Τελευταία σελίδα αριστερά

Π ολύ βαρύναμε, ας επιστρέψουμε στα καλοκαίρια , τότε που δε μελετούσαμε σενάρια καταστροφής. Βούτηξα στα ταραγμένα δροσερά νερά του Ιονίου. Ξάπλωσα. Μια γλυκιά ισορροπία δροσερού αέρα και καυτού ήλιου στην ατμόσφαιρα. Μια γλυκιά κούραση σαν αυτή που μας επισκέπτεται, λίγο πριν μας πάρει ύπνος, δημιουργούσε τις ιδανικές συνθήκες για επιτόπιες διαδρομές. Δεν είναι η ζέστη του καλοκαιριού που με οδηγεί στην παράλια. Είναι η θάλασσα η ίδια.«Η θάλασσα ίσως ο τελευταίος ισορροπιστής των ψυχικών μας μεταβολών που δεν έχουμε καταστρέψει ακόμα ολοσχερώς σ ' αυτόν τον πλανήτη», ρ αδιοφωνικό σ χόλιο ανάμεσα από δυο θαλασσινά τραγούδια. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί με τον τρόπο του, για παρηγοριά για ευδαιμονία για ναυάγιο, αλλά εκείνη δεν θέτει όρους. Αφήνει να τη χειριζόμαστε ξέροντας πως το βύθισμα στο μπλε της τις περισσότερες φορές είναι καλύτερο κι από ανθρώπινη αγκαλιά. Βέβαια άμα θυμώσει καλό είναι να βρίσκεται κανείς πολύ πολύ μακριά της. Εμένα μ ' αρέσει, θυμωμένη.  ...

Ούτε ο Αύγουστος δεν τους σταμάτα. Θα μου πείτε η προεκλογική περίοδος, ξεκινά όταν κλείσουν οι κάλπες. Γράφτηκε αρχές της οικονομικής κρίσης. Η κρίση στην πολική είχε προηγηθεί. Θα περίμενε κανείς σήμερα, που η χώρα έχει βυθιστεί, το πολιτικό προσωπικό να άλλαζε συμπεριφορά. Αν έχει αλλάξει κάτι, να το ξανασκεφτώ… Θα μπορούσα να ήμουν Βουλευτής, Δήμαρχος, Περιφερειάρχης ; ΟΧΙ. Αισθάνομαι σε πολλές περιπτώσεις ότι έχω περισσότερες ικανότητες. Νομίζω ότι ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πιστεύω ότι έχω όλα τα προσόντα για να βρεθώ μπροστά, κάτι όμως μου λείπει, που με καταδικάζει στο περιθώριο. Τι είναι αυτό; Δεν μπορώ να κάνω παρέα με μαλάκες. Δεν έχω υπομονή να συμμετέχω σε ατέρμονες, και ανούσιες συνεδριάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι, που δεν πιστεύω. Δεν ακολουθώ το πρωτόκολλο. Η γραβάτα όταν με σφίγγει την πετάω . Θέλω οι συνεργάτες μου, να είναι φίλοι πιστοί και όχι λαμόγια. Δεν με ενδιαφέρει η εξουσία που λειτουργεί εντός εκλογικού χρόνου. Δεν μ’ αρέσει η συγκέντρωση εξουσιών,...

Ο Αύγουστος εφέτος είναι ο Τούρκος, στους Έρμονες εκεί που ο θρύλος λέει τον μαρμάρωσε η παναγία η «Απέλιστρα» και εκεί έχει μείνει, μπροστά στο πέτρινο καράβι του, με μια αποστολή ανεκπλήρωτη, όπως τα όνειρα εκείνων των παιδιών. Εκεί κοντά στον τούρκο δίπλα στην Απέλιστρα και κάτω από τα κόκκινα γκρεμά. Αν ήταν μήνας η σιωπή, ποιος λες να ήταν; Ρώτησε το κορίτσι Ο Αύγουστος για μένα. Απάντησε το αγόρι. Μπα! Εγώ θα έλεγα πως είναι ο Οκτώβριος. Ο Αύγουστος είναι τίγκα από ήχους Μα αυτό είναι η σιωπή! Να έχει ο μήνας τόσους ήχους, που να σε κρατάει σιωπηλό! Της γύρισε το αγόρι. Έτσι ε; Ρώτησε εκείνη. Έτσι! Επέμεινε αυτός. Καλά! Αλλά εγώ τότε που το βουλώνω πραγματικά, είναι τον Οκτώβρη. Ακούω τη βροχή και ξεχνιέμαι! Είπε το κορίτσι. Είσαι σίγουρη; Ρώτησε δύσπιστα το αγόρι. Σίγουρη! Απάντησε κατηγορηματικά. Και δεν έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να μουρμουρίζει κάτι την ώρα που βρέχει; Το κορίτσι σκέφτηκε λίγο και μετά κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Δείτε περισσότ...

Η επαφή μου την περασμένη εβδομάδα με μια τάξη του Λυκείου με χαροποίησε ιδιαίτερα. Δεν είναι όλα τόσο μαύρα, τα παιδιά είναι υποψιασμένα γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μας λερώνουν. Οι νέοι έχουν όλα τα εφόδια, για να ξεπεράσουν την κρίση αξίων και να ζήσουν σ' ένα καλύτερο περιβάλλον. Όσο για τα λάθη, αυτά είναι απαραίτητα σε μια διαδικασία, που τα συναίσθηματα επιβάλλεται να υπερκεράσουν τη λογική.  Μόνο αν γυρίζαμε πίσω, όλα, όσα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει, θα ήταν χρήσιμα. Αν μπορούσες να ακούσεις αυτά που έμαθα μέσα στο χρόνο, είμαι βέβαιος πως, στην συνέχεια οι συγνώμες σου θα λιγόστευαν. Λιγότερα λάθη για τα οποία θα κληθείς να μετανιώσεις. Τι το θέλεις, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτά που ξέρω και επειδή δυστυχώς δεν γυρίζουμε πίσω και για μένα άχρηστα είναι. «Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους» Μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα λάθη μας, ξεχνά...