Τι να περιμένεις;

Στα καθ’ ημάς, οι σημερινές συνθήκες μόνο αισιοδοξία δεν δικαιολογούν. Πολλά τα ανοιχτά μέτωπα, με τρύπιες άμυνες απέναντι τους. Ακρίβεια, ασφαλιστικό, ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, σκάνδαλα, ανεργία, υγεία, μα πάνω απ’ όλα το σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα που πνίγει κάθε ελπίδα για το μέλλον.
«Θα προχωρήσουν πάση θυσία οι μεταρρυθμίσεις» διαλαλεί ο Πρωθυπουργός. Και πως;
Το μεγάλο πρόβλημα είναι παιδεία. Σαν εθνικό φυτώριο νέων «ανταλλακτικών» της κοινωνικής μηχανής, θα πρέπει να βρει το τρόπο λειτουργίας της και να βασιστεί σε στέρεα θεμέλια . Η βασική δυναμική της κοινωνικής μεταμόρφωσης δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τη λειτουργία των πανεπιστήμιων. Αν ο πανεπιστημιακός θεσμός δεν αναβαθμιστεί γενναία και αν δεν κάνουμε αρχή απ’ αυτό, τα υπόλοιπα αποτελούν επαγγελίες ψευδεπίγραφες.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η ημετέρα εκπαίδευση έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη σε ποιότητα και σε απόδοση – σε πλήρη συμφωνία εξάλλου με τις δαπάνες για την παιδεία - (3, 5% εμείς, 5,5% ο μέσος όρος των άλλων χωρών).
Αντί τα κτήρια των σχολείων να ξεχωρίσουν για την μεγαλοπρέπεια τους, ξεχωρίζουν για την ασχήμια τους και την υποβάθμιση τους. Και μόνο αυτή η εικόνα αρκεί, για να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος.
Αλλά τι μπορεί να περιμένουμε απ’ αυτούς που αναγγέλλουν προεκλογικά την επανίδρυση του κράτους; Η λέξη «ιδρύω» υποστηρίζει ο συγγραφέας Κωστής Παπαγιώργης είναι πολύ συγκεκριμένη: σημαίνει «τοποθετώ κάτι στη βάση του», περίπου σαν θεμελιώνω άρα πως μπορεί κανείς να θεμελίωση εκ νέου ένα οικοδόμημα; Μόνο αν το γκρεμίσει και όχι με έκτακτα μέτρα σε κάποιους τομείς ή μεταρρυθμίσεις, η επανίδρυση του κράτους δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στην λειτουργία του, μοιραία συνεπάγεται και την επανίδρυση των πολιτών. Νέοι θεσμοί προαπαιτούν νέο άνθρωπο…»
Και αυτοί είναι παλιοί και κολλημένοι, κουβαλούν κατάρες και συμπλέγματα του παρελθόντος προσηλωμένοι στην πατροπαράδοτη πολιτική συνεχίζουν και όχι πάντα με τον ίδιο βαθμό επιτυχίες, τις παραδόσεις της οικογένειας Τι να περιμένεις;