Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Τι να περιμένεις;



Στα καθ’ ημάς, οι σημερινές συνθήκες μόνο αισιοδοξία δεν δικαιολογούν. Πολλά τα ανοιχτά μέτωπα, με τρύπιες άμυνες απέναντι τους. Ακρίβεια, ασφαλιστικό, ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, σκάνδαλα, ανεργία, υγεία, μα πάνω απ’ όλα το σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα που πνίγει κάθε ελπίδα για το μέλλον.
«Θα προχωρήσουν πάση θυσία οι μεταρρυθμίσεις» διαλαλεί ο Πρωθυπουργός. Και πως;
Το μεγάλο πρόβλημα είναι παιδεία. Σαν εθνικό φυτώριο νέων «ανταλλακτικών» της κοινωνικής μηχανής, θα πρέπει να βρει το τρόπο λειτουργίας της και να βασιστεί σε στέρεα θεμέλια . Η βασική δυναμική της κοινωνικής μεταμόρφωσης δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τη λειτουργία των πανεπιστήμιων. Αν ο πανεπιστημιακός θεσμός δεν αναβαθμιστεί γενναία και αν δεν κάνουμε αρχή απ’ αυτό, τα υπόλοιπα αποτελούν επαγγελίες ψευδεπίγραφες.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η ημετέρα εκπαίδευση έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη σε ποιότητα και σε απόδοση – σε πλήρη συμφωνία εξάλλου με τις δαπάνες για την παιδεία - (3, 5% εμείς, 5,5% ο μέσος όρος των άλλων χωρών).
Αντί τα κτήρια των σχολείων να ξεχωρίσουν για την μεγαλοπρέπεια τους, ξεχωρίζουν για την ασχήμια τους και την υποβάθμιση τους. Και μόνο αυτή η εικόνα αρκεί, για να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος.
Αλλά τι μπορεί να περιμένουμε απ’ αυτούς που αναγγέλλουν προεκλογικά την επανίδρυση του κράτους; Η λέξη «ιδρύω» υποστηρίζει ο συγγραφέας Κωστής Παπαγιώργης είναι πολύ συγκεκριμένη: σημαίνει «τοποθετώ κάτι στη βάση του», περίπου σαν θεμελιώνω άρα πως μπορεί κανείς να θεμελίωση εκ νέου ένα οικοδόμημα; Μόνο αν το γκρεμίσει και όχι με έκτακτα μέτρα σε κάποιους τομείς ή μεταρρυθμίσεις, η επανίδρυση του κράτους δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στην λειτουργία του, μοιραία συνεπάγεται και την επανίδρυση των πολιτών. Νέοι θεσμοί προαπαιτούν νέο άνθρωπο…»
Και αυτοί είναι παλιοί και κολλημένοι, κουβαλούν κατάρες και συμπλέγματα του παρελθόντος προσηλωμένοι στην πατροπαράδοτη πολιτική συνεχίζουν και όχι πάντα με τον ίδιο βαθμό επιτυχίες, τις παραδόσεις της οικογένειας Τι να περιμένεις;

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Ημέρα του «περιβάλλοντος» Ημερα της " υποκρισίας"



Ημέρα του περιβάλλοντος χθες και μαζί, της υποκρισίας, επειδή δεν φτάνουν οι μέρες του χρόνου για να γιορτάζουμε όλα αυτά τα απίθανα πράγματα που γιορτάζουμε, θεωρώ ότι η υποκρισία πάει πακέτο με τις «προσπάθειες» των οικονομιών για την προστασία των περιβάλλοντος
«Και ξαφνικά», γράφει ο Σωκράτης Τσιχλιάς «το περιβάλλον έγινε της μόδας. Δεν υπάρχει εταιρεία που να μην προσθέτει μια πράσινη πινελιά στις διαφημίσεις της, ακόμη κι αν η ίδια εταιρεία μολύνει το περιβάλλον. Δεν υπάρχει μεγάλος επιχειρηματικός όμιλος, ο οποίος παίρνει στοιχειωδώς υπ' όψιν του το μάρκετινγκ και τους επικοινωνιολόγους, που να μην έχει συμπεριλάβει στα στελέχη του, έναν επιστήμονα περιβαλλοντολόγο, ο οποίος βεβαίως συνιστά θερμώς συμμετοχές σε δράσεις πράσινου προφίλ. Αλλά ούτε και εκπομπάρχης υπάρχει, με στόχους υψηλής ακροαματικότητας, που να αφήνει το περιβάλλον έξω από το θεματολόγιό του ...»
«Οι λίγοι, τα ψώνια, οι οικολόγοι, οι δακτυλοδεικτούμενοι των περασμένων δεκαετιών έγιναν τώρα πλήθος μέγα, καθώς ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Δεν είναι κακό να προσέρχονται πολλοί σε έναν τόσο δύσκολο και ευγενή σκοπό, όπως είναι η εξασφάλιση της ζωής μας σε αυτήν την κόχη του σύμπαντος κόσμου. Αρκεί να αποφεύγουμε τις δηλητηριώδεις παρεξηγήσεις με όσους επιχειρούν να πωλήσουν «πράσινο» σε αγορές αφελών».
Η πρώτη μεγάλη παρεξήγηση, την οποία δεν αποφεύγουμε όλοι σχεδόν οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης, είναι ότι περιγράφουμε το πρόβλημα ωσάν το φυσικό περιβάλλον να έχει νοσήσει από κάποια επάρατη νόσο και μας έχει ανάγκη. Πρόκειται για θεμελιακή παρεξήγηση: Το φυσικό περιβάλλον στα εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξής του υπέστη άπειρες μεταβολές, είδη εξαφανίστηκαν, άλλα εμφανίστηκαν, θάλασσες και γαίες πήγαν κι ήρθαν χωρίς τη δική μας φροντίδα. Το περιβάλλον, σε όποια μορφή το καταντήσουμε, θα υπάρχει και μετά από εμάς, δηλαδή και μετά το ανθρώπινο είδος. Τόσο απλά. Το στοίχημα είναι εάν εμείς θα υπάρχουμε σε αυτό το περιβάλλον. Αρα, δεν κάνουμε τίποτα για το καημένο το περιβάλλον· για την επιβίωσή μας το κάνουμε. Για την επιβίωσή μας πρέπει να σταματήσουν να καίγονται τα δάση, όχι για τα καημένα τα δέντρα και τα ελαφάκια ...
Είναι βασικό να αρθεί αυτή η πυρηνική παρανόηση, που δίνει έναν αισθηματικό, αισθητικό και ηθικό χαρακτήρα στις περιβαλλοντικές διακηρύξεις. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι είναι πρόβλημα ποιότητας ζωής και εν τέλει επιβίωσής μας. Η δεύτερη μεγάλη παρεξήγηση αφορά ένα υπερεκτιμημένο κλίμα εθελοντισμού του τύπου «εάν όλοι κάνουμε κάτι, θα λυθούν τα προβλήματα». Η αλήθεια είναι ότι αυτό που μπορεί να κάνει κυρίως ένας πολίτης, είναι να περιορίσει τις σπατάλες ενέργειας. Να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος της αφθονίας και της καταλήστευσης των φυσικών πόρων τελείωσε. Τέτοιες συμβουλές εξοικονόμησης ακούγονται και γράφονται παντού. Σε λίγο θα τις απαγγέλλουμε ... Πέραν αυτού, όμως, ένας πολίτης μόνος δεν μπορεί να λύσει τα μεγάλα θέματα της μόλυνσης της ατμόσφαιρας ή τη ρύπανση των υδάτινων πόρων και των θαλασσών. Το μεγάλο θέμα του πλανήτη είναι εάν οι οικονομίες θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται καταχρώμενες την κοινή περιουσία των φυσικών πόρων ή θα ακολουθήσουν ένα νέο μοντέλο.

Ημέρα του «περιβάλλοντος»

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια



Δύσκολες μέρες, για την τοπική μας κοινωνία, δύσκολα μέρες και για μας, που αποτυπώνουμε τις σκέψεις στα Μ.Μ.Ε Είναι μέρες που δίνουν όλοι εξετάσεις. Έχει χρόνια να ζήσει η Κέρκυρα τέτοια γεγονότα, ή για να ακριβολογούμε δεν έχει ζήσει στην μεταπολεμική περίοδο.
Το 1935, σε ένα συνέδριο στο Παρίσι για την υπεράσπιση της Κουλτούρας, ο Μπερτολτ Μπρεχτ μεταξύ των άλλων, έλεγε τα εξής:
«Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο μιας μικρής μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν μια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και μπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύματα, και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο. Μπορεί να μεγαλώσει την αμάθεια και μπορεί να μεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους καταστρέφοντας, και στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους Βοηθώντας.
Όποιος σήμερα θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναμη· την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάμεσα τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι μεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ’ το φασισμό, υπάρχουν όμως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόμα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας»
Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια, θα τις χρειαστούμε…

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Η Μαρία της Λευκίμμης



Όταν έγραφα στις αρχές του περασμένου μήνα για το Μάη τον κόκκινο - όχι από τις παπαρούνες - δεν φαντάστηκα ότι λίγο πριν φύγει θα μου θύμιζε τελικά, ότι αυτός ο μήνας δεν μπορεί να πείσει για τις λουλουδιασμένες προθέσεις του, μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός. Οι ποιητές που αποτύπωσαν τις στιγμές με το πραγματικό του χρώμα, με λέξεις βγαλμένες μέσα απ’ το αίμα της ψυχής, θα έχουν ακόμα μια επιβεβαίωση. Η Λευκίμμη βάφτηκε κόκκινη η 43χρονη μάνα άφησε χθες την τελευταία της πνοή, θύμα των επεισοδίων που διαδραματίστηκαν την περασμένη Πέμπτη στη Νότια Κέρκυρα με αφορμή την αντίδραση των κατοίκων της περιοχής, των κατοίκων που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ στην προσπάθεια τους να αποτρέψουν την δημιουργία ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη. Εκείνο το κείμενο που γράφτηκε για το Μάη της αντίστασης των αγώνων των θυμάτων, των ποιητών και των τραγουδιών, θα έπρεπε να γραφτεί σήμερα γι’ αυτό και το δημοσιεύω.
«Για να συνεχίσουμε το χθεσινό από το «αγέρι» στα γραπτά μας «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης. Κάτω από τον ακκισμό των περίτεχνα πλεγμένων στεφανιών όλο και ξασπρίζουν τα ξόδια αθροιζόμενων συνοικιακών επιταφίων και η ζέστη δε στεγνώνει την υγρασία των τελευταίων ασπασμών. Των τελεσίδικων.Αν είναι αυτή κληρονομιά του Άδωνη καθώς αποσύρει την ομορφιά του από των θνητών το φθόνο ή πάλι λύτρα για την απελευθέρωση της Περσεφόνης - ναύλος για να διασχίσει κόντρα τον Αχέροντα και να συνδράμει στις σοδειές τη μάνα της - κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα. Σίγουρο μονάχα είναι πως στα γλέντια των σάτυρων και των σειληνών κερνούν βρασμένο στάρι και μέσα από τα δόντια τους τάζουν ανταπόδοση.Η ιστορία το΄ χει να τρέφονται με σάρκες σφριγηλές οι παπαρούνες και οι ασφόδελοι σ΄ αυτό το ανοιξιάτικο κομμάτι γής που εύκολα ξεγελάει τον αμύητο με το ήπιο του τοπίου του. Μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και νεκρός. Μη ξεχαστεί η μάνα που μοιρολογάει τον ακριβό της απλωμένον σε μια πεσμένη πόρτα, οι γειτονιές που κάηκαν σ΄ ένα πρωινό απ΄ την κουκούλα και το τεντωμένο δάχτυλο, ο μεγαλέξανδρος των δικών μας χρόνων που δεν καταδεχόταν την υπεροψία του ονόματός του - χίλιοι αλέξανδροι δε φτουρούν έναν Αλέκο - που αφού ξεθέωσε στο κυνηγητό τον ψυχοπομπό του, απροσδόκητα τον ακολούθησε μέσα σ΄ έναν ορυμαγδό από λαμαρίνες, γυαλιά και λάστιχα, σ΄ ότι στα σβέλτα αρχειοθετήθηκε ως μοιραίο.Μοιραίο είναι σ΄ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές. Και πώς αλήθεια; Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ΄ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;» Μη ξεχαστεί η Μαρία της Λευκίμμης… Όταν το βασίλειο των ηλιθίων σε υποβαθμίζει, στην ουσία σε παρασημοφορεί. Τι περιμένεις, να σου πλέξουν στεφάνια από λουλούδια;«Παράξενη πρωτομαγιά, με αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια».μόνο που δεν γνωρίζουν ότι αυτά γίνονται φωτοστέφανα…
Αναρτήθηκε από Μάκης Αρμένης στις 2:36 μμ 0 σχόλια

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...