Ετεροχρονισμένη η Πρωτομαγιά, ετεροχρονισμένη και η ετήσια αναφορά της
στήλης. Εμείς που επιμέναμε, κόντρα στην επικρατούσα άποψη,
εκείνα τα χρόνια της επίπλαστης ευδαιμονίας, να φωνάζουμε: «η Πρωτομαγιά δεν
είναι αργία , είναι απεργία» είναι αδύνατο να την προσπεράσουμε, με αφορμή τον εορτασμό
του Πάσχα
«Το Μάη λένε πως θα βρέξει» και μπορεί
να συμβεί. Και συνέβη. Το Μάη όμως δεν
χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και επειδή κάποια
πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος που έγραφα, πάντα
κόκκινος μένει. Και όχι από τις παπαρούνες. Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι
ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ όλα
τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός.
«Οι Πρωτομαγιές αυτής
της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις
τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους, ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο
των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε
μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους, έπαιρνε μια γεύση στάχτης.» Ποιος
άλλος από τους ποιητές θα μπορούσε να περιγράψει τις πρωτομαγιές της πατρίδας
μας; Τις πρωτομαγιές που αλήθεια είναι, δεν μπόρεσαν ποτέ να πείσουν για τις
λουλουδιασμένες προθέσεις τους. Διάλεξα τους πρώτους στίχους από πρωτομαγιές
που έγιναν τραγούδι. «Ανοίχτε τα παράθυρα
να μπει το σύμπαν ανθισμένο με όλες τις παπαρούνες του αίματος μας»
«Παράξενη πρωτομαγιά μ' αγκάθια πλέκουν
σήμερα στεφάνια ηρθ' ο καιρός του "έχε γεια" τι να την κάνεις πια την
περηφάνια».( Νίκος Γκάτσος)
«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη γιε που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω» ( Γ. Ρίτσος)
«Στη ζήση αυτή που τη μισούμε, στη γης αυτή που μας μισεί, κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε πόνε πικρέ και πόνε αψύ, που μας κρατάς και σε κρατούμε».(ΚώσταςΒάρναλης)
«Κάτω απ' τις λεύκες συντροφιά πουλιά και καπετάνιοι συλλείτουργο αρχινήσανε με τον καινούργιο Μάη» (Γ.Ρίτσος)
«Κίνησε Μάης για να ρθεί κι έχει μεγάλη στράτα, τι να του πάρω πρώτα μου, τον ήλιο ή τα μαντάτα! Τέτοιο Μάη, μάνα μου, άλλο να μη μου στείλεις, να λέει, πως στην Ελλάδα μας σκοτώθηκε ο Απρίλης» ( Φ.Λάδης)
«Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό και τον Χάρο θα καλέσουμε να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί» (Μ. Θεοδωράκης)
«Πρωτομαγιά με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη και μια βραδιά σαν τα θεριά
σε πήραν απ’ το σπίτι» ( Ν. Γκάτσος)
Έτσι τραγουδάμε τις πρωτομαγιές στην πατρίδα μας και πως αλήθεια; Για να συνεχίσουμε από το «αγέρι» στα γραπτά μας… «… Μη ξεχαστεί η μάνα που μοιρολογάει τον ακριβό της απλωμένον σε μια πεσμένη πόρτα, οι γειτονιές που κάηκαν σ’ ένα πρωινό απ’ την κουκούλα και το τεντωμένο δάχτυλο, ο μεγαλέξανδρος των δικών μας χρόνων που δεν καταδεχόταν την υπεροψία του ονόματός του - χίλιοι αλέξανδροι δε φτουρούν έναν Αλέκο - που αφού ξεθέωσε στο κυνηγητό τον ψυχοπομπό του, απροσδόκητα τον ακολούθησε μέσα σ’ έναν ορυμαγδό από λαμαρίνες, γυαλιά και λάστιχα, σ’ ότι στα σβέλτα αρχειοθετήθηκε ως μοιραίο. ..Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»
«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη γιε που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω» ( Γ. Ρίτσος)
«Στη ζήση αυτή που τη μισούμε, στη γης αυτή που μας μισεί, κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε πόνε πικρέ και πόνε αψύ, που μας κρατάς και σε κρατούμε».(ΚώσταςΒάρναλης)
«Κάτω απ' τις λεύκες συντροφιά πουλιά και καπετάνιοι συλλείτουργο αρχινήσανε με τον καινούργιο Μάη» (Γ.Ρίτσος)
«Κίνησε Μάης για να ρθεί κι έχει μεγάλη στράτα, τι να του πάρω πρώτα μου, τον ήλιο ή τα μαντάτα! Τέτοιο Μάη, μάνα μου, άλλο να μη μου στείλεις, να λέει, πως στην Ελλάδα μας σκοτώθηκε ο Απρίλης» ( Φ.Λάδης)
«Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό και τον Χάρο θα καλέσουμε να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί» (Μ. Θεοδωράκης)
«Πρωτομαγιά με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη και μια βραδιά σαν τα θεριά
σε πήραν απ’ το σπίτι» ( Ν. Γκάτσος)
Έτσι τραγουδάμε τις πρωτομαγιές στην πατρίδα μας και πως αλήθεια; Για να συνεχίσουμε από το «αγέρι» στα γραπτά μας… «… Μη ξεχαστεί η μάνα που μοιρολογάει τον ακριβό της απλωμένον σε μια πεσμένη πόρτα, οι γειτονιές που κάηκαν σ’ ένα πρωινό απ’ την κουκούλα και το τεντωμένο δάχτυλο, ο μεγαλέξανδρος των δικών μας χρόνων που δεν καταδεχόταν την υπεροψία του ονόματός του - χίλιοι αλέξανδροι δε φτουρούν έναν Αλέκο - που αφού ξεθέωσε στο κυνηγητό τον ψυχοπομπό του, απροσδόκητα τον ακολούθησε μέσα σ’ έναν ορυμαγδό από λαμαρίνες, γυαλιά και λάστιχα, σ’ ότι στα σβέλτα αρχειοθετήθηκε ως μοιραίο. ..Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου