Ας γίνει κάτι να τελειώνουμε, δηλαδή να αρχίσουμε

Άνοιξη και βρέχει, το σούρουπο, σου επιδεινώνει τη θλίψη ενός ατελείωτου χωρισμού. Είναι σπουδαίο να έχεις μεγάλη καρδιά , πιο σπουδαίο είναι να μπορείς να την κάνεις πέτρα .  Εγώ δεν ξέρω. Ας γίνει κάτι να τελειώνουμε , δηλαδή να αρχίσουμε.

Στον ουρανό, γεμάτες  βαριές μάζες σύννεφα, προσπαθούν να ξεγελάσουν την εποχή. Αυτήν την ώρα της ημέρας , που άρχισε φανερά  να μεγαλώνει, χαραμάδες  ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από αρώματα  του χειμώνα που φεύγει και της άνοιξης που έρχεται, διαπερνούν την ατμόσφαιρα.  Ποτέ δεν είχαμε  καλύτερη πρόταση  από το να ζήσουμε … είναι γοητευτική τελικά αυτή η στιγμή της αμφιβολίας. «Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ὁ ένας απ᾿ τον άλλο.  Γιατί ὁ έρωτας είναι ὁ πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν» γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης . «Γιατί οι άνθρωποι,  ζουν από  τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων». Αν η ζωή μου δεν έχει την ποιότητα που επιθυμώ τι να την κάνω; Στο μεταίχμιο της αλλαγής των εποχών, σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελάει , η ρομαντική εφηβεία μου ξεσηκώνεται και μου θυμίζει εκείνα που ήθελα και δεν μπόρεσα.

Οι χαραμάδες έγιναν ποτάμια πλημμύρισε  χρυσάφι ο ουρανός , οι βαριές μάζες από τα υπολείμματα του χειμώνα παραμερίστηκαν.

Θα αφήσω ελεύθερη την πλημύρα των αισθημάτων μου, μήπως και γλυτώσω από την αφόρητη ξηρασία της σιωπής , θα κλειστώ ολόκληρες σε ένα λευκό φύλλο για να γεννηθεί  η αιχμηρή μαγεία των λέξεων. Αρνούμαι να συμπλεύσω  σε ρεύμα προς τα πίσω, η κόλαση  που κουβαλάω εδώ, εκτεθειμένη στο ανοιξιάτικο φως που μας χρειάζεται. Οι καπνοί δεν εμποδίζουν τον ουρανό. Πότε δεν θα τον κάνουν να λησμονήσει το γαλάζιο.

Και ύστερα ήρθε το βράδυ και ο Ρίτσος, που τον ήξερα από τα χρόνια της πρώιμη επανάστασης,   έβαλε την  «εαρινή συμφωνία» στο πικ απ  και φώτισε…  Όχι την δική του, εκείνη που τα δόγματα μου στέρησαν. Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κι εγώ. Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο. Χάθηκα στο απέραντο. Ὅσο ἀπομακρύνεσαι Σὲ πλησιάζω στὴν ἀπουσία σου. Σὲ ἀναπνέω. Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-σκοτεινὸ δάσος...

Ὅπου βρίσκεσαι ὑπάρχω.Τὰ χείλη μου περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου. Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ πῶς χωράει ὅλη τὴ μουσική; Ἡδονή-πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση, πέρα ἀπ᾿ τὸ  θάνατο.Τελικὸ κι αἰώνιο παρόν. Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα τῶν ποδιῶν σου.Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.Μέσα σε λίγες νύχτες πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει ὅλος ὁ κόσμος; Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα. Ἑνώνεται. Τώρα μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου κι ὁ σφυγμός μου. Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε. Ἕνας αἰῶναςκι ἐννιὰ δευτερόλεπτα. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα ἀφοῦ λείπεις; Μὲ τὸ κόκκινο του αἵματος εἶμαι. Εἶμαι γιὰ σένα.

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου…