«Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου»

Τώρα   το Μάη που αρχίζει  το μέτρημα,  από το ένα θα ξεκινήσουμε,  για να φτάσουμε και πάλι στο ένα. Για το χρόνο σήμερα , παραμονές γενεθλίων, μέχρι την επανεκκίνηση.  Εδώ που φτάσαμε   η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάπτει  τα δόγματα, που μας νανούριζαν, επιβεβλημένη.

11.55 μ.μ. Σε λίγα λεπτά ψηφίζεται το φορολογικό  και ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Μεγαλώνουμε.  Αυτός ο τελευταίος χρόνος,  μου κλόνισε τις σταθερές, αυτές τις σταθερές, που χρειάστηκαν χρόνια για να της αποκτήσω. Μου αφαίρεσε ζωτικότητα και όρεξη. Μου έσπειρε αμφιβολίες.  Νοιώθω  σαν τον Στρατή Μπουρνάζο, επιμελητή της συντακτικής ομάδας , των ενθέτων της Κυριακάτικης «Αυγής»,  που αποχώρησε μαζί με την ομάδα του, γιατί  ήταν αντίθετος με την πολιτική της κυβέρνησης.  «Νιώθω πια πολύ μακριά από τον Σύριζα και την κυβέρνηση, πιστεύω ότι ο κορμός της πολιτικής τους είναι λάθος  και –κάτι ακόμα πιο βαρύ– δεν νιώθω πλέον πολιτική εμπιστοσύνη  απέναντί τους. Την ίδια στιγμή, ενώ είμαι βέβαιος για το λάθος, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση. Νιώθω κάθε μέρα να με πνίγουν  πολλά ….Και ξέρω όμως ότι όταν νιώθεις έτσι, όντας σε μια θέση δημόσιας παρέμβασης, δεν κάνεις πια για τούτη τη δουλειά: αν δεν μπορείς να μιλάς για τα «οικεία κακά», ήρθε η ώρα να αποσυρθείς από το πόστο αυτό.  […]

Τα κείμενα δεν είναι μόνο (άψυχες) λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν· είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα οι ιδέες, οι σκέψεις  που  τα παράγουν και τα οποία παράγουν, με τη σειρά τους. Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων.  “Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου”.

Για τον χρόνο ξεκινήσαμε.  Όσο και αν προσπαθώ να τον  ξεγελάσω ,   ξεκινώντας από το ένα,  έρχονται στιγμές μνήμης, που δεν τις αντέχω και όσο δεν τις αντέχω, μέσα τους τρέχω.

12. 55μ.μ.  Ψηφίστηκε το φορολογικό και ασφαλιστικό νομοσχέδιο. «Με απουσίες μετράμε τον χρόνο. Με ονόματα που σβήνουμε. Με φίλους που χάθηκαν, που έγιναν ξένοι, που έφυγαν απ’ τη ζωή τη δική τους και τη δική μας. Με έρωτες που μαράθηκαν, με έρωτες που τελείωσαν άδοξα, με γεγονότα που ξεθώριασαν από το χρόνο».

Για το χρόνο, που κάποιοι λένε ότι τρέχει, εμείς όμως εκεί, στάσιμοι, καρφωμένοι στο σημείο που το μυαλό άφησε να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι για να έχει να λέει για τα ταξίδια. Ακίνητοι και φευγάτοι.