Ας γίνει κάτι να τελειώνουμε, δηλαδή να αρχίσουμε

Άνοιξη και βρέχει, το σούρουπο, σου επιδεινώνει τη θλίψη ενός ατελείωτου χωρισμού. Είναι σπουδαίο να έχεις μεγάλη καρδιά , πιο σπουδαίο είναι να μπορείς να την κάνεις πέτρα .  Εγώ δεν ξέρω. Ας γίνει κάτι να τελειώνουμε , δηλαδή να αρχίσουμε.

Στον ουρανό, γεμάτες  βαριές μάζες σύννεφα, προσπαθούν να ξεγελάσουν την εποχή. Αυτήν την ώρα της ημέρας , που άρχισε φανερά  να μεγαλώνει, χαραμάδες  ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από αρώματα  του χειμώνα που φεύγει και της άνοιξης που έρχεται, διαπερνούν την ατμόσφαιρα.  Ποτέ δεν είχαμε  καλύτερη πρόταση  από το να ζήσουμε … είναι γοητευτική τελικά αυτή η στιγμή της αμφιβολίας. «Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ὁ ένας απ᾿ τον άλλο.  Γιατί ὁ έρωτας είναι ὁ πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν» γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης . «Γιατί οι άνθρωποι,  ζουν από  τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων». Αν η ζωή μου δεν έχει την ποιότητα που επιθυμώ τι να την κάνω; Στο μεταίχμιο της αλλαγής των εποχών, σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελάει , η ρομαντική εφηβεία μου ξεσηκώνεται και μου θυμίζει εκείνα που ήθελα και δεν μπόρεσα.

Οι χαραμάδες έγιναν ποτάμια πλημμύρισε  χρυσάφι ο ουρανός , οι βαριές μάζες από τα υπολείμματα του χειμώνα παραμερίστηκαν.

Θα αφήσω ελεύθερη την πλημύρα των αισθημάτων μου, μήπως και γλυτώσω από την αφόρητη ξηρασία της σιωπής , θα κλειστώ ολόκληρες σε ένα λευκό φύλλο για να γεννηθεί  η αιχμηρή μαγεία των λέξεων. Αρνούμαι να συμπλεύσω  σε ρεύμα προς τα πίσω, η κόλαση  που κουβαλάω εδώ, εκτεθειμένη στο ανοιξιάτικο φως που μας χρειάζεται. Οι καπνοί δεν εμποδίζουν τον ουρανό. Πότε δεν θα τον κάνουν να λησμονήσει το γαλάζιο.

Και ύστερα ήρθε το βράδυ και ο Ρίτσος, που τον ήξερα από τα χρόνια της πρώιμη επανάστασης,   έβαλε την  «εαρινή συμφωνία» στο πικ απ  και φώτισε…  Όχι την δική του, εκείνη που τα δόγματα μου στέρησαν. Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κι εγώ. Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο. Χάθηκα στο απέραντο. Ὅσο ἀπομακρύνεσαι Σὲ πλησιάζω στὴν ἀπουσία σου. Σὲ ἀναπνέω. Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-σκοτεινὸ δάσος...

Ὅπου βρίσκεσαι ὑπάρχω.Τὰ χείλη μου περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου. Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ πῶς χωράει ὅλη τὴ μουσική; Ἡδονή-πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση, πέρα ἀπ᾿ τὸ  θάνατο.Τελικὸ κι αἰώνιο παρόν. Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα τῶν ποδιῶν σου.Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.Μέσα σε λίγες νύχτες πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει ὅλος ὁ κόσμος; Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα. Ἑνώνεται. Τώρα μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου κι ὁ σφυγμός μου. Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε. Ἕνας αἰῶναςκι ἐννιὰ δευτερόλεπτα. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα ἀφοῦ λείπεις; Μὲ τὸ κόκκινο του αἵματος εἶμαι. Εἶμαι γιὰ σένα.

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου…

Απλήρωτες σιωπές

Και άλλο βάρος;  Όσο αντέχουν οι ώμοι μας.  Άλλωστε σ’  αυτά τα ποτήρια πρέπει να δεις τον άσπρο τους τον πάτο.  «Υπάρχουν στιγμές που όλα σε κουράζουν. Υπάρχουν εξουθενώσεις της ψυχής,  κάτω από όλες τις αγωνίες κι όλους τους ανθρώπινους πόνους.
Πιστεύω ότι αυτοί που δεν τις γνωρίζουν, είναι μόνο όσοι αποφεύγουν τις αγωνίες και τους πόνους και επιδεικνύουν τόση διπλωματία απέναντι στον εαυτό τους, ώστε να γλιτώσουν από την θλίψη τους. Δεν είναι περίεργο που κάποια στιγμή που αποκτούν συνείδηση ξαφνικά τους βαραίνει όλο το βάρος της πανοπλία τους και η ζωή τους γίνεται μια αγωνία από την ανάποδη, ένας χαμένος πόνος».

Ένα απροσδιόριστο βάρος, με συνοδεύει αυτό το διάστημα, δεν είναι τα χρόνια πλέον, που κάθε άνοιξη για μένα, αποκτούν υπόσταση. Τη φρίκη των πενήντα την περάσαμε. Το μεσοδιάστημα της δεκαετίας, μας επαναφέρει στην αφετηρία, όπως τότε που είμαστε παιδιά στην εφηβεία του ’70.
«Μπορεί να ξοδευτήκαμε λάθος, αυτό όμως αφαίρεσε, η πρόσθεση έρχεται από το βάρος των άλλων και σ’ αυτά τα χρόνια οι ανησυχίες για τους δικούς μας, έγιναν εαυτός μας. Δεν είναι τα χρόνια μου, που με βαραίνουν, είναι τα χρόνια μου, που κέρδισαν παρέες, παιδιά δικά τους, γυναίκες συντρόφους και φίλους. Είναι τα χρόνια μου, που απέκτησαν απώλειες δικών μου, απώλειες, που δεν μπαίνουν στην αφαίρεση»
 

Ακόμα και αυτές τις ώρες της σιωπής που έβαλαν στην θέση τους εφιάλτες να μας ταράξουν το ύπνο , φυσικά και ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι  τις μέρες, που οι νύχτες δεν θα έχουν εμπόδια, που δεν θα τρέχουμε λαχανιασμένοι, που δεν θα ξυπνάμε κατάκοποι και κάθιδροι.
Άλλωστε, για πόσο μπορούν κάποιες λέξεις να σπαράζουν μέσα μας; Όσο χρειάζεται η σιωπή να μας δώσει κάποιες ανάσες. Και είναι οι καιροί τέτοιοι, που θα γεννήσουν λέξεις , για την ώρα, ας την κουβέντα…

Σ’ αυτόν τον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να μπω και να βγω απ’ το μυαλό μου, νικητής. Για τη ζωή που πίστεψα, για τη ζωή που ονειρεύομαι και αγαπάω. Αυτή τη ζωή , προσπαθώ να υπερασπιστώ, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές λέξεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.
Για αυτή τη ζωή έδωσα ότι έχω και δεν έχω. Όλα. Εσωτερικά και εξωτερικά. Γι’ αυτό τα βήματα ξοκείλουν, διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις  όμως επιλέξει…

Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα …ούτε η γεύση του καφέ…

Περασμένα κείμενα επανέρχονται  για να υπενθυμίσουν ότι εκείνη την στιγμή που γράφτηκαν  κοίταζαν απαισιόδοξα το μέλλον… Παλαιότερα δεν έγραφα θυμωμένος. Αυτό το διάστημα αν δεν είχα αναθεωρήσει, θα  είχα σταματήσει. Θυμωμένος  και σήμερα, όπως και κάθε μέρα και ας το μετανιώσω.  «Αυτές τις μέρες μαλώνουν οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο ηρεμούν. Γι΄ αυτό και συνεχόμενες είναι. Οι τελείες. Όχι οι λέξεις».  

Στο «Γιατί;» που εμφανίζεται απρόσκλητο στο φινάλε, για να με προβληματίσει, το έχω καταργήσει το ερωτηματικό.  Δεν σας κρύβω ότι  αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω,  προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου,  λειτουργεί λυτρωτικά  απέναντι  στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα. 

Κάποτε όλα αλλάζουν. Όχι γιατί το θέλεις. Όχι γιατί το μπορείς. Γιατί η ζωή είναι εκεί, πιο μπροστά από σένα. Πάντα ένα βήμα μπροστά. Σε τραβάει.  Έτσι τώρα τίποτα δεν είναι όπως πρώτα… ούτε η γεύση του καφέ. Τώρα ο χρόνος  ξεκινά από μια συνάντηση, που είχε την δύναμη να μας μεταβάλει. «Απούσα η μορφή σου διαστέλλεται τόσο που γεμίζει το σύμπαν, περνάς στη ρευστή κατάσταση των φαντασμάτων. Παρούσα, συμπυκνώνεται και αποκτάς το ειδικό βάρος  των βαρύτερων μετάλλων, του ιριδίου και του υδραργύρου. Αυτό το βάρος με πεθαίνει καθώς πέφτει  στην καρδιά μου». Γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Κι όσο για κείνον που ποθεί, όπως παρατηρεί ο Μπαρτ, «το αντικείμενο της αγάπης είναι πάντοτε απόν και από την ταραχή που φέρνει η απουσία, γεννιέται ο στεναγμός» 

Γιατί είναι ο έρωτας αρπακτικό και δεν κατανοεί, και δεν οικτίρει. Γιατί είναι ο έρωτας απόλυτος  και δεν αρκείται, δεν βολεύεται, δεν παζαρεύει. Γιατί είναι ο έρωτας ασαφής, δεν εξηγεί, δεν καταλαβαίνει. Γιατί είναι ο έρωτας πόλεμος,   με την απούσα μορφή που διαστέλλεται και γεμίζει το σύμπαν. Που εξαφανίζει και αλλοιώνει την γεύση των πραγμάτων.

Έτσι τώρα τίποτα δεν είναι όπως πρώτα… ούτε η γεύση του καφέ. Έφυγες χωρίς να το καταγράψω.. Η λαχτάρα έμεινε όμως εκεί, που κάποτε θέλησε.  Και όταν οι απολογισμοί δεν στηρίζονται στη βεβαιότητα των αριθμών, αναπόφευκτη η αμφισβήτηση  «Χάθηκε ό,τι υπήρξε. Αναρωτιέμαι ώρες ώρες αν υπήρξαμε και μείς.

Είχαμε μείνει θεατές να κοιτάζουμε τη βαριά κόκκινη της φωτιάς, αυλαία να πέφτει και να  μας κλείνει τα μάτια.  Τώρα ένα παράθυρο ανοιχτό να κοιτάει στο πουθενά.  «Ένα τηλέφωνο που πνίγεται από τους σιωπηλούς του ήχους.. Η αυλαία έπεσε τα φώτα έσβησαν. Όταν θα ανάψουνε  όλα θα είναι το ίδιο διαφορετικά. Θα έχουν κλείσει όμως πίσω τους μια ζωή…» Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα …ούτε η γεύση του καφέ…

Eμείς πάντα επιστρέφουμε στο έγκλημα της αγάπη

Tα γεγονότα όμως  από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άποψη, στάση ζωής, δεν διαθέτουν ιδεολογία φιλοσοφία, δεν φιλτράρονται από καμία συνείδηση.

Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.
 

Για να δεις την εικόνα στην πραγματική της διάσταση, χρειάζονται και τα διαλείμματα, ανάσες, για την επόμενη επιστροφή. «Δυστυχώς  εμείς πάντα  επιστρέφουμε στο έγκλημα της αγάπη που διαπράττουμε όλα αυτά τα χρόνια. Όχι για να σβήσουμε τα ίχνη, αλλά για να τα επαληθεύσουμε, να τα κάνουμε πιο βαθιά, να βεβαιώνουν την ύπαρξη μας, σε μια άλλη στιγμή του χρόνου»

Υπάρχουν πράγματα που δεν τα ορίζουμε. Αυτά όμως τα μαγικά, που ονειρευόμαστε, σε καμία περίπτωση, δεν μπορούμε να τα απαιτούμε.    Ένα παλαιότερο κείμενο, που επανέρχεται  όταν οι λέξεις αρνούνται.

 «Άμα  πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις.  Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ»

Η απάντηση, που έψαχνα βαθιά στο υποσυνείδητο μου και τις περισσότερες φορές την δημοσιοποιούσα, αυτή τελικά έπρεπε να κριθεί. Αυτή έδειχνε την πραγματικότητα και τα όποια γεγονότα ωχριούσαν μπροστά της. Η ζυγαριά ποτέ δεν κάνει λάθος, παρ’ ότι κάποιες φορές δείχνει να προσποιείται. Από τον εαυτόν του όμως, πως να κρυφτεί κανείς; Το όλον ζήτημα, λοιπόν βρίσκεται στις προθέσεις. Είχε καλές προθέσεις, παρότι οι πράξεις του σε επιδερμικό επίπεδο έδειχναν άλλο. Σ’ όσους συνέβη το αντίθετο, έκαναν δηλαδή με κακές προθέσεις πάντα το σωστό,  αυτοί είναι αδύνατον, να με καταλάβουν.

Τα «θέλω» μου, μόνο από μένα ζητούν

Αυτές τις μέρες με κυνηγάει μια σιωπή.  Όχι για να με προφυλάξει. Να κρατήσει προσπαθεί  μια στάση ζωής,  που  δε θέλει να γίνεται ρετάλι. Αρνείται την πλειοδοσία και τα ισοδύναμα, όταν πρόκειται για θέματα ψυχής.  Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να γίνει διαχειριστής  του   εσωτερικού κόσμου του άλλου;   Όχι. Μόνο  λέξεις χωρίς ήχο στις παρούσες καταστάσεις, που ο καθένας ψιθυρίζει μέσα του, δίνουν μια ασφαλή  εικόνα.  

Μια μέρα μόνος, μακριά  από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος. Μακριά από τα «θέλω» των άλλων, με τα δικά μου    «θέλω», που χάνονται μέσα στην φασαρία.  Με τα δικά μου «θέλω», που δεν θέλουν  τίποτα από τους άλλους. Με αυτά τα αδικημένα «θέλω», που κάποια στιγμή επαναστατούν και ζητούν τα δίκια τους…  από μένα.  

Μια μέρα μόνος, μακριά από τη φασαρία του ασήμαντου και τη μιζέρια της αγοράς.  Ναι αυτό το τελευταίο πρέπει να το επαναλαμβάνουμε από  δω και πέρα και μάλιστα στο πληθυντικό (αγορές),  μέχρι η λέξη να πέσει σε ανυποληψία.

Μια μέρα μόνος, σε εκπαιδευτικό σεμινάριο διαχείρισης της μοναξιάς.        Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...   

Η θάλασσα φτάνει ως πέρα. Το καρνάγιο βουβό και νεκρό. Το κύμα αφρίζει  άνοιξη αναποφάσιστη. Τα σπίτια κυκλώνουν τον όρμο. Στο χρώμα της ώχρας. Παλιά. Τριακόσια χρόνια εκεί. Παράθυρα ανοιχτά τείχη ερείπια. Στενά που εμπορεύονται μνήμες. Τα χνάρια εδώ. Τα σημάδια στους τοίχους.
Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι;   

Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού.
Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος  μιας εποχής  πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση, χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον...
Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο χλευάζει ξένα, ό,τι προκύπτει σαν παραλλαγή. Και ο πεθαμένος όρμος ήταν μια παραλλαγή. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος σ’ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νοιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες.