Τελευταία σελίδα αριστερά

Τόσα χρόνια που γράφω, δίνω το δικαίωμα στον εαυτό μου να κάνει και μερικούς ακροβατισμούς. Υπάρχουν κείμενα που γράφονται για όλους, κάποια για την παρέα, κάποια για μία ή για έναν, κάποια για κανέναν. Στο «Να ανοίξει το παιχνίδι» παρότι επιχείρησα να δώσω κοινωνικές διαστάσεις στο θέμα, στο μυαλό μου είχα να γίνει παιχνίδι. Ιδού πως αντιμετωπίστηκε από μια φίλη, που με γνωρίζει πολύ καλά, αλλά που δεν γνώριζε την αφορμή. «Μερικά... χρυσοψαράκια ίσως να χώθηκαν στη γυάλα τους, ΑΚΡΙΒΩΣ για να μη μεταλλαχθούν (γιου νόου). Για να διαφυλάξουν το πείσμα τους, τις ιδέες τους, το παλιό όραμά τους, τις παλιές αγάπες τους, το παλιό άρωμά τους, διότι ποτέ δεν αλλάζει το χρώμα των ματιών! Άκου σύμπτωση, εσύ να τα φοβάσαι (τα χρυσόψαρα) κι εγώ τα υπερασπίζομαι (το χρυσόψαρο),την ίδια στιγμή! Παλιέ μου φίλε καλέ, χρυσοψαράκι μου εσύ! Για να διασώσω την καρδιά μας μπήκα, μας έβαλα στη γυάλα, και για να συναντήσω τους ομοίους μας εκεί» Εγώ να προσπαθώ να τους βγάλω από τη γυάλα και εκείνη χρη...

Τελευταία σελίδα αριστερά

Ούτε νουθεσίες, ούτε υποδείξεις. Δεν είναι στις προθέσεις μου. Καμία σκοπιμότητα. Μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών και συμβολή, μικρότερη ίσως από ένα μικρό λιθαράκι, στη συλλογική προσπάθεια και στην ιστορία. «Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιοβασανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως «οι μάζες». Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις, τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου» Χόρχε Λουί Μπόρχες από «το βιβλίο της άμμου». Σαφή εξήγηση από τον μεγάλο Αργεντινό συγγραφέα, για την ανεξήγητη διαδικασία της γραφής. Επικαλούμαι έναν γίγαντα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για να απαντήσω στα σχόλια, που δέχτηκα για προηγούμενα κείμενα. Γιατί ίσως μονάχα έτσι ν’ αντιπαλεύετε το χάος, ο χρόνος που καίτοι αθώος, μας θανατώνει απ’ τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε, ούτε ερήμην...

Γυρίσαμε από Κούβα, ανοίξαμε και το παιχνίδι, για να δούμε τώρα πως θα τη βγάλουμε καθαρή. Ο πόλεμος συνεχίζεται πέφτουν κορμιά. Όλα αυτά που περιέγραφα χθες, η άγια απάθεια τα κάνει σημαντικά. Αυτό είναι που με ανησυχεί. «Όλα στο φως» διακήρυξε ο Σημίτης και έγινε σκοτάδι. Κάτι ήξεραν οι εγκέφαλοι για να μας βάλουν στην γωνία, καθιστώντας μας απαθείς στην θέα των εγκλημάτων το κείμενο της τελευταίας σελίδας αριστερά του συμπατριώτης μας Ευγένιου Αρανίτση φωτίζει πραγματικά. «Αν μη τι άλλο, ο ραγδαίος πολλαπλασιασμός των πολιτικών σκανδάλων έχει σαν ευεργετική συνέπεια την ατιμωρησία. Απαξ και εξοικειωθήκαμε με την ιδέα ότι κανείς δεν πρόκειται να θεωρηθεί ένοχος, ανεξαρτήτως του πόσο διαπεραστικό είναι το φως που πέφτει πάνω στο έγκλημα, η επιδημική διάδοση της βεβαιότητας πως οι πάντες πλουτίζουν παράνομα αθωώνει ακριβώς τους πάντες: όλοι ίσον κανένας, και δεν υπάρχει ο δικαστής που θα ήξερε με ποιον ν' αρχίσει. Καθεαυτός, ο θόρυβος από την κατεδάφιση της εμπιστοσύνης αποδεικνύετ...

Τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο μην τον περιμένετε, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, κυλάει στο αίμα μας, έχει πολιορκήσει το μυαλό μας. Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία. Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι στην δημιουργία υπερισχύει. Το κακό είναι ότι από τη μια συμμετέχουμε στην κατανάλωση, και από την άλλη θρηνούμε τη φύση. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο 3ος παγκόσμιος βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει καμία σχέση με τους προηγουμένους που περιγράφει η ιστορία, αυτός θα μας αφανίσει και κανείς δεν θα το μάθει. Δεν έχει ομαδικές εκτελέσεις, κρεματόρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά δειγματοληπτικά, για περιοχές που δεν βλέπουν τηλεόραση. Έχει εκατομμύρια αυτοκίνητα, π...