Ο Αύγουστος της σιωπής

Ο Αύγουστος εφέτος είναι ο Τούρκος, στους Έρμονες εκεί που ο θρύλος λέει τον μαρμάρωσε η παναγία η «Απέλιστρα» και εκεί έχει μείνει, μπροστά στο πέτρινο καράβι του, με μια αποστολή ανεκπλήρωτη, όπως τα όνειρα εκείνων των παιδιών. Εκεί κοντά στον τούρκο δίπλα στην Απέλιστρα και κάτω από τα κόκκινα γκρεμά.
Αν ήταν μήνας η σιωπή, ποιος λες να ήταν; Ρώτησε το κορίτσι
Ο Αύγουστος για μένα. Απάντησε το αγόρι.
Μπα! Εγώ θα έλεγα πως είναι ο Οκτώβριος. Ο Αύγουστος είναι τίγκα από ήχους

Μα αυτό είναι η σιωπή! Να έχει ο μήνας τόσους ήχους, που να σε κρατάει σιωπηλό! Της γύρισε το αγόρι. Έτσι ε; Ρώτησε εκείνη.
Έτσι! Επέμεινε αυτός. Καλά! Αλλά εγώ τότε που το βουλώνω πραγματικά, είναι τον Οκτώβρη. Ακούω τη βροχή και ξεχνιέμαι! Είπε το κορίτσι. Είσαι σίγουρη; Ρώτησε δύσπιστα το αγόρι.
Σίγουρη! Απάντησε κατηγορηματικά. Και δεν έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να μουρμουρίζει κάτι την ώρα που βρέχει; Το κορίτσι σκέφτηκε λίγο και μετά κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

Έχεις δίκιο! Ενώ τον Αύγουστο, τώρα που το καλοσκέφτομαι δε μου συμβαίνει αυτό. 

Ούτε κι εμένα! Πως θα του πούμε το τέλειο τραγούδι όταν το γράψουμε;
Θα το πούμε ο Αιώνιος Αύγουστος!
«Το αίμα των ερωτών είναι σπονδή στη ζωή. Οι πληγές παράσημα για τους εν αγάπη πεσόντες. Η αγάπη είναι πάντα κόκκινη γιατί δεν υπάρχει χωρίς το αίμα της. Τα αισθήματα δεν τακτοποιούνται, δεν καμουφλάρονται,. ΄Η εκφράζονται και διοχετεύονται ή μένουν κρυφά και πυορροούν. Ο,τι λέγεται ανασαίνει. Παίρνει αέρα οξυγόνο. Και αν βρει πρόσωπο να σταθεί, καρπίζει, αν δεν βρει, μένει πληγή παλιά και πάντα νέα»
Ο Αύγουστος που έρχεται πάντα τέτοια μου κάνει. Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής, γιατί μέσα στην φασαρία το χάνεις το σημαντικό
Για τον Αύγουστο της σιωπής, ένα τραγούδι αγαπημένο, για να μη χαλάσει η γιορτή, από την φασαρία του τίποτα. Ο Αύγουστος θα μείνει πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο συναίσθημα.