Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Αυτή δεν είναι αριστερά

Η “αποτυχία ” που έγραφα στο χθεσινό κείμενο, δεν έχει να κάνει με τις λύσεις, που δεν μπόρεσε να δώσει μέχρι σήμερα  η   κυβέρνηση,  στα σοβαρά προβλήματα που δημιούργησε η οικονομική κρίση  στο Λαό μας.
Η αποτυχία για όσους μπορούν να διαβάσουν τις λέξεις κάτω από το δέρμα,  έχει  να κάνει με την εικόνα μας.
Θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα τα πράγματα, με την ελπίδα όμως παρούσα. Η σημερινή εικόνα  ψαλίδισε την ελπίδα, δεν δίνει κανένα περιθώριο.
Η σημερινή εικόνα δεν είναι αριστερά. Η αριστερά διαπνέεται από ηθική,  το λένε και οι εχθροί μας. Η αριστερά δεν μπορεί να λέει ψέματα. Δεν επινοεί καινούργιους όρους, για να πράττει αυτά που πολεμούσε. Δεν ανακαλύπτει  λέξεις, για να  τις βάζει  στη θέση  εκείνων που μίσησε ο Λαός και τελικά να κάνει τα ίδια.  Οι αναφορές σε αυτά που υποσχέθηκε και έκανε ακριβώς τα αντίθετα  δεν εξυπηρετούν, άλλωστε είναι τόσο νωπές, που ακόμα ηχούν στα αυτιά μας. «Εμείς θα πρωτοτυπήσουμε» έλεγε, όχι πριν, αλλά μετά τις εκλογές του Ιαννουαρίου, ο σημερινός Πρωθυπουργός, «θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας».   Στη θέση του προγράμματος απλώς μπήκε ένα τρίτο μνημόνιο, λεπτομέρειες θα μου πείτε…  Και είναι λεπτομέρειες μπροστά στο κίνδυνο να μην ξανασηκώσει κεφάλι η αριστερά. Και είναι λεπτομέρειες μπροστά στην αποδυνάμωση του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η πατρίδα μας, από τους ισχυρούς της Ευρώπης.

«Μια επανεκκίνηση της κοινωνίας  που θα τελεσθεί επί των ερειπίων του παλαιού» έγραφα παλαιοτέρα. Έγινε καμία επανεκκίνηση; Μέσα στα ερείπια βολοδέρνουμε διαχειριζόμενοι ένα σάπιο σύστημα, που είναι έτοιμο να μας καταπιεί.
Ζούμε σουρεαλιστικές καταστάσεις. Σήμερα καλούμαστε να συμμετάσχουμε στη γενική απεργία των εργαζομένων.  Ο ΣΥΡΙΖΑ μας κάλεσε. Παραδίδομαι!  Επιστρέφω κάτω από το δέρμα.
Όσο και αν προσπαθούμε να γράψουμε στο περιθώριο, μακριά από κραυγές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις, έρχονται στιγμές που καταθέτουμε τα όπλα. Προοίμιο χειμώνα με σκέψεις φθοράς. Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω.
«Χωρίς βουλή χωρίς Θεό» που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου του και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψεις, που ξεπερνούσαν το εφήμερο του παρόντος του.
Γράφω γιατί δεν έχω τι να πω, είναι και οι απέναντι τοίχοι, που όχι μόνο δεν ακούν αλλά είναι και ανίκανοι να προκαλέσουν αντίλαλο. Αυτές οι λέξεις όμως της αταξίας του μυαλού, φεύγουν σε άγνωστους προορισμούς δημιουργώντας προϋποθέσεις για κάποια συνάντηση.
Καμία λαμπρή ιδέα,  δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία  κατά την διάρκεια των γεγονότων.   Γράφω καθυστερώντας τις λέξεις… «Λάμπα σβησμένη που ο χρυσός της λάμπει στο σκοτάδι χάρη στη μνήμη του φωτός που χάθηκε… Λέξεις που αφέθηκαν, όχι στον άνεμο, αλλά στο έδαφος, από τα δάκτυλα που δεν τις έσφιγγαν, σαν φύλλα ξερά που είχαν πέσει σ’ αυτά από κάποιο δέντρο αόρατα ακαθόριστο…» 
Επιστρέψω στην αρχή. "Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν μιλάμε για φρούτα.   Κάποιες πληγές έχουν κακοφορμίσει τόσο, που  δεν υπάρχει ίαση".  



Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Αποτυχία!

Τίποτα σημαντικό καθ’ όλη τη διάρκεια της απουσίας μου. Τίποτα που να ξεφεύγει από την πεπατημένη. Αυτή είναι η τραγωδία της «πρώτης φοράς» αριστερά. Μπήκε στη θέση του οδηγού για ν' αλλάξει την πορεία του τόπου και μέχρι σήμερα, κινδυνεύει να αποκοιμηθεί στο τιμόνι. Η απογοήτευση για την τραγικές μέρες  που βιώνει η χώρα, υπολείπεται  της θλίψης για την στάση μιας αριστερής κυβέρνησης, που έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, δεν έχει να επιδείξει τίποτα που να δικαιολογεί το όνομα της. Είναι περιττό να αποτυπώσουμε με λέξεις αυτά που ζούμε.
Αποτυχία! Αναλαμβάνω μέρος της ευθύνης. Τι να γραφτεί παρακάτω; Αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Αυτά που δεν χωράνε στην πραγματικότητα.  Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε  την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε  για λίγο χρήσιμοι.  

Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία  κάνει ησυχία, η αποτυχία  δεν έχει άλλο δρόμο, από τo να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί,  συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.
Γύρισα χρόνια πίσω τότε που εναλλάξ  γράφαμε με την Ελένη  στη εφημερίδα «γνώμη»  τη στήλη « Ιδεολογικά Ύποπτοι», μπορεί και να μην το πιστεύαμε τότε. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να σιγουρευτώ. Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει. Γι αυτό και εγώ που σας γράφω κάθε μέρα, από την αποτυχία μου σας γράφω.  Προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω,  περιπλέκοντας τα σαφή που έχει δώσει η  ζωή από χέρι.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ανήκω σε μια γενιά που απέτυχε  ακριβώς επειδή προσπάθησε να επιτύχει. Να αλλάξει το κόσμο, να κάνει επανάσταση, και ύστερα να εξασφαλίσει ο, τι υλικό προς τον ζην  για να μη συμβιβαστεί. «Για να κάνει την τραγική τελική διαπίστωση πως ξεπουλήθηκε αρνούμενη,  πως αυτό - εξαπατήθηκε παίζοντας σε θέατρο παντομίμας τον αθώο.»
Απολύτως απόντες, μονίμως ιδεολογικά ύποπτοι, ακόμα και όταν κραυγάζαμε  «ψωμί παιδεία ελευθερία». Τελικά η μοναξιά παράγει περίεργα πράγματα, που δυστυχώς είναι αληθινά.


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...