Τελευταία σελίδα αριστερά

Για την μαγεία της γραφής σας έγραφα χθες, για την σκέψη σου που συναντάς από αλλού γραμμένη με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ. Στην κορωνίδα, η ποίηση, μέσα σε ένα στίχο διαβάζεις την ιστορία σου και ευγνωμονείς τους ποιητές για τον κερδισμένο χρόνο. Γι’ αυτό η Κική Δημουλά χθες και σήμερα, ας μοιραστούμε τους δυο πρώτους στίχους, από την «εφηβεία της λήθης» Περιμένω λίγο να σκουρήνουν οι διαφορές και τ' αδιάφορα κι ανοίγω τα παράθυρα. Δεν επείγει αλλά το κάνω έτσι για να μην σκεβρώσει η κίνηση. Δανείζομαι το κεφάλι της πρώην περιέργειας μου και το περιστρέφω. Όχι ακριβώς περιστρέφω. Καλησπερίζω δουλικά όλους αυτούς τους κόλακες των φόβων, τα αστέρια .Όχι ακριβώς καλησπερίζω. Στερεώνω με βλεμμάτινη κλωστή τ' ασημένια κουμπάκια της απόστασης κάποια που έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν. Δεν επείγει.Το κάνω μόνο για να δείξω στην απόσταση πόσο ευγνωμονώ την προσφορά της. Αν δεν υπήρχε η απόσταση θα μαραζώνανε τα μακρινά ταξίδια με μηχανάκι θα μας έφερνα...

Οι συχνές αναφορές σε ανθρώπους των γραμμάτων είναι αποτέλεσμα μιας αδήριτης ανάγκης να τους μοιραστώ μαζί σας. Την στιγμή που τους αποκαλύπτω, νοιώθω σαν να είμαι ο μοναδικός που τους έχω ανακαλύψει. Ο Μαγιακόφσκι, ο Ελύτης, η Κική Δημουλά, ο Πεσσόα, ο Γιώργος Κάρτερ, ο Βασίλης Αλεξάκη, Ευγένιος Αρανίτσης, ο Αντώνης Σουρούνης, η Ελένη Γκίκα, ο Νίκος Δήμου, ο Παντελής Μπουκάλας, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Στάθης, η Στέλλα Βλαχογιάννη, περισσότερο και άλλοι λιγότερο, έχουν τρέξει για βοήθεια, για να πουν αυτά που σκέφτομαι, με δικά τους λόγια. Αυτό είναι η μαγεία της γραφής να συναντάς την σκέψη σου την απεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα. Η Κική Δημουλά σήμερα, για τους αιώνες που μου χάρισε βάζοντας τις παρακάτω λέξεις στη σειρά… Αυτοσυντήρηση Θα πρέπει να ήταν άνοιξη γιατί η...

Το έγραψε η Βασιλική πριν ένα χρόνο, ίδια εποχή, με τίτλο τις δυο πρώτες λέξεις. Αυτές τις μέρες των παθών της κοινωνίας, που δυστυχώς δεν κρατάνε μια εβδομάδα όπως του Χριστού, με το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε. Ας είναι, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων. Ας είναι μάθαμε στα λίγα γι’ αυτό μπορούμε και τα πολλά…δεν περιμένουμε την ανάσταση, ένα κομμάτι της ψυχής μας, όμως ότι και να γίνει θα το κρατήσουμε, εκεί το «α» το στερητικά δεν έχει θέση. «Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικείας οικοίας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν. Ας είναι. Η άνοιξη είναι δίπλα σε κάτι γλαστράκια μου μικρά, με φυτά όμως αγνώστου ονομασίας. Παραμονεύει να τα ξεγελάσει κι ας τους φωνάζω εγώ κάθε πρωί συμβουλές του τύπου «Δεν μιλάμε ποτέ σε ξένους…» Με κοιτάνε λίγο ...

«Με δαγκωμένα ματωμένα χείλη διασχίζουμε την Εβδομάδα των Παθών», γράφει ο Νίκος Ξυδάκης, Το φετινό, το πρώιμο Πάσχα θα το θυμόμαστε. Σκοτεινό και ιστορικό, όπως το Πάσχα του ‘41, της γερμανικής εισβολής που θυμούνται οι γονείς και οι παππούδες, όπως το Πάσχα του ‘67, της εγχώριας δικτατορίας («γίνηκε κίνημα, δεν θα πάτε στο σχολείο»). Το Πάσχα ‘10, κοντά κοντά με την επέτειο της 25ης Μαρτίου, θα το θυμόμαστε από το Πάθος και την αγωνία. Με δαγκωμένα χείλη, λοιπόν. Γνωρίζοντας ότι το μέλλον μπορεί να εμφανίζεται σαν σωρός ερειπίων, και ότι παρ’ όλ’ αυτά, οφείλουμε να προσχωρήσουμε σε αυτό το σκοτεινό μέλλον, δεν έχουμε άλλη οδό, παρά την οδό της αποκατάστασης, της καταστροφής και της ανακατασκευής. Προσωρινοί κάτοικοι, νοικάρηδες, του κόσμου, χρεωμένοι εντούτοις με το καθήκον της ανακατασκευής του. Όχι δεν είναι καλλίτερες οι μέρες, «από εκείνες, που έκαναν σύναξη τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν, να βγουν έξω σε δρόμους και πλατείες με το μόνο πράγμα ...