Τελευταία σελίδα αριστερά

Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο, ένα πολιτικό κείμενο του παρελθόντος, που διανύει το τέλος της πέμπτης εκατονταετίας του, να κατορθώνει να διατηρεί και σήμερα αμείωτη την επικαιρότητα του. Αυτό συμβαίνει με την περίφημη πραγματεία του Νικόλα Μακιαβέλι «ο Ηγεμόνας». Κανείς πλέον δεν θυμάται πόσες φορές η παρούσα κυβέρνηση δεν κράτησε τον λόγο της, απέναντι στον ελληνικό λαό. Και νέα μέτρα σήμερα. Ακόμα και ο μεγάλος πολιτικός στοχαστής, που έγινε αιτία να γραφτούν εκατοντάδες άρθρα εις βάρος του, που αντιμετωπίστηκε με απέχθεια, που κατασυκοφαντήθηκε το έργο του, που απαγορεύτηκαν τα βιβλία του, παρακολουθώντας την κατάχρηση στη θέση του, ότι: «οι υποσχέσεις ισχύουν όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις» θα την έπαιρνε πίσω. Και αυτό γιατί πιθανότητα ο αναγεννησιακός φιλόσοφος, εκείνη την εποχή δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι θα είχε τέτοια μεταχείριση από τον «ηγεμόνα», ο λόγος το λέει της χώρας μας. Ο Μακιαβέλι δίδαξε την τέχνη της πολιτικής, την τέχνη του κυβερνά και φαντάζομαι στην...

Για τις εποχές σας έγραφα χθες, για τις εποχές που μας ταξιδεύουν και μας επιβάλλονται. Για τις μέρες που μεγαλώνουν και διώχνουν τις κακές σκέψεις. Για την άνοιξη που όσο και να προσπαθούν οι κακές ειδήσεις, ήρθε και θα ξανάρθει. Αυτές τις μέρες κάνω παρέα με μουσικές, με βιβλία και κυρίως με ποιητές. Με ποιητές, που δίνουν νόημα στις λέξεις και τις διατηρούν ζωντανές, που με το αίμα της ψυχής τους αποτυπώνουν τα χρώματα στην πραγματική τους διάσταση. «Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευαισθησίας του αναγνώστη, η ποίηση εκ προοιμίου απευθύνεται σε όσους είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν το αντίτιμο μιας πνευματικής περιπέτειας …» λέει ο συμμαθητής μου, ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς, σε παλαιότερη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ». Οι περισσότεροι όμως, δυστυχώς, δεν δείχνουν πρόθυμοι και αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί του κανόνα, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις και δεν διστάζουν να θυσιάσουν ...

Η επικαιρότητα σήμερα φαίνεται αδύναμη να μου οδηγήσει το χέρι, χωρίς πολλές φορές να το συνειδητοποιώ, εποχές και μήνες, οδηγούν τη σκέψη μου. Άνοιξη Απρίλης, πλησιάζει ο γενέθλιος μήνας. Είναι στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να ακινητοποιήσω το χρόνο, όχι για να ζήσω την ευτυχία της στιγμής, αλλά γιατί καμιά ευχή δεν έχει θέση. Ούτε ένα λεπτό πίσω, ούτε είκοσι χρόνια. Ούτε ένα λεπτό μπροστά. Λες και τούτο τελικά είναι το σημείο μηδέν. Κάπου εκεί στη μέση, η για να είμαι απόλυτος, ακριβώς στη μέση. Πόσο πια το μυαλό να ωριμάσει, δεν θα τρώγεται. Αλλά και το πίσω έχει αναθεωρηθεί. Στερημένο από τις μετέπειτα εμπειρίες τι άξια μπορεί να έχει; Η γνώση τελικά επιβάλει την ανάγκη, να μείνουμε εδώ στη μέση ηλικία που ξέρουμε πια ότι δεν ξέραμε, αλλά και έχουμε την δυνατότητα για ασφαλείς προβλέψεις. Θα έχετε καταλάβει, ότι δεν ασπάζομαι «Το όσο ζεις μαθαίνεις». Τι να μάθουμε πια; Μπορεί η ανηφόρα να μας κούρασε αλλά μας έδωσε την δυνατότητα να βλέπουμε από εδώ ψηλά και τις δυο κατηφόρες ...

Η Νέα Διοικητική μεταρρύθμιση στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δυστυχώς δεν υπαγορεύτηκε από την αποτυχία της προηγούμενης. Βιαστικά και χωρίς την ανάλογη προετοιμασία, ενταγμένη κυρίως στην αντιμετώπιση των δημοσιονομικών, προβλημάτων της χώρας, δείχνει από τους πρώτους μήνες της εφαρμογής της, τις έν γενείς αδυναμίες της. Η δημιουργία μεγάλων δήμων, δεν συνοδεύτηκε από τις ανάλογες χρηματοδοτήσεις και το ζωντάνεμα των κοινοτήτων, που όλοι προσδοκούσαμε, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός. Τις προάλλες ένας έμπειρος αυτοδιοικητικός, με προέτρεψε να πάω μια βόλτα σε μια μεγάλη κοινότητα της βόρειας Κέρκυρας, να μιλήσω με τον πρόεδρο του Κοινοτικού Συμβουλίου, για να διαπιστώσω αυτό που έγραφα σε παλαιότερο άρθρο μου «…Αν δεν ζωντανέψουν οι κοινότητες, ξεχάστε τον Καλλικράτη. Το πως είναι μια άλλη ιστορία, που μάλλον θα έπρεπε να είχε προηγηθεί. Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό, σε ένα μεγάλο βαθμό, που βρίσκεται σήμερα στα κοινοτικά συμβούλια, απλ...

Μπροστά σ’ αυτό που συμβαίνει στο παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα, η κρίση που βιώνει η χώρα μας, αποτελεί παρανυχίδα. Κανείς δεν αμφιβάλει πλέον ότι η φτωχή Ελλάδα, είναι ένα από τα θύματα μιας αόρατης διαδικασίας της αγοράς, ενός αφηρημένου καπιταλισμού, που ξεπέρασε την άξια της παραγωγής και αποθέωσε το χρήμα. Δεν είναι το τέλος του καπιταλισμού, αυτό που βιώνει η παγκόσμια κοινότητα, σίγουρα όμως είναι το τέλος της ασύδοτης αγοράς. Δεν είναι το τέλος του καπιταλισμού, επειδή ο καπιταλισμός είχε πάντα την ευφυΐα να μεταρρυθμίζεται. Το τέλος του καπιταλισμού θα έρθει όταν θα είναι ανίκανος να μεταρρυθμιστεί. Ωστόσο η πεποίθηση πως η αγορά είναι θεός τελείωσε. Ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Ονφρε, υποστηρίζει: «Το κύριο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού είναι ότι είναι εύπλαστος. Πέρασε από την αρχαιότητα, τη φεουδαρχία, τη βιομηχανική εποχή, φόρεσε τη μάσκα του φασισμού και τώρα παντρεύεται την υπόθεση της οικολογίας. Έπειτα απ΄ αυτό το τελευταίο περιστατικό, θα πάρει νέα μορφή. Είναι ά...