Τελευταία σελίδα αριστερά

«Με μολύβι και χαρτί», μου εξομολογήθηκε   ένας φίλος επιχειρηματίας, «για να είμαι συνεπής απέναντι στο κράτος, στους εργαζόμενους και στον εαυτό μου, πρέπει κάθε μήνα να βάζω 18.000 ευρώ από την τσέπη μου, που δεν έχει. Με χαρτί και με μολυβί, χωρίς να το παιδεύουμε άλλο το θέμα, με άγνωστες ξένες λέξεις, με ασαφείς οικονομικούς όρους, με αγορές αγνώστου διαμονής. Επτωχεύσαμε!   Με χαρτί και με μολύβι. Και όχι τώρα, εδώ και πολύ καιρό. Και τα μνημόνια; Τα σκληρά μέτρα λιτότητας που δεν έχουν τελειωμό; Οι αιματηρές θυσίες του λαού για να ξεπεράσει η πατρίδα την κρίση; Όλα αυτά με χαρτί και μολύβι, είναι για να σκεπάσουν το λάκκο με περισσότερο χώμα. Κάτι χρυσά δόντια και κάτι ξεχασμένα δαχτυλίδια είναι, που απέμειναν. Το πετσί μας είναι, που γδέρνουν τόσα χρόνια. «Προς τι» έγραφα παλαιότερα   , και θα μπορούσε και σήμερα να το πούμε. Προς τι όλη αυτή η φασαρία; Αφού το μείον είναι πλάκα βαριά, ασήκωτη. Όταν το κράτος ζητάει προκλητικά παραπάνω απ’ αυτό που μπορ...

Οι άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή, όσο και αν ο εγωισμός τους εμποδίζει, έρχεται η στιγμή που παραδέχονται την αποτυχία. Απέτυχα σαν πατέρας, σαν μάνα,  σαν επιχειρηματίας, σαν σύζυγος, σαν οτιδήποτε, εκτός από πολιτικός.  Η πολιτική μας φέρνει πίσω.  Κανέναν  πολιτικό δεν έχω ακούσει να λέει κάτι τέτοιο. Προκειμένου να υπερασπίσει την πολιτική του τιμή, δεν διστάζει να δηλώσει ότι απέτυχε σε  όλα  τ’ άλλα,  όχι όμως σαν πολιτικός.  Ακόμα και την αρρώστια κρύβουν για να μη τσαλακώσουν την εικόνα τους.  Στην καλύτερη περίπτωση ένας πολιτικός αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μαζί με ένα κάρο δικαιολογίες, που ποτέ δεν θα τον αναγκάσουν να παραδεχτεί την αποτυχία. Μιλάμε για τόση εξάρτηση, για τόση βλακεία. Τα επακόλουθα; Τα ζούμε… Η σημερινή εικόνα δεν μας δίνει την παραμικρή ελπίδα για πορεία προς τα εμπρός. Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χι...

Μετά το μεγάλο παραμύθι των προηγούμενων δεκαετιών,  ήρθε η ανώμαλη προσγείωση,  φορτωμένη όμως  από  ενοχές.  Πέραν όλων των άλλων, η ατομική ενοχή,  αποτελεί ισχυρή τροχοπέδη στην έκφραση της αναμενόμενης αντίδρασης. Αισθάνεται  ένοχος που πήγε  στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, για  την αγορά ενός ψυγείου και αγόρασε  20 ηλεκτρικές συσκευές με 1.000 άτοκες δόσεις. Για το χρηματιστήριο, που έπαιξε  και έχασε. Για το στεγαστικό,  για το εορτοδάνειο.   Για το καινούργιο αυτοκίνητο, παραπάνω κυβικών από  τα κυβικά του. Αισθάνεται ένοχος που βρήκε εργασία με την «βοήθεια» του βουλευτή,  που δεν έκοψε απόδειξη, που δε ζήτησε απόδειξη, που έδωσε φακελάκι, που ακολούθησε το ρέμα…  γιατί διαφορετικά…   Αν δεν είχε αφομοιωθεί,  δεν είχε  εξομοιωθεί, δεν είχε  γίνει φωτοτυπία, τ...

Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση   των ανθρώπων   να δέχονται ασυζητητί   καθημερινές   εκπτώσεις στη ζωής τους,   στηρίζεται στην επανάληψη. Μια κακή τηλεόραση, που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη, άμεσα συνδεδεμένη με την εκάστοτε εξουσία (οικονομική και πολιτική),    αποτελεί το βασικό μοχλό σ’ αυτήν   την προσπάθεια υποταγής.   Επίκαιρος ο λόγος του φιλοσόφου Καρλ Πόπερ: «Η τηλεόραση έχει γίνει σήμερα κολοσσιαία εξουσία. Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι είναι δυνητικά η πιο σημαντική απ’ όλες τις εξουσίες, σαν να έχει αντικαταστήσει τη φωνή του Θεού. Και θα συνεχίσει να είναι για όσο καιρό θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τις καταχρήσεις της. Η τηλεόραση απέκτησε εξουσία στους κόλπους της δημοκρατίας.  Καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει αν δε δώσουμε τέλος σ’ αυτή την παντοδυναμία». Λέξεις κλισέ, επαναλαμβάνονται μέχρι   να κουράσουν, να   χάσουν το νόημα τους, να εξατμιστούν, να προκαλέσουν   στους ...

  Με αφορμή την δίκη που αρχίζει σήμερα   για τις εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής,   να γυρίσουμε 2 χρόνια πίσω, τότε   που ένας νέος δολοφονήθηκε από   το ύπουλο κτύπημα ενός   χρυσαυγίτη. Και ξαφνικά, είδαμε το απεχθές πρόσωπο του τέρατος.   Είδαμε το φως μας! Πριν τη δολοφονία του   Παύλου Φύσσα   και το αντιφασιστικό κύμα αντίδρασης, που πυροδότησε,   οι χρυσαυγίτες ήταν   παιδιά του κατηχητικού. Ήταν παιδιά της διπλανής πόρτας, που βοηθούσαν γριούλες και   μοίραζαν   τρόφιμα και ρούχα σε άπορους έλληνες.   Ήταν οι εθελοντές «αστυνομικοί», που   καθάριζαν τις γειτονιές από τους λαθρομετανάστες   και φρόντιζαν για την ασφάλεια των ελλήνων πολιτών.    Κανείς δεν γνώριζε για τα τάγματα εφόδου, για τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, για την δολοφονία του νεαρού πακιστανού. Για το σοβαρό τραυματισμό των   αιγυπτίων ψαράδων στην ιχθυόσκαλα.   Οι αξιόποινες πράξεις που τελο...