Τελευταία σελίδα αριστερά

Και πάλι ο Μάνος Χατζιδάκις ήρθε με ένα κείμενο που έγραψε το 1980 για να μας δείξει πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του και την εποχή μας. Όπως τότε που άνοιγε την παράσταση.... για να μας δείξει το δρόμο, να μας δείξει την οδό Ονείρων. Μ ε αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων από τον θάνατό του, η εφημερίδα “Νέος Κόσμος” φέρνει στη δημοσιότητα έ να κείμενο, που δείχνει το εύρος της σκέψης του Μάνου Χατζιδάκι και την αντίθεσή του σε κάθε μορφή ευτέλειας και ξεπεσμού. Το κείμενο με τίτλο «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό” γράφτηκε με αφορμή ένα ρεσιτάλ που έδωσε στην Μελβούρνη. Για το Μάνο, που φρόντισε με το έργο του να είναι πάντα μαζί μας. “ Γεννήθηκα στις 23 Οκτώβρη του '25, στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους μεταπολεμικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη και ο πατέρας μου απ' την Κρήτη. Με φέραν το '31 στην Αθήνα απ' όπου έλαβα την Αττική παιδεία - όταν ακόμη υπήρ...

Έχετε ακούσει για την τράπεζα χρόνου;   Αυτήν θα επισκεφτώ σήμερα.  Θα δανειστώ χρόνο, τόσο, όσο η μνήμη μου, έχει ανάγκη. Τα καλοκαίρια θέλουν το χρόνο τους και οι επαναλήψεις, αυτή την περίοδο, σαν τα θερινά τα σινεμά. Οι γενικεύσεις που ακολουθούν, δεν με ακολουθούν, σαν σχήμα λόγου να τις εκλάβετε, που χωράει πολλές αφαιρέσεις , αλλά γιατί όχι και προσθέσεις, αν νοιώσετε την αγανάκτηση να σας πνίγει. Τους παρακολουθώ με επιείκεια να προσθέτουν αφειδώς παράσημα στα ένδοξα χρόνια της νεότητας τους, προκειμένου να ισορροπήσουν τις απώλειες που ακολούθησαν. Φαίνεται πως πίστεψαν και οι ίδιοι, αυτό που επιδερμικά πέρασε στην ιστορία. Η αγωνία να διατηρήσουν το μύθο τους, επιβεβαιώνει την ήττα τους. Σκλάβοι του εαυτούς τους από την ημέρα που αντίκρισαν τον κόσμο και όπως όλα βεβαιώνουν, σκλάβοι και μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα έρθει η ώρα τον εγκαταλείψουν. Το ξέρουν όμως το παιγνίδι…Οι άνθρωποι γύρω τους, βλέπουν μονάχα ό,τι φαίνεται. Ποτέ δεν ξεχωρίζουν ό, τ...

Το έγραψα πριν τέσσερα χρόνια σοκαρισμένος από μια τηλεοπτική εκπομπή τοπικού καναλιού. Θα μπορούσε να ήταν ανεπίκαιρο αν οι σύντροφοι της αριστεράς και της προόδου, που βρίσκονται σήμερα στην κυβέρνηση, είχαν ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από την πεπατημένη και δεν έβαζαν στο πολιτικό παιγνίδι από τα ρετάλια του ΠΑΣΟΚ μέχρι τους ψεκασμένους της άκρας δεξιάς. Το θυμήθηκα ύστερα από μια θυμωμένη ανάρτηση της Λιάνας Τσιρίδου, εναντίον της αμετροέπειας, του λαϊκισμού και της αγένειας τοπικών πολιτικών παραγόντων. Αν δεν κάνω λάθος είχε την ίδια αφορμή. Είναι αλήθεια: το πολικό σύστημα δε μπορεί να αλλάξει από ανθρώπους που το υπηρετήσαν. Μιλάμε για διεφθαρμένες, συνειδήσεις, για πρακτικές που χόντρυναν το πετσί τους και έκαψαν την ψυχή τους. Το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που λειτούργησε στα πλαίσια του συστήματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν μπορεί να μοιρασθεί εξ’ ίσου τις ευθύνες με αυτούς, που το οδήγησαν σε συμβιβασμούς και το εκπαίδευσαν σε λογικές που τους εξυπηρε...

Για την συνέχεια έσκαψα βαθύτερα. Από το φωτεινό δωμάτιο τράβηξα πέντε λέξεις. Δεν θέλω να γράφω για όλα, χρησιμοποιώντας την ευκολία που μου προσφέρει η επιφάνεια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που μου υπαγορεύει ο μικρόκοσμος, που ζω. Θέλω να γράψω από εκεί ψηλά, που ίσα - ίσα τον διακρίνω, από εκείνο το σημείο που κάθε λεπτό νοιώθω αθάνατος. Να γράψω λίγες λέξεις, που δεν θα υπαγορεύονται από θυμούς, απογοητεύσεις, προσωπικές πικρίες. Λίγες λέξεις που φυτρώνουν αυθαίρετα τη στιγμή που σκέφτεσαι να αγαπήσεις τα πάντα και όλους. Φυσικά και δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα, όμως το γκρι δεν το συζητάω, το μαύρο είναι εύκολο και το παίζεις στάνταρ, στο άσπρο σε θέλω. Γιατί το μαύρο, που με τόση ευκολία μας εξαιρεί από το κάδρο, πυροβολεί κατά ριπάς για να του σηκώσουν το αντίχειρα επιβράβευσης. Πίσω από το ράσο της σοβαροφάνειας μπορεί να κρύβει ένα τίποτα. ” μπορεί να είναι απλά μια νεύρωση, μια λευκή πετσέτα, ένας άκυρος τρόπος να υπάρχεις και να τραβάς την προσοχή. Πολλά λό...

Όσο και να κλείνουμε τα μάτια, για να ταξιδέψουμε στο παραμύθι, ο τόπος μας επαναφέρει. Δεν θέλω να ξαναγράψω για τα σκουπίδια. Ο εφιάλτης που ζήσαμε στο χέρι μας είναι να μην το ξαναζητήσουμε. «Η πόλη έγινε ντροπή μας» φ ώναζε μια αγανακτισμένη κερκυραία. Είναι ντροπή. Αυτή η ασυδοσία, η βαριά δυσλειτουργία, η τόση νοσηρότητα, είναι ντροπή για όλους. Αυτό το χάλι είναι εικόνα του πολιτισμού μας. Ας γίνει κάτι άλλο, πιο ριζοσπαστικό. Αλλά ας γίνει κάτι, τώρα, επειγόντως, αμέσως. Γιατί έτσι όπως ζούμε βγάζουμε τα μάτια μας. Γιατί η πόλη είναι αβίωτη, μας βαραίνει, μας λιώνει». Ούτε ένα βήμα η πρόοδος αυτής της κοινωνίας  σε ζητήματα καθαριότητας. Συντηρούμε με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο μια «βρώμικη πόλη». Επιδεινώνουμε κάθε μέρα  με την συμπεριφορά μας το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον, αρνούμενοι κάθε συμμετοχή στην προσπάθεια για μια καθαρή πόλη.    Την απάντηση στο πρόβλημα την έχουν δώσει εδώ  και πολλά χρόνια οι περι...