Θέλημα Θεού τα νέα μέτρα

Τα άνανδρα κτυπήματα στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, από την εχθρική προς τον Λαό κυβέρνηση, δεν έχουν τελειωμό. Τα τελευταία μέτρα εκτός των άλλων αποκαλύπτουν το μέγεθος της δειλίας και της ασέβειας. Χωρίς αιδώ οδηγούν ανθρώπους τρίτης ηλικίας στην απόγνωση. Τσαλακώνουν αξιοπρέπειες, κερνούν πίκρα και θλίψη, τους πατεράδες τους και τις μανάδες τους. Ρίχνουν στο ψαχνό, σφάζουν αδιακρίτως, χωρίς να έχουν αποφασίσει πόσους και ποιους. Ο κόσμος τρέχει αλαφιασμένος να δει τις λίστες των αγνοούμενων. Ψάχνει τα ονόματα των πνιγμένων του μεγάλου ναυαγίου. Ψάχνει ο καθένας το όνομα του, στα νέα μέτρα. Αν τον περιλαμβάνουν. Και αν τον περιλαμβάνουν σήμερα, τουλάχιστον τελειώνει με τις αγωνίες και τις αναμονές. Τελειώνει γι’ αυτόν ο αργός θάνατος και συνεχίζεται για κάποιους άλλους.
Την ολομέτωπη επίθεση στα γυναικόπαιδα, στους άοπλους, στους άμαχους, στους απόμαχους, ακόμα και τα λόγια του θυμού δεν αρκούν για να την περιγράψουν. Χθες έγραφα ότι ο Υπουργός Οικονομικών είδε μικρός την Παναγία. Σήμερα διάβασα σε ένα άρθρο του εξαίρετου αρθρογράφου Παντελή Μπουκάλα, ότι συνάντησε τον ίδιο τον Θεό. Απ’ αυτόν πήρε τις πλάκες με τις εντολές. Θέλημα Θεού η εφαρμογή τους.

«Αλίμονο αν με τέτοια κρίση που ζούμε, οικονομική, ιδεολογική, ηθική, δεν αναπτυσσόταν κριτικός λόγος, σκληρός, οχληρός, ακόμα και χλευαστικός. Δυο φορές αλίμονο αν ο λόγος αυτός δεν είχε και αυτοκριτική διάσταση, όσο το δυνατόν περισσότερο οδυνηρή, γιατί μόνο η οδύνη γεννάει φρόνημα και το στερεώνει. Και τρισαλίμονο αν ως πρόσωπα και ως κομματάκια μικρά ενός συνόλου, που πολλοί θα ήθελαν να το δουν να αυτοσπαράσσεται, καταντούσαμε να αντιμετωπίζουμε σαν πλάκες του Μωυσή όσα προστάζει η τρόικα και όσα επιχειρούν να επιβάλουν οι υπό επιτροπεία κυβερνητικοί. Αλλά, να που ο κ. Βενιζέλος εμφανίζεται βέβαιος ότι ευλογήθηκε από την Ιστορία να κατεβάσει από το ύψος της οιήσεώς του στα χαμηλά της ελληνικής κοινωνίας τις πλάκες της αληθείας, που σαν νέος Μωυσής τις έλαβε από τα ίδια τα χέρια του Θεού, και αν όχι του γνωστού τριαδικού, έστω του τροϊκανικού».
Αλίμονο αν μπροστά σ’ αυτήν την προδοσία του Λαού, την εσχάτη, χαϊδεύαμε αυτιά.