Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

Ένα συνεχές αδιέξοδο…


Κάποια πράγματα, που συμβαίνουν στην πολιτική ζωή του τόπου, αποτελούν αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας. “Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοιφώναζε πριν πιάσει καρεκλά εξουσίας και πετούσε πέτρες στους “μπάτσους”, που τότε ήταν “ γουρούνια δολοφόνοι. Σήμερα έχει αρχίσει τα γλωσσόφιλα. Σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί που βρίσκονταν απέναντί του, όταν φορούσε τον επαναστατικό του μανδύα - από την εξουσία μέχρι την εκκλησία - σήμερα που βρίσκεται αυτός στην εξουσία, χαίρεται που τους έχει δίπλα του . Αυτούς που αντίκριζε με δέος, παρότι αυτός ψήλωσε, συνεχίζει να τους βλέπει πιο ψηλούς . Είναι το σύνδρομο της αριστεράς σε σχέση με την εξουσία. Αυτά σαν πρώτη σκέψη, ανεπεξέργαστη, θα χρειαστεί να σκάψουμε πιο βαθιά για να φωτίσουμε το φαινόμενο.

Τα παραπάνω για την εξουσία, για την κοινωνία και ιδιαίτερα για το εκλογικό σώμα, ένα μικρό απόσπασμα από άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη, αφιερωμένο σε αυτούς που από συνήθεια υποστηρίζουν: «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».
Ο Σταντάλ διαπίστωνε ότι το «ανίσχυρο μίσος» ήταν ένα ιδιάζον στοιχείο της δημοκρατικής κοινωνίας. Ο ψηφοφόρος εμπιστεύεται τον αντιπρόσωπό του, πιστεύει στη λαϊκή εντολή, επικροτεί την «περίοδο χάριτος» που έχει ανάγκη κάθε νεοσύστατη κυβέρνηση, και στη συνέχεια (όταν αρχίζουν τα παρατράγουδα) εγείρεται η κατακραυγή, ήτοι το « ανίσχυρο μίσος» του εξαπατημένου πολίτη.
Το αλλόκοτο βέβαια είναι ότι αυτός τούτος ο πολίτης είναι μικρογραφία του αντιπροσώπου του. Δεν έχει αυτάρκεια, αντίθετα, αφού δια της ψήφου του ήρθε κατά κάποιον τρόπο και αυτός στα πράγματα, απαιτεί κοινωνική προαγωγή, δεν θέλει ισότητα στην ένδεια, παρά ισότητα και πιο σωστά ανισότητα στην κατοχή. Η πάλη των τάξεων μετασχηματίζεται αφανώς και τεχνηέντως σε πάλη ατόμων, θέσεων, κλάδων, παρατάξεων, μηχανισμών, πελατειών. Ενώ το κράτος κινδύνευε από την κοινωνία, κατά την κλασική εκδοχή, τώρα έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό ο οποίος αποξενώνεται από την κοινωνία παρότι την κολακεύει, καθώς στους κόλπους του μαίνονται οι συγκρούσεις των προνομιούχων ομάδων. Και φυσικά δεν υπάρχει υγιής παράταξη που θα εξυγιάνει θεσμούς και πρόσωπα. Ούτε εξάλλου ένα πόπολο που μπορεί να απόσχει από αυτό το νοσηρό παιχνίδι. Φθονούντες και φθονούμενοι αλλάζουν ρόλους, μασκαρεύονται, ασχημονούν, με παντιέρα πάντα την άποψη ότι « η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».
Συμπέρασμα; Ένα συνεχές αδιέξοδο…


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες


Χριστούγεννα και πάλι. Τελευταίες μέρες και αυτού του χρόνου. Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε απελευθερώνουν από το βάρος τους, για να πάρουμε και την αισιόδοξη άποψη. Οι απολογισμοί είναι το πρόβλημα, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν πρέπει να κάνουμε ταμείο; Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη.
«Αυτό που μας λερώνει γύρω μας είναι η ζωή και η πραγματικότητα. Ζητήσαμε εμείς τέτοια ένδεια αισθημάτων; Ονειρευτήκαμε εμείς την εξορία της ηθικής; Έτσι έγινε; Οι αγάπες που χάσαμε είναι όλα τα λεφτά ή εκείνες που δεν ήρθαν ποτέ; 

Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες».
Ο χρόνος δεν μετράει για όλους το ίδιο, σε μερικούς αρκούν οι ισολογισμοί . Αρκεί το συν των υλικών για να είναι ευτυχισμένοι. Ο λόγος γι’ αυτούς που κρατάνε άρρηκτους τους δεσμούς με την παιδική αθωότητα και με μια σπίθα μπορεί ακόμα να πάρουν φωτιά, όχι για να καούν αλλά για να φωτίσουν.
Οι άλλοι; Έτσι και αλλιώς είναι καμένοι και δεν χρειάζεται φωτιά γι’ αυτό.
Χριστούγεννα και πάλι με την κρίση να ψαλιδίζει ταπεινές επιθυμίες και να βάζει φρένο στην υπερβολή.
Η εναλλακτική σκέψη, η διέξοδος. Χριστούγεννα, σε μια φωτιά, σ’ ένα τζάκι, όπου μαζί με τις φλόγες χορεύουν και τα παραμύθια του παλιού καιρού.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Στη χαμένη ζώνη


Ο ύπνος το πάλεψε αρκετά με τη φάλτσα φωνή του παπά, που αντηχούσε από τα μεγάφωνα της γειτονικής εκκλησίας. Νικήθηκε! Ούτε ο θεός ούτε ο διάολος δεν θέλει πρωί Κυριακής τέτοια ηχορύπανση.
Πως να το πολεμήσω; Με ηχεία διπλάσιας ισχύος, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να περιορίσω την άθλια εκτέλεση, ανακατεμένης από βυζαντινά και επτανησιακά στοιχειά ψαλμωδίας, εντός των ορίων του Ναού. Ένας Παβαρότι, μία Κάλλας, στο ανέβασμα, θα τον έκαναν από την πρώτη στιγμή να παραδώσει τα όπλα.
Καθώς έκανα τις μουσικές επιλογές, σήμαναν οι καμπάνες της λήξης. Επιτέλους.
Τα πρωτοσέλιδα των κυριακάτικων, τόνιζαν το προβληματισμό της Κυβέρνησης για το που θα διατεθεί το απόθεμα, δίκαιος προβληματισμός, σε μια διάτρητη χώρα, ποια τρύπα να κλείσεις; Η λεζάντα της “Καθημερινής” από τις πλημμύρες, στην Ιορδανία τα έλεγε όλα “ Πάντα οι φτωχοί πληρώνουν τα καμώματα των πλουσίων”. Οι φτωχοί πάντα βρίσκονται, στην χαμένη ζώνη, προπέτασμα ασφαλείας για ότι κακό συμβαίνει. Πειραματόζωα μιας ανεγκέφαλης ανάπτυξης , ανθρώπινη γέφυρα για να περάσει κάθε τρελός στρατηγός

Πρωτοφανείς θεομηνίες πλήττουν τον πλανήτη και μεις δεν εξαιρούμαστε. Από τον παπά με τα μεγάφωνα θα απαλλαγώ , να δω πως θα ξεφύγω από την χαμένη ζώνη. Βρέθηκα στην πρώτη γραμμή χωρίς την θέλησή μου, σπρώχτηκα, σιγά σιγά και να τώρα, αντιμέτωπος με όλες τις μαλακίες των ισχυρών. Καταστρέφουν με τέτοιο τρόπο τον πλανήτη, ώστε αυτοί να είναι οι τελευταίοι στη σειρά , ελπίζοντας μέχρι τότε ότι κάτι θα γίνει και θα τη γλυτώσουν.
Κλείστηκα στο δωμάτιο και άνοιξα το κλιματιστικό σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας, το μυαλό μου μπορεί να βρει κάποια λύση για να κερδίσω τον πολύτιμο χρόνο , αυτόν το χρόνο που έχουν στην διάθεσή τους οι τελευταίοι της σειράς. Δεν θα γίνω προσάναμμα της παράνοιας τους. Τα φτωχικά νοικοκυριά , που ξεκληρίστηκαν και τα άψυχα παιδικά κορμιά , που έπεσαν θύματα της θεομηνίας δεν μου επιτρέπουν να κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα σ΄ αυτήν εδώ τη θέση .





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...