Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Μια αιωνιότητα και μια μέρα

Για να διασκεδάσω τις ανασφάλειες της εφεδρείας και της απόλυσης ένα παλιότερο κείμενο για να περάσει και αυτό το σαββατοκύριακο.
Όταν έγραφα πρόσφατα, ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση από τα 49 μέχρι τα 50, δεν μπορούσα να υπολογίσω το μέγεθος. Δυστυχώς ατελείωτα τα χιλιόμετρα. Εμένα λοιπόν, που μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο, ήρθε η μονιμοποίηση σαν κερασάκι στην τούρτα, για να μου χαλάσει τη γιορτή. Που να τρέχεις τώρα στα πενήντα σκέφτεσαι. Οι δρόμοι έχουν απαγορευτικό. Η ανηφόρα θέλει γερά πνευμόνια. Θα πάρω το δρόμο, το μονόδρομο και την απόφαση τη μεγάλη. Ταφόπλακα στα όνειρα μου.
Έγραφα παλαιοτέρα ότι μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο, η πορεία μου όμως αποδεικνύει ότι εγώ κατά βάθος το κυνηγάω.
Έχω την ευτυχία να ανήκω στην ομάδα των συμβασιούχων, αορίστου χρόνου. Ελπίδα όλων των συνάδελφων μου είναι η μονιμοποίηση, εξαιρώ τον εαυτό μου απ’ αυτήν την προοπτική, φαντάζομαι ότι η προσωπική ομηρία από εκεί αρχίζει.
Αυτή η τακτοποίηση της μονιμότητας με τρομάζει, έχω βαθύτατα ριζωμένη, την αίσθηση του παροδικού, αισθάνομαι περαστικός από παντού, δεν λέω για τη ζωή, αυτό δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Καταλαβαίνω την αγωνιά των συνάδελφων ύστερα απ’ αυτό το καθεστώς ανασφάλειας που βιώνουν τόσα χρόνια, προσωπικά όμως μου φαίνονται εντελώς ξένα όλα αυτά. Για μένα η ζωή είναι κίνηση, ροή αγώνας. είναι διαρκής αναζήτηση αναίρεση και αμφισβήτηση. Μονιμότητα διαθέτει μόνο ο θάνατος.
Σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα στην «Καθημερινή της Κυριακής» διάβασα μια περίπτωση μονιμότητα, που προσεγγίζει την αιωνιότητα.
«Αξιωματικός γεννημένος το 1875 νυμφεύτηκε εικοσιπέντε χρόνια νεότερή του - η οποία ζει ακόμα, θαλερότατη, και εισπράττει σύνταξη. Και μετά από αυτήν, η κόρη, γεννημένη το 39 και πρόσφατα χωρισμένη, θα εισπράττει, στατιστικά, και μέσα στον 21ο αιώνα. Να μια περίπτωση μονιμότητας που μπορεί να διαρκέσει εκατόν τριάντα χρόνια».
εργάζεσαι τριάντα πληρώνεσαι εσύ και οι απόγονοι σου εκατό τριάντα, αυτό θα πει αλληλεγγύη για τις επόμενες γενιές.
Επειδή οι άνθρωποι είναι περαστικοί καλό είναι να αποφεύγουν την μονιμότητα. Μου λένε ότι αυτό το αμάξι κρατάει μια ζωή και με πιάνει τρόμος. Τι θα πει μια ζωή, μια ζωή κρατάνε οι άνθρωποι και όλα τα άλλα πρέπει να τ’ αλλάζουν.
Η μονιμότητα δεν είναι απλώς μια υπαλληλική ιδιότητα. Είναι μια διαφορετική έννοια του χρόνου και της ζωής.
…………………………………………………………………………………………..
Το αφιερώνω στους ταλαιπωρημένους συναδέλφους συμβασιούχους και τους υπενθυμίζω ότι με την μονιμότητα στο δημόσιο δεν κερδίζουμε και την αιώνια ζωή.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Θέλημα Θεού τα νέα μέτρα

Τα άνανδρα κτυπήματα στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, από την εχθρική προς τον Λαό κυβέρνηση, δεν έχουν τελειωμό. Τα τελευταία μέτρα εκτός των άλλων αποκαλύπτουν το μέγεθος της δειλίας και της ασέβειας. Χωρίς αιδώ οδηγούν ανθρώπους τρίτης ηλικίας στην απόγνωση. Τσαλακώνουν αξιοπρέπειες, κερνούν πίκρα και θλίψη, τους πατεράδες τους και τις μανάδες τους. Ρίχνουν στο ψαχνό, σφάζουν αδιακρίτως, χωρίς να έχουν αποφασίσει πόσους και ποιους. Ο κόσμος τρέχει αλαφιασμένος να δει τις λίστες των αγνοούμενων. Ψάχνει τα ονόματα των πνιγμένων του μεγάλου ναυαγίου. Ψάχνει ο καθένας το όνομα του, στα νέα μέτρα. Αν τον περιλαμβάνουν. Και αν τον περιλαμβάνουν σήμερα, τουλάχιστον τελειώνει με τις αγωνίες και τις αναμονές. Τελειώνει γι’ αυτόν ο αργός θάνατος και συνεχίζεται για κάποιους άλλους.
Την ολομέτωπη επίθεση στα γυναικόπαιδα, στους άοπλους, στους άμαχους, στους απόμαχους, ακόμα και τα λόγια του θυμού δεν αρκούν για να την περιγράψουν. Χθες έγραφα ότι ο Υπουργός Οικονομικών είδε μικρός την Παναγία. Σήμερα διάβασα σε ένα άρθρο του εξαίρετου αρθρογράφου Παντελή Μπουκάλα, ότι συνάντησε τον ίδιο τον Θεό. Απ’ αυτόν πήρε τις πλάκες με τις εντολές. Θέλημα Θεού η εφαρμογή τους.

«Αλίμονο αν με τέτοια κρίση που ζούμε, οικονομική, ιδεολογική, ηθική, δεν αναπτυσσόταν κριτικός λόγος, σκληρός, οχληρός, ακόμα και χλευαστικός. Δυο φορές αλίμονο αν ο λόγος αυτός δεν είχε και αυτοκριτική διάσταση, όσο το δυνατόν περισσότερο οδυνηρή, γιατί μόνο η οδύνη γεννάει φρόνημα και το στερεώνει. Και τρισαλίμονο αν ως πρόσωπα και ως κομματάκια μικρά ενός συνόλου, που πολλοί θα ήθελαν να το δουν να αυτοσπαράσσεται, καταντούσαμε να αντιμετωπίζουμε σαν πλάκες του Μωυσή όσα προστάζει η τρόικα και όσα επιχειρούν να επιβάλουν οι υπό επιτροπεία κυβερνητικοί. Αλλά, να που ο κ. Βενιζέλος εμφανίζεται βέβαιος ότι ευλογήθηκε από την Ιστορία να κατεβάσει από το ύψος της οιήσεώς του στα χαμηλά της ελληνικής κοινωνίας τις πλάκες της αληθείας, που σαν νέος Μωυσής τις έλαβε από τα ίδια τα χέρια του Θεού, και αν όχι του γνωστού τριαδικού, έστω του τροϊκανικού».
Αλίμονο αν μπροστά σ’ αυτήν την προδοσία του Λαού, την εσχάτη, χαϊδεύαμε αυτιά.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

το τελευταίο ψέμα

Η αλήθεια είναι ότι δεν είδα ειδήσεις απόψε. Είναι τρομακτικά τα βράδια μέσα από τα δελτία ειδήσεων. Δεν μπορώ διάολε να πιστέψω ότι η ζωή αυτής της χώρας εξαρτάται από την εκταμίευση της έκτης δόσης. «Είμαστε ακόμα ζωντανοί» Τραγουδάει δυνατά η Γαλάνη και έχει πάρει μαζί της στο VOX και την Πρωτοψάλτη για να ακουστεί πιο δυνατά. Και τα «πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει» γι’ αυτό σου λέω «έλα μη κλαις», είμαστε ακόμα ζωντανοί.
…………………………………………………………………………………………..
Ο Υπουργός Οικονομικών, είδε μικρός την Πανάγια και του είπε ότι θα είναι ο συνεχιστής του Ελευθέριου Βενιζέλου, και θα κάνει τη μεγάλη Ελλάδα, σήμερα περιορίζει τα μεγαλεπήβολα σχέδια του και αρκείται να τη σώσει από τη χρεοκοπία. Αυτός! Αυτός που μαζί με τους συντρόφους του «εκσυγχρονιστές» και τους άλλους ομοϊδεάτες του νεοφιλελεύθερους, οδήγησαν την χώρα στο γκρεμό. Για τον Παπανδρέου δεν έχω λόγια…
Χρήσιμο είναι εδώ να θυμηθούμε, αυτά που θυμήθηκε ο Στάθης για να το κλείσουμε το θέμα. Από την παρούσα ηγεσία και την άλλη την αντικαταστάτρια της, δεν υπάρχει ελπίδα. -

«Όταν πριν από πολλά χρόνια απορούσαμε ορισμένοι, γιατί αρχίσαμε να εισάγουμε πατάτες απ' την Τουρκία ή ντομάτες απ' την Ιορδανία, οι νεόκοποι τότε τελάληδες του νεοφιλελευθερισμού (τα ίδια τσακάλια που ακόμα και τώρα συνεχίζουν ξεδιάντροπα να προπαγανδίζουν τα ίδια) μας απαντούσαν: «γιατί όχι; αφού είναι φθηνότερα!»... Ομοίως και με τις επιδοτήσεις! όταν -πάλι πριν από πολλά χρόνια- ορισμένοι διαπιστώναμε τον εκμαυλισμό πολλών απ' τους γεωργούς καθώς και την επερχόμενη έτσι εγκατάλειψη των αγρών, οι «εκσυγχρονιστές» (η άλλη όψη των νεοφιλελεύθερων) αντιπαρήρχοντο τις αιτιάσεις μας κι επέμεναν στην ψευδή ευμάρεια των δανεικών, με μόνο πρόταγμα τη διαιώνιση του πελατειακού τους συστήματος... Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διότι οι ίδιοι αλιτήριοι ολετήρες λένε τώρα με μεγάλη άνεση τα αντίθετα! Κι όχι μόνον, αλλά βρίζουν κι από πάνω αυτούς εκ των παραγωγών που εξόντωσαν ή εκμαύλισαν. Μιλούν τώρα χωρίς ίχνος ντροπής για «επιστροφή στη γη» - ουδείς τους πιστεύει! Ούτε οι ίδιοι τον εαυτόν τους. Αλλά τι άλλο να κάνουν; μόνον τα ψέματα τους έχουν απομείνει...
…………………………………………………………………………………………
Θα μας αντέξει το σκοινί. Ζούμε μια εκτροπή, έχουμε ζήσει και πιο σκληρές. Θα μας αντέξει το σκοινί, όπως τόσα χρόνια, άλλωστε μια ζωή ακροβατούσαμε. Μ’ αυτά και αυτά φτάσαμε ως εδώ. Έχουμε ζήσει και άλλες προδοσίες. Έχουμε ζήσει και άλλες συμφορές. Θα τα καταφέρουμε.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ας τελειώσει ο αργός θάνατος

Η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο. Η εκλογές στην παρούσα φάση είναι μονόδρομος. Αν πρέπει να χορέψουμε το χορό του Ζαλόγγου, να το αποφασίσουμε από κοινού. Να πέσουμε στο γκρεμό με την θέληση μας. Αν με όσα συμβαίνουν, συνεχίσουμε να διατηρούμε το δικομματικό σύστημα, να κουνήσουμε μαντίλι και να βουτήξουμε. Δεν μας χρειάζεται ο τόπος.
Η παρούσα κυβέρνηση έχει χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, κανείς δεν πιστεύει κανέναν. «Η απώλεια εμπιστοσύνης προς την ηγεσία, μαζί με την ύφεση και την ανεργία, σκορπούν παγωνιά στο κοινωνικό σώμα. Ας τελειώνει ο αργός θάνατος: αυτό ακούγεται παντού» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης «…Στα μάτια της κοινής γνώμης, είναι φανερό ότι το παρόν πολιτικό προσωπικό απλούστατα είναι ανεπαρκές, δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την ιστορική κρίση• οι πολιτικοί μας ήταν φτιαγμένοι και μαθημένοι σε έργα χαμηλής πολιτικής, χαμηλών απαιτήσεων. Όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, φάνηκε πόσο ανέτοιμοι και ανεπαρκείς ήταν…»

Αν και στην παρούσα φάση δεν δοθεί τέλος στην περίοδο της μεταπολίτευσης, τότε είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς το χρονικό ορίζοντα αυτής της καταστροφικής περιόδου. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι πρωταθλητής στην κρίση και αυτό το οφείλουμε στα φωτισμένα μυαλά των δυο κομμάτων, που εναλλάσσονταν στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Αυτών, που σε λίγο θα βγουν και πάλι στα μπαλκόνια, για να μας πουν για ακόμα μια φορά ψέματα.
Τα έχουμε εξαντλήσει τα λόγια για την σημερινή κατάσταση. Κάθε μέρα που περνάει, το μέγεθος της καταστροφής μεγαλώνει. Όλα για μια δόση λες και θα σωθούμε. Γυρίσανε τη χώρα σε εργασιακό μεσαίωνα. Νέκρωσε κάθε αγοραστική δραστηριότητα. Γέμισε η Ελλάδα ανέργους φοβισμένους και θλιμμένους πολίτες. Να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και μακάρι να μην φέρει ο λαός τους άλλους, ούτε και αυτούς φυσικά. Μακάρι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου υιού του Ανδρέα και εγγονού του Γεωργίου. Να είναι η τελευταία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία

Η ομοιοπαθητική θεραπεία, που επιχειρώ κατά καιρούς να εφαρμόσω, με κόντρα ηλικίες, κόντρα μελαγχολίες και υπερβολές, για να πέσω στα μαλακά, μπροστά σε τούτο τον τυφώνα, έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική. Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία, ξεπερνάει την υπερβολή. Η πραγματικότητα δεν σηκώνει αστειάκια.
Το τελευταίο κείμενο, το κατάπιε ο χοντρός υπουργός των Οικονομικών, που τον περιμένουμε απόψε, να εξαγγείλει, τα μέτρα της Δευτέρας, έχουμε και Τρίτης και Τετάρτης και κάθε μέρας. Τον περιμένουμε να φέρει απ’ ευθείας το χειμώνα, μπας και γλιτώσουμε από τις αναμονές.
Είμαι υπερβολικός, που γράφω για την ανικανότητα της ηγεσίας; Πόσες φορές έχουν πάρει μέτρα και νέα μέτρα και άλλα μέτρα; Όλα τα μέτρα έχουν αποτύχε. Οδηγούν μαθηματικά τη χώρα στη πτώχευση, με το Λαό εξαθλιωμένο, κατακερματισμένο, διχασμένο, ανήμπορο να αντισταθεί, να σταθεί στα πόδια του.
Είμαι υπερβολικός που γράφω ότι είναι επικίνδυνοι; Δύο χρόνια, εκτελούν εντολές του εχθρού, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι οι τοκογλύφοι δανειστές μας; Σε άλλες περιπτώσεις με αδέξιους χειρισμούς, αυτοσχεδιάζουν αναποτελεσματικά μέτρα και τα ενισχύουν με άλλα ακόμα πιο αναποτελεσματικά. Δυο χρόνια μετρούν ήττες, ήττες που πληρώνει με αίμα ο Λαός

Οι υπερβολές μου ωχριούν, μπροστά σ’ αυτήν την περιδίνηση.
Βεβαίως φίλε αναγνώστη θα πρέπει να μικρύνουμε το κράτος, να εξυγιάνουμε τον δημόσιο τομέα, να αντιμετωπίσουμε τη γραφειοκρατία. Να τελειώσουμε με το πελατειακό κράτος. Να δημιουργήσουμε ένα ελκυστικό περιβάλλον για επενδύσεις. Όχι όμως αυτά τα μέτρα στην παρούσα στιγμή και με αυτόν τον τρόπο. Αυτά αποδεδειγμένα πλέον, επιτείνουν την ύφεση. Αυτή η κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη και οι προηγούμενες, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, είναι αυτές που έκτισαν αυτό το σαθρό οικοδόμημα. Αυτό το κράτος είναι δημιούργημα τους, έχεις την εντύπωση ότι πολιτικοί αυτής της πάστας, μπορούν ή και θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα στην πρόοδο και την ανάπτυξη; Όλοι αυτοί αγαπητέ φίλε είναι τουλάχιστον επικίνδυνοι. Και αυτό δεν είναι υπερβολή.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...