Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Το πετσί μας είναι που γδέρνουν τόσα χρόνια



«Με μολύβι και χαρτί», μου εξομολογήθηκε  ένας φίλος επιχειρηματίας, «για να είμαι συνεπής απέναντι στο κράτος, στους εργαζόμενους και στον εαυτό μου, πρέπει κάθε μήνα να βάζω 18.000 ευρώ από την τσέπη μου, που δεν έχει.
Με χαρτί και με μολυβί, χωρίς να το παιδεύουμε άλλο το θέμα, με άγνωστες ξένες λέξεις, με ασαφείς οικονομικούς όρους, με αγορές αγνώστου διαμονής. Επτωχεύσαμε!  Με χαρτί και με μολύβι. Και όχι τώρα, εδώ και πολύ καιρό.
Και τα μνημόνια; Τα σκληρά μέτρα λιτότητας που δεν έχουν τελειωμό; Οι αιματηρές θυσίες του λαού για να ξεπεράσει η πατρίδα την κρίση; Όλα αυτά με χαρτί και μολύβι, είναι για να σκεπάσουν το λάκκο με περισσότερο χώμα. Κάτι χρυσά δόντια και κάτι ξεχασμένα δαχτυλίδια είναι, που απέμειναν. Το πετσί μας είναι, που γδέρνουν τόσα χρόνια.
«Προς τι» έγραφα παλαιότερα  , και θα μπορούσε και σήμερα να το πούμε. Προς τι όλη αυτή η φασαρία; Αφού το μείον είναι πλάκα βαριά, ασήκωτη.
Όταν το κράτος ζητάει προκλητικά παραπάνω απ’ αυτό που μπορεί να πληρώσει ο πολίτης, έχει υπογράψει την χρεοκοπία του. Όχι μέτρα, ούτε χιλιόμετρα, δεν πρόκειται να μετακινήσουν χιλιοστό προς τα πάνω, την χρεοκοπημένη χώρα. Υπακοή, σ’ αυτή, την τρελή πορεία σημαίνει όλο και πιο βαθιά, στο λάκκο της χρεοκοπίας.
Να μην πληρώσει κανένας το άδικο. Να μη ρίξει κανείς ό,τι του έχει απομείνει στο βαρέλι δίχως πάτο.

Και τότε; «Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες, ραγιάδες κι αν δεν αντιδράσουμε δραστικά» όπως έχει γράψει ο συμπατριώτης μας Γιώργος Ρούσης παραθέτοντας προς τεκμηρίωση, ένα μικρό δείγμα επαναστατικών κειμένων, «πολύ φοβάμαι ότι ακόμη κι αν το πράξουμε αργότερα, θα είναι πολύ αργά».
1792 κείμενο με τίτλο «Η εγκαθίδρυση του δεσποτισμού», του μεγάλου γάλλου επαναστάτη Ζαν Πολ Μαρά,
«Μερικές φορές ο ηγεμόνας, για να επιβουλευτεί την ελευθερία περιμένει τη στιγμή της εκδήλωσης μιας ανησυχητικής κρίσης, που έχει προετοιμάσει ο ίδιος• τότε, με το πρόσχημα της φροντίδας για τη σωτηρία του κράτους προτείνει καταστροφικά μέτρα, που τα καλύπτει με το πέπλο της αναγκαιότητας, του κατεπείγοντος, των περιστάσεων, της κακοδαιμονίας των καιρών. Εγκωμιάζει την αγνότητα των προθέσεών του, εκφωνεί μεγάλα λόγια για την αγάπη του δημοσίου συμφέροντος, διαλαλεί τη μέριμνα της πατρικής του αγάπης. Κι αν δει ότι υπάρχει δισταγμός για να γίνουν δεκτές οι προτάσεις του, βάζει αμέσως τις φωνές: Πώς, δεν θέλετε; Ε, τότε βγείτε μόνοι σας από την άβυσσο! Κανείς δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί, κι ο καθένας αφήνεται στο έλεος των πραγμάτων, παρ' όλο που δεν έχει καμιά αμφιβολία γι' αυτό που κρύβουν τα μέτρα αυτά, όπου κάτω από το όμορφο περίβλημα βρίσκονται τα πιο μοχθηρά σχέδια. Η παγίδα αποκαλύπτεται όταν δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια για να αποφευχθεί: τότε ο λαός σαν το λιοντάρι που πέφτει μέσα στα δίχτυα κρυμμένα κάτω από τα φυλλώματα, παλεύει για να τα σπάσει και το μόνο που καταφέρνει είναι να μπλέκεται περισσότερο».Πολύ φοβάμαι ότι μια τέτοια προοπτική δεν είναι καθόλου απίθανη και σήμερα. Αν όπως υπογραμμίζει ο Ρουσό ναι μεν «η βία είναι εκείνη που δημιούργησε τους πρώτους σκλάβους, η δειλία τους όμως (είναι εκείνη) που διαιώνισε τη σκλαβιά.
Σε μας εναπόκειται να αποδείξουμε το αντίθετο. Και να μην ξεχνάμε ό,τι όπως λέει και ο Τάσος Λειβαδίτης, «εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα. Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό».

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

«Γιατί νομίζω που ξυπνάω όταν κοιμάμαι;»

Οι άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή, όσο και αν ο εγωισμός τους εμποδίζει, έρχεται η στιγμή που παραδέχονται την αποτυχία. Απέτυχα σαν πατέρας, σαν μάνα,  σαν επιχειρηματίας, σαν σύζυγος, σαν οτιδήποτε, εκτός από πολιτικός.  Η πολιτική μας φέρνει πίσω.  Κανέναν  πολιτικό δεν έχω ακούσει να λέει κάτι τέτοιο. Προκειμένου να υπερασπίσει την πολιτική του τιμή, δεν διστάζει να δηλώσει ότι απέτυχε σε  όλα  τ’ άλλα,  όχι όμως σαν πολιτικός.  Ακόμα και την αρρώστια κρύβουν για να μη τσαλακώσουν την εικόνα τους.  Στην καλύτερη περίπτωση ένας πολιτικός αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μαζί με ένα κάρο δικαιολογίες, που ποτέ δεν θα τον αναγκάσουν να παραδεχτεί την αποτυχία. Μιλάμε για τόση εξάρτηση, για τόση βλακεία. Τα επακόλουθα; Τα ζούμε…
Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω..
και είναι ο εγωισμός που διακατέχει  την πολιτική λειτουργία , βασική  αιτία, γι’ αυτή  την πορεία προς τα πίσω.
Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρηκτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ένοχους για τα την πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική ξευτίλα, η ανεργία, η μόλυνση του πλανήτη, η μετάλλαξη της φύσης; Δεν είναι, οπισθοδρόμηση η μειωμένη απασχόληση, η μείωση του ελεύθερου χρόνου, η αποστήθιση της μάθησης;  Δεν είναι οπισθοδρόμηση οι εκπτώσεις στην υγεία, στην παιδεία, στις κοινωνικές παροχές;  Δεν είναι οπισθοδρόμηση, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός;
Αρκετά εξελίχτηκαν τα κινητά και τα μοντέλα αυτοκινήτων.  Ας εξελίξουμε και λίγο το μυαλό μας, να στραφεί στις  πραγματικές ανάγκες,   που χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουν. Να προστατεύσουμε το περιβάλλον πρωτίστως,  για να προλάβουμε τα χειρότερα .
Λίγο καθαρό αέρα χρειαζόμαστε για να πάρουμε βαθιές ανάσες. Λίγο ραδιόφωνο τα βράδια να μας βάζει ερωτηματικά για να ονειρευτούμε.
«Το κινητό σου βγάζει φωτογραφίες; Το δικό μου βγάζει κραυγές. Τι μπέρδεμα! Γιατί νομίζω ότι ξυπνάω όταν κοιμάμαι;»



Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Καραμελίτσες του συστήματος



Μετά το μεγάλο παραμύθι των προηγούμενων δεκαετιών,  ήρθε η ανώμαλη προσγείωση,  φορτωμένη όμως  από  ενοχές.  Πέραν όλων των άλλων, η ατομική ενοχή,  αποτελεί ισχυρή τροχοπέδη στην έκφραση της αναμενόμενης αντίδρασης.
Αισθάνεται  ένοχος που πήγε  στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, για  την αγορά ενός ψυγείου και αγόρασε  20 ηλεκτρικές συσκευές με 1.000 άτοκες δόσεις. Για το χρηματιστήριο, που έπαιξε  και έχασε. Για το στεγαστικό,  για το εορτοδάνειο.   Για το καινούργιο αυτοκίνητο, παραπάνω κυβικών από  τα κυβικά του.
Αισθάνεται ένοχος που βρήκε εργασία με την «βοήθεια» του βουλευτή,  που δεν έκοψε απόδειξη, που δε ζήτησε απόδειξη, που έδωσε φακελάκι, που ακολούθησε το ρέμα…  γιατί διαφορετικά…   Αν δεν είχε αφομοιωθεί,  δεν είχε  εξομοιωθεί, δεν είχε  γίνει φωτοτυπία, το  σύστημα  θα τον απέκοπτε θα τον ξερνούσε,  θα τον απομάκρυνε.  Όποιος έκανε  μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιούσε  το βηματισμό του, ήταν σίγουρο που θα βρεθεί  εκτός…και αυτός ήθελα να είναι εντός, μέσα στα μέσα, με τους πολλούς.


Έχει ενοχές  γιατί δεν ήθελε  ισότητα στην ένδεια, αλλά ισότητα ή  πιο σωστά ανισότητα  στην κατοχή, όπως όλοι δηλαδή.
Αυτά που του προσφέρθηκαν,   ήταν μέρος του σταδίου της αποπλάνησης. Πάντα έτσι συμβαίνει άλλωστε.  Καλοπιάσματα, καραμελίτσες  του συστήματος,  χάπια για τον ύπνο.    Άρτον και θεάματα.  Τι ακολουθεί;   Ο στιγματισμός  που ενέδωσε στις απολαύσεις και χώθηκε στο βούρκο της ακολασίας.
Σήμερα απέναντι στην ισοπέδωση των πάντων και στην ολική καταστροφή, κυνηγημένος  από τις ερινύες,  με σκυμμένο το κεφάλι υπομένει, περιμένει, ψάχνει  να βρει τον εαυτό του. Εκεί τον βρήκαν και τον χτύπησαν, στο  μαλακό υπογάστριο. Παντελώς ευάλωτο από τον φορτίο των ενοχών, που τον βαραίνουν.
« 950   μετανάστες άνθρωποι  πνίγηκαν εδώ δίπλα μας».  Άλλο…«καιρός ολίγον νεφελώδης με παροδικές βροχές και καταιγίδες»…  Μην ξεχάσουμε την ομπρέλα.

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Γίναμε πρώτοι μαθητές



Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση  των ανθρώπων  να δέχονται ασυζητητί  καθημερινές  εκπτώσεις στη ζωής τους,  στηρίζεται στην επανάληψη. Μια κακή τηλεόραση, που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη, άμεσα συνδεδεμένη με την εκάστοτε εξουσία (οικονομική και πολιτική),   αποτελεί το βασικό μοχλό σ’ αυτήν  την προσπάθεια υποταγής. 
Επίκαιρος ο λόγος του φιλοσόφου Καρλ Πόπερ: «Η τηλεόραση έχει γίνει σήμερα κολοσσιαία εξουσία. Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι είναι δυνητικά η πιο σημαντική απ’ όλες τις εξουσίες, σαν να έχει αντικαταστήσει τη φωνή του Θεού. Και θα συνεχίσει να είναι για όσο καιρό θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τις καταχρήσεις της. Η τηλεόραση απέκτησε εξουσία στους κόλπους της δημοκρατίας. 
Καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει αν δε δώσουμε τέλος σ’ αυτή την παντοδυναμία».


Λέξεις κλισέ, επαναλαμβάνονται μέχρι  να κουράσουν, να  χάσουν το νόημα τους, να εξατμιστούν, να προκαλέσουν  στους δέκτες ανοσία. Κάπως έτσι σταδιακά οπισθοχωρήσαμε,  χωρίς να βρίσκουμε λόγια να εκφράσουμε το σήμερα, αφού τα ξοδέψαμε στο χθες.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, για να δούμε το βαθμό προόδου,  της προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Τα τρία τελευταία χρόνια αν δείτε τους δείχτες ανοχής και οπισθοχώρησης,   θα αντιληφτείτε το μέγεθος της δόσης  των ψυχιατρικών σκευασμάτων που μας πότισαν.     Με καθημερινές επαναλήψεις το μάθαμε το μάθημα μας.    Γίναμε πρώτοι μαθητές.   
Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Θα περίμενε κανείς περισσότερη αντίδραση από την κοινωνία,   με όλα αυτά που έχουν συμβεί,  και αυτά που συμβαίνουν. Θα  μπορούσε…   αν δεν είχαν προηγηθεί τα χρόνια της εκπαίδευσης,  του μυαλού και  της ψυχής.    


Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Ο φασισμός καταδικάζεται από τους Λαούς




 Με αφορμή την δίκη που αρχίζει σήμερα  για τις εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής,  να γυρίσουμε 2 χρόνια πίσω, τότε  που ένας νέος δολοφονήθηκε από  το ύπουλο κτύπημα ενός  χρυσαυγίτη.
Και ξαφνικά, είδαμε το απεχθές πρόσωπο του τέρατος.  Είδαμε το φως μας!
Πριν τη δολοφονία του  Παύλου Φύσσα  και το αντιφασιστικό κύμα αντίδρασης, που πυροδότησε,  οι χρυσαυγίτες ήταν  παιδιά του κατηχητικού. Ήταν παιδιά της διπλανής πόρτας, που βοηθούσαν γριούλες και  μοίραζαν  τρόφιμα και ρούχα σε άπορους έλληνες.  Ήταν οι εθελοντές «αστυνομικοί», που  καθάριζαν τις γειτονιές από τους λαθρομετανάστες  και φρόντιζαν για την ασφάλεια των ελλήνων πολιτών.  
Κανείς δεν γνώριζε για τα τάγματα εφόδου, για τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, για την δολοφονία του νεαρού πακιστανού. Για το σοβαρό τραυματισμό των  αιγυπτίων ψαράδων στην ιχθυόσκαλα.  Οι αξιόποινες πράξεις που τελούσε αυτή η εγκληματική οργάνωση  κατά κύματα,  έγιναν  κομμάτι της καθημερινότητας μας.   Έγιναν  μέρος της αισθητική μας. Και μπορεί ένα κομμάτι της κοινωνίας να μην αντιδρούσε, και κάποιο ηλίθιοι να χειροκροτούσαν, η Κυβέρνηση όμως;    Που ήταν η αστυνομία και δικαιοσύνη το διάστημα που προηγήθηκε;  Που ήταν ένας εισαγγελέας; Και τίποτα να μην είχαν κάνει, μόνο η εμφάνισή τους, δικαιολογούσε την ανάμειξη της αντιτρομοκρατικής.  Κτήνη μέσα και έξω.
 ... Ο φασισμός δεν είναι  κάτι που μας πρόεκυψε, έχει διαδρομή. Δεν είναι κάτι καινούργιο για την ελληνική κοινωνία.  Και επειδή βεβαίως με το να  κλειστούν  κάποιοι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου στην φυλακή, δεν ξεμπλέκουμε με το φασισμό,   είναι χρήσιμο να δούμε τι οδήγησε στην έξαρση τα τελευταία  χρόνια αυτού του φαινομένου.


Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η απαξίωση  του  πολιτικού συστήματος, συνοδευόμενη από τη μεγαλύτερη  μεταπολεμική οικονομική κρίση,  που βιώνει ο ελληνικός λαός,  καθώς και η διαχείριση του μεταναστευτικού  προβλήματος,  από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αποτελούν την κύρια αιτία.  
«…Τελειώσαμε;  Όχι δεν τελειώσαμε. Δεν τελειώνεις εύκολα με το φασισμό. Η ενδεχόμενη εξάρθρωση αυτής της εγκληματικής συμμορίας,   δεν σημαίνει ότι η  φασιστική φλέβα που διαπερνάει ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, θα εξαφανισθεί.
Από το παρακράτος της Δεξιάς πριν τη μεταπολίτευση,  «οργάνωση Καρφίτσα»,  που δολοφόνησε το Λαμπράκη,  μέχρι τη «Χρυσή Αυγή» σήμερα,  που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα,  οι φασίστες πάντα έκαναν την εμφάνισή τους. Κάποια στιγμή μάλιστα τα κατάφεραν να πιάσουν τον ελληνικό λαό στο ύπνο και για επτά χρόνια να τον βάλουν στο γύψο. Από 1974 που έπεσε η χούντα των συνταγματαρχών,  μέχρι σήμερα,  αυτό το φασιστικό κομμάτι προσπαθούσε να εκφραστεί,  είτε μέσα από το κόμμα της συντηρητικής παράταξης,  είτε, το πιο ακραίο,   από διάφορους άλλους σχηματισμούς , όπως η ΕΠΕΝ, η «4η Αυγούστου»,  η «Νέα τάξη», «το ΛΑΟΣ»   και εσχάτως η «Χρυσή  Αυγή», που κατάφερε συγκυριακά, (οικονομική κρίση, μνημόνιο, φτώχεια, πείνα, λαθρομετανάστευση),  να γίνει χωνευτήρι όλων αυτών, που στις φλέβες τους, κυκλοφορεί από κυανούν έως μαύρο αίμα..».   
«Η  φλέβα του φασισμού,  διαπερνούσε υπόγεια ολόκληρη την επικράτεια, από την κεντρική εξουσία,  μέχρι την τελευταία εξουσία  του χωροφύλακα  σε κάθε γωνιά της υπαίθρου.  Όσο το σύστημα άντεχε. Σήμερα στα  τελευταία του,  του ξέφυγε, φούσκωσε έσπασε και πετάχτηκε έξω το μαύρο αίμα.   
«... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» Μπρεχτ
Το θέμα  της ναζιστικής οργάνωσης, που βρίσκεται στη Βουλή και στη Φυλακή,  δεν εξαντλείτε από μια απλή καταγραφή γεγονότων. Οι καθημερινές  αποκαλύψεις, για τον ρόλο της εγκληματικής «Χρυσής Αυγής, «φαίνεται που  δεν πτοούν ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος, που , επιμένει  να στηρίζει το φασιστικό μόρφωμα,  ακόμα και σήμερα που γνωρίζει για τον εγκληματικό του ρόλο.
«Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος»
Επίλογος στο άρθρο του Μ. Χατζιδάκι με θέμα το νεοναζισμό .

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...