Τελευταία σελίδα αριστερά

Ο Γιατρός είπε σε 25 μέρες θα βγει ο γύψος.   Σάββατο πέφτει και Πανσέληνος. Ο γύψος θα βγει γιατρέ,   τα άλλα πως βγαίνουν;   Είναι αυτά, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συναδέλφου του, έμειναν εκεί βαθιά   ριζωμένα για να με βασανίζουν. Γιατί δεν είναι φυσιολογικό   ο θυμός να έρχεται όταν κρυώσει ο πόνος. Είναι παράδοξο με αίμα παγωμένο να βράζω μέσα μου.     Το άλλο πάλι, να τρίβω από χαρά τα χέρια μου σε κάθε εμφάνιση ακραίου καιρικού φαινομένου; Λατρεύω τις χιονοθύελλες και τις ανεμοθύελλες. Τις μπόρες, τις καταρρακτώδεις βροχές και τις πλημμύρες.  Τις αστραπές και τις βροντές που τρίζουν τα πατώματα. Τη λαβα του ηφαιστείου να με κυνηγά. Το χαλάζι, Α! το χαλάζι,  σαν καρύδι  να πέφτει και να κτυπά η κάθε του μπίλια  τη λαμαρίνα, ηχεί στα αυτιά μου σαν πιρουέτα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.  Τη θάλασσα να  φουσκώνει, δείχνοντας ότι τη στενεύει το φουστάνι. Τη θάλασσα  γυμνή να διεκδικεί με αξιώσεις το με...

«Ανάσκελα προσκέφαλο η  άμμος /τα μάτια όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο /χίλια χρώματα ο Ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/ Απαλή μουσική των κυμάτων  ήχος/ και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται» Μια έμμετρη ανάσα. Με επισκέφτηκε, όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στον Έβρο,  από τότε έρχεται κάθε φορά που το χρειάζομαι.  Είχα αποπειραθεί να γράψω ένα «ποίημα», ξέρετε, από εκείνες τις  γλυκές   κουταμάρες, που επιχειρούμε  στα χρόνια της νεότητάς  μας . Έτσι το ξεκίνησα  και εκεί το άφησα. Αυτό δεν  με άφησε ποτέ.  Με παρηγορεί, κάθε στιγμή που χρειάζομαι ένα χάδι. Με κάποιο τρόπο μαγικό έρχεται, όταν είμαι κουρασμένος, όταν είμαι πικραμένος, όταν είμαι θυμωμένος και καταφατικά  επιβεβαιώνει:   «Χάρτινο είναι το Καράβι».   Και τότε όλα γίνονται αθώα  και μεταφέροντα  χρόνια πίσω, στο μυαλό ενός παιδιού. Φεύγει σιγά σιγά και ο Αύγουστος, όχι αναίμακτα πάντως. Η ιστορία μερικές φορές ...

Αύγουστος   συνέχεια… Και επειδή ο Αύγουστος θέλει αλήθειες, θα πω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν θα με καταλάβει.     Φώτα μουσική και πάμε... να ζήσουμε μια νύχτα μαγική.   « Τον Αύγουστο που μου χρωστά τον ξέχασες…» Και τώρα, απόψε,   μια νύχτα   γεμάτη θύελλες , να‘μαι εδώ στο μεταίχμιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πρόθυμος,  σαν έτοιμος από καιρό. Φλεγόμενος από μια   και μοναδική μου ζωής επιθυμία, που δεν είναι   παρά μονάχα μία, η λησμονιά. Τα ετερώνυμα, έλκονται; γιατί Όχι; Τα σπασμένα γυαλιά πως κολλάνε; Τι μπορεί να συμβεί  όταν πρόκειται για ετερώνυμα υλικά; Γιατί για ετερώνυμα  υλικά, ακριβώς πρόκειται; Εσύ και εγώ. Κι ας προσποιείσαι έτσι καλά τη φωνή του παρελθόντος μου. Κάποτε ήταν αλλιώς θυμάμαι, κάποτε δεν ήταν  έτσι, ούτε τόση μεγάλη μοναξιά , ούτε τόση σιωπή, ούτε και αυτή η μεγάλη αυτοσυγκράτηση, που σημαίνει δειλία. Εντέλει δεν κάνω τίποτα. Κυλούν  οι ώρες  και τη βλέπω να φεύγει. Φε...

Οι ατυχίες πάνε πολλές μαζί συνήθως, για να είναι σκληρότερες και   να σπρώχνουν   κάτι σαν και μένα   σε μεταφυσικές υποψίες. Το αφήγημα θα μπορούσε να στολίσει σελίδες μυθιστορήματος, σήμερα ας ευχηθούμε μέχρι εδώ, γιατί τρίτωσε τρις. Πάλι καλά που δε γράφω με τα πόδια, όσο για το μυαλό, αμφιβάλλω κατά πόσο είναι σε θέση, μετά το τρακάρισμα.          Για το κόκκινο  της φωτιάς λέγαμε, δεν πρόκειται για πάθος, αλλά για την ίδια  τη ζωή, όπως την ονειρεύτηκα στα χρόνια της αθωότητας. Γιατί το  κόκκινο δεν είναι χρώμα, είναι επιθυμία  και ανεκπλήρωτο. Τελικά το κόκκινο δεν φορέθηκε ποτέ. Και όσοι το έκαναν σημαία, και τραγούδι,  ( Avanti o popolo, alla riscossa, Bandiera rossa , Bandiera rossa .   Avanti o popolo , alla riscossa , Bandiera rossa trionfer à), πολύ γρήγορα το μουντζούρωσαν.  Είτε το σκέπασαν με μαύρο, είτε το ξέβαψαν τόσο,  που να αποκλείει  κάθε δικαίωμα στο όνειρο. Όμως ο...

Ξημέρωσε Δευτέρα. Μια Δευτέρα,   που εκείνο το «Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα»,   φυσικά και δεν εννοούσε   Δευτέρα. Οι καιρικές συνθήκες; Οι χειρότερες . Νοιώθω μια καθολική ψύξη   να με διαπερνά, στην κυριολεξία και στη μεταφορά. Αόριστες ενοχές,   χορεύουν ανεξέλεγκτα   μέσα μου,    με τον καλύτερο εαυτό μου εξαφανισμένο.   Καλά καλά δεν θυμάμαι αν διαθέτω ένα καλό εαυτό, πράο και γενναιόδωρο, σίγουρο και αταλάντευτο,   δυνατό και αστείρευτο, φωτεινό και ταπεινό. Τον ψάχνω, αλλά στη θέση του συναντάω ένα απύθμενο κενό,   ένα τρομακτικό κενό   με όλους τους πανικούς της γης.   Με τους θυμούς και τους φόβους,   με τις αμφιβολίες και όλες τις ανασφάλειες του κόσμου τούτου. Τα γεγονότα από μόνα τους, μου αφαιρούν κάθε διάθεση για απονομή δικαιοσύνης. Σχεδόν πάντα  είμαι διαθέσιμος  να επωμιστώ το βάρος  και χωρίς να έχω καταλήξει στον ένοχο, αλυσοδένομαι εκ των προτέρων.  Σ’αυτές τις χρονι...