Τελευταία σελίδα αριστερά

Ξεγελαστήκαμε, όταν πιστέψαμε εδώ και λίγο καιρό ότι έφτασε το τέλος του δικομματισμού. Ο τρίτος πόλος δεν υπήρξε ποτέ και αυτό που φάνηκε δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μικρή εξαίρεση για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Ο τρίτος δεν χωράει μες στους δυο, τραγουδούσαν χέρι χέρι όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό. Το πάθος για την εξουσία ισχυροποίησε τον δεσμό αυτού του καταστροφικού διδύμου και όπως όλα σήμερα συνηγορούν, θα ενταφιαστεί μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα που χαρακτήρισε την 3η Ελληνική Δημοκρατία. Η παραδοχή ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση εκτιμώ ότι είναι σαφής. Το ίδιο σαφές είναι ότι οφείλουμε πριν ενταφιάσουμε το κουφάρι της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας να ανοίξουμε μια μεγάλη συζήτηση. Να καταθέσουμε τον περί δημοσίου και ιδιωτικό λόγο. Έτσι θα αναδειχθούν οι ευθύνες και οι υπεύθυνοι της κρίσης. Αυτοί που ανάμεσα στον άνθρωπο και τις αγορές επέλεξαν τις αγορές Ζο...

Όχι άλλο βάρος, δεν αντέχουν οι ώμοι μας. Δικαιολογημένες οι ενστάσεις των αναγνωστών. Κατά καιρούς δίνω εξηγήσεις, φαίνεται όμως πως δεν επαρκούν. Δεν έχω πρόθεση να μεταφέρω την θλίψη, που δεν έχω, και να προσθέσω ακόμη περισσότερη σε αυτό το επιβαρυμένο περιβάλλον. Αν με ρωτήσετε πως θέλω να πεθάνω, θα ήθελα στα γέλια, αλλά μπορώ; Διαβάστε τα κείμενα ανάποδα, ορθά δεν επιτρέπεται αυτές τις ώρες να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε προσπαθούμε, πρωτίστως τον εαυτό μας. Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες. Να αναστατώσω τον εαυτό μου προσπαθώ, που δεν έκανε τίποτα άλλο πέρα από το να ονειρεύεται. Σε όποιον μου είπε να ζήσω, δεν έδωσα ποτέ σημασία. Ανήκω σ’ αυτό που δεν είναι όπου είμαι και σε αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι. Ποτέ δεν πεθύμησα άλλο απ’ αυτό που δεν μπόρεσα να φανταστώ. Και τώρα μέσα από τις λέξεις, που βγαίνουν με δυσκολία πρέπει να παραδεχτώ, αυτό προσπαθώ να κάνω, με...

Δεν ήταν διάλειμμα η απουσία μου, η παρουσία μου είναι. Στα διαλείμματα άλλωστε, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει. Στα διαλείμματα τελικά, όπως μας έχουν καταντήσει έχουμε λίγο χρόνο να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε να βάλλουμε μια τάξη. Γύρισα από μια μάχη απ’ τον αέναο πόλεμο της επιβίωσης. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όσο πολεμούσα, που χρόνος για τέτοια, αυτές οι μάχες της καθημερινότητας, που δεν έχει την πολυτέλεια να την πλακώσει η πλήξη, μας μεταγγίζουν φρέσκο αίμα, μας θωρακίζουν, διώχνουν εμμονές φοβίες και ανασφάλειες, μας απομακρύνουν το φόβο του θανάτου, κάνουν αχρείαστους τους ψυχιάτρους. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, συνήθως νοιώθουμε νικητές, που αντέξαμε στη μάχη. Τώρα νοιώθω κουρασμένος όπως συμβαίνει άλλωστε ύστερα από κάθε μάχη, ακόμα και απ’ αυτήν του νικητή. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί και ίσως είναι καλύτερα να κρατήσει μια ζωή. Υπάρχουν στιγμές που όλα σε κουράζουν, αυτές οι στιγμές είναι τώρα. Σε κουράζει ακόμα και αυτό που θα μα...

Το Μάη λένε πως θα βρέξει και έβρεξε…Τον ουρανό κατακέφαλα μας έριξε. Που είχαμε μείνει; Καλύτερα ας προσπεράσουμε, απάντηση δεν πείρα, ούτε από τον εαυτό μου. Σήμερα του «Αγίου Πνεύματος», όχι αυτού της αδιαιρέτου τριάδος, αυτό ακόμα δεν κατάφερε να ξεχωρίσει από το σύμπλεγμα και όπως είναι εξαρτημένο περισσότερο σκοτίζει αντί να φωτίζει. Αυτό των ελεύθερων ανθρώπων, που ήρθαν στη ζωή για ζημιές. Δικές τους ζημιές. Να σπάσουνε τα πρότυπα, να καταργήσουνε τα στοπ. Να δημιουργήσουνε όπως λέει η φίλη μου «ένα παγκόσμιο τροχαίο που θα σημάνει και το τέλος αυτής της ζωής, αυτού του κόσμου που μας στέρησε τον εαυτό μας από το πρώτο εκείνο κλάμα στο μαιευτήριο» Τότε ήταν Απρίλης, που μια χούφτα συνταγματάρχες υποχρέωσαν αυτόν τον λαό σε ακινησία, επτά χρόνια στο γύψο. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν θέμα χρόνου, αυτή η κοινωνία που ανέχτηκε μια ομάδα από γραφικούς τύπους στο σβέρκο της για τόσο διάστημα, να υποκύψει αμαχητί στις ορέξεις των «κερδοσκόπων», δεν εννοώ αυτούς τους αόρατους που πρ...