Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Τέτοια μέρα; Η πλέον κατάλληλη

Το διάβασα μέρες πριν, στους χαιρετισμούς «άκρως σεξιστικό» του Οδυσσέα Ιωάννου. Το φύλαξα για τον επιτάφιο. Ήθελα να το γνωρίσω με ένα παλαιότερο, δικό μου. «Μεγάλη Παρασκευή των παθών και του πάθους». Ανακατεύω λίγα αποσπάσματα, με μεγάλη ικανοποίηση ότι δεν είμαι μόνος.
«Στους Χαιρετισμούς συνήθως χανόμουν, στο προαύλιο της εκκλησίας. Ξέφευγα από το χέρι της μητέρας μου και έκανα βόλτες ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν έκλαιγα, δεν ζητούσα τους γονείς μου, πάντα με έβρισκαν μετά από λίγο. Όταν έπεφτα σε φουστάνι σταματούσα. Αυτή η βιασύνη των κοριτσιών να βγάζουν τα έξωμα και τα τιραντάκια με τον πρώτο ζεστό ήλιο του Μάρτη, με αναστατώνει ακόμα. Παράλληλα με τις περιπέτειες του Χριστού, ένας καλοντυμένος πιτσιρικάς λέρωνε με τα βουλημικά του μάτια το καθαρό ρούχο της όψιμης κατάνυξης.»
Η γλύκα της Μεγάλης Παρασκευής του 1972, επίστρωση από μέλι, στις αποθήκες της ψυχής μου. Αν το Τζουκ - μποξ είχε σε δισκάκι το «Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος…» το χαρτζιλίκι μου, μόνο γι’ αυτό θα ήταν διαθέσιμο, να παίζει και ξαναπαίζει για να μου δίνει φτερά και να κόβω βόλτες στον αέρα. Θυμάμαι έσπασα το πένθιμο κερί που φάνταζε αναστάσιμη λαμπάδα όταν τα παιδικά βλέμματα συναντηθήκαν, ενώ θα έπρεπε να κοιτάζουν ταπεινά προς τα κάτω, τι στιγμή, που ο παπάς θυμιάτιζε. Και ξαφνικά αυτή η ιερή ζεστή σιωπή, η ντυμένη μόνο ανάσες και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές μεταμορφώνεται…Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φωνή και σκιρτά έναν …έρωτα…, ένα πάθος δυνατό που προκαλεί ρίγος…, αμηχανία, τρέμουλο, βιαστικό χτύπο στην καρδιά… Μια μελωδία…τι μελωδία…τι ήχοι ακούγονται…τι στίχοι…Λόγια που σίγουρα γεννήθηκαν μονομιάς,… μέσα σε μια στιγμή σα χείμαρρος, χωρίς σκέψη, χωρίς επιφύλαξη, χωρίς σκοπό…Λόγια που μόνο το πάθος της ψυχής γεννά…
Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος..»

«Άσπρα μπρατσάκια, ωραίοι λαιμοί σαν τρεχούμενα νερά, πόδια με ερεθιστικές γάμπες, τσιτωμένες από την ταλαιπωρία της γόβας. Από όλες τις Μεγάλες Εβδομάδες θυμάμαι μόνο κορίτσια. Με διώχναν τα αρώματα, με τραβούσε η σάρκα, μία μπρος μία πίσω, ζαλισμένος από τις υποσχέσεις μελλοντικών ηδονών. Το έβλεπα αυτό που ερχόταν. Ήξερα πως δεν θα ξεμπέρδευα ποτέ με τα καινούρια σώματα, τις γραμμές ανάμεσα στα στήθη, το χνούδι πίσω στον αυχένα. Ορκίζομαι πως κάποτε άκουσα έναν Χριστούλη, κρεμασμένο σε σταυρό, μέσα σε ένα τέτοιο ντεκολτέ, να με παρακαλάει να του λύσω τα χέρια! Τον άφησα να τυραννιέται στην καβάντζα της αιώνιας ζωής…»
«Στον Επιτάφιο, το φως του κεριού έπαιζε το πιο παράξενο παιχνίδι που έχουν παίξει ποτέ μία φλόγα με ένα γυναικείο πρόσωπο. Έτρεμαν τα μάτια, αναβόσβηναν τα χείλη, λαμπυρίζαν τα μαλλιά, και τα κορίτσια συνοψίζονταν σε αυτό που πραγματικά είναι, μία αέναη εναλλαγή φωτός και σκότους.»
«Τέτοια μέρα; Ναι, τέτοια μέρα! Η πλέον κατάλληλη. Μόνο την μέρα που κηδεύεται ένας Θεός μπορείς να παραδοθείς στις παλλίροιες του σώματος δίχως την ενοχή του βλάσφημου και τον φόβο του αμαρτωλού. Χωρίς Θεό, τι άλλο μας μένει πέρα από την ακατάσχετη “αιμοραγία” των ερεθισμών;»
Καλή ανάσταση

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Για αργότερα

Το βρήκα στη σελίδα του δικού μας Πάνου Θεοδωρίδη ΠΕΤΕΦΡΗΣ
(Κείμενα 13 ετών) Η Δημοκρατία (άρθρο από την Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια,2090)

Η Ελλάδα πέρασε σαράντα τέσσερα χρόνια(1974-2018) με κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι ερευνητές διακρίνουν ένα μεταβατικό στάδιο (1974-81), την περίοδο της αλλαγής (1981-1993), την περίοδο της διαχείρισης (1993-2003), την εποχή της ιταλοποίησης (2004-2012) και την τελική πτωτική φάση(2012-2018) που οδήγησε στην Παλινόρθωση(22 Νοεμβρίου 2018).
Υπήρξαν εικοσιτέσσερις κυβερνήσεις, δυόμισι χιλιάδες κόμματα, εξήντα ανασχηματισμοί. Ο μέσος όρος ζωής ανέβηκε κατά 12 χρόνια, το κατά κεφαλήν εισόδημα δεκαπλασιάστηκε ενώ οι φόροι δωδεκαπλασιάστηκαν. Πολιτικά, υπήρξε εποχή βραχυπροθέσμων στόχων κατά την έκφραση του Δημήτρη Κουρίλλα. Οι Έλληνες ζούσαν για το 1979,το1992, το 2001, το 2004,το 2009 κ.ο.κ. Εντούτοις, οι μεγάλες αλλαγές, που οδήγησαν στην χρυσή ακμή του 2023-26 και στον πόλεμο του 2033, κυοφορήθηκαν τότε, χωρίς να γίνουν ποσώς αντιληπτές. Ένα διάστημα υπερίσχυσε η λογική των δημοψηφισμάτων, κάποιο άλλο η σκανδαλολογία και η ξενοφοβία. Αποδείχτηκαν προσωρινοί και αμετροεπείς στρουθοκαμηλισμοί ενώπιον του πραγματικού προβλήματος, δηλαδή της σύγκρουσης Ευρώπης-Αμερικής που οδήγησε στον μεγάλο Συμβιβασμό του 2014.Αποτέλεσμα, οι εκλογές του 2016, οι τελευταίες του εικοστού πρώτου αιώνα, όπου οι Τραντέλληνες πήραν 12%, οι Ελληναράδες 11%, οι δωδεκαθεϊστές επίσης 11%, οι ορθόδοξοι 9%, οι ελληνόψυχοι 4%, η 17η Νοέμβρη 3%,το κόμμα Ελλήνων χαοτικών καταποντίστηκε(3%) και άλλα 233 κόμματα μοιράστηκαν το υπόλοιπο ποσοστό.
Όπως συνέβη και αλλού, τα νέα πρόσωπα που διαμόρφωσαν την πολιτική ζωή του νέου αιώνα, ήταν υποτιμημένες και περιφρονούμενες προσωπικότητες πριν
το 2000.

Η Ελλάδα έφτασε τους 70.000 ιερείς το 2005 και διέθετε 134000 μοναχούς και ασκητές πριν το 2010.Η τριτοβάθμια αυτοδιοίκηση, που εφαρμόστηκε το 2002 συνέτεινε στην αυτονόμηση των παραγωγικών περιοχών σε βάρος των αγόνων. Δεν ήταν ασυνήθιστο θέαμα να διασχίζεις εκατό χιλιόμετρα ελληνικού εδάφους και να συναντάς ανά είκοσι χιλιόμετρα τελείως διαφορετικές συνθήκες ανάπτυξης. Οι φιλάρχαιοι δήμαρχοι ξεχώριζαν από τους οικολόγους σε επίπεδο αποκομιδής σκουπιδιών και λογοτύπου των υπηρεσιών τους. Όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτοι πλησιόχωροι αρχαιολογικών χώρων με τόγες και χλαμύδες, ο τύπος έγραψε κάποια αρνητικά σχόλια αλλά ήταν πλέον πολύ αργά.
Η παιδεία που υπέστη τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μια πρωτοφανή διολίσθηση προς την ευκολία και αργότερα για τους αντίθετους λόγους πέρασε στην αρχαιοπληξία, είχε χρεοκοπήσει τελεσιδίκως. Το 1998, μια έρευνα είχε αποδείξει ότι το 60% των Ελλήνων δεν μπορούσε ανέτως να διαβάσει έναν λογαριασμό τηλεφώνου. Αντίστοιχη έρευνα του 2008 έδειξε ότι το ποσοστό που δεν ήξερε ποιος ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέβηκε στο 93%.(σύμφωνοι, η επαρχία Αποκορώνου έμεινε στο μετριοπαθές 56%)
Γενικά, η δημοκρατία αυτή, τελευταία στην ελληνική ιστορία, άφησε, παρά την ελαφρότητά της, αγαθές εντυπώσεις στους επιγόνους.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Η προδοσία έχει πάντα την ίδια πικρή γεύση

Και να θέλω δε μπορώ. Δεν μπορώ να κλείσω σε κουτιά τη ζωή μου, να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε Μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος. Σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν, συναντιούνται στους δρόμους με «Γολγοθάδες», Σταυρούς του μαρτυρίου, Επιτάφιους και Αναστάσεις και επιστρέφουν πιο έντονα, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Μπερδεύονται τα προσωπικά με τα κοινωνικά, η χαρά με την θλίψη και με γεμίζουν ερωτηματικά: «Πού να γείρω απόψε; Στην προδοσία της Τετάρτης ή στον σταυρό της Πέμπτης; Πού να κατευθύνω τα δάκρυά μου; Στη μοίρα του προδότη ή στο θάνατο του προφήτη; Πού να επικεντρώσω τη θλίψη μου;» Αυτά παθαίνουμε κυρία μου εμείς του 60 οι εκδρομείς. «Ιησούν ή Βαραββά; Τον Ιούδα ή τον Πέτρο; Ο ένας πήρε χρήμα και αυτοκτόνησε ο άλλος μετανόησε και αγίασε. Θα την βγάλουμε κι αυτή την ανηφόρα. Και λοιπόν; Τι έχει για μετά; Δεν είναι κάθε βουνό Γολγοθάς, ούτε κάθε ξύλο σταυρός. Είναι όμως κάτι λεπτομέρειες τόοοοσο μικρές, τόσο ανεπαίσθητες που σου λογχίζουν το σώμα ακαριαία. Αυτή η τόσο σιγανή φωνή ας πούμε στο τηλέφωνο, ήταν έγνοια ή προδοσία; Ο Ιούδας είναι ρόλος γι αυτό και πήρε τόσα πολλά ονόματα προϊόντος του χρόνου. Η προδοσία όμως είναι έργο, είναι πράξη. Δεν αλλάζει όνομα υφή και πικρή γεύση. Και είναι στην καθημερινότητα μας η πιο συχνή συνήθως επικάλυψη των πάσης φύσεως σχέσεων»

Μεγάλη εβδομάδα, θα μπορούσε, να γίνει η συνήθης αναφορά, όμως οι παραμονές, οι εορτές, τα έθιμα, πολλές φορές υπολείπονται των γεγονότων. Μεγάλη εβδομάδα, που γίνεται μεγαλύτερη. Οι έλληνες προδομένοι από τις ηγεσίες που τους κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια, ζουν την φτώχια και την εξαθλίωση
Η εβδομάδα των παθών συνδυαστικά με τα πάθη ενός λαού, που ακόμα δεν ξέρω τι περιμένει, αποκτάει ιδιαίτερο συγκινησιακό χαρακτήρα. Γίνεται το απόλυτο σκηνικό ενός ατελείωτου Γολγοθά, με χιλιάδες σταυρούς κρυμμένους πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Ελλάδας, των ελλήνων χριστιανών….

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Τόσο χοντρό πετσί πια…

Αποκλείει τη συγκυβέρνηση της Ν.Δ με το ΠΑΣΟΚ ο κ. Σαμαράς. Και ενώ η κρίση λαμβάνει διαστάσεις, ολοκαυτώματος, αυτοί εκεί, στο παρελθόν. Σταθεροί στο μέγα ψέμα, στα προεκλογικά τερτίπια. Σταθεροί σε χρόνο άχρονο, σε μια περίοδο που έφυγε χωρίς να το πάρουνε χαμπάρι. Τόσο χονδρό πετσί πια…
Τα λέει αυτά ο κ. Σαμαράς τι στιγμή που συγκυβερνάει με το ΠΑΣΟΚ. Μιλάει απαξιωτικά, επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες της κρίσης στον συνεταίρο του, που μαζί υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας μας. Δεν είναι μόνο όμως η τωρινή συγκυβέρνηση, είναι η ταύτιση της πολιτική και της πρακτικής που έλαβε χώρα καθ’ όλη την διάρκεια της περιόδου της αντιπολίτευσης, του κόμματος που ηγείται σήμερα ο κ. Σαμαράς, με το ομογάλακτο του κόμμα, του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα, προκείμενου να κερδίσει λίγους πόντους, απαρνιέται.

Για τους νοσταλγούς του παρελθόντος, η προεκλογική περίοδος, προσλαμβάνει όλα εκείνα τα γνωστά χαρακτηριστικά, που ξεγελούσαν το εκλογικό σώμα για δεκαετίες ολόκληρες. Συνεχίσουν να ζουν σε μια Ελλάδα πριν την κρίση πριν την καταστροφή , αγνοούν όμως ότι εκλογική πελατεία τελείωσε. « ληγμένοι πολιτικοί» τιτλοφορεί το άρθρο του ο Νίκος Ξυδάκης «Ληξιπρόθεσμοι βουλευτές και υπουργοί, οι οποίοι την παρελθούσα διετία νομοθέτησαν το ψαλίδισμα των μελλουσών γενεών, χωρίς να έχουν διαβάσει καν τους νόμους, καταθέτουν στη Βουλή, την υστάτη στιγμή, τροπολογίες χιλιάδων σελίδων για να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες της εκλογικής πελατείας. Νυσταγμένοι, βαριεστημένοι, ληγμένοι, νομοθετούν επί των ερειπίων, λίγο προτού βρεθούν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Παραδόξως δε, εκτιμούν ότι υπάρχει ακόμη εκλογική πελατεία. Η χρεοκοπία είναι πολιτική πρωτίστως. Με ηττημένη την πολιτική και τη χώρα υπό σιδηρά επιτήρηση, οι προτάσεις διακυβέρνησης είναι αναιμικές και ελάχιστα πειστικές, διότι οι φορείς τους κείτονται ξέπνοοι και ηττημένοι, δεν μπορούν να διεκδικήσουν από το πλήθος παρά μόνο τη μοιρολατρία και τον φόβο. Η ψήφος θα είναι τιμωρητική και αντινομική».

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...