Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Ο Μάρτης που δεν φέρνει την Άνοιξη

Το έγραψα πέρυσι θα το γράψω και του χρόνου. Τα κείμενα μου στο χρόνο παρατηρώ, ότι έχουν την ίδια κατεύθυνση, οι επαναλήψεις, σχετίζονται με την εποχή. Πέρυσι 20 Μαρτίου όταν είχαμε εξαντλήσει το θέμα, στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξα, ίδιο με αυτό, που σε γενικές γραμμές με άλλα λόγια έχω καταλήξει και φέτος.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη. Η πολιτική έχει χάσει τον προσανατολισμός της, ουσιαστικά δεν έχει αντικείμενο, αφού πρωταρχικός στόχος δεν είναι το «εμείς» αλλά το «εγώ».
Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων αγνοείτε παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Η έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, θα είχε άξια, αν πίσω δεν έκρυβε ένα σύγχρονο φαρισαίο. Σήμερα συνοδεύεται από τηλεοπτικές κάμερες, για να εξυπηρετηθεί η πολλαπλάσια ανταπόδοση.
Αλήθεια πιστεύει κανείς πλέον, ότι αυτή η πρεμούρα που διακατέχει τους πολιτικούς, έχει σχέση με την αγωνία, των αδυνάτων; Έχει σχέση με την ταλαιπωρία του πολίτη, τη δυστυχία μεγάλου μέρους του λαού που ζει κάτω από το όριο της φτώχεια; Τον εξευτελισμό των συνταξιούχων, την ανεργία που μαστίζει τους νέους;
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον εντύπωση.

Σε πολλές περιπτώσεις η όλη διαδικασία στηρίζεται στην αδυναμία του Λαού που συμβάλει με την σειρά του στην παγίωση αυτού του σαθρού οικοδομήματος, με την ελπίδα να γλύψει κάποιο κοκαλάκι στο τέλος απ’ αυτό το μεγάλο φαγοπότι.
Παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες, πολιτικούς από τα διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα, μου δημιούργησαν την εντύπωση ότι την ώρα που βρίσκονται μόνοι, η αγωνία τους, δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά. Μου φανέρωσαν ένα ξεχωριστό βασίλειο, που για να είναι ισχυρό και να υπάρχει χρειάζεται να τραφεί από τον πόνο την δυστυχία το αίμα αυτού του Λαού. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας, οι εξαιρέσεις πνίγονται.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Η εθνική μας μοναξιά

Αυτός ο θυμός των τελευταίων κειμένων, έρχεται από παλιά. Από τα χρόνια, που φωτογραφιζόμουνα με το κουστούμι της παρέλασης, για να ξεγελάσω το πατέρα μου, παίρνοντας την ανάλογη πόζα στο στούντιο, με βήμα αποφασιστικό και τα χέρια τεντωμένα. Ποτέ δεν παρέλασα στα μαθητικά μου χρόνια, με καμία στολή, ούτε αυτή του μαθητή του 2ου Γυμνασίου και Λυκείου, ούτε του Προσκόπου, ούτε του Ναυτοπροσκόπου, ούτε του Άλκιμου. Στο Στράτο μια φορά που στριμώχτηκα βγήκα ελεύθερος υπηρεσίας. Το θυμήθηκα εν όψη της εθνικής μας εορτής, που θα δούμε για ακόμα μια φορά να παρελαύνουν τα τανκς και τα κανόνια, τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια, και θα καμαρώσουμε, για τη μαθητιώσα νεολαία που υπόσχεται μέλλον λαμπρό για την πατρίδα και για όλα αυτά τα βαρύγδουπα, που συνοδεύουν την εθνική μας φανφάρα.
Στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και ακόμα πάμε στις παρελάσεις για να βγάλουμε φωτογραφίες και να χειροκροτήσουμε, να χειροκροτήσουμε τις πολιτικές που με κάθε τρόπο επιβεβαιώνουν το «ψωροκώσταινα». Να χειροκροτήσουμε την παράνοια ή την βλακεία, που μας επιβάλλουν να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να αγοράζουμε υποβρύχια, μαχητικά αεροπλάνα, τανκς, ραντάρ, πυραύλους, ό, τι δεν έχουμε ανάγκη δηλαδή και ότι θέλουν να ξεφορτωθούν οι σύμμαχοί μας, που σήμερα μας λοιδορούν και μας ζητούν και τα ρέστα.

Μια χώρα που ζει ειρηνικά τόσα χρόνια που δεν έχει εσωτερικά μέτωπα που, βρίσκεται κάτω από την σκέπη της Ενωμένης Ευρώπης, είναι πρωταθλήτρια στους εξοπλισμούς στην Ευρώπη και στην Κεντρική Ασία. Σύμφωνα με την έκθεση του Ινστιτούτου Έρευνας Διεθνούς Ειρήνης της Στοκχόλμης, η Ελλάδα παίρνει το χρυσό μετάλλιο σε εισαγωγές συμβατικών όπλων, με ποσοστό 17,1%• δεύτερη η Τουρκία, το ποσοστό της οποίας είναι μόλις 10,8%. Σε παγκόσμιο επίπεδο κατέχουμε την τιμητική πέμπτη θέση σε εισαγωγές όπλων, με ποσοστό 4% με όγδοη την Τουρκία 3%, ισοβαθμούμε με το Ισραήλ, και μας ξεπερνάει η Κίνα που πρωτεύει, η Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Νότια Κορέα. Στην αντίστοιχη έκθεση του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη, στις μεν δαπάνες για την παιδεία είμαστε 83οι παγκοσμίως, στις δε δαπάνες για την υγεία 56οι.
Που είναι τα λεφτά; Εκεί είναι τα λεφτά, στις στρατιωτικές δαπάνες και στις μίζες που αποτελούν απαραίτητο στοιχείο σε τέτοιες αγοραπωλησίες. Τώρα όσο για μας, θα κάνει καλό καιρό στις 25, να πάμε στην παρέλαση να χειροκροτήσουμε ακόμα μια φορά την εθνική μας μοναξιά

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Το τέλος βάφεται κόκκινο

Ακολουθεί συνήθως μετά την περίοδο των εκπτώσεων και ζήσαμε πολλές τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. «Τέλος εποχής» η ταμπέλα, φαρδιά πλατιά καλεί τους επίδοξους αγοραστές. Πάρτε ότι έχει απομείνει, τον ΟΤΕ τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, την Ολυμπιακή, την Κέρκυρα, τη Ρόδο την Ελλάδα ολόκληρη.
Έτσι γίνεται συνήθως στο τέλος μιας εποχής, αυτής της μεταπολίτευσης εν προκειμένω για την χώρα μας, που ξεκίνησε με την εδραίωση της δημοκρατίας, και τελειώνει με το ξεπούλημα του Κράτους.
Είναι οι τελευταίες πιο δύσκολες μέρες, που τινάζεται η πάγκα στο αέρα, που αφήνουν τα σημάδια τους στις επόμενες, κίνητρο για νέους αγώνες.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σκληραίνουν τα πράγματα, σε κάποιες περιπτώσεις το τέλος βάφεται κόκκινο, σε άλλες όπως αυτή που βιώνουμε χρεώνει το λογαριασμό μας, και μας καλεί να ξεχρεώσουμε.
Το ζήτημα είναι προφτάνουμε να ξεχρεώσουμε εμείς; Για την γενιά μου μιλάω και τους λίγο μεγαλύτερους, αυτήν την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης. Η κατάληξη είναι αποτέλεσμα της δικής μας πορείας, αυτής της πορείας, «της καταραμένη γενιάς», όπως την αναφέρω σε κάποιο παλιότερο κείμενο.

Το τέλος κάθε εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και είναι ώρες μας αναγκάσουν σε εξομολογήσεις. Ακριβώς έτσι κυρία μου, συνομήλικη, έτσι όμως τα λες με την βραχνή φωνή, απολογούμενη στους νεαρούς ακροατές σου.«Έτσι γίναμε οι παλιοί των ημερών. Μικροί για να πεθάνουμε, μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι. Το χειρότερο; Ασυμβίβαστοι με τα χρόνια, τα χρόνια μας. Εκείνα που πέρασαν από και διαμέσου μας, βάζοντας φωτιά στο μυαλό μας και φρένο στην καρδιά μας. Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος και σκέφτομαι τι ανοησία που δεν διάβαζα στο σχολείο γεωμετρία. Θα μπορούσα τώρα να αλλάξω τετράγωνο. Το μόνο που δύναμαι ν’ αλλάξω είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μου, να δω τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση τούτο το σαρκίο»

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Φόβος πάνω από την πόλη

Ο φόβος αποτελεί πλέον το κυρίαρχο συναίσθημα απ’ άκρουν εις άκρην στην ελληνική επικράτεια. Η πλύση εγκέφαλου που προηγήθηκε από μερίδα των ΜΜΕ, με κυρίαρχο σύνθημα την επερχόμενη πτώχευση της χώρας, έπνιξε την όποια δύναμη αντίστασης διέθετε ο λαός για να αντιδράσει στα σκληρά οικονομικά μέτρα που ακολούθησαν. Σήμερα, φοβισμένη η κοινωνία παρακολουθεί τις αλεπάλληλες κυβερνητικές εξαγγελίες για περικοπές δαπανών και εισοδημάτων.
Σύμφωνα με την εγκυκλοπαιδική ερμηνεία της λέξης Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου. Είναι ένας μηχανισμός που μας προστατεύει. Όταν όμως ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου. Η αντίδραση στα ερέθισμα που μας οδηγούν στη ενεργοποίηση του φόβου δεν είναι συνειδητοποιημένη. Είναι σαν αόρατα όρια που έχουν δημιουργηθεί στη πορεία της ζωής μας. Οι αντιδράσεις είναι ακούσιες, και πολλές φορές εκτός ελέγχου στη προσπάθεια του ατόμου να φύγει μακριά από αυτό που του, το προκαλεί.

Ο κίνδυνος μετά το αρχικό μούδιασμα να περάσουμε σε καταστάσεις εκτός έλεγχου είναι πλέον ορατός. «Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος• η αγορά θα παγώσει, όχι μόνο από την έλλειψη ρευστού, αλλά και από την αντίδραση του φοβισμένου πολίτη, που θα αρνηθεί να αναλάβει πρωτοβουλίες, ακόμη και να συνεχίσει ομαλά την προϋπάρχουσα οικονομική του δράση. Ο φοβισμένος παγώνει τα πάντα: την αγορά, τη δουλειά του, τον εαυτό του». Η παρατεταμένη ύφεση μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει, στην ανάφλεξη και την έκρηξη, σε διαδικασίες διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Την κρίση την δημιούργησαν οι πολιτικές των κυβερνήσεων που εναλλάσσονται στην εξουσία, ο λαός βέβαια είναι αυτός που πληρώνει και πληρώνει άδικα. Η σημερινή κυβέρνηση έχει χρέος να μιλήσει ξεκάθαρα για τι πρόκειται να ακολουθήσει, με ειλικρινείς εξηγήσεις. Η κινδυνολογία που έχει αναπτυχθεί για πρόσθετα ακόμα σκληρότερα μέτρα, μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Ορατότης μηδέν

Για την αρχή, μια πρόβλεψη της Κικής Δημουλά, για μας το γράφει:
Τρέμεις βροχή
σε φοβέρισε ο μετεωρολόγος
ότι θα γίνεις αύριο χιόνι
Εμάς να δεις
θα λιώσετε θα λιώσετε προβλέπει.
Που να το φανταστώ, όταν πιτσιρικάς στα κομματικά αχτίφ προσπαθούσαμε να βρούμε επιχείρημα εναντίον της τότε ΕΟΚ, εκείνα τα επιχειρήματα σήμερα, απέναντι στην εικόνα της διαλυμένης Ευρώπης, θα φάνταζαν ατράνταχτα. Ακόμα και οι υπεύθυνοι του τομέα διαφώτισης μπροστά στη κυριαρχία του καπιταλισμού και τον επιθανάτιο ρόγχο του «υπαρκτού σοσιαλισμού». κρατούσαν αποστάσεις . Η Ευρώπη των λαών, αφού μετασχηματίστηκε σε Ευρώπη των αγορών, τώρα καταλήγει σε Ευρώπη της απόγνωσης και του μίσους.
Και δεν φτάνει αυτό, εδώ στην μικρή μας πόλη, ορατότης μηδέν. Πρέπει να βάλω μια τάξη. Είναι τόσα πολλά που θέλω να γράψω, που δεν βγαίνει λέξη. Είναι τόσα πολλά που θέλω να βάλω στη σειρά και στην ώρα τους, αλλά τα παιδιά δεν φαίνονται πουθενά. Αργούν τα παιδιά και που να περιμένεις …
Με ποιον να συμμαχήσεις εδώ στην μικρή μας πόλη; Ποιανού το μέρος να πάρεις, και να ενώσεις τη φωνή σου. Δεν βγαίνει κιχ. Δεν είναι ότι βράζουνε όλοι στο ίδιο καζάνι, δεν βράζουνε με τίποτα. Η εικόνα της πολιτικής σ’ αυτό τον τόπο δεν σκιαγραφείτε ούτε με το μαύρο.
Για να είμαστε ειλικρινείς, η πολιτική μας εγκατέλειψε και τη θέση της πήραν, φιλόδοξοι τσαρλατάνοι, μαυραγορίτες με κονκάρδες, που τις φορούν ανάλογα την περίσταση, πολλοί μαλάκες που ζουν και αναπνέουν, για λίγα λεπτά δημοσιότητας, και ένα ακροατήριο του πόνου.

Για το Λαό ούτε λόγος, την κυριαρχία του την εξαγόρασε με δάνεια και πιστωτικές κάρτες.
Τι να πεις και σε ποιο να τα πεις. Να τρίψω τα χέρια μου από ικανοποίηση επειδή ξέμειναν από αντίπαλο και τσακώνονται μεταξύ τους; Πρόκειται για φαρσοκωμωδία, που δυστυχώς μας αφήνει αδιάφορους. Ποτέ δεν υπήρξε παρόμοια στάση του Λαού απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Ποτέ αυτός ο Λαός δεν παρακολουθούσε τέτοιες φτηνές παραστάσεις.
Είναι πολλά που θέλω να γράψω σήμερα και από πού ν’ αρχίσω. Αν δεν καταλάβατε με τον εαυτό μου τα έχω πρωτίστως, που έφτασε τα πενήντα, βλέποντας όλα γύρω του να γκρεμίζονται και τώρα περιμένει τα παιδιά, ελπίζοντας ότι σ’ αυτό που υποστηρίζει δεν θα εισπράξει ακόμα μια απογοήτευση.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...