Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2018

Πάρτε θέση



Θα περίμενα από τους φορείς της τοπικής κοινωνίας, τα κόμματα και κυρίως από ανθρώπους της αυτοδιοίκησης,  μετά τον ανορθόδοξο για να μην πω βίαιο άνοιγμα της συζήτησης για το σπάσιμο του ενιαίου Δήμου Κέρκυρας , να πάρουν κάποια θέση. Πρόκειται για να ένα θέμα που αφορά όλους μας, που αφορά το μέλλον αυτού το τόπου.    Δεν σας κρύβω, ότι από την αρχή υπήρξα υποστηρικτής  του ενός Δήμου, δεν μπορώ όμως σήμερα να μην παραδεχτώ την ήττα. Το σχέδιο «Καλλικράτης» όπως και αυτό που είχε προηγηθεί με τους Καποδιστριακούς Δήμους, απέτυχαν πανηγυρικά. Σήμερα  θα πρέπει να υποστηρίξουμε εκείνη τη συνθήκη, που  θα λειτουργήσει θετικά για το σύνολο του  Κερκυραϊκού Λαού. Για να συμβεί αυτό δεν θα πρέπει να περιμένουμε τη κυβέρνηση να μας  βρει τη λύση.  Έχοντας την εμπειρία από την εφαρμογή του σχεδίου στο χρόνο που προηγήθηκε,  τις αδυναμίας που φάνηκαν, πέρα από την οικονομική κρίση, τις πραγματικές ανάγκες του τόπου και των κατοίκων του, το νέο εγχείρημα δεν μας επιτρέπει  και νέα αποτυχία.

Τον Μάρτιο Μάρτιο του 2011 είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «απόψε αυτοσχεδιάζουμε»,  τρεις μήνες μετά τη νέα διοικητική μεταρρύθμιση. Έχει ενδιαφέρον να ξαναδιαβάσουμε κάποια σημεία  σήμερα,  που επιχειρείται   η διάσπαση του ενιαίου  Δήμου της Κέρκυρας.
«Αποδεικνύεται καθημερινά από τις νέες εγκυκλίους, που ακυρώνουν τις προηγούμενες. Ο «Καλλικράτης» μπήκε στη ζωή μας, κάτω από την πίεση του δημοσιονομικού προβλήματος, της χώρας. 
Μια τέτοιας κλίμακας διοικητική μεταρρύθμιση είναι προφανές ότι χρειάζεται χρόνο προετοιμασίας. Δυστυχώς τέτοιος χρόνος δεν υπήρξε και όλα συνηγορούσαν, ότι η τύχη του, θα ήταν  ανάλογη με αυτήν του «Καποδίστρια». 
Τα παραπάνω δεν θα είχαν σημασία, αν αποτελούσαν συνέχεια του παρελθόντος. Ο «Καλλικράτης» όμως έχει διαφορετική γνώμη, Ο Δήμος Κερκυραίων είναι πλέον όλο το νησί και από την κορυφή του Φρουρίου δεν φαίνεται ο Κάβος και το Σιδάρι”.Όσοι βλέπαμε τότε, πέρα από τις εκλογές, είχαμε αντιληφθεί το βαθμό δυσκολίας που είχε ένα τέτοιο εγχείρημα.  Δυστυχώς οι αυτοσχεδιασμοί συνεχίζονται…  


Για να είμαι  δίκαιος. Μόλις δημοσίευσα το κείμενο, είδα με σημερινη ημερομηνία,  τη θέση του ΤΕΕ Κέρκυρας 

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

Θα αφαιρέσω τη στιγμή, θα κρατήσω τη ζωή...


Να χάσω μια ζωή για μια στιγμή; Πόσα να σβήσω πια, από μια ζωή που νομοτελειακά, κάποτε τελειώνει;  Αυτό θα κάνω, θα αφαιρέσω τη στιγμή, θα τη σβήσω από τον χρόνο. Θα κρατήσω τη ζωή. Θα εξαφανίσω εκείνο το παγωμένο βλέμμα, θα κρατήσω τα μάτια τα ζεστά.
Μια μέρα λιγότερη είχε ο περασμένος Σεπτέμβρης, για τη φετινή χρονιά έγινε Φεβρουάριος δίσεκτου έτους. Πάμε παρακάτω. Καλά τα παιγνίδια αλλά για να διεξαχθούν χρειάζεται πάνω απ' όλα το γήπεδο, χωρίς λακκούβες και ρωγμές. Βάση που να αντέχει τις μάχες.Για το συναισθηματικό υπόβαθρα ο λόγος, η στερεότητα του οποίου εξασφαλίζει τις συνθήκες. Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν.
Μια παρτίδα σκάκι είναι έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες η κυρία που μας συντροφεύει τις ώρες των ονείρων λίγο πριν κοιμηθούμε…
«Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι με έπαθλο, την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει τη βασίλισσα σου. Κάνε κάτι. Δεν θέλω να νικήσω...”



Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018

Έτσι παιδικά και ανορθόγραφα


Κυριακή βράδυ, τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη, πιο μελαγχολική ώρα δεν γίνεται. Νοιώθω την απειλή ότι είμαι ο τελευταίος ζωντανός σ’ αυτή την πόλη. Πέρασα ένα ουδέτερο σαββατοκύριακο. Τα άσχημα και τα όμορφα γεμίζουν τις λευκές κόλλες της ζωής μας, τα ουδέτερα τις αφήνουν κενές και πολλαπλασιάζουν τις ώρες της προσμονής. Το χειρότερο... η υπομονή μου έχει εξαντληθεί.
Από τέτοιες μοναξιές τελικά φτιάχνουμε Θεούς και έρωτες, μόνο που κάποια στιγμή μας ξεφεύγουν από τα χέρια, ελευθερώνονται μας επιβάλλονται και μας δυναστεύουν. Ύστερα έρχεται το μίσος. Τίποτα δεν είναι αγριότερο από μια τέτοια κατάσταση. Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχμαλωτίζει, μα κανείς δεν αγαπά την αιχμαλωσία, ούτε και οι αφέντες αγαπούν τους σκλάβους.

Η σχέση μου μπήκε σε μια διαρκή δοκιμασία με τα όνειρά μου. Σε τίποτα τελικά δεν συμπίπτουν.
Το ερώτημα για το πόσο είναι ελεύθερος κανείς να καθορίζει τη ζωή του, αρχίζει να με βασανίζει. Όσο περνούν τα χρόνια, όσο απογοητεύομαι, όσο κουράζομαι, νοιώθω την ανάγκη να ακουμπήσω στο πεπρωμένο, να αναπαυτώ στην απογοήτευση.
30 Σεπτεμβρίου Κυριακή απόγευμα.

εσθάνομε ακόμι τιν μιροδιά τις πλαστελίνις, τον πρότον σχολικόν βιβλίον”

Αισθάνομαι και εγώ την μυρωδιά κάθε Σεπτέμβρη και την αισθάνομαι έτσι παιδικά και ανορθόγραφα όπως ο Σπύρος Αλαμάνος .



Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018

Προκαλώντας τον Οκτώβρη


Τι ωραία τα παιγνίδια με τους μήνες. Δεύτερη μέρα του Οκτώβρη. Οι ευχές δόθηκαν χθες.
Τι το θυμήθηκα... Αυτές τις μέρες τα έχω βάλει με τη μνήμη μου. Αναρωτιέμαι γιατί μου έφερε στο προσκήνιο αυτό και όχι κάποιο άλλο.
Οι αϋπνίες, μου έχουν τσακίσει το σύστημα . Θέλω να βουλιάξω σε αναισθησία, σε απάθεια, στο κενό. Κάνω νευρικές βόλτες και το σπίτι μου φαίνεται μικρό. Θα βγω έξω.

Η μνήμη μου , δεν έχει συγκρατήσει σπουδαία πράγματα, παρ΄ όλα αυτά, εκείνα που θυμάται τ' ακολουθώ , με σπρώχνουν προς τα πίσω, με οδηγούν στην αρχή, όπως στο “φιδάκι” εκείνο το παιδικό παιγνίδι με τα σκαμπανεβάσματα . Αυτό είναι ο δράστης. Έφτασα κοντά στο τέρμα και με περίμενε με κείνο το σατανικό βλέμμα ικανοποίησης, έτοιμο να με καταβροχθίσει . Με έφτασε στην ουρά . Τρεις σκάλες αποδείχτηκαν λίγες. Τσάμπα τις ανέβηκα.
Η τεμπέλα μνήμη δείχνει την προκοπή της σήμερα. Οκτώβριος , ένας ανάποδος μήνας. Υπήρξαν στιγμές που δεν ήθελα να τις θυμάμαι, ευτυχώς που το μυαλό μου τις περισσότερες φορές υπήρξε συνεργάσιμο.
Ξεφυλλίζω άλμπουμ, παλιών φωτογραφιών, παλιές ατζέντες , δυσδιάκριτες σημειώσεις , προκαλώντας τον Οκτώβρη να μου φέρει ενώπιόν μου, το γεμάτο συρτάρι του αρχείου του.
Ταξιδεύω σε μέρες εκλογών 1974, 1977, 1981. Χάνομαι μέσα σε μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, δυναμικές κινητοποιήσεις. Οι στόχοι δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Απογοήτευση!
Η σημερινή σκληρή πραγματικότητα βράχος. Οι μνήμες εξασθενιμένες ωχριούν μπροστά σε τούτο το χαμόγελο διαρκείας της εξουσίας . Να υποστώ αυτήν την κατάσταση ή να την διαμορφώσω; Με ενοχλεί πολύ η ιδέα ότι μπορώ να πεθάνω εν αγνοία μου.
Το πρώτο πρόσωπο είναι δικό μου και δικό σας. Προσπαθώ να το ξεγυμνώσω. Σαν μια επιστολή του Μαγιακόφσκι στην Λίλιαν Μπρικ.
Μπορεί να είστε συνένοχοι σ΄ αυτές τις συνωμοσίες , ο κύριος ένοχος όμως είναι ο εαυτός μου. Σ΄ αυτόν πρωτίστως απευθύνομαι . Αναζητώ την ηρεμία στα γραπτά . Κάθε μέρα υπογράφω πρωτόκολλο ειρήνης . Τελεσίγραφο ανακωχής μαζί μου.
....................................................................................................................................................
Ταραγμένο καλοκαίρι του 1974. Μεταπολίτευση. Είμαστε παιδιά , αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα γνώσεις.
Στο πρώτο εκθεσιακό σαλόνι κομμάτων, είχαμε θαμπωθεί από τα καινούργια μοντέλα . Δεν ήξερα τι να διαλέξω, με τράβηξε το κόκκινο . Πέρασα μαζί του τα πρώτα χρόνια , πάνω του έμαθα να οδηγώ. Κάποτε άρχισα να μεγαλώνω . Όλα εκείνα τα απίθανα γυαλιστερά μοντέλα δεν έχουν θέση ούτε στο μουσείο . Το Κόκκινο έμεινε να κυνηγάει φαντάσματα , το Πράσινο μπερδεύτηκε με το Μπλε, Το Μπλε με το Μαύρο . Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις, έγιναν οι πενήντα αποχρώσεις του Γκρι και εγώ έμεινα να κυνηγάω... “ τα τραίνα που φύγανε και αγάπες μου πήρανε”.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...