Τελευταία σελίδα αριστερά

Σε μια συνέχεια του χθεσινού, από την αναγνώστρια και φίλη, ένα κείμενο, που με μεγάλη χαρά φιλοξενεί η στήλη. «Ήμουν στον πάγκο με τις ελιές, στον ναό της κατανάλωσης. Βάζω «Καλαμών», ακούω δίπλα μου μια φωνούλα μεγάλης σε ηλικία κυρίας, να λέει ένοχα «Κι εμένα αυτές μου αρέσουν». Τη ρωτώ γιατί τότε βάζει απ’ τις άλλες, και μου απαντά ότι ποτέ δεν παίρνει αυτό που της αρέσει, αλλά πάντα ό, τι αρέσει στα παιδιά. Κοιτάζοντας τη, λογάριασα τα παιδιά από 30 έως 40 ετών. Της λέω «βάλτε κι απ’ τις δύο, ΙΣΟΤΗΤΑ», με νόημα και αποχωρώ ενώ άκουγα τη φωνή της να με κυνηγά ξεθυμασμένη, με μια μικρή επανάσταση κρυμμένη κάπου-κάπου «όχι παίρνω κι εγώ πολλές φορές, αυτό που θέλω, πολλές φορές». Αδιαφόρησα, τέλειωσα τα ψώνια, γύρισα σπίτι αλλά την πήρα μαζί μου την κυρία, στο μυαλό μου. Η γλυκιά κυρία, με τις ενοχές απέναντι στα παιδιά και πιθανώς στα πάντα, με τη φτηνή βαφή στα μαλλιά, τα συντηρητικά, οικονομικά αλλά αξιοπρεπή ρούχα, τα ταλαιπωρημένα χέρια, καλά κάνει και αισθάνεται ένοχη....

Οι σημερινοί εξηντάρηδες βρίσκονται στο προσκήνιο, ακριβώς μετά την μεταπολίτευση. Γαντζωμένοι στην εξουσία από νεαρά ηλικία, επιμένουν, με το πρόσχημα ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται. Στο διάστημα αυτό έκαναν ότι περνούσε από τα χέρι τους, προκειμένου να συνεχιστεί η ανακύκλωση από τα ίδια ξεπερασμένα υλικά. Για ποιο μέλλον να μιλήσουμε. Όταν αυτοί από το παρελθόν επιμένουν να είναι παρόν και μέλλον. Η αρχή και   το τέλος του κόσμου, γιατί αν συνεχίσουν και με τα μπαστούνια υποβασταζόμενοι να βρίσκονται στο πηδάλιο, μόνο για τέλος μπορούμε να μιλάμε. Στην προσπάθεια τους να παρατείνουν το χρόνο, μετέρχονται όλες τις σύγχρονες μεθόδους. «Το παιδί» λένε για τον άβγαλτο τριαντάρι, με την ψευδαίσθηση ότι όσο αυτός δεν μεγαλώνει δεν μεγαλώνουν και οι ίδιοι. Σε ένα βαθμό το έχουν καταφέρει, έτσι γεμίσαμε τριαντάρηδες που κοιμούνται ακόμα στο παιδικό δωμάτιο και ένας θεός ξέρει πότε θα μεγαλώσουν. Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή τους. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδ...

Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και ο χώρος, είχε αποκλείσει. Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως της δημοσιότητας.   Είναι το κάτι παραπάνω που πάντα προκύπτει από τον διάλογο. Περισσότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι το ίδιο κείμενο, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο, αποκτάει μια καινούργια διάσταση και γίνεται άλλο. Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας δεξιά   και αφήνεις πίσω   τον μικρόκοσμο σου,  τον απέραντο, πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα,   που   σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς   με ανάσες που ολοκληρώνονται,   σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου,   που κατοικούνται, από ανθρώπους, που έχουν αίμα. Που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή.   Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών αισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος...

Σαν κάταγμα. Στην αρχή με τον πόνο ζεστό πέρασε κάποιος χρόνος ασυνείδητα,   ύστερα   όμως βάρυναν τα πράγματα. Η «Ένωση» του   Νεστορίδη   του Παπαϊωάννου, του Μαύρου, του Αρδίζογλου, του Νικολαΐδη, στην Β΄ Εθνική!   Ένα κομμάτι   της ζωής μας, μια σταθερά, γκρεμίζεται.   Για τους οπαδούς που λειτουργούν με έναν πολιτισμένο φανατισμό, είναι μια μαχαιριά. Πως   και γιατί; είναι μεγάλη ιστορία και ούτε   εγώ αρμόδιος να δώσω απαντήσεις. «Εν βρασμώ», ο Χρήστος Μιχαηλίδης έγραψε μεταξύ άλλων «…     Τετέλεσται! Η ΑΕΚ έπεσε! Με τέτοιους ανθρώπους που τη διοίκησαν και τη ρήμαξαν. Με τέτοιους λίγους και φοβισμένους παίκτες που της είχαν απομείνει. Με τέτοιους αχρείους οπαδούς που, προκαλώντας συνεχώς επεισόδια, την αποτέλειωσαν. Και τώρα, Β’ Εθνική… Θα τραβήξουμε όλο το πένθος, και όταν συνέρθουμε θα δούμε πώς θα ανασυγκροτηθεί η ομάδα…»   είναι και άλλα πολλά, σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον, που ακο...

Άλλο ένα παλαιότερο κείμενο, αιτία και πάλι ο     χρόνος,  που δεν επέτρεψε να γράψω για   τη βύθιση του Τιτανικού σαν σήμερα και για την πτώση της ΑΕΚ χθες,  στην Β΄ κατηγορία,   ύστερα από 89 χρόνια   πρωταγωνίστριας. Μεγάλη πίκρα. Να   περάσει το πρώτο σοκ και θα κάνουμε μια αναφορά. Σήμερα, για την μαγεία της γραφής των άλλων, που ήθελες να ήσουν εκεί.   Αυτό τελικά είναι μαγεία της γραφής, να συναντάς τη σκέψη σου κάπου από αλλού γραμμένη με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ. Στην κορωνίδα, η ποίηση, μέσα σε ένα στίχο διαβάζεις την ιστορία σου και ευγνωμονείς τους ποιητές για τον κερδισμένο χρόνο. «Χρειάζεται θάρρος για να ακούσεις τα τύμπανα της ήττας σου», λέει σε μια συνέντευξη της η Έρση Σωτηροπούλου. Πρέπει να είσαι «έτοιμος από καιρό», όπως λέει και ο Καβάφης. Ακριβώς έτσι, μια ενδεχόμενη πτώση μια ανατροπή δεν είναι εκτός προγράμματος. Χωρίς να είμαι οπαδός του «ότι βρέξει ας κατεβάσει» έχω δαπανήσει ...