Τελευταία σελίδα αριστερά

Μια φράση, του Ποιητή, «Πριν απ΄ μάτια μου ήσουν φως», είναι ικανή για να νικήσει τις σιωπές και να φωτίσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δεν σας κρύβω, ότι αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω, προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου, λειτουργεί λυτρωτικά απέναντι στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα. Σε μια διαδρομή λέξεων, αλληλεγγύης σκέψεων, σ’ ένα παιγνίδι που δεν έχει σχέση με τη γνωστή «κρεμάλα», θα συνεχίσω και σήμερα. Με τις λέξεις τα έβαλα χθες στην αντιπαράθεση με τη σιωπή. «Αυτές τις μέρες μαλώνουν οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο ηρεμούν. Γι΄ αυτό και συνεχόμενες είναι. Οι τελείες. Όχι οι λέξεις». Στο «Γιατί;» που εμφανίζεται απρόσκλητο στο φινάλε, για να με προβληματίσει, το έχω καταργήσει το ερωτηματικό. Το πρωί είδα έναν ταχυδρόμο, χωρίς καπέλο και στολή. Υποβαθμισμένη εμφάνιση, τριτοκοσμική κατάστασ...

Χρειάζομαι κι άλλες λέξεις, όσο και να συμπυκνώνω δεν αρκούν. Μπορεί το παράπονο να τα σκέπασε όλα, μπορεί να τα πλάκωσε με δέκα μέτρα χιόνι, χιόνι όμως, λειώνει. Θα συνεχίσουμε… Όχι από εκεί που μείναμε, αυτή η ιστορία δεν έχει στάσεις, δεν κάνει διαλείμματα, λειτουργεί όσο και η ζωή, όσο και η καρδιά. Άντε λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο αργά, λειτουργεί όμως. Μια φορά να σταματήσει, θα είναι η πρώτη. Και η τελευταία. Είναι στιγμές που χάνουμε τον κόσμο. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό, έρχεται το σημερινό κα ι ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες, πριν από λίγο. Κάνεις μια προσπάθεια, πάνω από την υδρόγειο – μινιατούρα, που βρίσκεται στο γραφείο σου, να χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά. Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και χαμογελάς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως κοινωνικές συμπερ...

Να επανέλθουμε σιγά σιγά, με ρυθμούς αργούς, όπως χρειάζεται για να αντέξει ο οργανισμός μας. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν φύγαμε. Έχω καιρό να ανοίξω τηλεόραση. Έκτισα τοίχο απ’ αυτούς που δεν έχουν αυτιά, να μην ακούω τα νέα τα παλιά. Ταξίδεψα εκεί που ξεκουράζεται η ψυχή. Για να αντέξει. Κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά σου. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; Πως ν΄ αντέξεις το δριμύ ψύχος των ημερών αν δεν επικαλεσθείς τα καλοκαίρια που έζησες. «Το καλοκαίρι θα μας σώσει» ενθυμούμενοι άλλα καλοκαίρια, υποστηρίζει ο Νίκος Ξυδάκης. Θ α μας σώσει από τους μαυρισμένους εαυτούς μας, θ α μας φωτίσει, θα μας κάψει λυτρωτικά με το φως του, θα μας αγκαλιάσει στα νερά του, θα μας βυθίσει στα παιδικάτα και θα μας απιθώσει παρηγορητικά στη μακρά διάρκεια, σμίγοντάς μας με τη φύση σαν ύπαρξη και όχι σαν θέαμα, θα μας συμφιλι...