Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Μια νοοτροπία που επιμένει



Με όσα συμβαίνουν ενόψει αυτοδιοίκητων εκλογών και όχι μόνο.  Ακόμα μια επανάληψη, επιβεβαίωση, της στασιμότητας, και μιας  νοοτροπίας  που επιμένει παρά την κρίση, να βασανίζει. «Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα;
Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Μας βαρέθηκε. Κουράστηκε και είπε να πάει να κοιμηθεί. Μας γέννησε και μας ξέρει. Σε γάμους και κηδείες αυτοί μαζεύονται και αφού όλη αυτή η ομορφιά στάθηκε αδύνατον να μας γοητεύσει… Και αφού τίποτα πια δεν μας ευχαριστεί,  το πήρε απόφαση να πεθάνει μπας και τον κλάψουμε ενωμένοι, μονιασμένοι επιτέλους, από την ανασφάλεια που μας προκαλεί η απώλεια.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πάνω από τα κατεστραμμένα μνημεία, από τα υπεραιωνόβια δέντρα της άγιας ελιάς, που για χρόνια στήριξαν την τρελή πορεία μας,  πάνω από την απαράμιλλου κάλλους ομορφιά, που ακόμα και με τα μάτια κλειστά δεν αμφισβητείτε, ελπίζει να μας δει πιασμένους από το χέρι μεταμελημένους, έστω και την ύστατη στιγμή. Ελπίζει ότι αυτό το φιλί του αποχαιρετισμού από ένα στόμα μπορεί να είναι φιλί χαιρετισμού, φιλί ζωής, συνέχειας και νέας πορείας...
Έχουν μαζευτεί πολλά,  όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.
Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα.»

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Επαναλήψεις που επιβεβαιώνουν την στασιμότητα



Είναι η εποχή των επαναλήψεων.  Όχι επαναλήψεις όπως αυτές της τηλεόρασης, να δείχνει τους «απαράδεκτους», Φλεβάρη  μήνα με κοντομάνικο. Απαράδεκτο.     «Η στήλη δεν κάνει τέτοια. Όχι αυθαίρετες επαναλήψεις. Επαναλήψεις που επιβεβαιώνουν την στασιμότητα και ενισχύουν την άποψη ότι η βλακεία είναι νόσος αγιάτρευτη.
«Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Όλο και λιγότερα που θα λένε περισσότερα.
Ελάχιστες διορθώσεις.
Έσβησα ένα και
μια και δεν είχε τίποτα να δέσει
βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι
και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο
Προς τι
να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα
στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή.
 

Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια υποκρισίας, τόσο μελάνι και χαρτί, για το μεγάλο ψέμα. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου, και του δικού μας πλέον. Προς τι να γράψω για το περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσινο. Προς τι για την Πατρίδα μας που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα «πόσα μέτρα βάθους».
Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε χαζό ξενύχτι, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και της νύχτας ακόμη περισσότερο.
Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς.
Τους λες το πρώτο ψέμα
να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις.
Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία
«Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα σεργιάνισα ένα δειλινό και από την άλλη βγήκα» ή «Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω και όμως το φουμάρω». Λίγες λέξεις σε μια καλή σειρά, που αν ντυθούνε και με μουσική καταργούν εκατομμύρια κούφια λόγια.
Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Γι’ αυτό αγαπάω τους ποιητές. Μπορεί μια εικόνα να είναι χίλιες λέξεις, μια λέξη τους όμως, είναι χίλιες εικόνες, όπως τις ζωγραφίζει η μεγάλη Κική Δημουλά, που υπογράφει τα πλάγια γράμματα.
Αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Κανείς, εκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία.


Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Δεν πάει άλλο…



Χρόνια τώρα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες και  να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες του κοινωνίας σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που έρχονται και επανέρχονται σε αυτήν την ατέρμονη συζήτηση ανάλογα με τις αφορμές που δίνει η επικαιρότητα.
Το νησί φυλλορροεί! Δεν είναι υπερβολή. Έχω την αίσθηση, ότι μπροστά στα αδιέξοδα, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια. Η εικόνα σε όλα τα επίπεδα, βγάζει μια τραγικότητα και ενώ θα περίμενε κανείς η λύπη που προκαλεί η ημιθανούσα, να παραμερίσει τα μικρά και ασήμαντα, επιμένουμε να χάνουμε το σημαντικό.
Θα είμαστε ευτυχείς σήμερα, αν είχαμε οδικό δίκτυο στην πόλη μας, παρόμοιο, με αυτό πού είχαμε εδώ και 45 χρόνια. Αποτελεί κοινή διαπίστωση: το οδικό δίκτυο είναι το χειρότερο που υπήρξε ποτέ. 


Να σημειώσουμε ότι σε αυτό το διάστημα δεν είχαμε πολέμους, δεν μεσολάβησαν, σεισμοί, βομβαρδισμοί, διανύουμε μια μακρά ειρηνική περίοδο, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μας επέτρεπε να μετράμε επιτυχίες.
Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Παρακολουθούμε χρόνια τώρα ένα ατελείωτο ράβε ξήλωνε, αποτέλεσμα της έλλειψης συντονισμού μεταξύ των φορέων που εμπλέκονται. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται, εκείνοι όμως που δεν έχουν ευθύνη είναι, οι πολίτες και οι επισκέπτες αυτής της πόλης.
Θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να υπάρξει μια σοβαρή και οργανωμένη αντίδραση. Οι «χριστοπαναγίες», που εν πάση περιπτώσει δεν έχουν και καμία ευθύνη, το μόνο που μας αποφέρουν είναι η στιγμιαία εκτόνωση.
Το οδικό δίκτυο θα πρέπει να μπει στην ατζέντα των διεκδικήσεων, με το ίδιο βάρος που έχουν  μπει κατά το παρελθόν ζητήματα υποδομών,  όπως αυτό της  ανέγερσης του νέου Νοσοκομείου.  Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.  


Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Άλλοι κόσμοι



Όταν τα μέσα ενημέρωσης γίνονται μέσα χειραγώγησης, επιβολής και εκχυδαϊσμού, τότε πρέπει να επισημάνουμε ότι βλάπτουν και τη δημοκρατία και την κοινωνία. Η ενημέρωση, η κριτική, η έρευνα δεν πρέπει να γίνονται τηλεοπτική ζούγκλα.  Ο κανιβαλισμός των ειδήσεων και των γεγονότων, ο κανιβαλισμός των προσώπων και των θεσμών, τελικά λειτουργεί εναντίον της πολιτικής, εναντίον της πολιτείας και εναντίον της κοινωνίας.
«Η τηλεόραση είναι καθρέπτης της κοινωνίας», μου σχολίασε ένας αναγνώστης, θέλοντας να επισημάνει τις ευθύνες όλων μας. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα, θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες.
 

Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι; Βρίσκεται εγκλωβισμένη μπροστά και γύρω από τηλεοπτικές οθόνες; Όχι. Η κοινωνία είναι αλλού. Η ελληνική κοινωνία, κατά συντριπτική πλειονότητα, είναι δυσαρεστημένη από την τηλεοπτική ενημέρωση. Δεν ικανοποιείται, δεν ενημερώνεται, δεν μαθαίνει. Μεγάλα τμήματα της και σίγουρα τα πιο αξιόμαχα, δεν αναγνωρίζονται σε αυτόν τον καθρέφτη που εκχυδαΐζει και διαστρεβλώνει.
Οι δραματοποιημένες ειδήσεις, οι τσακωμοί στα παράθυρα, το χυδαίο κουτσομπολιό, τα στημένα τοκ-σόου, προκαλούν αγανάκτηση και εκνευρισμό στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης Ουδείς αξιοπρεπής πολίτης αναγνωρίζει τον εαυτό του σ’ αυτόν τον τηλεοπτικό πολτό, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει πού τελειώνει η είδηση, το πραγματικό, και πού αρχίζει η μυθοπλασία, η υπερβολή, η δραματοποίηση και ο εξευτελισμός.
Αυτού του είδους η ενημέρωση, όχι μόνο δεν αντικατοπτρίζει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ούτε καν την αφορά.


Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Πάλι τα ίδια



Η εσωστρέφεια υπήρξε πάντα για την αριστερά νόσος ανίατη. Ακόμα και σήμερα που  γκρεμίστηκε το σύστημα, των δύο κομμάτων της δεξιάς, που εναλλάσσονταν  στην εξουσία, ακόμα και σήμερα,   που γίνεται ποτάμι και βρίσκεται μια ανάσα από την κυβέρνηση, εμφανίζει  έντονα σημάδια, αποδόμησης.  Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας εμπιστεύεται  πλέον την αριστερά σαν την μόνη δύναμη που μπορεί να  ηγηθεί της  προσπάθειας  και να σηματοδοτήσει την απαρχή, μιας νέας περιόδου,  αυτής που θα διαδεχτεί το μακρό διάστημα της μεταπολίτευσης.  Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται.
 
Ο δικομματισμός μπορεί να σταθεροποίησε την δημοκρατική λειτουργία της χώρας μας, στα δύσκολα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στην συνεχεία όμως κυριάρχησε ο λαϊκισμός, προκείμενου να αποφευχθεί το πολιτικό κόστος, το πολιτικό κόστος που έμπαινε φραγμός σε όποιες επωφελείς αποφάσεις για τον τόπο και το λαό μας. Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι προς όφελος μόνο του ΣΥΡΙΖΑ,   είναι προς όφελος ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, που θα καταφέρει να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της εναλλαγής δύο πανίσχυρων κομματικών μηχανισμών στην εξουσία. Είναι δίκαιο λοιπόν, να εμπιστεύεται ο κόσμος την αριστερά για την «Νέα Μεταπολίτευση».
Άδικο και «αμαρτία απ’ το Θεό» είναι,  σ’ αυτή την χρονική συγκύρια, που Λαός έχει εναποθέσει τις ελπίδες του, σ’ αυτό το κόμμα της αριστεράς και το ενισχύει με κάθε τρόπο, ώστε να φαντάζει σήμερα,  το απόλυτο φαβορί για την πρώτη θέση,  να γυρίζουμε και πάλι στην προσφιλή  θέση της εσωστρέφειας.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα προέχει να επικεντρωθούμε,   στο σημαντικό, γιατί με όλα αυτά τα ασήμαντα που λαμβάνουν χώρα στις παραδοσιακές ατέρμονες συζητήσεις,  χάνεται η ουσία.
Σήμερα η αριστερά περνάει από την θεωρία στην πράξη, από την διαμαρτυρία στην εκπόνηση προγραμματικών θέσεων για τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία. Πέρα από την ενίσχυση των ποσοστών της και την αποδοχή της κοινωνίας, χρειάζεται συνοχή και ενίσχυση στους κόλπους της.








Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...