Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Τεχνητή μελαγχολία

Έψαχνα ένα κείμενο για να μελαγχολήσω. Τέλος καλοκαιριού, πώς γίνεται χωρίς μελαγχολία να μπούμε στο φθινόπωρο. Ίσως τελικά αυτή είναι η καλύτερη πλευρά, για απομυθοποίηση μιας εποχής, που θέλει σώνει και καλά να μας βλέπει μελαγχολικούς. Τεχνίτη μελαγχολία η απάντηση. Να φορέσουμε την φθινοπωρινή στολή και να βγάλουμε την γλώσσα έξω κοροϊδευτικά, στα γκρίζα σύννεφα, πριν προφθάσουν να μας σκεπάσουν. Δεν βρήκα πιο μελαγχολικό κείμενο για να μπω στο κλίμα, με δική μου πρωτοβουλία. Στόχος είναι να πιάσω τη θέση της μελαγχολίας, βάζοντας εκεί που ετοιμάζεται να στρογγυλοκαθίσει, μια ψεύτικη που μόνο εγώ το ξέρω. «φθινόπωρο και Κυριακή» ο τίτλος του και η συνταγή δοκιμασμένη.
Κυριακή απόγευμα Βρέχει, βρέχει συνεχώς. Νατες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Νάτες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. Πάλι Κυριακή πριν λίγα χρόνια έγραφα ότι θα έγραφα και σήμερα
«Κυριακή απόγευμα. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χρόνος σε μια απεριόριστη διαδρομή γεμάτος αγωνία. Δεν είχα τύψεις, γυρνούσα πίσω αναζητώντας σταθερές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά άντεχα.. Όταν δεν φαίνεται διέξοδος, ο πόνος φώτιζε σαν βεγγαλικό. Γράφω για να ξορκίσω το κακό. Ο υπαρξιακός προβληματισμός σε συνέχεια, βάλθηκα μέσα από μια στήλη να στοιχειώσω την εικόνα μου. Γράφω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν πιστεύει.
Πολύ θα ήθελα να είχα την απαραίτητη ανθεκτικότητα και να ξανάρχιζα. Έχω μπει σε ένα ρόλο και χρησιμοποιώ όλη μου την ενέργεια για να σκοτώσω τον καιρό μου. Υπαινίσσομαι την απογοήτευση μου, μέσα σε κοινές φράσεις, «δεν γίνεται τίποτα» η «τώρα είναι αργά». Μια αόριστη επιπόλαιη δυσαρέσκεια, που μου κρατά συντροφιά στις επιτόπιες διαδρομές μου.

Σε κάτι τέτοιες ώρες καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν την τρέλα, είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις τη εικόνα σου, το μαγικό κουτί να ξαναβρείς τον χαμένο σου καιρό.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω πράγματι τι να σκεφτώ και τι να πω με όλα αυτά. Δεν με διακατέχουν συναισθήματα αυτολύπησης. Δεν γυρίζω την πλάτη στη ζωή, αλλά να, αυτές οι βόλτες τις κρύες φθινοπωρινές νύχτες, είναι αυτό που μπορώ να αφήσω. Αυτό είναι όλο και όλο. Επιτόπιες διαδρομές μέσα στη νύχτα, σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, άσκοπες βόλτες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μας.
Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε τον χαμένο χρόνο και την απούσα αγαπημένη, αυτά είναι τα πιο σημαντικά που έχω να εκθέσω, όλα τα άλλα χάρτινες πανοπλίας, καρναβαλίστικες φορεσιές».

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Τι ονειρεύομαι;

Με την ευκαιρία που μου δίνει η καθημερινή επαφή μαζί σας, αυτές τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού δεν τις σπαταλάω με τίποτα. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, η συμμετοχή στην επανάληψη της καθημερινότητας. Οι συνομήλικοι το έχουν παρατηρήσει: τρέχει πιο γρήγορα το ρολόι του χρόνου, τώρα που μεγαλώσαμε. Όχι δεν χάλασε, το μυαλό μας χάλασε που αρνείται να ονειρευτεί. Αν γυρίσετε προς τα πίσω οι δεκαετίες της αγίας νεότητας μας, φαντάζουν αιώνες. Ήταν γεμάτες με δράση μα πιο πολύ με όνειρα. Σήμερα μια ευθεία, ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, λίγο πριν φύγει, προσπαθώ να επαναφέρω το ρολόι στην κανονική του λειτουργία, γιατί φοβάμαι ότι με τις πρώτες ανακοινώσεις, θα μπω και πάλι στο χορό της μιζέριας. Στο χορό του Ζαλόγκου, που χορεύουμε όλα αυτά τα χρόνια, εχθροί και φίλοι εδώ στη μικρή μας πόλη. Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω.

Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία θα ενισχύσεις αυτή την σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα, αλλά και σαν τοπική κοινωνία.
Τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από την περιφρόνηση; Να διαφυλάξω σαν κόρη Οφθαλμού τους σπόρους της αναρχίας μου, σε ένα σύστημα που έχει κατορθώσει να του ανήκουν όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μάλιστα στοιχισμένοι στο ίδιο λόχο, του ίδιου τάγματος, του ίδιου συντάγματος, της ίδια στρατιάς, του ίδιου παγκόσμιου στρατού.
Αυτά λίγο πριν κοιμηθώ, φοβάμαι ότι με τις πρώτες ανακοινώσεις θα μπω και πάλι στο χορό της μιζέριας και το ρολόι θα αρχίσει και πάλι να τρέχει σαν τρελό…

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης

Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Γι’ αυτήν που δεν υπάρχει; Η "υπαρκτή δημοκρατία" είναι περίπου σαν τον ¨"υπαρκτό σοσιαλισμό". Ανύπαρκτη.
Ο ιταλός συγγραφέας Λουτσιάνο Κάνφορα, σε ένα δοκίμιο με τίτλο «κριτική της δημοκρατικής ρητορείας» υποστηρίζει ότι στις ΗΠΑ, «οι εκλογές αποτελούν μασκαραλίκι, το οποίο βασίζεται στο απλό τέχνασμα, ότι η πλειοψηφία δεν αφορά τον αριθμό των πολιτών που έχουν εκλογικό πιστοποιητικό (μιας και οι περισσότεροι δεν πάνε να ψηφίσουν), αλλά των ψηφισάντων, άρα ο νικητής δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του πληθυσμού, αλλά μια μειοψηφία των πολιτών.

Τηρουμένων των αναλογιών και των μεγεθών, τόσο στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, όσο και στις ΗΠΑ ο εξουσιαστικός μηχανισμός ανήκε ή ανήκει σε μια πολιτικοοικονομικοστρατιωτική κάστα. Η δύναμη δεν μπορεί να ανήκει στην πλειοψηφία, να είναι λαϊκή. Αυτό ποτέ δεν συνέβη, ούτε καν στην άμεση αθηναϊκή δημοκρατία. οι μέσοι πολίτες είναι αναρμόδιοι όχι να ψηφίζουν, αλλά να διαχειρίζονται την εξουσία που αναδύεται από την κάλπη. Κατά συνέπεια ο Μπλαιρ, δεν ξάφνιασε κανένα όταν μεταβίβασε την εξουσία για την λήψη των κρίσιμων αποφάσεων στους νομισματικούς εμπειρογνώμονες. Το παγκόσμιο σύστημα έχει πλέον ανάγκη υπερεθνικούς οργανισμούς που δεν λογοδοτούν στον Λαό, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το δόγμα της ιστορικώς θριαμβεύτριας δημοκρατίας, γελοιοποιείτε από την φράση «όποιος κατέχει τηλεοπτικά κανάλια κερδίζει τις εκλογές».
Τα παραπάνω για μεταφορά στη χώρα μας, που την έχουν παραδώσει στο Δ.Ν.Τ.
Όσο για το άλλο δόγμα, ότι «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα», μάλλον ισχύει γι’ αυτούς που επιλέγουν τις «εξόδους», και σίγουρα δεν είναι ο Λαός…
« Παρά τα επιφαινόμενα, ο σκληρός σκελετός των δημοκρατιών αποτελείται από το υλικό των έξυπνων και αδιόρατων ολιγαρχιών».

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Καλά είναι εδώ

Τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και είναι φυσικό να αρχίζει το μέτρημα. Ακόμα στην μέση είμαστε και η επανάληψη σ’ αυτά που λέγαμε παλαιότερα βρίσκεται μέσα στα όρια του χρόνου. Γιατί η μέση δεν είναι ένα χρόνος είναι διάστημα από κάποια χρόνια, αυτά που ζούμε σήμερα.
Είναι στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να ακινητοποιήσω το χρόνο, όχι για να ζήσω την ευτυχία της στιγμής, αλλά γιατί καμιά ευχή δεν έχει θέση . Ούτε ένα λεπτό πίσω, ούτε είκοσι χρόνια. Ούτε ένα λεπτό μπροστά. Λες και τούτο τελικά είναι το σημείο μηδέν. Κάπου εκεί στη μέση, η για να είμαι απόλυτος, ακριβώς στη μέση. Πόσο πια το μυαλό να ωριμάσει, δεν θα τρώγεται. Αλλά και το πίσω έχει αναθεωρηθεί. Στερημένο από τις μετέπειτα εμπειρίες τι άξια μπορεί να έχει;
Η γνώση τελικά επιβάλει την ανάγκη, να μείνουμε εδώ στη μέση ηλικία που ξέρουμε πια ότι δεν ξέραμε, αλλά και έχουμε την δυνατότητα για ασφαλείς προβλέψεις.
Θα έχετε καταλάβει, ότι δεν ασπάζομαι «Το όσο ζεις μαθαίνεις». Τι να μάθουμε πια;
Μπορεί η ανηφόρα να μας κούρασε αλλά μας έδωσε την δυνατότητα να βλέπουμε από εδώ ψηλά και τις δυο κατηφόρες και αυτήν που μόλις ανεβήκαμε και αυτήν που έχουμε μπροστά μας και ετοιμαζόμαστε να κατεβούμε.
«Η ώρα των δακρύων έχει καλύτερη αίσθηση του χρόνου και ως εκ τούτου μεγαλύτερη διάρκεια» μονολογεί η ραδιοφωνική μου φίλη. «Διότι το πηγάδι για να δώσει νερό, πρέπει τα ποτάμια και οι λίμνες να έχουν καταβάλει το ποσοστό τους. Γεμίσεις, γεμίζεις, δημιουργείς μια τεχνητή πλημμύρα για να μην εκτεθείς, φωνάζεις, όλους τους απόκληρους να έρθουν να ξεδιψάσουν, βάζεις στα σκυλιά νερό να μην γαβγίζουν και τρομάξουν τις ώρες που έρχονται, αλλά πάλι κάτι μένει. Δικό σου, για ποτέ και για πάντα, κάτοπτρο των οφειλών σου στη μνήμη, και είναι τα μάτια οι μόνες εκβολές για να στεγνώσει ο ύπνος σου. Έτσι πιστεύαμε εμείς, οι όχι νέοι, οι όχι παλιοί. Οι ανάμεσα, μες το διστακτικό βήμα του νικημένου στρατιώτη».

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Φιλί χαιρετισμού

Σε συνέχεια που προηγούμενου ανασύρω ένα παλαιότερο κείμενο που δίνει απαντήσεις στους πληθυντικούς της ευκολίας , χωρίς ίχνος μιζέριας και απέναντι από ισοπεδωτικές λογικές. Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα;
Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Μας βαρέθηκε. Κουράστηκε και είπε να πάει να κοιμηθεί. Μας γέννησε και μας ξέρει. Σε γάμους και κηδείες αυτοί μαζεύονται και αφού όλη αυτή η ομορφιά στάθηκε αδύνατον να μας γοητεύσει. Και αφού τίποτα πια δεν μας ευχαριστεί, το πήρε απόφαση να πεθάνει μπας και τον κλάψουμε ενωμένοι, μονιασμένοι επιτέλους, από την ανασφάλεια που μας προκαλεί η απώλεια.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πάνω από τα κατεστραμμένα μνημεία, από τα υπεραιωνόβια δέντρα της άγιας ελιάς, που για χρόνια στήριξαν την τρελή πορεία μας.
Πάνω από την απαράμιλλου κάλλους ομορφιά, που ακόμα και με τα μάτια κλειστά δεν αμφισβητείτε, ελπίζει να μας δει πιασμένους από το χέρι μεταμελημένους, έστω και την ύστατη στιγμή. Ελπίζει ότι αυτό το φιλί του αποχαιρετισμού από ένα στόμα μπορεί να είναι φιλί χαιρετισμού, φιλί ζωής, συνέχειας και νέας πορείας...
Έχουν μαζευτεί πολλά όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.
Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα.
…………………………………………………………………………..
Είναι οι στιγμές τέτοιες, που η ανάγκη οδηγεί στην ταπείνωση. Σεμνά και ταπεινά, από αυτήν εδώ τη στήλη, υπογράφω την παραπάνω νεκρολογία…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...