Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα σύννεφα υποσχέθηκαν μια κάθαρση κι εμείς, ευκολόπιστοι όπως πάντα, υψώσαμε τα βλέμματα περιμένοντας κάτι να μας σώσει. Ένα ξέπλυμα, έστω, για να ξεκολλήσει από πάνω μας η σκόνη της συνήθειας. Μα η μέρα πέρασε στεγνή, κι ο ουρανός, κουρασμένος θεατής, γύρισε αλλού το βλέμμα. Στο νησί, που ξέρει από βροχές καλύτερα απ’ όλους, αυτό έμοιαζε σχεδόν ύποπτο. Οι κεραμοσκεπές περίμεναν το γνώριμο χτύπημα της σταγόνας, μα τίποτα. Οι δρόμοι μύριζαν χώμα που διψάει χρόνια, και οι άνθρωποι περπατούσαν σιωπηλοί, με εκείνη τη βεβαιότητα πως τίποτα πια δεν αλλάζει, μόνο υπόσχεται. Οι ομπρέλες έμειναν διπλωμένες σαν παλιές δικαιολογίες, κι οι λακκούβες, άδειες, περίμεναν κι αυτές ένα θαύμα της μετεωρολογίας. Η πόλη έμοιαζε να καταλαβαίνει. Ίσως και να ειρωνευόταν τη δική μας ανάγκη να πιστέψουμε πως κάτι έρχεται, μια βροχή, μια αλλαγή, μια φωνή που θα σηκωθεί. Μα τίποτα δεν ήρθε. Ούτε μια σταγόνα, ούτε μια εξήγηση. Μόνο η γνώριμη σιωπή που στάζει μέσα μας πιο σταθερά κι από νερό. Κάπου στην Πίνια, έ...

Κάποτε η πολυτέλεια φοριόταν. Τώρα τη φορά η σιωπή.  Κάποτε ήταν να έχεις. Τώρα είναι να μη χρειάζεσαι. Οι πόλεις γυαλίζουν, τα πρόσωπα φωτίζονται, αλλά ο άνθρωπος θαμπώνει. Κυνηγάει σκιές από ειδοποιήσεις, μετράει την αξία του σε views και likes. Κι όμως, εκεί που δεν ακούγεται τίποτα, αρχίζει ξανά η ζωή. Η νέα χλιδή δεν αγοράζεται. Είναι ο χρόνος που δεν σου κλέβουν, η στιγμή που δεν χρειάζεται κοινό. Μια σιωπή χωρίς άγχος, μια κουβέντα χωρίς σκοπό, μια ανάσα χωρίς μάρκα. Η πολυτέλεια είναι να μη σε βρίσκουν. Να σβήνεις το κινητό και να ανάβεις εσένα. Η μοναξιά - η αληθινή, όχι η επιβεβλημένη - είναι το τελευταίο καταφύγιο. Όποιος αντέχει να μείνει μόνος, σώζει κάτι από την ανθρωπιά του. Γιατί η μοναξιά δεν είναι έλλειψη, είναι πολυτέλεια υψηλής ραπτικής, ραμμένη πάνω σου, όχι για να σε δείχνει, αλλά για να σε χωρά. Παλιά βγαίναμε στη βροχή χωρίς να σκεφτούμε το μαλλί. Τώρα κοιτάμε τον ουρανό και ρωτάμε αν έχει Wi-Fi. Δεν βλέπουμε τη δύση, ψάχνουμε το κατάλληλο φίλτρο να τη διορθ...