Τελευταία σελίδα αριστερά

Άνοιξη και βρέχει, το σούρουπο, σου επιδεινώνει τη θλίψη ενός ατελείωτου χωρισμού. Είναι σπουδαίο να έχεις μεγάλη καρδιά , πιο σπουδαίο είναι να μπορείς να την κάνεις πέτρα .   Εγώ δεν ξέρω. Ας γίνει κάτι να τελειώνουμε , δηλαδή να αρχίσουμε. Στον ουρανό, γεμάτες  βαριές μάζες σύννεφα, προσπαθούν να ξεγελάσουν την εποχή. Αυτήν την ώρα της ημέρας , που άρχισε φανερά  να μεγαλώνει, χαραμάδες  ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από αρώματα  του χειμώνα που φεύγει και της άνοιξης που έρχεται, διαπερνούν την ατμόσφαιρα.  Ποτέ δεν είχαμε  καλύτερη πρόταση  από το να ζήσουμε … είναι γοητευτική τελικά αυτή η στιγμή της αμφιβολίας. « Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ὁ ένας απ᾿ τον άλλο.  Γιατί ὁ έρωτας είναι ὁ πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν» γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης . « Γιατί οι άνθρωποι,  ζουν από  τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων» . Αν η ζωή μου δεν έχει την ποιότητα π...

Και άλλο βάρος;   Όσο αντέχουν οι ώμοι μας.   Άλλωστε σ’   αυτά τα ποτήρια πρέπει να δεις τον άσπρο τους τον πάτο.   «Υπάρχουν στιγμές που όλα σε κουράζουν. Υπάρχουν εξουθενώσεις της ψυχής,   κάτω από όλες τις αγωνίες κι όλους τους ανθρώπινους πόνους. Πιστεύω ότι αυτοί που δεν τις γνωρίζουν, είναι μόνο όσοι αποφεύγουν τις αγωνίες και τους πόνους και επιδεικνύουν τόση διπλωματία απέναντι στον εαυτό τους, ώστε να γλιτώσουν από την θλίψη τους. Δεν είναι περίεργο που κάποια στιγμή που αποκτούν συνείδηση ξαφνικά τους βαραίνει όλο το βάρος της πανοπλία τους και η ζωή τους γίνεται μια αγωνία από την ανάποδη, ένας χαμένος πόνος». Ένα απροσδιόριστο βάρος, με συνοδεύει αυτό το διάστημα, δεν είναι τα χρόνια πλέον, που κάθε άνοιξη για μένα, αποκτούν υπόσταση. Τη φρίκη των πενήντα την περάσαμε. Το μεσοδιάστημα της δεκαετίας, μας επαναφέρει στην αφετηρία, όπως τότε που είμαστε παιδιά στην εφηβεία του ’70. «Μπορεί να ξοδευτήκαμε λάθος, αυτό όμως αφαίρεσε, η πρόσθεση έρ...

Περασμένα κείμενα επανέρχονται   για να υπενθυμίσουν ότι εκείνη την στιγμή που γράφτηκαν   κοίταζαν απαισιόδοξα το μέλλον… Παλαιότερα δεν έγραφα θυμωμένος. Αυτό το διάστημα αν δεν είχα αναθεωρήσει, θα   είχα σταματήσει. Θυμωμένος   και σήμερα, όπως και κάθε μέρα και ας το μετανιώσω.   «Αυτές τις μέρες μαλώνουν οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο ηρεμούν. Γι΄ αυτό και συνεχόμενες είναι. Οι τελείες. Όχι οι λέξεις».    Στο «Γιατί;» που εμφανίζεται απρόσκλητο στο φινάλε, για να με προβληματίσει, το έχω καταργήσει το ερωτηματικό.   Δεν σας κρύβω ότι   αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω,   προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου,   λειτουργεί λυτρωτικά   απέναντι   στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα.   Κάποτε όλα αλλάζουν. Όχι γιατί το θέλεις. Όχι γιατί το μπ...

T α γεγονότα όμως   από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άποψη, στάση ζωής, δεν διαθέτουν ιδεολογία φιλοσοφία, δεν φιλτράρονται από καμία συνείδηση. Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.   Για να δεις την εικόνα στην πραγματική της διάσταση, χρειάζονται και τα διαλείμματα, ανάσες, για την επόμενη επιστροφή. «Δυστυχώς   εμείς πάντα   επιστρέφουμε στο έγκλημα της αγάπη που διαπράττουμε όλα αυτά τα χρόνια. Όχι για να σβήσουμε τα ίχνη, αλλά για να τα επαληθεύσουμε, να τα κάνουμε πιο βαθιά, να βεβαιώνουν την ύπαρξη μας, σε μια άλλη στιγμή του χρόνου» Υπάρχουν πράγματα που δεν τα ορίζουμε. Αυτά όμως...

Αυτές τις μέρες με κυνηγάει μια σιωπή.   Όχι για να με προφυλάξει. Να κρατήσει προσπαθεί   μια στάση ζωής,   που   δε θέλει να γίνεται ρετάλι. Αρνείται την πλειοδοσία και τα ισοδύναμα, όταν πρόκειται για θέματα ψυχής.   Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να γίνει διαχειριστής   του     εσωτερικού κόσμου του άλλου;     Όχι. Μόνο   λέξεις χωρίς ήχο στις παρούσες καταστάσεις, που ο καθένας ψιθυρίζει μέσα του, δίνουν μια ασφαλή   εικόνα.   Μια μέρα μόνος, μακριά   από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος. Μακριά από τα «θέλω» των άλλων, με τα δικά μου       «θέλω», που χάνονται μέσα στην φασαρία.   Με τα δικά μου «θέλω», που δεν θέλουν   τίποτα από τους άλλους. Με αυτά τα αδικημένα «θέλω», που κάποια στιγμή επαναστατούν και ζητούν τα δίκια τους…   από μένα.   Μια μέρα μόνος, μακριά από τη φασαρία του ασήμαντου και τη μιζέρια της αγοράς.   Ναι αυτό το τε...