Ημέρα του περιβάλλοντος χθες και μαζί, της υποκρισίας, επειδή δεν φτάνουν οι μέρες του χρόνου για να γιορτάζουμε όλα αυτά τα απίθανα πράγματα που γιορτάζουμε, θεωρώ ότι η υποκρισία πάει πακέτο με τις «προσπάθειες» των οικονομιών για την προστασία των περιβάλλοντος
«Και ξαφνικά», γράφει ο Σωκράτης Τσιχλιάς «το περιβάλλον έγινε της μόδας. Δεν υπάρχει εταιρεία που να μην προσθέτει μια πράσινη πινελιά στις διαφημίσεις της, ακόμη κι αν η ίδια εταιρεία μολύνει το περιβάλλον. Δεν υπάρχει μεγάλος επιχειρηματικός όμιλος, ο οποίος παίρνει στοιχειωδώς υπ' όψιν του το μάρκετινγκ και τους επικοινωνιολόγους, που να μην έχει συμπεριλάβει στα στελέχη του, έναν επιστήμονα περιβαλλοντολόγο, ο οποίος βεβαίως συνιστά θερμώς συμμετοχές σε δράσεις πράσινου προφίλ. Αλλά ούτε και εκπομπάρχης υπάρχει, με στόχους υψηλής ακροαματικότητας, που να αφήνει το περιβάλλον έξω από το θεματολόγιό του ...»
«Οι λίγοι, τα ψώνια, οι οικολόγοι, οι δακτυλοδεικτούμενοι των περασμένων δεκαετιών έγιναν τώρα πλήθος μέγα, καθώς ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Δεν είναι κακό να προσέρχονται πολλοί σε έναν τόσο δύσκολο και ευγενή σκοπό, όπως είναι η εξασφάλιση της ζωής μας σε αυτήν την κόχη του σύμπαντος κόσμου. Αρκεί να αποφεύγουμε τις δηλητηριώδεις παρεξηγήσεις με όσους επιχειρούν να πωλήσουν «πράσινο» σε αγορές αφελών».
Η πρώτη μεγάλη παρεξήγηση, την οποία δεν αποφεύγουμε όλοι σχεδόν οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης, είναι ότι περιγράφουμε το πρόβλημα ωσάν το φυσικό περιβάλλον να έχει νοσήσει από κάποια επάρατη νόσο και μας έχει ανάγκη. Πρόκειται για θεμελιακή παρεξήγηση: Το φυσικό περιβάλλον στα εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξής του υπέστη άπειρες μεταβολές, είδη εξαφανίστηκαν, άλλα εμφανίστηκαν, θάλασσες και γαίες πήγαν κι ήρθαν χωρίς τη δική μας φροντίδα. Το περιβάλλον, σε όποια μορφή το καταντήσουμε, θα υπάρχει και μετά από εμάς, δηλαδή και μετά το ανθρώπινο είδος. Τόσο απλά. Το στοίχημα είναι εάν εμείς θα υπάρχουμε σε αυτό το περιβάλλον. Αρα, δεν κάνουμε τίποτα για το καημένο το περιβάλλον· για την επιβίωσή μας το κάνουμε. Για την επιβίωσή μας πρέπει να σταματήσουν να καίγονται τα δάση, όχι για τα καημένα τα δέντρα και τα ελαφάκια ...
Είναι βασικό να αρθεί αυτή η πυρηνική παρανόηση, που δίνει έναν αισθηματικό, αισθητικό και ηθικό χαρακτήρα στις περιβαλλοντικές διακηρύξεις. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι είναι πρόβλημα ποιότητας ζωής και εν τέλει επιβίωσής μας. Η δεύτερη μεγάλη παρεξήγηση αφορά ένα υπερεκτιμημένο κλίμα εθελοντισμού του τύπου «εάν όλοι κάνουμε κάτι, θα λυθούν τα προβλήματα». Η αλήθεια είναι ότι αυτό που μπορεί να κάνει κυρίως ένας πολίτης, είναι να περιορίσει τις σπατάλες ενέργειας. Να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος της αφθονίας και της καταλήστευσης των φυσικών πόρων τελείωσε. Τέτοιες συμβουλές εξοικονόμησης ακούγονται και γράφονται παντού. Σε λίγο θα τις απαγγέλλουμε ... Πέραν αυτού, όμως, ένας πολίτης μόνος δεν μπορεί να λύσει τα μεγάλα θέματα της μόλυνσης της ατμόσφαιρας ή τη ρύπανση των υδάτινων πόρων και των θαλασσών. Το μεγάλο θέμα του πλανήτη είναι εάν οι οικονομίες θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται καταχρώμενες την κοινή περιουσία των φυσικών πόρων ή θα ακολουθήσουν ένα νέο μοντέλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου