Τελευταία σελίδα αριστερά

Όσο και να προσπαθείς δεν γίνεται τίποτα», από τα κυρίαρχα συνθήματα, της εποχής, βγαλμένο μέσα από την απογοήτευση, που βασιλεύει. Ευτυχώς που κάποιοι δεν το ασπάζονται, και προσπαθούν ακόμα και στο σκοτάδι με την ελπίδα, να σκάσει μια χαρακιά από φως. Αυτό το πείσμα είναι τελικά, που μας κάνει να μετατρέπουμε την ήττα σε διάλειμμα, ψιθυρίζοντας τους στίχους του εμβατηρίου «Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει δεν την σκιάζει φοβερά καμιά μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά» Αυτό το πείσμα για ζωή, για όνειρο, για παραμύθι, για αιώνιες φίλιες, για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουμε άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει.   Αν είχαμε μείνει στο πρώτο σύνθημα, εκείνο το «δεν πάει άλλο», που ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά και ανακόπτει την επέλαση προς την καταστροφή, δεν μας χαρίστηκε ποτέ. Ο Αι Νικόλας, που κλήθηκε εσχάτως να σώσει την κατάσταση ήταν σαφής. «κουνήστε και τα χέρια σας». Ποιος σας είπε ότι το ...

Διαχρονικά οι σχέσεις του κεντρικού κράτους με την   Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν κακές.   Οι διεκδικήσεις των τοπικών κοινωνιών για ουσιαστικό ρόλο των Δήμων και των   Περιφερειών, ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται   σε τοπικό επίπεδο   απ’ αυτούς που τους αφορούν, περιορίστηκαν σε μορφή ψηφισμάτων διαμαρτυρίας και συμπαράστασης.   Ανέκαθεν η Τοπική   Αυτοδιοίκηση υπήρξε ο φτωχός συγγενής του αθηνοκεντρικού κράτους και τελευταία με την νέα διοικητική μεταρρύθμιση «Καλλικράτης»,   χάθηκε ακόμα και αυτή   η μακρινή συγγένεια.      Δεν σας   κρύβω ότι πριν τέσσερα   χρόνια, όταν έμπαινε   σε εφαρμογή το σχέδιο «Καλλικράτης», μου είχε   καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση ότι εκτός από την δημοσιονομική   ανάγκη λόγω της οικονομικής κρίσης που το επιβάλει, γίνονται και βήματα σε θετική κατεύθυνση. Διαψεύσθηκα! Τα βήματα ήταν προς τα πίσω με την αυτοδιοίκηση να χάνει ακόμα περισσότερο ...

Ένα κείμενο τελεία,  που ποτέ όμως στην περίπτωση μου, δεν το συνόδεψε και η παύλα.   Με κεφαλαίο το νέο   ξεκίνημα και αλήθεια,   ποτέ η τελευταία αλήθεια, δεν δικαίωσε το τίτλο της.       Τι κάνουμε σε τέτοιες ώρες;   Τον εαυτό μας ψάχνουμε, όχι για να το δικαιώσουμε αλλά για να τον πατήσουμε.   Έτσι πολεμάω   το παράπονο, που κάθε τόσο βρίσκει αφορμές, για   να αποτινάξει από πάνω μου, από τα   βαριά εγκλήματα, μέχρι ακόμα και αυτά   τα τελευταία πταίσματα. «Απολογίζομαι με λέξεις χωρίς αριθμούς.    Από ό,τι έμεινε. Από ό,τι άντεξα, σε ένα χρόνο που δεν κατάφερα να χωρέσω. Όσα και να έχω, λίγα φαίνονται. Κι όσο και να κοιτούσα από   κείνο το παράθυρο…Πουθενά. Μηνύματα στάχτες. Η τελευταία αλήθεια, όπως το τελευταίο ψέμα. Ένοιωσα σαν πειραματόζωο. Σώθηκες, τουλάχιστον; Έβαλα ψηλά τον πήχη, τόσο, που και τα όνειρα δυσκολεύονται». Ούτε ανάσα δε θα πάρει αυτό το διάστημα.   Μπορεί οι μέρες να τον ε...

Το έχω σε κακό να φύγει ο   Σεπτέμβρης και εγώ να γράφω για μαύρα.   Δυστυχώς όμως,   πράγματα που θα έπρεπε   να έχουν περάσει στην ιστορία,   βγήκαν από εκείνο το «χρονοντούλαπο», που μας έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου    και φτου απ’ την αρχή. Για τον Σεπτέμβρη, που μας ταρακούνησε και μου στέρησε το ετήσιο προσκύνημα στα βιβλιοχαρτοπωλεία. Κάθε χρόνο ανελλιπώς,   αυτήν την εποχή αγοράζω κασετίνες, μολύβια, γόμες, πλαστελίνες, τετράδια, διαβήτες, ξύστες και κάποιες φορές, όταν έχει φθαρεί, σχολική τσάντα. Για μένα όλα αυτά. Τι τα κάνω; Ξορκίζω το χρόνο και ενισχύω τη μνήμη. Ένα παλαιότερο κείμενο, γιατί μπορεί ο ουρανός να μαύρισε, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσει το γαλάζιο. « Στον ουρανό γεμάτες βαριές μάζες σύννεφα, προμηνύουν την καταιγίδα. Αυτή την ώρα της ημέρας που άρχισε φανερά να μικραίνει, χαραμάδες ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από μυρωδιές του Φθινοπώρου, που επιβεβαιώνει την παρουσία του και του καλοκαιριού ...