Καλή χρονιά

Μια χάντρα πέφτει, μια χρονιά. Νοιώθω τα χρόνια να με κάνουν σοφότερο, πιο διαλλακτικό, πιο ανοιχτό, πιο ήρεμο, πιο ταπεινό και από μια χάντρα πιο ευάλωτο.

Κάνοντας κύκλους αναλογίζεσαι, πόσος χρόνος σού λείπει, πόσο στριμώχνεσαι καθημερινά, πόσο γρήγορα κυλάει η ζωή μες στις ελλείψεις και τις αναβολές. Αμείλικτος ο χρόνος.
Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις…
Την πρώτη ανάρτηση του 2023 σκέπτομαι να την κάνω σήμερα, που ακόμα το ημερολόγιο γράφει 2022, άλλωστε μια στιγμή απέχει ο παλιός με το νέο χρόνο και η «τελευταία» σαν λέξη δεν έχει θέση εδώ.

Στο πρώτο κείμενο του χρόνου, θέλω να σας εξομολογηθώ, ότι κάποιες φορές, το προηγούμενο διάστημα έχω κρυφτεί πίσω από τις λέξεις, και να σας υποσχεθώ ότι από σήμερα θα προσπαθήσω, να βγάλω όλο το φως, που είτε από αμφιβολία, είτε από ανασφάλεια , είτε από σκοπιμότητα παράμεινε φυλακισμένο στα βάθη του μυαλού μου.
Φέτος αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες , θέλω να πάω στην Αμερική ξεκινώντας από την Νέα Υόρκη. Σκέπτομαι ότι όταν θα βρεθώ ανάμεσα στους ουρανοξύστες του Μανχάταν, θα νοιώσω το ίδιο δέος με αυτό που έζησα μικρός όταν πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα και την «Ακρόπολη». Ύστερα να επισκεφτώ μία προς μία όλες τις πολιτείες, την Καλιφόρνια, την Αλαμπάμα, το Τέξας, το Κεντάκι , το Οχάιο, την Ινδιάνα την Λουιζιάνα, την Μοντάνα, την Ουάσιγκτον … Όλες. Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα χρειαστούν, εκείνο που ξέρω είναι ότι θα ζήσω όλες εκείνες τις στιγμές που μου χάρισαν οι ταινίες του σινεμά . Την αγαπώ την Αμερική, γιατί μπορεί να φωνάζω φονιάδες των λαών αμερικάνοι, αλλά, άλλο η Αμερική και άλλο οι φονιάδες. Την αγαπάω την Αμερική, όπως και την Ρωσία και την Γερμανία , και την Τουρκία, όπως κάθε Λαό αυτής της γης . Γιατί δεν είναι η Αμερική των γκάγκστερ που αιματοκυλίζουν τους λαούς, ούτε η Γερμανία του Χίτλερ, ούτε η Τουρκία του Ερντογάν , ούτε η Ρωσία του Πούτιν.
Για το τέλος με έναν αγαπημένο στίχο του Αργύρη Χιόνη...
«Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, μές στή βαθιά τους πολυθρόνα, πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ, σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ... Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται, ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει».
Καλή χρονιά λοιπόν. Καιροί που είναι τις χρειαζόμαστε τις ευχές. Τα πράγματα κάποτε θ’ αλλάξουν. Ας είμαστε ως τότε δυνατοί.

«Λόγια λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα...»

«Τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει, άντε ξανά τα ίδια τα ίδια απ’ την αρχή» Είναι ο εύκολος δρόμος. Δυο μοίρες αριστερά εσύ, δέκα μοίρες προς τα δεξιά εγώ, και νάτος “πάλι πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει.” Για τον δικομματισμό ο λόγος, που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ήρθε το τέλος του. Η κεντροδεξιά από τη μία, η κεντροαριστερά από την άλλη και: «Ολαρί α, ο λα ρά, δάγκωσε με πιο βαθιά. Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά.»

Όλοι μαζί στο κέντρο να αλλάζουνε ανώδυνες μπαλιές καθυστερώντας το χρόνο και τις εξελίξεις. Έτσι για άλλη μια φορά, εμείς οι αιρετικοί θα βρεθούμε εκτός, ασκεπείς κουρασμένοι και θλιμμένοι από τις επαναλήψεις. Πενήντα χρόνια, πολεμούσαμε τον δικομματισμό. Πενήντα χρόνια αυτές τις εναλλαγές στην εξουσία που οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή και εκεί που πιστέψαμε ότι ξεμπερδέψαμε με αυτό το τέρας.... Νάτο και πάλι να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.

Μακάρι να διαψευστούν οι παραπάνω προβλέψεις... για την ώρα: “Νύχτες δίχως όνομα νύχτες χωρίς σκοπό χαμένοι από χέρι χαμένοι και οι δυο, ανόητες αγάπες ανόητα φιλιά, λόγια λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα...”

Προσωπικά είναι τα κίνητρα

Τη νέα χρόνια θα βαρεθούμε να ψηφίζουμε. Τα παρακάτω προθέρμανση, άλλωστε με το γράψε, γράψε, κάτι μπορεί να μείνει.
Στη δίνη των εκλογικών αναμετρήσεων, των προσωπικών φιλοδοξιών, των οικονομικών συμφερόντων, το χάνουμε το σημαντικό. Και δεν το χάνουν οι εμπλεκόμενοι, το χάνει ίδιος ο Λαός, που παρακολουθεί το παιγνίδι, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το αποτέλεσμα τον αφορά.

Η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική περίοδος, προσφέρει άφθονο υλικό στο ερευνητικό πεδίο. Η ψύχραιμη επιστημονική ματιά ανακαλύπτει πολλά, μέσα από τις ανθρώπινες συμπεριφορές, που εκδηλώνονται ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Οι επικεφαλής, οι συμμετέχοντες στους συνδυασμούς, οι οπαδοί, οι φίλοι που ακολουθούν, οι απλοί ψηφοφόροι, οι αναποφάσιστοι, ακόμα και αυτοί που γυρίζουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιβεβαιώνουν ότι οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση είναι μια προσωπική υπόθεση.
Όλοι το γνωρίζουν και επιμένουν να χρησιμοποιούν λέξεις κατ’ επίφαση, για να προσδιορίσουν τον πληθυντικό. «Η τοπική κοινωνία», «ο τόπος μας», «η Κέρκυρα μας» «το μέλλον μας», «τα παιδιά μας». Ένας σκατοενικός είναι το κίνητρο. Μιλάμε πάντα για την συντριπτική πλειοψηφία, μια μειοψηφία, εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, πάντα υπάρχει, όμως δεν ξέρω αν είναι αρκετή για να μπορέσει να δείξει το δρόμο και να αναδείξει το πραγματικό νόημα των εκλογών. Εννοείται ότι αυτοί που σκέφτονται πολιτικά, δεν είναι μια ομάδα συντεταγμένη, αλλά πρόσωπα που έχουν δείξει με την πορεία και το έργο τους, ότι τον πληθυντικό τον εννοούν.
Προσωπικά είναι τα κίνητρα της πλειοψηφίας, που συμμετέχει σ’ αυτή διαδικασία για ικανοποίηση του «εγώ», της φιλοδοξίας, του ατομικού συμφέροντος, της εκδίκησης, της επιβεβαίωσης. Όχι του Δήμου, όχι της αυτοδιοίκησης, όχι της κοινωνίας.
Μια εξουσία απόντος πάντα του Λαού. Ποιος χάνει; Οι δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Η πολύπλευρη χρεοκοπία που βιώνουμε, κτίστηκε πάνω σε τέτοιες λογικές...

Η φωτογραφία πριν 40 χρόνια, που η προβολή είχε αυξημένο βαθμό δυσκολίας ...

Τη νέα χρόνια θα βαρεθούμε να ψηφίζουμε. Τα παρακάτω προθέρμανση, άλλωστε με το γράψε, γράψε, κάτι μπορεί να μείνει.
Στη δίνη των εκλογικών αναμετρήσεων, των προσωπικών φιλοδοξιών, των οικονομικών συμφερόντων, το χάνουμε το σημαντικό. Και δεν το χάνουν οι εμπλεκόμενοι, το χάνει ίδιος ο Λαός, που παρακολουθεί το παιγνίδι, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το αποτέλεσμα τον αφορά.
Η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική περίοδος, προσφέρει άφθονο υλικό στο ερευνητικό πεδίο. Η ψύχραιμη επιστημονική ματιά ανακαλύπτει πολλά, μέσα από τις ανθρώπινες συμπεριφορές, που εκδηλώνονται ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Οι επικεφαλής, οι συμμετέχοντες στους συνδυασμούς, οι οπαδοί, οι φίλοι που ακολουθούν, οι απλοί ψηφοφόροι, οι αναποφάσιστοι, ακόμα και αυτοί που γυρίζουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιβεβαιώνουν ότι οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση είναι μια προσωπική υπόθεση.
Όλοι το γνωρίζουν και επιμένουν να χρησιμοποιούν λέξεις κατ’ επίφαση, για να προσδιορίσουν τον πληθυντικό. «Η τοπική κοινωνία», «ο τόπος μας», «η Κέρκυρα μας» «το μέλλον μας», «τα παιδιά μας». Ένας σκατοενικός είναι το κίνητρο. Μιλάμε πάντα για την συντριπτική πλειοψηφία, μια μειοψηφία, εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, πάντα υπάρχει, όμως δεν ξέρω αν είναι αρκετή για να μπορέσει να δείξει το δρόμο και να αναδείξει το πραγματικό νόημα των εκλογών. Εννοείται ότι αυτοί που σκέφτονται πολιτικά, δεν είναι μια ομάδα συντεταγμένη, αλλά πρόσωπα που έχουν δείξει με την πορεία και το έργο τους, ότι τον πληθυντικό τον εννοούν.
Προσωπικά είναι τα κίνητρα της πλειοψηφίας, που συμμετέχει σ’ αυτή διαδικασία για ικανοποίηση του «εγώ», της φιλοδοξίας, του ατομικού συμφέροντος, της εκδίκησης, της επιβεβαίωσης. Όχι του Δήμου, όχι της αυτοδιοίκησης, όχι της κοινωνίας.
Μια εξουσία απόντος πάντα του Λαού. Ποιος χάνει; Οι δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Η πολύπλευρη χρεοκοπία που βιώνουμε, κτίστηκε πάνω σε τέτοιες λογικές...

Η φωτογραφία πριν 40 χρόνια, που η προβολή είχε αυξημένο βαθμό δυσκολίας ...

Τότε ζούσαμε το παρόν και ευτυχώς δεν γνωρίζαμε το μέλλον

Κάποτε παραμονές εορτών είχαμε την πολυτέλεια να μεταθέτουμε για αργότερα. Υπήρχε μια περίοδος ανακωχής. Μετά εορτών, σε μέρες καθημερινότητας, η επίλυση των όποιων προβλημάτων.

Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλάμε χρόνο. Δεν έχουμε την ακρίβεια της ΔΕΗ, αλλά το σκοτάδι, δεν έχουμε το ασφαλιστικό, άλλα την ανασφάλεια, δεν έχουμε την δυσκολία της δουλειάς, αλλά την ανεργία, δεν έχουμε τους επιπλέον φόρους αλλά την εξόντωση των φορολογουμένων. "Δεν έχουμε την ακρίβεια, αλλά το καλάθι του νοικοκυριού" . Κάθε ώρα κάθε μέρα και ανήμερα της εορτής στη μάχη της επιβίωσης και της αντίστασης, απέναντι σ’ αυτήν την λαίλαπα των αγορών που απειλεί να μας αφανίσει.

Δεκέμβρης. Χειμώνας. Χριστούγεννα. Αν δεν υπήρχαν τα περασμένα, όχι τα περσινά, αλλά όλα αυτά που έχουμε ζήσει και κυρίως τα παιδικά, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η γιορτή. Γιορτή σημαίνει ανάμνηση, για όλους εμάς που έχουμε παρελθόν. Για τα παιδιά είναι διαφορετικά, ζουν το παρόν το μέλλον ευτυχώς δεν το γνωρίζουν. Για το παρελθόν ο λόγος, που θα φορτωθεί ακόμα ένα χρόνο.

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 66’, στην πρώτη δημοτικού, μας είχαν μοιράσει στο σχολείο δώρα, κάτι γελασούδια, ένα μολύβι μια ξύστρα ένα τετράδιο, ήταν η πρώτη φορά που συνδύασα τη γιορτή με τα δώρα, απέραντη χαρά. Τον επόμενο χρόνο δεν θυμάμαι να μοίρασαν δώρα, θυμάμαι που ήρθε η δικτατορία.
Τα Χριστούγεννα όμως που ζωντάνεψαν τα παραμύθια, παιδάκια με κόκκινες μύτες και μάλλινους σκούφους, έλκηθρα, χιονισμένες στέγες, καμινάδες που κάπνιζαν, και έστελναν μηνύματα οικογενειακής θαλπωρής, άστρα λαμπρά που με χτύπησαν κατακούτελα, ήταν του ’72, τα Χριστούγεννα των Χριστουγέννων. Ο πρώτος έρωτας, το πρώτο ραντεβού. Η αφορμή να κόψουμε το κυπαρίσσι που θα στολίζαμε, και η ευκαιρία να απομακρυνθούμε όσο γίνεται πιο μακριά από το χωριό. Σε μια πλαγιά ακουμπισμένοι σε ένα δέντρο, ανταλλάσσοντας ντροπές και παιδικές χαζομάρες. Τότε ζούσαμε το παρόν και ευτυχώς δεν γνωρίζαμε το μέλλον.

Και είναι λίγες οι μέρες τους

Έχω μπροστά μου ένα κινητό samsung galaxy S6 edge από το μακρινό 2015. Δυστυχώς πρέπει να το αντικαταστήσω με κάτι πιο σύγχρονο, επτά χρόνια μετά, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα της επικοινωνίας.

Σκέφτομαι ότι τα προηγούμενα χρόνια είχα την ευχέρεια της υπερβολής, που έμπαινε σαν προφητεία για να αποτρέψει τα χειρότερα. Περιέγραφα, αυτά που ήταν απίθανο να συμβούν για να μη συμβούν τα προβλέψιμα. Πήγαν όλα «στον κουβά». Ποια προβλέψιμα και ποια χειρότερα. "Χείρου χειρότερα"

Με τρομάζουν τα φτηνά προϊόντα από την Κίνα. Τα κινητά που αλλάζουν μοντέλα κάθε μέρα, τα μπλουζάκια πόλο από το καλάθι, τα αυτοκίνητα πενταετίας. Με τρομάζει αυτή η παραγωγή που μας γεμίζει σκουπίδια, αυτές οι εργατοώρες, που πάνε στα σκουπίδια. Με τρομάζουν οι συσκευασίες που είναι πιο ακριβές από το περιεχόμενο. Τα προϊόντα μιας χρήσης.
Έχω την αίσθηση ότι ο σημερινός κόσμος δεν υπάρχει. Μετά από χρόνια φαντάζομαι ότι δεν θα έχει σημεία αναφοράς. Αυτά που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή, υπάρχουν για να μας τη θυμίζουν, η εποχή μας φροντίζει να σβήσει τα σημάδια της, τα στέλνει γρήγορα στις χωματερές. Η Παλαιά σκαλιστή κασέλα του παππού μου, ο κομμός της γιαγιάς μου, το σίδερο με τα κάρβουνα, ακόμα υπάρχουν. Τα σημερινά δεν υπάρχουν και όσα υπάρχουν σε ένα σημείο γράφουν την ημερομηνία λήξεως. Kαι είναι λίγες οι μέρες τους.

Η μεγάλη ευχή να αποκαταστήσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Χριστούγεννα και να σκεφτούμε τι μας αξίζει. Και δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε. Μπορεί του χρόνου καλύτερα; Πάντα υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, κρυμμένο σε μια άκρη του προϋπολογισμού, αόρατο δια γυμνού οφθαλμού. Τι κι αν ο Παπαδιαμάντης δεν κατάφερε να μας παρηγορήσει και το ψεύδος του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, να μην στάθηκε ικανό να μας στηρίξει, δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεων τους.

Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες, αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου.
Η μεγάλη ευχή να αποκαταστήσουμε ότι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, υποχρέωση και καθήκον για όλους εμάς τους πολίτες είναι με αποφασιστικότητα να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Αυτό πρέπει να ενσωματώσουμε στο πολιτικό μας όραμα, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε καλλίτερα χρόνια.
Και επειδή οι ευχές συνήθως δεν πραγματοποιούνται όταν περικλείουν όρους γενικούς, ας περιοριστούμε στον εαυτό μας. Ίσως αυτό και μόνο αρκεί. Στην πορεία για την αναζήτηση της αλήθειας θα νοιώσουμε καλλίτεροι και περισσότερο χρήσιμοι.
Tα Χριστούγεννα διασώζονται στη λογοτεχνία ως λαμπρή φαντασμαγορία, ως γιορτή μαγείας και θάμβους, ψυχικής αιθρίας και ασυννέφιαστης ευδοκίας. H κλασική χριστουγεννιάτικη λογοτεχνία έχει αναμφίβολα συμβάλει στη συντήρηση του μύθου της μεγάλης γιορτής και στη διαιώνιση του μαγικού σκηνικού της «άγιας νύχτας». Η μαγεία όμως πώς να αναδειχθεί όταν στους πρωταγωνιστές της γιορτής, που είναι μικρά παιδιά αδυνατείς να τους διαβάσεις παραμύθια…
Για του χρόνου δυο πράγματα απλά: υγεία και αγάπη.