Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Για το μέλλον να μιλήσουμε

Σε μια συνέχεια του χθεσινού, από την αναγνώστρια και φίλη, ένα κείμενο, που με μεγάλη χαρά φιλοξενεί η στήλη.
«Ήμουν στον πάγκο με τις ελιές, στον ναό της κατανάλωσης. Βάζω «Καλαμών», ακούω δίπλα μου μια φωνούλα μεγάλης σε ηλικία κυρίας, να λέει ένοχα «Κι εμένα αυτές μου αρέσουν». Τη ρωτώ γιατί τότε βάζει απ’ τις άλλες, και μου απαντά ότι ποτέ δεν παίρνει αυτό που της αρέσει, αλλά πάντα ό, τι αρέσει στα παιδιά. Κοιτάζοντας τη, λογάριασα τα παιδιά από 30 έως 40 ετών. Της λέω «βάλτε κι απ’ τις δύο, ΙΣΟΤΗΤΑ», με νόημα και αποχωρώ ενώ άκουγα τη φωνή της να με κυνηγά ξεθυμασμένη, με μια μικρή επανάσταση κρυμμένη κάπου-κάπου «όχι παίρνω κι εγώ πολλές φορές, αυτό που θέλω, πολλές φορές».
Αδιαφόρησα, τέλειωσα τα ψώνια, γύρισα σπίτι αλλά την πήρα μαζί μου την κυρία, στο μυαλό μου. Η γλυκιά κυρία, με τις ενοχές απέναντι στα παιδιά και πιθανώς στα πάντα, με τη φτηνή βαφή στα μαλλιά, τα συντηρητικά, οικονομικά αλλά αξιοπρεπή ρούχα, τα ταλαιπωρημένα χέρια, καλά κάνει και αισθάνεται ένοχη. Μόνο που η ενοχή της υπάρχει για το λάθος λόγο.

Γιατί ο σωστός είναι ότι η ίδια και οι συνάδελφοι της, οι υπόλοιπες δηλαδή όμοιες Ελληνίδες μάνες, εξέθρεψαν τους σημερινούς τριαντάρηδες και άνω έτσι ώστε να ζουν ακόμη στο παιδικό δωμάτιο. Μπορεί να διαφωνούσαν με το «Σύζυγο» σε χίλια δύο, μπορεί να μην έκαναν καν έρωτα τα βράδια, αλλά συμφωνούσαν για πάνω από τριάντα χρόνια τουλάχιστον σε ένα και μάλιστα απόλυτα: Ότι το παιδί, αγόρι ή κορίτσι, πρέπει να έχει τα πάντα, μαζί και τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην οικογένεια.
Λίγο τα γαλαζοπράσινα ρουσφέτια, λίγο το χρηματιστήριο, λίγο το lifestyle της εποχής, όλα τούτα βοήθησαν τους γονείς να προσφέρουν στα βλαστάρια τους, ό, τι αυτά επιθυμούσαν. Κι ας ξενοδούλευε η δόλια η κυρία, το κορίτσι θα φορούσε D&G. Κι ας χρωστούσε ο πατέρας στη ΔΕΗ, το αγόρι θα έβαζε φυμέ τζάμια στο χαμηλωμένο καρακιτσαριό αυτοκίνητο του. Και στα γενέθλια τραπέζι στο club. Και αν δεν πετυχαίναμε στις πανελλαδικές, Αγγλία. Και, και, και…
Και δεν έχουν στόμα να μιλήσουν οι τριαντάρηδες του παιδικού δωματίου, γιατί το στόμα για να μιλήσει θέλει μυαλό, όμως το μυαλό βρίσκεται σε νάρκη. Και οι γονείς αναρωτιούνται «αφού όλα του τάδωσα, γιατί…».
Για τους λόγους αυτούς και για πολλούς άλλους κάνει κουμάντο η γερουσία, γιατί η νεολαία, βρίσκεται ακόμη στη βρεφική της ηλικία και γιατί ένα μεγάλο μέρος της μοιράζεται την ίδια αρτηριοσκληρωτική αντίληψη ζωής με τη γερουσία.
Εντάξει, όχι όλοι. Εντάξει, μια μερίδα. Ας φροντίσουν τουλάχιστον οι σημερινοί τριάντα και άνω να μεγαλώσουν τα παιδιά τους φυσιολογικά, με όρια παροχών και με όρους διεκδίκησης. Όχι πάντως άνευ όρων.
Νίνα , 30 ετών κ’ άνω».

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Για πιο μέλλον να μιλήσουμε

Οι σημερινοί εξηντάρηδες βρίσκονται στο προσκήνιο, ακριβώς μετά την μεταπολίτευση. Γαντζωμένοι στην εξουσία από νεαρά ηλικία, επιμένουν, με το πρόσχημα ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται. Στο διάστημα αυτό έκαναν ότι περνούσε από τα χέρι τους, προκειμένου να συνεχιστεί η ανακύκλωση από τα ίδια ξεπερασμένα υλικά.
Για ποιο μέλλον να μιλήσουμε. Όταν αυτοί από το παρελθόν επιμένουν να είναι παρόν και μέλλον. Η αρχή και  το τέλος του κόσμου, γιατί αν συνεχίσουν και με τα μπαστούνια υποβασταζόμενοι να βρίσκονται στο πηδάλιο, μόνο για τέλος μπορούμε να μιλάμε.
Στην προσπάθεια τους να παρατείνουν το χρόνο, μετέρχονται όλες τις σύγχρονες μεθόδους. «Το παιδί» λένε για τον άβγαλτο τριαντάρι, με την ψευδαίσθηση ότι όσο αυτός δεν μεγαλώνει δεν μεγαλώνουν και οι ίδιοι.
Σε ένα βαθμό το έχουν καταφέρει, έτσι γεμίσαμε τριαντάρηδες που κοιμούνται ακόμα στο παιδικό δωμάτιο και ένας θεός ξέρει πότε θα μεγαλώσουν.
Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή τους. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσουν τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχουν χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης, θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι,  δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές τους.
Το έχουμε παρατηρήσει στα ψάρια, ανάλογα με το θαλάσσιο περιβάλλον που ζουν και μεγαλώνουν, διαμορφώνεται και το χρώμα τους. Όταν γράφω παραπάνω,   ότι υπάρχει μια γενιά, που ακόμα κοιμάται στο παιδικό δωμάτιο και ας έχει περάσει  τα τριάντα, είναι γιατί δεν διακρίνω πάνω τους χρώμα,  για να ακριβολογώ έχουν το χρώμα της γυάλας,  που  τους περικλείει.  
 
Να επανέλθουμε όμως  σ’ αυτούς που τους έβαλαν στην γυάλα. Μεγαλώσανε άκαπνοι, με χρήματα πολλά, αλλά και εφόδια, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να τους διασφαλίσουν το μέλλον. Μπορεί οι περισσότεροι να «διασφάλισαν» τον εαυτό τους, το μέλλον αυτού τόπου του όμως, το έκαψαν.
Για πιο μέλλον να μιλήσουμε, όταν στην άκρη του τούνελ, εμφανίζονται φαντάσματα. Όταν η ανακύκλωση συνεχίζεται και συνεχίζεται και ένας θεός ξέρει, όταν η φθορά του χρόνου ολοκλήρωση το έργο της, τι μέλει γενέσθαι.
Το περιβάλλον είναι η αιτία για το χρώμα ή καλλίτερα για το άχρωμο, το επιβεβαιώνουνε τα ψάρια. Και το περιβάλλον, που μεγάλωσαν είχε τέτοια επιρροή, που δεν τους άλλαξε μόνο το χρώμα αλλά τους μετάλλαξε σε ψάρια, για να θυμηθούμε και το στρατό.
Όχι δεν φταίνε τα ψάρια, η έλλειψη αλληλεγγύης από μια γενιά που πίστεψε πως δεν θα γεράσει ποτέ, από μια γενιά που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία..


Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Στο κόσμο των εξαιρετικών αισθημάτων



Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και ο χώρος, είχε αποκλείσει.
Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως της δημοσιότητας.  Είναι το κάτι παραπάνω που πάντα προκύπτει από τον διάλογο. Περισσότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι το ίδιο κείμενο, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο, αποκτάει μια καινούργια διάσταση και γίνεται άλλο.
Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας δεξιά  και αφήνεις πίσω  τον μικρόκοσμο σου, τον απέραντο, πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα,  που  σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς  με ανάσες που ολοκληρώνονται,  σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου,  που κατοικούνται, από ανθρώπους, που έχουν αίμα. Που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή.  Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών αισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος, ο μεγάλος,  είναι κόσμος μας.


Σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο, όλα εκείνα τα μεγάλα που μας βασάνιζαν στο προηγούμενο περιβάλλον του μικρόκοσμου μας, μοιάζουν αστεία. Τα διλλήματα, η ψυχολογική πίεση, η αγωνία, η ανασφάλεια, μοιάζουν ξεθωριασμένοι εφιάλτες από το φως της μέρας.
Το είχα γράψει κάποια παραμονή Χριστουγέννων, που η κρίση ακόμα δεν είχε κτυπήσει τη πόρτα μας.  Σε λίγο θα γιορτάσουμε το Πάσχα έν μέσω κρίσης. Πιο χρήσιμο σήμερα.
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι



Σαν κάταγμα. Στην αρχή με τον πόνο ζεστό πέρασε κάποιος χρόνος ασυνείδητα,  ύστερα  όμως βάρυναν τα πράγματα. Η «Ένωση» του  Νεστορίδη  του Παπαϊωάννου, του Μαύρου, του Αρδίζογλου, του Νικολαΐδη, στην Β΄ Εθνική!  Ένα κομμάτι  της ζωής μας, μια σταθερά, γκρεμίζεται.  Για τους οπαδούς που λειτουργούν με έναν πολιτισμένο φανατισμό, είναι μια μαχαιριά.
Πως  και γιατί; είναι μεγάλη ιστορία και ούτε  εγώ αρμόδιος να δώσω απαντήσεις. «Εν βρασμώ», ο Χρήστος Μιχαηλίδης έγραψε μεταξύ άλλων «…   Τετέλεσται! Η ΑΕΚ έπεσε! Με τέτοιους ανθρώπους που τη διοίκησαν και τη ρήμαξαν. Με τέτοιους λίγους και φοβισμένους παίκτες που της είχαν απομείνει. Με τέτοιους αχρείους οπαδούς που, προκαλώντας συνεχώς επεισόδια, την αποτέλειωσαν. Και τώρα, Β’ Εθνική…Θα τραβήξουμε όλο το πένθος, και όταν συνέρθουμε θα δούμε πώς θα ανασυγκροτηθεί η ομάδα…»  είναι και άλλα πολλά, σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον, που ακολουθεί την πορεία μιας χώρας που καταρρέει, τα πρώτα θύματα είναι τα πιο αθώα.   Τα τελευταία χρόνια οι ψίθυροι έγιναν  κραυγές.  Δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. «Όλα μπορούν να συμβούν στο ποδόσφαιρο» λέγαμε και αναπαυόμαστε στην δρομολογημένη από τους επιτήδειους «Έκπληξη». Μας νανούριζε το γεγονός, ότι αυτά που μπορεί να συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο είναι παρανυχίδες μπροστά στα σκάνδαλα της εξουσίας. Ακόμα και σήμερα που ένα  σάπιο  μεγάλο κομμάτι,  έγινε ορατό, αυτή η άποψη δεν αλλάζει. Γιατί στο ποδόσφαιρο υπάρχει ακόμα ψυχή και πόδια που μπαίνουν στη φωτιά και τσακίζονται. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν φίλαθλοι που δεν περιμένουν στο προθάλαμο βουλευτικών γραφείων, που υποστηρίζουν την ομάδα τους χωρίς ανταλλάγματα. Δεν υπάρχουν αναποφάσιστοι, που καθορίζουν το αποτέλεσμα, υπάρχουν αποφασισμένοι πρωταγωνιστές και οπαδοί. Στο ποδόσφαιρο χύνεται ιδρώτας και αίμα.
Εμείς όμως οι παλιοί των ημερών, που ζήσαμε το ποδόσφαιρο, μόνο με την αξία της φανέλας, θα συνεχίσουμε, ακόμα και σήμερα που μπήκε στο χρηματιστήριο να είμαστε κοντά του. Και θα συνεχίσουμε, γιατί οι πρωταγωνιστές, που είναι οι αθλητές που αγωνίζονται, ακόμα την ιδρώνουν αυτήν την φανέλα. Θα συνεχίσουμε γιατί η σαπίλα που έχει πλέον διευθύνσεις και ονόματα δεν έχει την δύναμη να χαλάσει την μαγεία του ποδοσφαίρου.
Για την ΑΕΚ,  ένα παλαιότερο κείμενο που γράφτηκε με αφορμή το βιβλίο του Κώστα Νεστορίδη… περιμένοντας την ανάσταση!
 

Είναι μερικά βράδια που είναι πράγματι μαγικά, σ’ ανοίγουν ρωγμές στον χρόνο. Διαπιστώνεις ότι ακόμα και το παρελθόν είναι χρόνος ρευστός, σου φανερώνει πτυχές που απαιτούσαν ρυτίδες. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο «Κώστα Νεστορίδης ο μάγος της μπάλας»,  η μνήμη μου κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της. Τον εαυτό μου τότε δεν τον θυμάμαι και μια παλιά φωτογραφία που σώζεται ακόμα, δεν την πιστεύω. Τον Κώστα Νεστορίδη όμως τον θυμάμαι με τον δικέφαλο στο στήθος, έτοιμο να μαγέψει και να παρασύρει τα όνειρα μας. Ακριβώς την ίδια φωτογραφία του εξωφύλλου, την έχω από τις «τύχες» που πουλούσαν τότε τα περίπτερα για να μας ξεγελούν. Όμως ο Νεστορίδης δεν μας γέλασε ποτέ, ήταν πάντα συνεπής σ’ αυτό που τόσο καλά έκανε, και το έκανε για μας. Δευτέρα βράδυ όμως, ξαναζώντας κάτι ξεχασμένο, ξεπερασμένο ίσως αλλά απολύτως μαγικό, κατάλαβα γιατί είναι ακόμα και σήμερα βαθιά μέσα μου ριζωμένη η ΑΕΚ, σαν τις χαμένες πατρίδες γι’ εκείνους που τις έχασαν… Με «τον μάγο της μπάλας» να κλαίει και να θυμάται κάτι γι’ αυτόν «απόλυτα φυσικό», «ο Νεστορίδης υπήρξε φαινόμενο» όπως η αστραπή και η πλημμύρα. Ο Νίκος Κατσαρός, συγγραφέας του βιβλίου,  παραδέχεται ότι τα βρήκε δύσκολα, «ο άνθρωπος που γέννησε την μπάλα» ούτε κατάλαβε ότι όλο αυτό που έκανε ήταν κάτι το εξαιρετικό. Αλλ’ όλα συνηγορούσαν σε αυτό το «εκτός χρόνου» μαγικό βράδυ .«Τα δάκρυα του κυρίου Κώστα» γύρισαν την ανέμη: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι που αγαπούσε πολύ μια ποδοσφαιρική ομάδα, φορούσε κίτρινες φανέλες με τον δικέφαλο στο στήθος, μετρούσε τον χρόνο με βάση τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες της»… Είδε τους ήρωες των παιδικών του χρόνων, λοιπόν, να διατηρούν αναλλοίωτο το υπερφυσικό τους μέγεθος και να του ξετυλίγουν το κουβάρι του παραμυθιού που τον μεγάλωσε, διαπιστώνοντας πως μόνο αυτό θέλει να είναι τελικά: ΑΕΚ των παιδικών του χρόνων!

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Σαν έτοιμος από καιρό



Άλλο ένα παλαιότερο κείμενο, αιτία και πάλι ο   χρόνος,  που δεν επέτρεψε να γράψω για  τη βύθιση του Τιτανικού σαν σήμερα και για την πτώση της ΑΕΚ χθες,  στην Β΄ κατηγορία,  ύστερα από 89 χρόνια  πρωταγωνίστριας. Μεγάλη πίκρα. Να  περάσει το πρώτο σοκ και θα κάνουμε μια αναφορά.
Σήμερα, για την μαγεία της γραφής των άλλων, που ήθελες να ήσουν εκεί.  Αυτό τελικά είναι μαγεία της γραφής, να συναντάς τη σκέψη σου κάπου από αλλού γραμμένη με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ. Στην κορωνίδα, η ποίηση, μέσα σε ένα στίχο διαβάζεις την ιστορία σου και ευγνωμονείς τους ποιητές για τον κερδισμένο χρόνο.
«Χρειάζεται θάρρος για να ακούσεις τα τύμπανα της ήττας σου», λέει σε μια συνέντευξη της η Έρση Σωτηροπούλου. Πρέπει να είσαι «έτοιμος από καιρό», όπως λέει και ο Καβάφης. Ακριβώς έτσι, μια ενδεχόμενη πτώση μια ανατροπή δεν είναι εκτός προγράμματος.
Χωρίς να είμαι οπαδός του «ότι βρέξει ας κατεβάσει» έχω δαπανήσει πολλές ώρες στην προσαρμογή των νέων δεδομένων που ενδέχεται θα προκύψουν. Τα τύμπανα της ήττας εν προκειμένω, δεν πρόκειται να με τρομάξουν, σαν μια υπενθύμιση με λίγο, είναι αλήθεια, σκληρό ήχο θα τα εκλάβω.
Για να επανέλθω στην αρχή, η ποίηση είναι αυτή, που φωτίζει τις προσπάθειες και κάνει πιο εύκολη την προσαρμογή στο νέο περιβάλλον και στο βιβλίο της, η Έρση Σωτηροπούλου «δαμάζοντας το κτήνος» το έγραψε για μένα και την συνέντευξη που παραχώρησε στην αλεφ, έχω την αίσθηση ότι εγώ την παραχώρησα… Μερικά αποσπάσματα.
- Και γιατί επιλέξατε εκτός από την πολιτική και την ποίηση; Για να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο η πάλη μέσα του; Η αντίφαση;- Φαινομενικά υπάρχει αντίφαση, είναι δυο αντιθετικοί κόσμοι. Κι όμως με την ποίηση ασκείς εξουσία, εξουσιάζεις τις λέξεις.
- «Ένιωθε ευεξία και το επόμενο λεπτό ήταν κακόκεφος. Πάθαινε κάτι σαν διάβρωση, ένα ροκάνισμα στο μυαλό του. Το ποίημα που θα έγραφε ήταν εκεί και τον πολιορκούσε. Υπήρχε ήδη έτοιμο, αυτό το ήξερε, και κάθε τόσο, ακόμα και τις πιο άσχετες στιγμές, τον διαπερνούσε κι άφηνε το στίγμα του, ελευθερώνοντας πέτρες και σκόνη σαν την ουρά ενός κομήτη. Αλλά δεν υπήρχε φως, δεν υπήρχε λέξεις» Όντως κάπου εκεί έξω είναι ένα ποίημα και μας περιμένει; Πώς γεννιέται ένα ποίημα, κυρία Σωτηροπούλου, δεδομένου του γεγονότος ότι είστε και ποιήτρια;
-Καμιά φορά μια λέξη, μόνο μια λέξη, μπορεί να σε καταδιώκει για μήνες. Άλλοτε ένας εξαίσιος στίχος σε επισκέπτεται απροσδόκητα στον ύπνο σου κι αμέσως είσαι σίγουρος ότι είναι ο στίχος που ψάχνεις, και ταυτόχρονα έχεις την αίσθηση ότι κοιμάσαι και δεν θέλεις να ξυπνήσεις για να μη τον χάσεις, αλλά το πρωί, κι αυτό δυστυχώς συμβαίνει συχνά, τον έχεις ξεχάσει. Αυτό παθαίνει κι ο Άρης σε κάποιο σημείο. Έτσι γράφεται ένα ποίημα, είσαι μισός στο φως, μισός στο σκοτάδι, κάνεις ένα βήμα μπρος, δύο πίσω.


- «Τα αριστουργήματα γράφονται κοιτάζοντας το αόρατο. Μόνο αν φωτίσεις το κάτι άλλο κι αν αφεθείς στην εξουσία του, μπορείς να γράψεις». Πώς προσεγγίζεται το αόρατο;
- Προσπαθώντας να είσαι γυμνός, χωρίς προκαταλήψεις, ανοιχτός. Ο καθένας μας είναι φυλακισμένος στον εαυτό του, αυτό το ξέρουμε. Ένα βιβλίο σού δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσεις αυτή τη φυλακή, να φωτίσεις την προσωπική σου γεωγραφία και να ανακαλύψεις κρυφά σημάδια, τα σχέδια που άφησαν πριν από σένα άλλοι φυλακισμένοι. Μπορεί ακόμα να σε βοηθήσει να φανταστείς τί γίνεται έξω, να πάρεις μιά ιδέα για τη ζωή πέρα από τα ντουβάρια του κελιού σου. Με λίγα λόγια να ξεπεράσεις τον εαυτούλη σου. Γράφοντας δίνεις γεύση και υπόσταση σε σκέψεις παραμελημένες, αγνοημένες και σχεδόν ανύπαρκτες μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...