Τελευταία σελίδα αριστερά

Με όσα συμβαίνουν ενόψει αυτοδιοίκητων εκλογών και όχι μόνο.   Ακόμα μια επανάληψη, επιβεβαίωση, της στασιμότητας, και μιας   νοοτροπίας   που επιμένει παρά την κρίση, να βασανίζει. «Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα; Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Μας βαρέθηκε. Κουράστηκε και είπε να πάει να κοιμηθεί. Μας γέννησε και μας ξέρει. Σε γάμους και κηδείες αυτοί μαζεύονται και αφού όλη αυτή η ομορφιά στάθηκε αδύνατον να μας γοητεύσει… Και αφού τίποτα πια δεν μας ευχαριστεί, ...

Είναι η εποχή των επαναλήψεων.  Όχι επαναλήψεις όπως αυτές της τηλεόρασης, να δείχνει τους «απαράδεκτους», Φλεβάρη  μήνα με κοντομάνικο. Απαράδεκτο.     «Η στήλη δεν κάνει τέτοια. Όχι αυθαίρετες επαναλήψεις. Επαναλήψεις που επιβεβαιώνουν την στασιμότητα και ενισχύουν την άποψη ότι η βλακεία είναι νόσος αγιάτρευτη. « Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Όλο και λιγότερα που θα λένε περισσότερα. Ελάχιστες διορθώσεις. Έσβησα ένα και μια και δεν είχε τίποτα να δέσει βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο Προς τι να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή.   Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια υποκρισίας, τόσο μελάνι και χαρτί, για το μεγάλο ψέμα. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου, και του δικού μας πλέον. Προς τι να γράψω για το περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσινο. Προς τι για...

Χρόνια τώρα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες και   να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες του κοινωνίας σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που έρχονται και επανέρχονται σε αυτήν την ατέρμονη συζήτηση ανάλογα με τις αφορμές που δίνει η επικαιρότητα. Το νησί φυλλορροεί! Δεν είναι υπερβολή. Έχω την αίσθηση, ότι μπροστά στα αδιέξοδα, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια. Η εικόνα σε όλα τα επίπεδα, βγάζει μια τραγικότητα και ενώ θα περίμενε κανείς η λύπη που προκαλεί η ημιθανούσα, να παραμερίσει τα μικρά και ασήμαντα, επιμένουμε να χάνουμε το σημαντικό. Θα είμαστε ευτυχείς σήμερα, αν είχαμε οδικό δίκτυο στην πόλη μας, παρόμοιο, με αυτό πού είχαμε εδώ και 45 χρόνια....

Όταν τα μέσα ενημέρωσης γίνονται μέσα χειραγώγησης, επιβολής και εκχυδαϊσμού, τότε πρέπει να επισημάνουμε ότι βλάπτουν και τη δημοκρατία και την κοινωνία. Η ενημέρωση, η κριτική, η έρευνα δεν πρέπει να γίνονται τηλεοπτική ζούγκλα.   Ο κανιβαλισμός των ειδήσεων και των γεγονότων, ο κανιβαλισμός των προσώπων και των θεσμών, τελικά λειτουργεί εναντίον της πολιτικής, εναντίον της πολιτείας και εναντίον της κοινωνίας. «Η τηλεόραση είναι καθρέπτης της κοινωνίας», μου σχολίασε ένας αναγνώστης, θέλοντας να επισημάνει τις ευθύνες όλων μας. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα, θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες.   Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι;...

Η εσωστρέφεια υπήρξε πάντα για την αριστερά νόσος ανίατη. Ακόμα και σήμερα που   γκρεμίστηκε το σύστημα, των δύο κομμάτων της δεξιάς, που εναλλάσσονταν   στην εξουσία, ακόμα και σήμερα,     που γίνεται ποτάμι και βρίσκεται μια ανάσα από την κυβέρνηση, εμφανίζει   έντονα σημάδια, αποδόμησης.  Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας εμπιστεύεται   πλέον την αριστερά σαν την μόνη δύναμη που μπορεί να   ηγηθεί της   προσπάθειας  και να σηματοδοτήσει την απαρχή, μιας νέας περιόδου,   αυτής που θα διαδεχτεί το μακρό διάστημα της μεταπολίτευσης.   Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται.   Ο δικομματισμός μπορεί να σταθεροποίησε την δημοκρατική λειτουργία της χώρας μας, στα δύσκολα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στην συνεχεία όμως κυριάρχησε ο λαϊκισμός, προκείμενου να αποφευχθεί το πολιτικό κόστος, το πολιτι...