Η Μαρία της Λευκίμμης

Όταν έγραφα στις αρχές του περασμένου μήνα για το Μάη τον κόκκινο - όχι από τις παπαρούνες - δεν φαντάστηκα ότι λίγο πριν φύγει θα μου θύμιζε τελικά, ότι αυτός ο μήνας δεν μπορεί να πείσει για τις λουλουδιασμένες προθέσεις του, μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός. Οι ποιητές που αποτύπωσαν τις στιγμές με το πραγματικό του χρώμα, με λέξεις βγαλμένες μέσα απ’ το αίμα της ψυχής, θα έχουν ακόμα μια επιβεβαίωση. Η Λευκίμμη βάφτηκε κόκκινη η 43χρονη μάνα άφησε χθες την τελευταία της πνοή, θύμα των επεισοδίων που διαδραματίστηκαν την περασμένη Πέμπτη στη Νότια Κέρκυρα με αφορμή την αντίδραση των κατοίκων της περιοχής, των κατοίκων που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ στην προσπάθεια τους να αποτρέψουν την δημιουργία ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη. Εκείνο το κείμενο που γράφτηκε για το Μάη της αντίστασης των αγώνων των θυμάτων, των ποιητών και των τραγουδιών, θα έπρεπε να γραφτεί σήμερα γι’ αυτό και το δημοσιεύω.
«Για να συνεχίσουμε το χθεσινό από το «αγέρι» στα γραπτά μας «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης. Κάτω από τον ακκισμό των περίτεχνα πλεγμένων στεφανιών όλο και ξασπρίζουν τα ξόδια αθροιζόμενων συνοικιακών επιταφίων και η ζέστη δε στεγνώνει την υγρασία των τελευταίων ασπασμών. Των τελεσίδικων.Αν είναι αυτή κληρονομιά του Άδωνη καθώς αποσύρει την ομορφιά του από των θνητών το φθόνο ή πάλι λύτρα για την απελευθέρωση της Περσεφόνης - ναύλος για να διασχίσει κόντρα τον Αχέροντα και να συνδράμει στις σοδειές τη μάνα της - κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα. Σίγουρο μονάχα είναι πως στα γλέντια των σάτυρων και των σειληνών κερνούν βρασμένο στάρι και μέσα από τα δόντια τους τάζουν ανταπόδοση.Η ιστορία το΄ χει να τρέφονται με σάρκες σφριγηλές οι παπαρούνες και οι ασφόδελοι σ΄ αυτό το ανοιξιάτικο κομμάτι γής που εύκολα ξεγελάει τον αμύητο με το ήπιο του τοπίου του. Μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και νεκρός. Μη ξεχαστεί η μάνα που μοιρολογάει τον ακριβό της απλωμένον σε μια πεσμένη πόρτα, οι γειτονιές που κάηκαν σ΄ ένα πρωινό απ΄ την κουκούλα και το τεντωμένο δάχτυλο, ο μεγαλέξανδρος των δικών μας χρόνων που δεν καταδεχόταν την υπεροψία του ονόματός του - χίλιοι αλέξανδροι δε φτουρούν έναν Αλέκο - που αφού ξεθέωσε στο κυνηγητό τον ψυχοπομπό του, απροσδόκητα τον ακολούθησε μέσα σ΄ έναν ορυμαγδό από λαμαρίνες, γυαλιά και λάστιχα, σ΄ ότι στα σβέλτα αρχειοθετήθηκε ως μοιραίο.Μοιραίο είναι σ΄ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές. Και πώς αλήθεια; Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ΄ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;» Μη ξεχαστεί η Μαρία της Λευκίμμης… Όταν το βασίλειο των ηλιθίων σε υποβαθμίζει, στην ουσία σε παρασημοφορεί. Τι περιμένεις, να σου πλέξουν στεφάνια από λουλούδια;«Παράξενη πρωτομαγιά, με αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια».μόνο που δεν γνωρίζουν ότι αυτά γίνονται φωτοστέφανα…
Αναρτήθηκε από Μάκης Αρμένης στις 2:36 μμ 0 σχόλια