Τελευταία σελίδα αριστερά

Το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβήματα προτου μεγεθους εδώ στην μικρη μας πολη. Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές. Τις πρώτες πρωινές ώρες πέρασα μια βόλτα από τα μπαράκια της πλατείας, «Χαμός» στην καθομιλούμενη. Εκατοντάδες νέοι και νέες σε μια ειρηνική συνύπαρξη, έδειχναν ξένοι με όλη αυτή την γρίνια. Αν τους ρωτούσα γι’ αυτά που πριν λίγη ώρα κυριαρχούσαν στην τοπική επικαιρότητα και δίχαζαν τους εμπλεκόμενους, είμαι βέβαιος που θα εισέπραττα μόνο μια λέξη και μάλιστα εν χορώ «Μαλακίες» Χάρηκα, ένοιωσα σαν να βρίσκομαι σε άλλη πόλη, με ανθρώπους υγιείς, φαίνεται πως το μικρόβιο που κουβαλάμε στον μικρόκοσμο μας δεν κατάφερε να τους μολύνει. Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσο...

Κατακερματίζει τη ζωή, για να χωρέσει το αίνιγμα η Ελένη Γκικα στο τελευταίο της Βιβλίο «Υγρός Χρόνος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις « Άγκυρα». Διάλειμμα σήμερα από όλα αυτά που μας πληγώνουν με μια πρόταση γι’ αυτούς που διαβάζουν στις διακοπές. Φίλη της Κέρκυρας και δική μου η Ελένη δεν θα μπορούσα να μην σας γνωρίσω, μέσα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη τα καλά νέα. Σε πρώτο πρόσωπο για να την γνωρίσουμε καλλίτερα «Η αρχική μου πρόθεση ήταν μια ιστορία σαν θεραπευτική γάζα, αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι είχα ακόμα πολλά κομματάκια εαυτού και κόσμου να συμμαζέψω τελικά. Πολλές απορίες να τολμήσω να ψελλίσω, αινίγματα να αντιμετωπίσω, μεγάλη απόσταση να διανύσω, πολλή δουλειά. Για να τα καταφέρω, έγινα και το έκανα κομματάκια: πέντε γυναίκες μαζί! Κι υπήρξα όσο μπορούσα πιο τίμια: του επέτρεψα να αναπνεύσει, να είναι αυτό, εν τέλει, που θα μου πει! Το τελευταίο κεφάλαιο σχεδόν καθ’ υπαγόρευση, μεσάνυχτα με τα πόδια στη θάλασσα στο Μαραθώνα, όπου συνήθιζα για να ξεκουράζομαι, να κόβω βόλτες μό...

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα, η εικονική. Η λογική, του ότι αξίζει φαίνεται, αποτελεί πλέον καθεστώς, γι’ αυτό το καθεστώς, που προσπαθεί να επιβάλει την επικυριαρχία του, το παθητικό τηλεοπτικό κοινό αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί τις συνέπειες. «Οσο κατείχε την θέση του Νομάρχη, περνούσε και ξαναπερνούσε μπροστά από τις κάμερες, απολάμβανε συμπάθειες και αντιπάθειες αποτελούσε μορφή, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Κάτι από την προσωπικότητα του κυκλοφορούσε ως μεγεθυντικός ψίθυρος στους κόλπους της νοήμονος κοινωνίας. Το όνομα του «κάνει γκελ», περνά ατελώνιστο στις συζητήσεις, δεν έχει ανάγκη συστάσεων και επεξηγήσεων – είναι ΑΥΤΟΣ. Να όμως που αυτή η πανίσχυρη συνθήκη ανατρέπεται μόλις ο περιλάληλος επώνυμος χάσει την θέση και τραβηχτεί στα μετόπισθεν. Το κοινό διερωτάται: Τι απέγινε ο άνθρωπος μας; Δεν μιλούν πλέον για το άτομο του, δεν σερβίρεται στο καθημερινό τηλεοπτικό συσσίτιο του δελτίου τη μορφή του, από μίστερ καθημερινότητα, μετετράπη αυθωρεί σε ακριβοθώρητ...

Η δημιουργία μουσείου τυπογραφίας σε χώρο του Νέου Φρουρίου, εκτός από την σημασία του έργου αυτού καθεαυτού, αποτελεί και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για την αξιοποίηση αυτού επιβλητικού μνημείου. Για την ιστορία αναφέρω ότι πριν δέκα χρόνια προσέφερα στο Δήμο δύο μηχανήματα φωτοστοιχειοθεσίας (φωτοσυνθέσεις) που είχαν ξεπεραστεί από την τεχνολογία προκείμενου, αν κριθούν αναγκαία να χρησιμοποιηθούν για το σκοπό αυτό. Τα μηχανήματα μεταφέρθηκαν από συνεργεία του Δήμου σ’ αυτό το χώρο, που προορίζεται σήμερα για μουσείο, πιστεύω ότι εκεί θα βρίσκονται ακόμη. Σήμερα με την συνδρομή του Μορφωτικού Ιδρύματος της Τράπεζας Πειραιώς και την θετική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κερκυραίων, προχωράει προς υλοποίηση μια σημαντική πρωτοβουλία, που ξεκίνησε επί δημαρχίας Χρύσανθου Σαρλή και της προέδρου τότε της ΑΝΕΔΚ κ. Λαγαρά και υλοποιείται από την σημερινή Δημοτική Αρχή. Δεν θα σταθώ στις αντιδράσεις, τα επιχειρήματα για εκχώρηση της «ακρόπολης» σε Τραπεζικό όμιλο, «με την σημαία της τράπε...