  σ’ αυτούς που μας πολεμούν και όχι στο διπλανό μου, που ξέχασε τις εικόνες των συσσιτίων, τις αυτοκτονίες την πείνα και τη δυστυχία που βιώνει τόσα χρόνια  η πατρίδα μας και ψηφίζει ΝΑΙ για  να σωθεί, και για να σώσει τα ευρώ που δεν έχει,  γιατί φοβάται  να αποχωριστεί την αγκαλιά που το πνίγει. Γι αυτόν μόνο την λύπη μου μπορώ να καταθέσω και ένα στίχο του Βάρναλη: «Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισίας, παραδίνεται  για να σωθεί, .. στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών». Για την αξιοπρέπεια ...  ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ.



Τρίτη 30 Ιουνίου 2015


Το φόβο τους προσπαθούν να μεταδώσουν

Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες  πρέπει να επιστρατεύσουμε  τη μνήμη για να αντιμετωπίσουμε τα πελώρια κύματα φόβου, με τα οποία επιχειρούν ντόπιοι και ξένοι να πνίξουν μια μικρή χώρα,  που αμφισβητεί τις επιλογές της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ελίτ, και  δίνει το «κακό» παράδειγμα και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Να ξεκινήσουμε να μετράμε ένα και ένα κάνουν  δυο και όχι έντεκα… Να ξαναδούμε τον κόσμο με τα δικά μας μάτια και όχι πίσω από παραμορφωτικούς καθρέπτες. Να θυμηθούμε ότι προηγήθηκε  και  να απαντήσουμε με ειλικρίνεια  στον εαυτό μας. ..Είμαστε ελεύθεροι;
Οι πολίτες την ερχόμενη Κυριακή  έχουν τη δυνατότητα να δηλώσουν   αν συμφωνούν  ή όχι με την καταληκτική πρόταση των δανειστών. Ποιος φοβάται την βούληση του Λαού ;  Γιατί  τόση κινδυνολογία  για μια δημοκρατική  διαδικασία ;
Το αποτέλεσμα φοβούνται. Το φόβο τους προσπαθούν να μεταδώσουν στους πολίτες.  Το φόβο τους περιφέρουν πάνω από τα κεφάλια  του Λαού που χειμάζεται από τις πολιτικές της λιτότητας, το φόβο να αμφισβητηθεί  η Ευρωπαϊκή Ένωση , της ανισότητας της εκμετάλλευσης των οικονομικά ισχυρών που μέρα με τη μέρα γίνονται ισχυρότεροι φτωχοποιώντας όλα και μεγαλύτερα  τμήματα των Λαών.   

Αυτοί φοβούνται ένα μεγάλο πλειοψηφικό ΟΧΙ,  που θα δώσει την εκκίνηση σε νέο ντόμινο αντίδρασης των αδύνατων  Λαών  της Ευρώπης και μετέρχονται ανήθικες μεθόδους, προκειμένου να το αποτρέψουν. Να επιστρατέψουμε τη μνήμη λοιπόν γα να γίνει ασπίδα στο  φόβο. Και μια και μιλάμε για μνήμη να θυμίσουμε τι δήλωσε μεταξύ άλλων  ο Μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις   το 1990 για την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 
«Kοιτάτε ετοιμαζόμαστε για μια άλλου είδους σκλαβιά τώρα. Η ευρωπαϊκή ενότητα τι νομίζετε ότι είναι;
Είμαστε πραγματικά ένα κράτος με δύναμη ώστε να μπορούμε να επιβάλουμε απόψεις; Θα γίνουμε μια επαρχεία στην οποία θα μας διοικεί η Ευρώπη…
Και θα έχουμε μια ψευδαίσθηση ότι συνδιοικούμεθα στην Ευρώπη. Λοιπόν αυτή δεν είναι μια σκλαβιά; Περί τουρκοκρατίας λοιπόν, ασφαλώς θα είναι μια μορφή της Ευρωπαϊκής μας θητείας, που βέβαια δεν θα μπορέσουμε ποτέ να απαλλαγούμε, ούτε να ελευθερωθούμε διότι θα είναι μια επιλογή μας, ενώ επί τουρκοκρατίας έγινε μια υποταγή μας, αυτή είναι η διαφορά».




Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Ένα μεγάλο ΟΧΙ

Κατανοώ  αυτούς, που τόσα χρόνια υπέγραφαν λευκές επιταγές στους  δανειστές, να αντιδρούν στην απόφαση της κυβέρνησης να απευθυνθεί στο Λαό. Είναι λογικό αυτοί που δεν ρώτησαν ποτέ τους πολίτες  και  τους  έδεσαν χειροπόδαρα με τα δεσμά των μνημονίων, να  καταφεύγουν  στην προσφιλή τους συνήθεια,   να σπέρνουν φόβο   και καταστροφή.  Οι πολίτες  όμως που αντιδρούν…. Γιατί;
Η Κυβέρνηση ύστερα  από το τελεσίγραφα της Παρασκευής των δανειστών προχώρησε στο αυτονόητο , ζήτησε, από τον  Κυρίαρχο  Ελληνικό Λαό να πάρει θέση απέναντι σε ένα  τελεσίγραφο – συμφωνία που υποθηκεύει το μέλλον του, εκφράζοντας παράλληλα τη δική της αντίθεση σε μια επαίσχυντη συμφωνία που θέλουν να επιβάλουν οι δανειστές.  
Οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα δημοκρατικά και ελεύθερα να επιλέξουν με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ,  το να αντιδρούν όμως στην διενέργεια δημοψηφίσματος, για κάτι που τους αφορά,  φανερώνει μια υποτελή στάση ενός τμήματος του λαού,  που αποφεύγει να πάρει θέση για  κυρίαρχα θέματα που έχουν σχέση με τη   ζωή του και τη ζωή των παιδιών του.       

Είναι αυτονόητο  ότι συντάσσομαι με το ΟΧΙ σε  μια επαχθή  συμφωνία και συμφωνώ με τον  Θανάση Κρατερό που σε σημερινό του άρθρο στην «Αυγή» μεταξύ άλλων γράφει…         
«Δεν ξέρω τι θα γίνει. Αν θα το κερδίσουμε ή θα το χάσουμε το δημοψήφισμα που αποφάσισε η κυβέρνηση. Αν ο ελληνικός λαός θα ξεπεράσει το φράγμα του φόβου, την απειλή ενός συντριπτικού συσχετισμού δυνάμεων, τον έρωτα του ΑΤΜ - ακόμα κι από κάποιους που δεν έχουν ευρώ τσακιστό. Θα δώσουμε τη μάχη μας κι όποιος αντέξει. Στο κάτω - κάτω, αν ο κυρίαρχος πολίτης αποφασίσει κάτω από τη σιδερένια φτέρνα ότι προτιμά τη σιδερένια φτέρνα από τις "περιπέτειες", πάει να πει ότι για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει ακόμα πολλή δουλειά.
Δεν ξέρω τι θα γίνει. Ξέρω όμως ότι απόψε, χαράματα Παρασκευής, ο δικός μου κόσμος δεν κοιμάται. Κι ότι άναψαν τα τηλέφωνα και οι συζητήσεις. Όχι από την αγωνία, ή από τον φόβο, αλλά από χαρά. Ναι, από χαρά… Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας είναι παρών. Και όρθιος. Και ψύχραιμος. Και αποφασισμένος. Και σαν από καιρό έτοιμος να αναμετρηθεί -πάλι- με υπέρτερες δυνάμεις.
Δεν ξέρω τι θα γίνει. Ξέρω όμως ότι μπορούμε να κοιτάζουμε στα μάτια χωρίς ερωτήματα και αμφιβολίες ο ένας τον άλλο. Να βαδίσουμε κάτω από τα πυρά των αντιπάλων χωρίς κανένα φόβο για το αύριο. Να αισθανθούμε περήφανοι που ανήκουμε στη μεγάλη στρατιά εκείνων που θέλουν να αλλάξουν ό,τι θεωρείται ιερό και αναλλοίωτο. Να ανατρέψουν ό,τι θεωρείται συμπαγές και αιώνιο. Να δώσουν μαζί με τις πιο ζωντανές δυνάμεις του λαού τη μάχη για μια πατρίδα που θα αποφασίζει δημοκρατικά και κυρίαρχα το μέλλον της.»


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...