Τελευταία σελίδα αριστερά

«Και αυτή η κοινωνία δεν αντιδράει…». Φράση κλισέ κολλημένη στα χείλη, της πλειοψηφίας των μελών αυτού του λαού. Η κοινωνία είναι οι άλλοι, όλος ο κόσμος εκτός από εμάς. Εντελώς ασυνείδητα, κάνουμε ένα βήμα πίσω, εξαιρώντας τον εαυτό μας από το σύνολο. Το αποτέλεσμα, ένα σύνολο χωρίς μονάδες, μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους. Ένα μηδέν. Πως ν’ αντιδράσει. Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες. Σε δεύτερη σκέψη, οι περισσότεροι δείχνουν διάθεση για συμμετοχή, και τότε έρχεται η άλλη φράση για να αποκαταστήσει τα πράγματα. «εγώ μόνος μου τι να κάνω …» Και τι να κάνει πράγματι ο καθένας, μόνος του, όταν τη στιγμή που νοιώθει την ανάγκη να αντιδρά...

Μια γρήγορη ματιά στο ν απίθανο κόσμο των κοινωνικών  δικτύων  ενισχύει αυτό που έγραφα παλαιότερα “ Κακό χωριό τα λίγα σπίτια”. Ο Κωστής Παπαγιώργης σε παλαιότερο κείμενο, αναφερόμενος στον τόπο μας, υποστηρίζει : “αν εξαιρέσει κανείς, τους πολιτικούς και κάποιους επιχειρηματίες, κανείς άλλος δεν κάνει μεγάλη «καριέρα» στην Ελλάδα. Το πιο πολύτιμο πράγμα στον άνθρωπο – η μεγάλη πνοή, η μεγάλη δημιουργικότητα, η μέγιστη ανάταση – φαίνεται πως το αποθαρρύνει ο τόπος. Υποβιβασμένη φύσει και θέσει, η νεοελληνική κοινωνία, μοιάζει βοηθητικό διάζωμα ξένων κοινωνιών, πεδίο δοκιμών, αγορά αντί παραγωγή, πελατεία παρά κατάστημα, μετάφραση και όχι πρωτότυπο, οπότε είναι ευνόητο σε κάθε άτομο, ακόμα και το νοήμον, αυτός ο υποβιβασμός να χρωματίζει με σκούρα χρώματα το σύνολο το φρόνημά του”.   Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ότι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Είναι η...

Για το πολυτεχνείο ήθελα να γράψω αλλά το Πολυτεχνείο δεν είναι πλέον εδώ. Η φετεινή επέτειος συμβολίζει το τέλος των προσδοκιών. Το τέλος μιας διαδρομής που ξεκίνησε από το 1974, έκανε μια τεράστια τρύπα στο νερό και κατάληξε σε μια κυβέρνηση της αριστεράς, που έχασε το δρόμο. Έχω την εντύπωση ότι οι παραπάνω λέξεις είναι τελευταίες, για ένα γεγονός που σημάδεψε την γενιά μας. Δεν θα γράψω για το πολυτεχνείο για τη Μοναξιά θα γράψω. Να φταίει άραγε εκείνη η ατζέντα με τα «πρέπει», που φυλακίζει το μυαλό; Να φταίει το βράδυ που υποδέχεται με μοναξιά όμοια την επιτυχία και την αποτυχία; Να φταίνε κι αυτά τα πρωινά, που όσο κυλάει ο χρόνος στερούνται εκπλήξεων; Ούτε ελεύθερο θέμα ούτε επιβαλλόμενο. Στέρεψα. Η επανάληψη με σκοτώνει. Δεν έχω καμία αμφιβολία, τα προβλήματα δεν τελειώνουν, θα μπορούσε όμως να μην είναι τα ίδια.   Τι να γράψω πάλι. Είναι οδυνηρό να παρακολουθείς, ένα κύκλο προβλημάτων που περιστρέφεται χρόνια τώρα από μπροστά σου και να είσαι υποχ...

Φέτος θα γιορτάσουμε το “Πολυτεχνείο” με τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Τι τιμή! Η μόνη ασφάλεια στις σχέσεις, τελικά είναι ο χρόνος. Είναι ο χρόνος, που σβήνει τα συνθήματα και ας υπάρχουν ακόμα σε κάποιους ξεχασμένους τοίχους, γραμμένα με κόκκινα γράμματα... “ Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”. Είναι ο καιρός που τ΄αλλάζει και οι Αμερικάνοι έγιναν φίλοι μας αδελφικοί. Είναι ο χρόνος, που στο διάβα του τα φέρνει τούμπα και οι αριστεροί έγιναν δεξιοί... Τέτοια εποχή πέρυσι άλλα πράγματα με απασχολούσαν. Και σήμερα και πάντα με απασχολούν και αποτελούν το ασφαλές καταφύγιο μου όταν οι συνθήκες, που ευνοούν την αγοραφοβία μου, αυτές τις μέρες είναι αβάσταχτες. «... Ό,τι μας συμβαίνει, υποστηρίζει ο Μπόρχες στο βιβλίο του, "Η τυφλότητα" από τις "Εφτά νύχτες", είναι ένα εργαλείο: καθετί μας δίνεται για ένα σκοπό, κι αυτό ισχύει πολλώ μάλλον προκειμένου για έναν καλλιτέχνη. Ό,τι του συμβαίνει, και δεν εξαιρώ και τις ταπεινώσεις, ...