Τελευταία σελίδα αριστερά

    Το ανάθεμα για την περίοδο της μεταπολίτευσης,   μέσα στη γενικότητα, αδικεί ένα κομμάτι υγείας,   που λειτούργησε πέρα από το δικομματισμό,   πέρα από την απαξίωση της πολιτικής, πέρα από την λογική του πελατειακού κράτους. Και μέσα από αυτή τη στήλη, κατά καιρούς έχω  στηλιτεύσει    και εγώ αυτή περίοδο,   όχι μόνο με αφορμή τη κρίση   και το δραματικό παρόν, αλλά και τότε που ανθούσε ακόμα το χρηματιστήριο   τη δεκαετία του 1990. Τότε που ο Σημίτης, έσπαγε τους δεσμούς με το παρελθόν, της μίζερης Ελλάδος και έκανε άλματα στο μαγικό κόσμο των αγορών.    Δεν πανηγυρίζαμε με την ανάληψη της διοργάνωσης των ολυμπιακών   αγώνων, ούτε δοξάσαμε το λάιφσταιλ. Δεν είμαστε ποτέ συγκαταβατικοί απέναντι στην διαφθορά.    Οι σημερινές επικρίσεις  για την περίοδο της μεταπολίτευσης,   δεν είναι αποτέλεσμα   αντίδρασης, είναι η συνέχεια εκείνου του λόγου,  που τόνιζε   την παρακμή κ...

Σε άλλες εποχές   μια δήλωση του αρμόδιου Υπουργού   ήταν αρκετή για να διακρίνουμε τις προθέσεις της κυβέρνησης.        Σήμερα   ακόμα και το αυτονόητο   όπως,     ο έλεγχος για   τα πλαστά δικαιολογητικά στις προσλήψεις του δημοσίου,   σε κάνει να σκέπτεσαι   παρότι τα έχεις όλα γνήσια ότι είσαι υποψήφιος για απόλυση. Και πώς να δείξεις εμπιστοσύνη με όλα αυτά που προηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια;   Πώς να εμπιστευτείς μια κυβέρνηση που εκτελεί διατεταγμένοι υπηρεσία; Το παραδέχομαι.   Υπήρξα «εχθρικός»  προς όλες τις κυβερνήσεις,  από το 1974 μέχρι  και σήμερα. Από την πρώτη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μέχρι την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Παρά τη δεδηλωμένη  θέση μου,   ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ,  το δικό τους μίσος  για μένα. Χρειάστηκε να περάσουν 40  χρόνια  και βεβ...

Σήμερα  ήθελα να γράψω, για το μεγαλείο της σύγκρουσης, για την ελπίδα της αντίδρασης.  Τελικά έχει πολλούς δεξιούς αυτή η  χώρα. Δεξιούς που ξεκινούν  από την «Χρυσή Αυγή και φτάνουν μέχρι τις παρυφές της Αριστεράς Το χειρότερο όμως,  έχει   πολλούς, πάρα πολλούς,  μέσα στην ίδια την αριστερά. Το διάστημα που προηγήθηκε,  έφτιαξε συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.   Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει. Μόνο μέσα σ’ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν  να ευδοκιμήσουν   όλα αυτά που ζούμε σήμερα στην πατρίδας μας.  Ήταν εύκολο τελικά. Ποιος τολμούσε πριν λίγα χρόνια να μιλήσει για απολύσεις, στο δημόσιο; Στις μέρες μας,    η λέξη πέρασε τις εξετάσεις, και οι αριθμοί  πλέον έχουν το πρώτο λόγο. 20.000, 30.000.  Όχι άνθρωποι. ...

Οι νέες αξιώσεις της τρόικας, δεν αποτελούν είδηση.   Ούτε και η στάση της κυβέρνησης. Τα επιχειρήματα βέβαια όσο περνάει ο χρόνος εξαντλούνται. Παλαιότερα  υπήρχε η απειλή της πτώχευσης,  σήμερα όμως τι να πουν, για πια πτώχευση να μιλήσουν  στους φτωχούς; Πόσα μέτρα πια να προσθέσουν … Τα χρονοδιαγράμματα μας τελείωσαν, η νέα ορολογία κάνει λόγο, δια βίου, του δικού μας και των γενεών που έρχονται. Δια βίου φτωχοί… Όμως για να φτάσουμε εδώ, δόθηκε  πολύ αξία στους τύπους και αγνοήθηκε η ουσία. Όταν το τυπικό, επιχειρεί να υπερκεράσει την ουσία, τότε πρέπει να ανησυχούμε. Σε μια χώρα παραδομένη στους δανειστές της. Σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, αφού οι όποιες αποφάσεις, δεν αντιπροσωπεύουν, τη λαϊκή βούληση, αλλά υπαγορεύονται από ξένα κέντρα… Μας πειράζουν οι τρίχες.   Το χειρότερο δεν είναι κάποιες φωνές αντίδρασης, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Το χειρότερα είναι ο εθισμός στο άδικο. Και είναι άδικο προβλήματα ζωτικής σημασίας να περιμέν...