Τελευταία σελίδα αριστερά

Ετεροχρονισμένη η Πρωτομαγιά,   ετεροχρονισμένη και η ετήσια αναφορά της στήλης.     Εμείς που   επιμέναμε, κόντρα στην επικρατούσα άποψη, εκείνα τα χρόνια της επίπλαστης ευδαιμονίας, να φωνάζουμε: «η Π ρωτομαγιά δεν είναι αργία , είναι απεργία»    είναι αδύνατο   να την προσπεράσουμε, με αφορμή τον εορτασμό του Πάσχα   «Το Μάη λένε πως  θα βρέξει» και μπορεί να συμβεί.   Και συνέβη. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα.  Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος  που έγραφα,  πάντα  κόκκινος μένει. Και όχι από τις παπαρούνες. Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός. «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους, ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο...

Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, έγινα μάρτυρας ενός απίθανου μποτιλιαρίσματος επιταφίων.     Στη συμβολή Νικηφόρου Θεοτόκη και Φιλαρμονικής, για πολλή ώρα εν μέσω του πλήθους, που απαθανάτιζε, τις στιγμές της «ανείπωτης λύπης»,    ακινητοποιήθηκαν δυο ανθοστολισμένοι επιτάφιοι,  συνοδευόμενοι από φιλαρμονικές, χορωδίες,   προσκόπους - όχι άλκιμους -    παππάδες, νόντσολους και μικρά κοριτσάκια που έραιναν με ροδοπέταλα. Επόμενο ήταν, δεν χωράει άλλους αυτή πασαρέλα…         Φαίνεται ότι η Κέρκυρα, αφού δεν μπορεί να κάνει   ένα καρναβάλι της   προκοπής, έχει βάλει τα δυνατά της, να μετατρέψει τις πασχαλινές   θρησκευτικές εκδηλώσεις,   σε καρναβαλικές. Το πολυδιαφημισμένο Κ ερκυραϊκό   Πάσχα   είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η επιτομή του «φαίνεσθ αι ».     Σαν εκείνον τον κόκκινο μπότη με τα διαφημιστικά,   που χρειάζεται γερανός για να τον ανεβάσει στο ψηλό μπαλκόν...