Τελευταία σελίδα αριστερά

Κάποια πράγματα, που συμβαίνουν στην πολιτική ζωή του τόπου, αποτελούν αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας. “ Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι ” φώναζε πριν πιάσει καρεκλά εξουσίας και πετούσε πέτρες στους “μπάτσους”, που τότε ήταν “ γουρούνια δολοφόνοι. Σήμερα έχει αρχίσει τα γλωσσόφιλα. Σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί που βρίσκοντα ν απέναντ ί του, όταν φορούσε τον επαναστατικό του μανδύα - από την εξουσία μέχρι την εκκλησία - σήμερα που βρίσκεται αυτός στην εξουσία, χαίρεται που τους έχει δίπλα του . Αυτούς που αντίκριζε με δέος, παρότι αυτός ψήλωσε, συνεχίζει να τους βλέπει πιο ψηλούς . Είναι το σύνδρομο της αριστεράς σε σχέση με την εξουσία. Αυτά σαν πρώτη σκέψη, ανεπεξέργαστη, θα χρειαστεί να σκάψουμε πιο βαθιά για να φωτίσουμε το φαινόμενο. Τα παραπάνω για την εξουσία, για την κοινωνία και ιδιαίτερα για το εκλογικό σώμα, ένα μικρό απόσπασμα από άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη, αφιερωμένο σε αυτούς που από συνήθεια υποστηρίζουν: «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Ο Στα...

Χριστούγεννα και πάλι. Τελευταίες μέρες και αυτού του χρόνου. Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε απελευθερώνουν από το βάρος τους, για να πάρουμε και την αισιόδοξη άποψη. Οι απολογισμοί είναι το πρόβλημα, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν πρέπει να κάνουμε ταμείο; Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη. «Αυτό που μας λερώνει γύρω μας είναι η ζωή και η πραγματικότητα. Ζητήσαμε εμείς τέτοια ένδεια αισθημάτων; Ονειρευτήκαμε εμείς την εξορία της ηθικής; Έτσι έγινε; Οι αγάπες που χάσαμε είναι όλα τα λεφτά ή εκείνες που δεν ήρθαν ποτέ;  Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες». Ο χρόνος δεν μετράει για όλους το ίδιο, σε μερικούς αρκούν οι ισολογισμοί . Αρκεί το συν των υλικών για να είναι ευτυχισμένοι. Ο λόγος γι’ αυτούς που κρατάνε άρρηκτους τους δεσμούς με την παιδική αθωότητα και με μια σπίθα μπορεί...

Ο ύπνος το πάλεψε αρκετά με τη φάλτσα φωνή του παπά, που αντηχούσε από τα μεγάφωνα της γειτονικής εκκλησίας. Νικήθηκε! Ούτε ο θεός ούτε ο διάολος δεν θέλει πρωί Κυριακής τέτοια ηχορύπανση. Πως να το πολεμήσω; Με ηχεία διπλάσιας ισχύος, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να περιορίσω την άθλια εκτέλεση, ανακατεμένης από βυζαντινά και επτανησιακά στοιχειά ψαλμωδίας, εντός των ορίων του Ναού. Ένας Παβαρότι, μία Κάλλας, στο ανέβασμα, θα τον έκαναν από την πρώτη στιγμή να παραδώσει τα όπλα. Καθώς έκανα τις μουσικές επιλογές, σήμαναν οι καμπάνες της λήξης. Επιτέλους. Τα πρωτοσέλιδα των κυριακάτικων, τόνιζαν το προβληματισμό της Κυβέρνησης για το που θα διατεθεί το απόθεμα, δίκαιος προβληματισμός, σε μια διάτρητη χώρα, ποια τρύπα να κλείσεις; Η λεζάντα της “Καθημερινής” από τις πλημμύρες, στην Ιορδανία τα έλεγε όλα “ Πάντα οι φτωχοί πληρώνουν τα καμώματα των πλουσίων”. Οι φτωχοί πάντα βρίσκονται, στην χαμένη ζώνη, προπέτασμα ασφαλείας για ότι κακό συμβαίνει. Πειραματόζωα μιας ανεγ...