Τελευταία σελίδα αριστερά

Το είχα γράψει μόλις επέστρεψα από τον «Τιτανικό».      1997! Η      Ελλάδα είχε τη ψευδαίσθηση ότι επιπλέει.    Με δραχμή ακόμα, έκανε επιχρίσματα για την είσοδο στο κοινό νόμισμα.      Έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να φύγει από τα μάτια μας η χρυσόσκονη    για    να δούμε και πίσω από την βιτρίνα.      Η καταστροφή επικυρωμένη από το χρόνο αποκτά ιδιαίτερη αξία. Το γεγονός δοσμένο από το σκηνοθέτη γίνεται μέσο ψυχαγωγίας σ’ έναν κόσμο που έμαθε να παρακολουθεί τις σφαγές από την τηλεόραση τρώγοντας τσιπς. Χρειάζεται χρόνος τελικά για να αποκτήσουν τα γεγονότα κάποια αξία. Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε τη σημερινή πραγματικότητα σε κάποια ταινία, ίσως αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής. Βρέχει, βρέχει συνεχώς, γκρίζα ομίχλη και παγωνιά. Ένα συνεχές δυστυχισμένο μισοσκόταδο. Στο σπίτι που αλλού. Δεν ξέρω, δεν ξέρω πράγματι τι να σκεφτώ και τι να πω. Πολύ θα ήθελα να έχω τ...

Η λεηλασία που έχουν υποστεί οι συνταξιούχοι, με το πρόβλημα να γίνεται οξύτατο σ’ αυτούς που παίρνουν χαμηλές συντάξεις, δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχει προηγούμενο ελλείμματος συναισθημάτων, γι’   αυτούς που χωρίς ντροπή χτυπούν αδιακρίτως   στο ψαχνό τους πατεράδες τους και τις μανάδες τους. Ανθρώπους αδύναμους,   που δύσκολα μπορούν να βγουν στους δρόμους.   Με σύνταξη κάτω από το όριο της φτώχιας, τους επιβραβεύουν για τους κόπους μιας ζωής. Μια υπόκλιση από μια αναγνώστρια και φίλη   στους σιωπηλούς ήρωες της σημερινής Ελλάδας.           «Σ’ όλες και όλους εσάς, που με τα άσπρα σας μαλλιά και τα ήρεμα μάτια σας, γιατί τα μάτια με τις δεκαετίες ηρεμούν, με τα ζαρωμένα χέρια σας και τη δυσκολία στο βάδισμα, σ’ όλες και όλους σας, υποκλίνομαι. Για όσα ζήσατε, για όσα δώσατε, όσα πήρατε και όσα δίνετε. Για την έγνοια σας για εμάς και τα παιδιά μας, για τη βοήθεια σας στο μεγάλωμα τους, για την ερώτηση σας εάν ήπιαν σήμερα πορτο...

Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ την στήλη, έχω γράψει για την αναποτελεσματικότητα της γραφής. «Και που τα γράφω… με γράφουν».   Και απελπίζομαι. Ενώ είμαι έτοιμος να παραδοθώ στην φτηνή εικόνα της εποχής, στην κυριαρχία της τηλεόρασης, στο πολιτιστικό μεσαίωνα που βιώνουμε, έρχονται κάποιες λέξεις σοφά συνδεδεμένες, για να με κάνουν να λύσω την σιωπή και να μου δώσουν τις απαραίτητες ανάσες γι’ αυτήν την μοναχική ανηφορική πορεία. Ο Γιώργος Χρονάς, χαρακτηρίζει την πορεία   του, θρίαμβο του χρόνου   πάνω στην καταστροφή του κόσμου. Θα συνεχίσουμε και ας μας γράφουν και ας αδιαφορούν, και ας προτιμούν τον ξεκούραστο τρόπο παρακολούθησης μιας άλλης ζωής μέσα από την τηλεόραση. Θα συνεχίσουμε τη μοναχική πορεία γιατί οι «μικρές στιγμές των ανθρώπων και των   εξαιρετικών αισθημάτων» πρέπει να καταγράφονται.   Κύριε   Χρονά, πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, έχετε απόλυτο δίκιο… «Γι’ αυτό το λόγο γράφω, για να μετατρέψω τη λύπη σε νοσταλγία, τη μοναξιά σ...

Συνήθως χρησιμοποιώ τη φωτογραφία για να στολίσω το κείμενο, σήμερα ξεκινάω ανάποδα. Ένα κείμενο για να στολίσω μια φωτογραφία.    Λίγες ώρες πριν μπούμε στον καινούργιο χρόνο, άνοιξα το παράθυρο, για να   με ακούσει το   μέλλον:     « Τι θέλω; Τη θέλω, να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων,   για να δει τι ήταν. Να μην σκεπάζεται με το σύννεφο της ενοχής   όσων δεν την πίστεψαν. Να μην είναι δική μου. Να είμαστε ένα…Τη θέλω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία…»   Ε! Και μ’ ένα   κόκκινο καπέλο, κόκκινο της φωτιάς, τόσο κόκκινο    που να σκεπάζει όλα τα γκρίζα.     Ούτε απόλαυση, ούτε δόξα, ούτε εξουσία. Ελευθερία! Μόνο ελευθερία. Ένα κόκκινο καπέλο, σύμβολο περιφρόνησης, για εκείνους που αγνοούν ότι η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα, είναι η ίδια του η ψυχή. Ένα κόκκινο καπέλο που ξεπερνάει τα συμβατά αυτής της μίζερης ζωής, όλα αυτά     τα επιπόλαια και τετριμμένα   και αγκαλιάζει με απόλυτη με...