Τελευταία σελίδα αριστερά

Το διάβασα μέρες πριν, στους χαιρετισμούς «άκρως σεξιστικό» του Οδυσσέα Ιωάννου. Το φύλαξα για τον επιτάφιο. Ήθελα να το γνωρίσω με ένα παλαιότερο, δικό μου. «Μεγάλη Παρασκευή των παθών και του πάθους». Ανακατεύω λίγα αποσπάσματα, με μεγάλη ικανοποίηση ότι δεν είμαι μόνος. «Στους Χαιρετισμούς συνήθως χανόμουν, στο προαύλιο της εκκλησίας. Ξέφευγα από το χέρι της μητέρας μου και έκανα βόλτες ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν έκλαιγα, δεν ζητούσα τους γονείς μου, πάντα με έβρισκαν μετά από λίγο. Όταν έπεφτα σε φουστάνι σταματούσα. Αυτή η βιασύνη των κοριτσιών να βγάζουν τα έξωμα και τα τιραντάκια με τον πρώτο ζεστό ήλιο του Μάρτη, με αναστατώνει ακόμα. Παράλληλα με τις περιπέτειες του Χριστού, ένας καλοντυμένος πιτσιρικάς λέρωνε με τα βουλημικά του μάτια το καθαρό ρούχο της όψιμης κατάνυξης.» Η γλύκα της Μεγάλης Παρασκευής του 1972, επίστρωση από μέλι, στις αποθήκες της ψυχής μου. Αν το Τζουκ - μποξ είχε σε δισκάκι το «Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος…» το χαρ...

Το βρήκα στη σελίδα του δικού μας Πάνου Θεοδωρίδη ΠΕΤΕΦΡΗΣ (Κείμενα 13 ετών) Η Δημοκρατία (άρθρο από την Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια,2090) Η Ελλάδα πέρασε σαράντα τέσσερα χρόνια(1974-2018) με κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι ερευνητές διακρίνουν ένα μεταβατικό στάδιο (1974-81), την περίοδο της αλλαγής (1981-1993), την περίοδο της διαχείρισης (1993-2003), την εποχή της ιταλοποίησης (2004-2012) και την τελική πτωτική φάση(2012-2018) που οδήγησε στην Παλινόρθωση(22 Νοεμβρίου 2018). Υπήρξαν εικοσιτέσσερις κυβερνήσεις, δυόμισι χιλιάδες κόμματα, εξήντα ανασχηματισμοί. Ο μέσος όρος ζωής ανέβηκε κατά 12 χρόνια, το κατά κεφαλήν εισόδημα δεκαπλασιάστηκε ενώ οι φόροι δωδεκαπλασιάστηκαν. Πολιτικά, υπήρξε εποχή βραχυπροθέσμων στόχων κατά την έκφραση του Δημήτρη Κουρίλλα. Οι Έλληνες ζούσαν για το 1979,το1992, το 2001, το 2004,το 2009 κ.ο.κ. Εντούτοις, οι μεγάλες αλλαγές, που οδήγησαν στην χρυσή ακμή του 2023-26 και στον πόλεμο του 2033, κυοφορήθηκαν τότε, χωρίς να γίνουν ποσώς αντιληπτές. Ένα διά...

Και να θέλω δε μπορώ. Δεν μπορώ να κλείσω σε κουτιά τη ζωή μου, να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε Μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος. Σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν, συναντιούνται στους δρόμους με «Γολγοθάδες», Σταυρούς του μαρτυρίου, Επιτάφιους και Αναστάσεις και επιστρέφουν πιο έντονα, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Μπερδεύονται τα προσωπικά με τα κοινωνικά, η χαρά με την θλίψη και με γεμίζουν ερωτηματικά: «Πού να γείρω απόψε; Στην προδοσία της Τετάρτης ή στον σταυρό της Πέμπτης; Πού να κατευθύνω τα δάκρυά μου; Στη μοίρα του προδότη ή στο θάνατο του προφήτη; Πού να επικεντρώσω τη θλίψη μου;» Αυτά παθαίνουμε κυρία μου εμείς του 60 οι εκδρομείς. «Ιησούν ή Βαραββά; Τον Ιούδα ή τον Πέτρο; Ο ένας πήρε χρήμα και αυτοκτόνησε ο άλλος μετανόησε και αγίασε. Θα την βγάλουμε κι αυτή την ανηφόρα. Και λοιπόν; Τι έχει για μετά; Δεν είναι κάθε βουνό Γολγοθάς, ούτε κάθε ξύλο σταυρός. Είναι όμως κάτι λεπτομέρειες τόοοοσο μικρές, τόσο ανεπαίσθητες που σου λογχίζ...

Αποκλείει τη συγκυβέρνηση της Ν.Δ με το ΠΑΣΟΚ ο κ. Σαμαράς. Και ενώ η κρίση λαμβάνει διαστάσεις, ολοκαυτώματος, αυτοί εκεί, στο παρελθόν. Σταθεροί στο μέγα ψέμα, στα προεκλογικά τερτίπια. Σταθεροί σε χρόνο άχρονο, σε μια περίοδο που έφυγε χωρίς να το πάρουνε χαμπάρι. Τόσο χονδρό πετσί πια… Τα λέει αυτά ο κ. Σαμαράς τι στιγμή που συγκυβερνάει με το ΠΑΣΟΚ. Μιλάει απαξιωτικά, επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες της κρίσης στον συνεταίρο του, που μαζί υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας μας. Δεν είναι μόνο όμως η τωρινή συγκυβέρνηση, είναι η ταύτιση της πολιτική και της πρακτικής που έλαβε χώρα καθ’ όλη την διάρκεια της περιόδου της αντιπολίτευσης, του κόμματος που ηγείται σήμερα ο κ. Σαμαράς, με το ομογάλακτο του κόμμα, του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα, προκείμενου να κερδίσει λίγους πόντους, απαρνιέται. Για τους νοσταλγούς του παρελθόντος, η προεκλογική περίοδος, προσλαμβάνει όλα εκείνα τα γνωστά χαρακτηριστικά, που ξεγελούσαν το εκλογικό σώμα για δεκαετίες ολόκληρες. Συνεχίσουν να ζουν...