Δεν είναι όλα τα χρυσόψαρα ίδια

Τόσα χρόνια που γράφω, δίνω το δικαίωμα στον εαυτό μου να κάνει και μερικούς ακροβατισμούς. Υπάρχουν κείμενα που γράφονται για όλους, κάποια για την παρέα, κάποια για μία ή για έναν, κάποια για κανέναν. Στο «Να ανοίξει το παιχνίδι» παρότι επιχείρησα να δώσω κοινωνικές διαστάσεις στο θέμα, στο μυαλό μου είχα να γίνει παιχνίδι. Ιδού πως αντιμετωπίστηκε από μια φίλη, που με γνωρίζει πολύ καλά, αλλά που δεν γνώριζε την αφορμή.
«Μερικά... χρυσοψαράκια ίσως να χώθηκαν στη γυάλα τους, ΑΚΡΙΒΩΣ για να μη μεταλλαχθούν (γιου νόου). Για να διαφυλάξουν το πείσμα τους, τις ιδέες τους, το παλιό όραμά τους, τις παλιές αγάπες τους, το παλιό άρωμά τους, διότι ποτέ δεν αλλάζει το χρώμα των ματιών! Άκου σύμπτωση, εσύ να τα φοβάσαι (τα χρυσόψαρα) κι εγώ τα υπερασπίζομαι (το χρυσόψαρο),την ίδια στιγμή!
Παλιέ μου φίλε καλέ, χρυσοψαράκι μου εσύ! Για να διασώσω την καρδιά μας μπήκα, μας έβαλα στη γυάλα, και για να συναντήσω τους ομοίους μας εκεί»
Εγώ να προσπαθώ να τους βγάλω από τη γυάλα και εκείνη χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχείρημα να θέλει ακριβώς το αντίθετο. Και πως θα ανοίξει το παιχνίδι αγαπητή άλεφ, εκεί μέσα θα φάμε τις σάρκες μας, σε λίγο καιρό θα αντικρίζεις ψαροκόκαλα στον γυάλινο τάφο.
Για να εξηγούμαστε δεν φοβάμαι τα χρυσόψαρα, τα βλέπω με συμπάθεια γι’ αυτό προσπαθώ να τα γλυτώσω…
Αυτή η παρέμβαση μου θύμισε την ταινία οι «εντιμότατοι φίλοι μου» θυμάστε εκείνον τον τύπο στο ζαχαροπλαστείο που έκλεβε γλυκά, του έδωσαν ζάχαρη άχνη για Ηρωίνη και τον έμπασαν στο κόλπο. Μπήκε ανυποψίαστος και την πλήρωσε, ακολούθησε μάχη μεταξύ συμμοριών αίμα με κετσαπ και ολοκληρώθηκε η φάρσα, μέχρι που τα έκανε πάνω του. Ενώ ο Γιατρός, ο ψυχίατρος γίγαντας τους ψυχολόγησε τους τύπους και έπαιξε στα ίσια.
Γι’ αυτό σου λέω φίλη μου αγαπημένη άλλα τα δικά σου χρυσόψαρα και άλλα τα δικά μου. Εσύ οδήγησε τα στη γυάλα, εγώ πρέπει να τα βγάλω για ανοίξει το παιχνίδι.