Τελευταία σελίδα αριστερά

Το έγραψα πέρυσι θα το γράψω και του χρόνου. Τα κείμενα μου στο χρόνο παρατηρώ, ότι έχουν την ίδια κατεύθυνση, οι επαναλήψεις, σχετίζονται με την εποχή. Πέρυσι 20 Μαρτίου όταν είχαμε εξαντλήσει το θέμα, στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξα, ίδιο με αυτό, που σε γενικές γραμμές με άλλα λόγια έχω καταλήξει και φέτος. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη. Η πολιτική έχει χάσει τον προσανατολισμός της, ουσιαστικά δεν έχει αντικείμενο, αφού πρωταρχικός στόχος δεν είναι το «εμείς» αλλά το «εγώ». Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων αγνοείτε παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία. Η έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, θα είχε άξια, αν πίσω δεν έκρυβε ένα σύγχρονο φαρισαίο. Σήμερα συνοδεύεται από τηλεοπτικές κάμερες, για να εξυπηρετηθεί η πολλαπλάσια ανταπόδοση. Αλήθεια πιστεύει κανείς πλέον, ότι αυτή η πρε...

Αυτός ο θυμός των τελευταίων κειμένων, έρχεται από παλιά. Από τα χρόνια, που φωτογραφιζόμουνα με το κουστούμι της παρέλασης, για να ξεγελάσω το πατέρα μου, παίρνοντας την ανάλογη πόζα στο στούντιο, με βήμα αποφασιστικό και τα χέρια τεντωμένα. Ποτέ δεν παρέλασα στα μαθητικά μου χρόνια, με καμία στολή, ούτε αυτή του μαθητή του 2ου Γυμνασίου και Λυκείου, ούτε του Προσκόπου, ούτε του Ναυτοπροσκόπου, ούτε του Άλκιμου. Στο Στράτο μια φορά που στριμώχτηκα βγήκα ελεύθερος υπηρεσίας. Το θυμήθηκα εν όψη της εθνικής μας εορτής, που θα δούμε για ακόμα μια φορά να παρελαύνουν τα τανκς και τα κανόνια, τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια, και θα καμαρώσουμε, για τη μαθητιώσα νεολαία που υπόσχεται μέλλον λαμπρό για την πατρίδα και για όλα αυτά τα βαρύγδουπα, που συνοδεύουν την εθνική μας φανφάρα. Στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και ακόμα πάμε στις παρελάσεις για να βγάλουμε φωτογραφίες και να χειροκροτήσουμε, να χειροκροτήσουμε τις πολιτικές που με κάθε τρόπο επιβεβαιώνουν το «ψωροκώσταινα». Ν...

Ακολουθεί συνήθως μετά την περίοδο των εκπτώσεων και ζήσαμε πολλές τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. «Τέλος εποχής» η ταμπέλα, φαρδιά πλατιά καλεί τους επίδοξους αγοραστές. Πάρτε ότι έχει απομείνει, τον ΟΤΕ τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, την Ολυμπιακή, την Κέρκυρα, τη Ρόδο την Ελλάδα ολόκληρη. Έτσι γίνεται συνήθως στο τέλος μιας εποχής, αυτής της μεταπολίτευσης εν προκειμένω για την χώρα μας, που ξεκίνησε με την εδραίωση της δημοκρατίας, και τελειώνει με το ξεπούλημα του Κράτους. Είναι οι τελευταίες πιο δύσκολες μέρες, που τινάζεται η πάγκα στο αέρα, που αφήνουν τα σημάδια τους στις επόμενες, κίνητρο για νέους αγώνες. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σκληραίνουν τα πράγματα, σε κάποιες περιπτώσεις το τέλος βάφεται κόκκινο, σε άλλες όπως αυτή που βιώνουμε χρεώνει το λογαριασμό μας, και μας καλεί να ξεχρεώσουμε. Το ζήτημα είναι προφτάνουμε να ξεχρεώσουμε εμείς; Για την γενιά μου μιλάω και τους λίγο μεγαλύτερους, αυτήν την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης. Η κατάληξη είν...

Ο φόβος αποτελεί πλέον το κυρίαρχο συναίσθημα απ’ άκρουν εις άκρην στην ελληνική επικράτεια. Η πλύση εγκέφαλου που προηγήθηκε από μερίδα των ΜΜΕ, με κυρίαρχο σύνθημα την επερχόμενη πτώχευση της χώρας, έπνιξε την όποια δύναμη αντίστασης διέθετε ο λαός για να αντιδράσει στα σκληρά οικονομικά μέτρα που ακολούθησαν. Σήμερα, φοβισμένη η κοινωνία παρακολουθεί τις αλεπάλληλες κυβερνητικές εξαγγελίες για περικοπές δαπανών και εισοδημάτων. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαιδική ερμηνεία της λέξης Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου. Είναι ένας μηχανισμός που μας προστατεύει. Όταν όμως ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου. Η αντίδραση στα ερέθισμα που μας οδηγούν στη ενεργοποίηση του φόβου δεν είναι συνειδητοποιημένη. Είναι σαν αόρατα όρια που έχουν δημιουργηθεί στη πορεία της ζωής ...

Για την αρχή, μια πρόβλεψη της Κικής Δημουλά, για μας το γράφει: Τρέμεις βροχή σε φοβέρισε ο μετεωρολόγος ότι θα γίνεις αύριο χιόνι Εμάς να δεις θα λιώσετε θα λιώσετε προβλέπει. Που να το φανταστώ, όταν πιτσιρικάς στα κομματικά αχτίφ προσπαθούσαμε να βρούμε επιχείρημα εναντίον της τότε ΕΟΚ, εκείνα τα επιχειρήματα σήμερα, απέναντι στην εικόνα της διαλυμένης Ευρώπης, θα φάνταζαν ατράνταχτα. Ακόμα και οι υπεύθυνοι του τομέα διαφώτισης μπροστά στη κυριαρχία του καπιταλισμού και τον επιθανάτιο ρόγχο του «υπαρκτού σοσιαλισμού». κρατούσαν αποστάσεις . Η Ευρώπη των λαών, αφού μετασχηματίστηκε σε Ευρώπη των αγορών, τώρα καταλήγει σε Ευρώπη της απόγνωσης και του μίσους. Και δεν φτάνει αυτό, εδώ στην μικρή μας πόλη, ορατότης μηδέν. Πρέπει να βάλω μια τάξη. Είναι τόσα πολλά που θέλω να γράψω, που δεν βγαίνει λέξη. Είναι τόσα πολλά που θέλω να βάλω στη σειρά και στην ώρα τους, αλλά τα παιδιά δεν φαίνονται πουθενά. Αργούν τα παιδιά και που να περιμένεις … Με ποιον να συμμαχήσεις εδώ στην μι...