Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ την
στήλη, έχω γράψει για την αναποτελεσματικότητα της γραφής. «Και που τα γράφω… με
γράφουν». Και απελπίζομαι. Ενώ είμαι
έτοιμος να παραδοθώ στην φτηνή εικόνα της εποχής, στην κυριαρχία της
τηλεόρασης, στο πολιτιστικό μεσαίωνα που βιώνουμε, έρχονται κάποιες λέξεις σοφά συνδεδεμένες, για να με
κάνουν να λύσω την σιωπή και να μου δώσουν τις απαραίτητες ανάσες γι’ αυτήν την
μοναχική ανηφορική πορεία.
Ο Γιώργος Χρονάς, χαρακτηρίζει
την πορεία του, θρίαμβο του χρόνου πάνω στην καταστροφή του κόσμου.
Θα συνεχίσουμε και ας μας γράφουν
και ας αδιαφορούν, και ας προτιμούν τον ξεκούραστο τρόπο παρακολούθησης μιας
άλλης ζωής μέσα από την τηλεόραση. Θα συνεχίσουμε τη μοναχική πορεία γιατί οι
«μικρές στιγμές των ανθρώπων και των
εξαιρετικών αισθημάτων» πρέπει να καταγράφονται. Κύριε
Χρονά, πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, έχετε απόλυτο δίκιο…
«Γι’ αυτό το λόγο γράφω, για να
μετατρέψω τη λύπη σε νοσταλγία, τη μοναξιά σε αναμνήσεις. Για να μπορώ, σαν θα
έχω τελειώσει αυτή την ιστορία, να τη ρίξω στον ποταμό, τα νερά να σβήσουν αυτά
που έγραψε η φωτιά».
Μια ερωτική ιστορία – ισχυρίζεται ο Κοέλο –
κλείνει μέσα της όλα τα μυστικά του κόσμου. Αλλά όμως η πεμπτουσία της
βρίσκεται στο φινάλε. Αυτό περισώζει τη λύπη κι έτσι μπορεί και να την κάνει
νοσταλγία. Εκείνο που επιβάλλει τη μοναξιά και έτσι μπορεί να τη κάνει
ανάμνηση.
Διότι «όταν οι θεοί ρίχνουν τα
ζάρια δεν μας ρωτάνε αν παίζουμε» Και επειδή «ο σοφός είναι σοφός επειδή
αγαπάει κι ο ανόητος, ανόητος, γιατί υποκρίνεται πως καταλαβαίνει την αγάπη»..
Αλλά ο σοφός πολύ συχνά αδυνατεί να καταλάβει τον ανόητο. Έτσι ο ανόητος μπορεί
να υποκρίνεται αλλά δεν ανταποκρίνεται.
Αποτέλεσμα τα κείμενα χωρίς
αναγνώστες, οι επιστολές χωρίς παραλήπτες. Παραλήπτης βέβαια προκύπτει, που
αντιλαμβάνεται το θαύμα και προσλαμβάνει την συγκίνηση. Πολλές φορές όμως
άσχετος με το θέμα και χωρίς αρμοδιότητα. Οι κυρίως πρωταγωνιστές, αυτοί που
αποτελούν την αφορμή, είναι παντού και πάντοτε απόντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου