Τελευταία σελίδα αριστερά

Η ακρίβεια μας τρομάζει, η πανδημία μας ακινητοποιεί . Μέσα στη διάχυτη βουβαμάρα εγκλείεται φόβος. Φόβος για το παρόν, φόβος για το μέλλον. Μπορεί τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια να ήταν σκληρά για την ελληνική κοινωνία, κάθε μέρα όμως που ξημέρωνε ήταν καλύτερη από την προηγουμένη . Σήμερα δεν γνωρίζουμε πού μας βγάζει ο δρόμος, αισθανόμαστε ανήμποροι να προγραμματίσουμε στοιχειωδώς τη ζωή μας . Αισθανόμαστε να μας πλακώνει το παρόν. Έτσι γυρίζουμε συχνά πίσω είτε εξωραΐζοντας είτε δαιμονοποιόντας το παρελθόν. Ζούμε ένα μεσοδιάστημα, Το παλιό τελείωσε το καινούριο είναι ασχημάτιστο, δύσκολοι καιροί. Τίποτα δεν συμβαίνει. Παράλυση. Είναι λογικό. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες περιόδους. Ό,τι κινηθεί, όταν κινηθεί, θα είναι σε άλλη κατεύθυνση. Το σημερινό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού απέτυχε πρώτο. Το μοντέλο που θέλει την κοινωνική οργάνωση να έχει χώρο μόνο για τους “ταλαντούχους”, τους “καπάτσους”, τους “έξυπνους” και τους “καινοτόμους”, όπως γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, πτώχευσε π...

Πώς αγάπησα τα Χριστούγεννα ; Να ‘ναι καλά τα βιβλία που με έφεραν όσο πιο κοντά γίνεται στο παραμύθι, γιατί σ’ εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες το ψεύδος του παραμυθιού μπορεί να στηρίξει όλη τη συνέχεια. Σε γενικές γραμμές τα καταφέραμε. Τα καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να πορευτούμε προς της κατεύθυνση της ελευθερίας. Ήταν μονόδρομος, ο αέρα που φυσούσε από μέσα δεν μας έδινε άλλη επιλογή. Μια απλή κίνηση είναι τελικά. “Βγαίνεις από το σύστημα από το παζάρι αλλά είσαι ο εαυτός σου . “Όχι ένας κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα των εκπολιτισμένων δίποδων θηλαστικών.” Έχει δίκιο φίλη του ραδιοφώνου. “ Όταν ξυπνήσουν κάποτε τα παραμύθια να ξέρετε πώς ο κόσμος μας θα γίνει πολύ πιο εφιαλτικός. Γιατί θα θελήσουν να πάρουν πίσω τα χρόνια που είχαμε τόσα πρόσωπα φυλακισμένα στην ίδια πάντα ιστορία. Φυλακισμένοι είμαστε κι εμείς σε ό,τι επιλέξαμε ή σε ό,τι επιτρέψαμε να διαλέξουν άλλοι για μας. Το επισκεπτήριό μας είναι πάντα δυο περιστέρια που δεν κάθονται με τίποτα να δέσουμε στα νύχια τους το σ...

Με ξύπνησε ένας εφιάλτης, είδα να ανατινάζονται κομμάτια του σπιτιού, όχι το σπίτι. Ένα παράθυρο πέταξε στο διπλανό οικόπεδο, το τραπέζι έγινε πύραυλος και ο θερμοσίφωνας έκανε φτερά. Ξύπνησα. Ήταν όλα στη θέση τους. Άνοιξα το φως και τον Ελύτη... «Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά σ’ αυτά που ’ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα» Η Μαρία Νεφέλη ήταν και πριν καλά καλά συνέλθω αντιφώνησα… "Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει το κενό. Ν΄ ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά καμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή και ωραία. Μα να της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι αλλού - που μόνο αυτή το ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί. Δεν την έπιασα ποτέ κα...